Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Ένας από τους πιο κλασσικούς εξυπνακισμούς που επιστρατεύουν ανέκαθεν οι θεομάχοι, αφορά το δραματικό ιστορικό γεγονός που η Εκκλησία μας μνημονεύει σήμερα, 29 Δεκεμβρίου. Τη σφαγή των 14.000 νηπίων από τον ημιπαράφρονα βασιλιά της Ιουδαίας, Ηρώδη τον Μέγα (73 – 4 π.Χ.), όπου το «μέγας» θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο αν ακολουθηθεί από τη λέξη «αντίχριστος».
Βλέποντας τον Χριστό ως απειλή για την κληρονομική βασιλεία του, ο αιμοσταγής Ηρώδης έδωσε εντολή να φονευθούν όλα τα νήπια της Βηθλεέμ και των περιχώρων, από 2 ετών και κάτω.
Όσοι ζητούν να επινοήσουν «αδικίες» του Θεού για να ανακουφίσουν τις δικές τους, διερωτώνται υποκριτικά γιατί επίτρεψε ο Χριστός να γίνει μια τέτοια ανήκουστη σφαγή «για χάρη του», ενώ ο ίδιος βγήκε θαυματουργικά αλώβητος. Τι Θεός είναι αυτός – λένε- που ανέχθηκε μια τέτοια θηριωδία για να επιβιώσει μόνο Εκείνος.
Ο σκοτισμός του νου τους είναι τέτοιος που δεν τους επιτρέπει να δουν ότι το ερώτημα έχει νόημα μόνο αν αντιστραφεί: Τι ανθρωπότητα είναι αυτή που έφτασε να εξοντώσει 14.000 παιδάκια από δαιμονική λύσσα εναντίον του Χριστού; Αυτή είναι η ορθή προσέγγιση και όχι να παρουσιάζουμε τον διωκόμενο ως «θύτη». Τις κτηνωδίες των ανθρώπων, προσπαθούν κάποιοι να τις φορτώσουν στον Θεό, λες και ήταν Εκείνος που έδωσε εντολή για το μακελειό, λες και ήταν Εκείνος – ο πάμφτωχος – που θα απειλούσε τον θρόνο, λες και δεν είχε στείλει προφήτες για να προαναγγείλει τον σωτήριο ερχομό Του, λες και δεν είχε στείλει Νόμο και Γραφές για να τιθασεύσει την ανθρώπινη απληστία.
Αυτές τις προφητείες πληροφορήθηκε ο Ηρώδης και αντί να αγαλλιάσει για το χαρμόσυνο μήνυμα, έτριξε τα δόντια από μίσος. Ενώ ο ανεξίκακος Χριστός ήρθε στον κόσμο για να ευεργετήσει, να θεραπεύσει, να συγχωρήσει, να ανοίξει τη θύρα της Βασιλείας Του, να καταργήσει τον Άδη, να αλυσοδέσει τον διάβολο, να θεμελιώσει Εκκλησία για τη σωτηρία αμέτρητων ανθρώπων. Ο Θεός έφερε Ευαγγέλιο στη Γη και ο άνθρωπος έφερε γοερό θρήνο μανάδων.
Η αμνηστία του Ηρώδη
Συχνά οι θεομάχοι βλασφημούν με ειρωνείες τον Μέγα Κωνσταντίνο για τον σκανδαλώδη βίο του πριν αγιάσει με τη μετάνοιά του στο τέλος της βιοτής του, αλλά «περιέργως» όταν αναφέρονται στον Ηρώδη τον Μέγα, αμνηστεύουν όλα τα εγκλήματά του και αποδίδουν τη σφαγή των νηπίων αποκλειστικά στον «άδικο Θεό».
Να αναφέρουμε ενδεικτικά ότι ο Ηρώδης δολοφόνησε τη σύζυγό του, Μαριάμνη Α’, δύο παιδιά της (και παιδιά του Ηρώδη), τη μητέρα της, τον αδερφό της και τον παππού της. Επίσης σκότωσε ακόμα ένα του γιο από άλλη μία εκ των 10 συζύγων που είχε. Και όλα αυτά για τη σατανική αρχομανία του και την αγωνία του μη χάσει τον θρόνο. Επομένως η σφαγή των νηπίων δεν συνέβη από το πουθενά. Η εποχή του Χριστού διασταυρώθηκε με την εποχή ενός εξουσιαστικού θηρίου που τυφλώθηκε από τον φθόνο, παρόλο που ο Θεός είχε αφήσει ατράνταχτη παρακαταθήκη για τη σπουδαιότητα του ερχομού του Μεσσία.
Μια περίφημη φράση που χαρακτηρίζει απόλυτα τον Ηρώδη και αποδίδεται ιστορικά στον Ρωμαίο Αυτοκράτορα, Οκταβιανό Αύγουστο (63 π.Χ. – 14 μ.Χ.), είναι το «Κρεῖττον εἶναι ὗς Ἡρῴδου ἢ υἱός», που θα πει «Καλύτερα να είναι κανείς γουρούνι του Ηρώδη, παρά γιος του». Να προσθέσουμε επίσης ότι ο ημίτρελος Ηρώδης ήταν αφοσιωμένος υποστηρικτής του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, έχοντας γίνει κάτι σαν «εξελληνισμένος τύραννος» ο οποίος περιβαλλόταν από Έλληνες φιλοσόφους καίτοι επισήμως δήλωνε Ιουδαίος.
Ακόμα και ο Ηρώδης θα χλώμιαζε με τις σφαγές της εποχής μας
Η μεγαλύτερη υποκρισία που κρύβεται στα λόγια όσων θέλουν σήμερα να κηλιδώσουν τη Γέννηση του Χριστού, είναι ότι κόπτονται για τα χιλιάδες νήπια που σφαγιάστηκαν από τον Ηρώδη, ενώ οι περισσότεροι δεν δίνουν δεκάρα για τα εκατοντάδες χιλιάδες αγέννητα νήπια που σφαγιάζονται ετησίως επειδή κρίνονται ανεπιθύμητες οι εικόνες Θεού (τα παιδιά), και επειδή το επιτρέπουν οι ημίτρελοι νόμοι μας, που θα έκαναν ακόμα και τον Ηρώδη να χλωμιάσει.
Αν ο ευαγγελιστής Ματθαίος διεκτραγωδεί τη σφαγή των νηπίων με το ρηθέν του προφήτη Ιερεμία: «φωνὴ ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν», τι θα έγραφε άραγε σήμερα για αυτήν την ανθρωποθάλασσα από σφαγιασμένα τέκνα, για τα οποία δεν ακούγεται κανένας κλαυθμός, καμία «Ραχήλ» δεν τα θρηνεί, κανένας δεν αναζητεί ούτε καν παρηγοριά για τον χαμό τους, διότι το να είσαι «Ηρώδης» έχει γίνει «κεκτημένο δικαίωμα»;
Ο Ιουδαίος βασιλιάς έβλεπε τα παιδιά της Βηθλεέμ ως πιθανούς ανταγωνιστές του θρόνου του, και κάθε γονιός που καταφεύγει στο έγκλημα της έκτρωσης – είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι – αντιλαμβάνεται το παιδί ως άρπαγα του θρόνου της βολής του, της αμεριμνησίας του και της καλοπέρασής του.
Η Εκκλησία μας τιμά τα 14.000 νήπια ως αγιασμένους μάρτυρες που απολαμβάνουν αιώνια δόξα για τη ρομφαία της αδικίας που τους διαπέρασε. Δεν πρόλαβαν να λάβουν το βάπτισμα του Χριστού, αλλά έλαβαν το βάπτισμα του μαρτυρίου. Η έκπτωτη ανθρωπότητα υποδέχθηκε με αθώο αίμα τον ερχομό του Κυρίου, προαναγγέλλοντας έτσι τους διωγμούς για κάθε άνθρωπο που κοσμεί τη γη ως αμνός του Θεού.
Ο Ηρώδης δεν είναι μόνο μια σκοτεινή ιστορική φιγούρα. Είναι και μια προαιώνια ιδέα, παλιά όσο το κακό. Το πνεύμα του επιβιώνει και στις μέρες μας μέσα από κουλτούρες, πολιτικές, κοινωνικές νόρμες ή ακόμα και προσωπικές αποφάσεις. Το μοτίβο είναι διαχρονικό: άλλοι ζητούν να προσκυνήσουν τη Βασιλεία του Θεού και άλλοι ματαιοπονούν θέλοντας να την αφανίσουν με κάθε κόστος. Πίσω από κάθε καλόβολη κατηγόρια εναντίον του Θεού, ψάξτε να βρείτε τον ανθρώπινο παράγοντα. Τον «Ηρώδη» που μηχανεύεται ψόγους για να σκεπάσει τα δικά του εγκλήματα…
Απολυτίκιο Σφαγιασθέντων Νηπίων:
Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.
«Ως θύματα αποδεκτά από τον Θεό, ως φρεσκοκομμένα ρόδα και θεϊκή απαρχή και ως νέοι αμνοί που θυσιάστηκαν, προσφερθήκατε στον Χριστό που γεννήθηκε ως νήπιο. Αγνά Νήπια εσείς που στηλιτεύετε την κακία του Ηρώδη και δέεστε ακατάπαυστα υπέρ των ψυχών μας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου