Στην εποχή μας της καλοπέρασης, ευμάρειας αγαθών και υπηρεσιών η ιστορία που θα διηγηθώ θα σας φανεί εξωπραγματική . Όταν οι Γερμανοί εκτέλεσαν τον πατέρα μου στο Σιδηρόκαστρο Τριφυλίας βρεθήκαμε πρόσφυγες στο πουθενά. Μια μάνα με πέντε παιδιά σε τρένο της κατοχής με λίγα μπογαλάκια ρούχα προς Πάτρα. Το μητρικό φίλτρο να σώσει τον μεγάλο μου αδερφό 17 ετών από τα νύχια της ιδεολογικής στρατολογίας των κομμουνιστών την έκανε να θυσιάσει τα πάντα για το παιδί της. Ήταν ένα άλμα στο κενό, αλλά γι' αυτήν άλμα σωτηρίας. Εγκατέλειψε το σπιτικό μας στην Κυπαρισσία. Η εφημερίδα «Αγών της Τριφυλίας» που είχε κλείσει για να μην συνεργαστεί με τον κατακτητή έμεινε στο έλεος. Τελικά λεηλατήθηκαν από τον κατακτητή και τους εντοπίους. Το μικρό τυπογραφείο το πήρε η Εθνική Αντίσταση (βιβλίο Δημ. Κυριαζή για την Αντίσταση στην Πελοπόννησο)
Στην Πάτρα φιλοξενηθήκαμε στο σπίτι του αδερφού της γιατί το δικό μας ήταν νοικιασμένο από Αξιωματικό των Ταγμάτων Ασφαλείας και τότε ίσχυε το ενοικιοστάσιο, δηλαδή το θεωρούσε σαν δικό του και ουδείς μπορούσε να σε βγάλει έστω κι’ αν δεν πλήρωνες ενοίκιο. Μάλιστα ενοικιαστές το υπολόγιζαν προίκα για την ανύπαντρη κόρη. Η φιλοξενία όμως σύντομα τελειώνει και πήραμε το τραίνο με τα μπογαλάκια στα χέρια για την κατοχική Αθήνα της πείνας, των μαυραγοριτών και εκτελέσεων, χωρίς στέγη εξασφαλισμένη. Δηλαδή άλμα στο κενό. Στην Αθήνα τις πρώτες μέρες φιλοξενηθηκαμε στο σπίτι της ευκατάστατης θείας μου τέρμα Πατησίων στο χώρο του πλυντηρίου, αλλά και εδώ η φιλοξενία σε λίγες μέρες πήρε τέλος. Φορτώσαμε τα μπογαλάκια μας σε δίτροχο καροτσάκι της εποχής και από τα Πατήσια κατά μήκος ενός χωματόδρομου μέσα από χωράφια κατηφορίσαμε κατά μήκος του Κηφισού προς το Αιγάλεω «σίτι». Η συντριβή που ένιωσα τότε με μετέβαλε σε άλλο άνθρωπο. Τότε ή γίνεσαι αγαθός ή μοχθηρός ενάντια στη μοίρα σου. Μας βοήθησαν οι οικογενειακές αξίες.
[Παρόμοια τεχνητή συντριβή έδωσε το πριγκιπικό ζεύγος της Βρετανίας Ουίλιαμ και Αικατερίνη στο γιό τους Γεώργιο να γίνει σερβιτόρος στους άστεγους για να νιώσει την συντριβή της ταπείνωσης. Για τον ίδιο σκοπό και τα παιδιά μας μετά την αποφοίτηση τους από τα καλά σχολεία τα βάλαμε να εργαστούν για λίγο στη Λαχαναγορά Ρέντη]
Ο οικίσκος εκείνος μου φάνηκε ανάκτορο γιατί ήμουν στο σπίτι μας και όχι άστεγος «μετανάστης». Τα οικονομικά της μητέρας μου οικτρά. Μια σύνταξη και το σπουδαίο όνομα του πατέρα μου. Αυτό μας άνοιγε πόρτες συγγενών, συμπατριωτών και φίλων. Ο πληθωρισμός μηδένιζε τη δραχμή την επόμενη μέρα.
Ο φιλεύσπλαχνος θείος Συντ/ρχης Π. Γ. διόρισε την μητέρα μου στο Υπουργείο Στρ/κών και αποκτήσαμε μια μερίδα φαγητού στο συσσίτιο στη Λέσχη Ρηγίλλης. Φυσικά ποδαράτο από το Αιγάλεω καθημερινώς.
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα 1943 και αρνί ή κοτόπουλο ήταν αδιανόητα σε μας, αυτά μόνο για τους μαυραγορίτες. Τα φασόλια ή ρεβίθια θα είμαστε τυχεροί. Εκείνες τις μέρες κατέπλευσε το «Κουρτουλούς», ένα τούρκικο σαπιοκάραβο και έφερε όσπρια γεμάτα έντομα. Αλλά έστω κι’ αυτά, θα τρώγαμε και… κρέας. Τα είχαν ακριβοπληρώσει οι φιλεύσπλαχνοι Ομογενείς της Αμερικής με πρωτοβουλία του αείμνηστου Σπύρου Σκούρα της Warner Bross. Επικράτησε πανζουρλισμός στο γειτονικό «μπακάλικο» του Τσολάκη. Τεράστια ουρά με το δελτίο στα χέρια. Φθάνοντας σπίτι με τα φασόλια ιδού και ο θείος Παναγιώτης αδερφός του πατέρα μου και προστάτης μας προσκάλεσε τα Χριστούγεννα στο σπίτι του. Η θεία Σταυρινή πρόσφυγας από τη Χαρταλγιμή της Προποντίδας, μια αρχόντισσα που χάρισε τα κοσμήματα της για να παντρέψει έξη κορίτσια του χωριού σε μας χάρισε μια αξέχαστη εορταστική μέρα. Είχαν προμηθευτεί κάποιο αρνάκι από την επαρχία και η θεία μου άριστη μαγείρισσα με υψηλά αισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης με το πλούσιο γεύμα και τα ειλικρινή αισθήματα μας θέρμανε τις καρδιές.
Η όλη συντροφιά μας τόνωσε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο . Εμένα με χαροποίησε η ανάλυση που έκανε ο θείος μου για τις ήττες του άξονα και την προοπτική απελευθέρωσης της χώρας. Προφανώς έπαιρνε πληροφορίες από ξένους σταθμούς, πράξη απαγορευμένη τότε με ποινή θανάτου. Αυτός στάθηκε ο πνευματικός μου πατέρας. Τα τραγούδια τους, τα αστεία τους και τα ευχάριστα νέα αγαλλίασαν τις ψυχές, μας ανύψωσαν το τσακισμένο ηθικό από το πένθος και μας γέμισαν ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Τέτοιους ανθρώπους με μεγάλες καρδιές και πλούσια αισθήματα δύσκολα σήμερα να βρεις. Γι’ αυτό δεν πρέπει να απογοητευόμαστε.. Η θεία πρόνοια φροντίζει για όλα τα πλάσματα της στη γη. Και όμως εκείνη την εποχή υπήρχαν παιδάκια στα πεζοδρόμια της οδού Ακαδημίας ορφανά απόβλητα κλειστών Ορφανοτροφείων που πέθαιναν τουμπανιασμένα και ξεπαγιασμένα στα πεζοδρόμια με ένα κατσαρόλι στο χέρι, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή με την ιαχή «πεινάω». Γι’ αυτά δεν υπήρξε θεός...
Τέτοιες σκηνές έχουν μείνει αγκυλωμένες στην ψυχή μου και τέτοιες μέρες ξαναβγαίνουν στον αφρό και ενώ όλοι χαίρονται ο γράφων μελαγχολεί. Μόνον οι Ομογενείς τότε μας στήριξαν και ο Σουηδικός Ερυθρός Σταυρός. Οι εικόνες εκείνες σαν εφιάλτης με βασανίζουν. Γιατί οι σύμμαχοι (κυρίως οι Άγγλοι ) είχαν επιβάλλει αποκλεισμό των λιμανιών μας στα ουδέτερα πλοία; Γιατί δεν δικάστηκαν οι συνεργάτες των Γερμανών, οι προδότες και οι μαυραγορίτες; Γιατί οι γόνοι τους ακόμη και σήμερα μας κυβερνούν; Γιατί οι Γερμανοί μας φέρθηκαν με τόση ωμότητα και εγκληματικότητα και πρόσφατα με τα Μνημόνια και το 1922-23 στη Μ. Ασία και στον Πόντο; Γιατί για την Ουκρανία υπάρχουν 90 δις (πέραν των 200 δις που έχουν ήδη καταβάλει) και για μας δεν υπήρχαν 40 δις; Ερωτήματα που με βασανίζουν κάθε τέτοια εποχή.
Ευτυχείτε!
(23/12/25)
Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Υποστράτηγος ε.α Συγγραφέας
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου