Ἕνας ἄνθρωπος.
Ὄχι ἄξιος, ὄχι ἕτοιμος, ὄχι καθαρὸς ὅπως θὰ ἤθελα.
Κι ὅμως, γράφω γιὰ τὰ Χριστούγεννα, γιατί αὐτὴ ἡ νύχτα δὲν ζητᾶ καθαροὺς· ζητᾶ ἀνοιχτὲς καρδιές.
Ἐκείνη τὴ νύχτα ὁ Θεὸς δὲν κατέβηκε μὲ βροντές.
Δὲν ζήτησε θρόνους.
Δὲν ντύθηκε μὲ δύναμη.
Χώρεσε σὲ μιὰ φάτνη.
Στὴν ἀνάσα τῶν ζώων.
Σὲ μιὰ σιωπὴ ποὺ ἔτρεμε ἀπὸ τὸ κρύο.
Καὶ κάθε φορὰ ποὺ τὸ σκέφτομαι, κάτι μέσα μου λυγίζει καὶ συντρίβεται.
Γιατί ἂν ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, τότε δὲν ὑπάρχει πιὰ ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν Τὸν ἀφορᾶ.
Ἄν ὁ Ἄπειρος δέχτηκε ὅρια, τότε τὰ ὅριά μου δὲν εἶναι ντροπή.
Ἄν Ἐκεῖνος πείνασε, ἔκλαψε, κρύωσε, φοβήθηκε, τότε οἱ δικές μου ρωγμὲς δὲν εἶναι ἀπόρριψη — εἶναι τόπος συνάντησης.
Τὴ νύχτα τῶν Χριστουγέννων δὲν γεννήθηκε ἁπλῶς ἕνα παιδί.
Γεννήθηκε ἡ ἀπάντηση στὸν φόβο μου ὅτι εἶμαι μόνος.
Γεννήθηκε ἡ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μὲ σώζει στεκόμενος μακριά, ἀλλὰ μπαίνει μέσα στὴ ζωή μου.
Καὶ ἐγώ, ἄνθρωπος κουρασμένος, πληγωμένος, συχνὰ σιωπηλὸς ἀπὸ πόνο, στέκομαι μπροστὰ στὴ φάτνη καὶ καταλαβαίνω κάτι ποὺ μὲ κάνει νὰ δακρύζω:
Ὁ Θεὸς δὲν ντράπηκε τὴ σάρκα μου.
Δέν σιχάθηκε τὴ γῆ μου.
Δέν ἀπέρριψε τὴ νύχτα μου.
Τὴν διάλεξε
Ἔγινε βρέφος γιὰ νὰ μὴ φοβηθῶ νὰ Τὸν πλησιάσω.
Ἔγινε ἀδύναμος γιὰ νὰ μὴν κρύβω τὴν ἀδυναμία μου.
Ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μὴ νομίσω ποτὲ ξανὰ ὅτι ὁ οὐρανὸς εἶναι κλειστός.
Κάθε Χριστούγεννα δὲν μοῦ ζητᾶ νὰ χαρῶ ἐπιφανειακά.
Μοῦ ζητᾶ νὰ πιστέψω βαθιά.
Ὅτι μέσα στὸ σκοτάδι μου μπορεῖ νὰ γεννηθεῖ Φῶς.
Ὅτι ἡ φάτνη τῆς ψυχῆς μου, ὅσο φτωχὴ κι ἂν εἶναι, μπορεῖ νὰ γίνει κατοικία Θεοῦ.
Καὶ ἂν Ἐκεῖνος ἦρθε ἔτσι — ταπεινά, σιωπηλά, ἀληθινά —τότε ἴσως ὑπάρχει ἐλπίδα καὶ γιὰ μένα.
Ἴσως δὲν χάθηκα.
Ἴσως δὲν ἄργησα.
Ἴσως δὲν τελείωσα.
Χριστούγεννα σημαίνει: ὁ Θεὸς μαζί μας.
Ὄχι ὡς ἰδέα.
Ὄχι ὡς σύμβολο.
Μαζί μας — στὴν ἀνάσα, στὸ δάκρυ, στὴν πτώση, στὴν ἀναμονή.
Καὶ ἐγὼ Τὸν κοιτάζω στὴ φάτνη καὶ ψιθυρίζω: Μείνε. Μὴ φύγεις ποτέ.
Ὁ Θεὸς ποὺ ἔμεινε.
Δὲν μὲ συγκινοῦν τὰ Χριστούγεννα γιατί εἶναι ὄμορφα.
Μέ συγκινοῦν γιατί εἶναι ἐπικίνδυνα γιατί σκοτώνουν τὸν ἐγωισμό μας.
Γιατί ἂν εἶναι ἀλήθεια, τότε ἀλλάζουν τὰ πάντα.
Ἂν ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος, τότε ἡ ζωή μου δὲν εἶναι τυχαία.
Τότε κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο κρύβει αἰωνιότητα.
Τότε ὁ πόνος μου δὲν εἶναι ἀδιέξοδο, ἀλλὰ δρόμος ποὺ Τὸν ἔχει περπατήσει πρῶτος.
Στέκομαι μπροστὰ στὴ Γέννηση καὶ καταλαβαίνω: ὁ Θεὸς δὲν ἦρθε νὰ μὲ ἐντυπωσιάσει.
Ἦρθε νὰ μὲ σώσει ἀπὸ τὴν ἀπελπισία ὅτι δὲν ἀξίζω.
Δὲν ἦρθε ὡς βασιλιᾶς γιὰ νὰ Τὸν φοβηθῶ.
Ἦρθε ὡς παιδὶ γιὰ νὰ Τὸν ἀγαπήσω.
Καί αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι γλυκιὰ μόνο — εἶναι καὶ τρυφερὴ καὶ σπλαχνική.
Γιατί ὅποιος ἀγαπήσει ἕναν τέτοιο Θεό, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ περιφρονήσει τὸν ἄνθρωπο.
Χριστούγεννα σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς ἔδεσε τὴ ζωὴ Του μὲ τὴ δική μου μὲ δεσμὸ ἀκατάλυτο καὶ αἰώνιο.
Ὅτι ἂν πονάω, Ἐκεῖνος ξέρει.
Ὅτι ἂν πέφτω, Ἐκεῖνος θυμᾶται.
Ὅτι ἂν ἀπομακρύνομαι, Ἐκεῖνος δὲν φεύγει.
Καὶ αὐτὸ μὲ συντρίβει μὲ ἕναν τρόπο γλυκό.
Γιατί ἐγὼ φεύγω εὔκολα.
Ἐκεῖνος μένει.
Μένει ὅταν Τὸν ἀρνοῦμαι.
Μένει ὅταν Τὸν ξεχνῶ.
Μένει ὅταν δὲν ἔχω λέξεις νὰ προσευχηθῶ.
Γι’ αὐτὸ τὰ Χριστούγεννα δὲν εἶναι γιορτὴ γιὰ τοὺς δυνατούς.
Εἶναι γιορτὴ γιὰ τοὺς κουρασμένους.
Γιά ὅσους λύγισαν.
Γιά ὅσους δὲν τὰ κατάφεραν.
Γιά ὅσους χρειάζονται ἕναν Θεὸ ποὺ δὲν φοβᾶται νὰ λερωθεῖ ἀπὸ τὴ ζωή τους.
Ἂν σήμερα διαβάζεις αὐτὰ τὰ λόγια καὶ ἡ καρδιά σου πονᾶ, νά ξέρεις:
ὁ Χριστὸς γεννήθηκε καὶ γιὰ σένα, δηλαδή γιά ἐμένα.
Ὄχι γενικά.
Συγκεκριμένα γιὰ ἐμένα.
Γεννήθηκε γιὰ νὰ μοῦ πεῖ: δὲν εἶμαι μόνος.
Γιά νὰ μοῦ πεῖ: σὲ γνωρίζω.
Γιά νὰ μοῦ πεῖ: θὰ μείνω.
Καὶ ἐγώ, ἄνθρωπος μικρός, Τὸν κοιτάζω καὶ ἀπαντῶ μὲ ὅλη μου τὴν ὕπαρξη.
Αὐτά εἶναι τὰ Χριστούγεννα. Ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος. Καί δὲν ἔφυγε ποτέ.
Ὁ Θεὸς ποὺ γεννήθηκε καὶ ἔμεινε.
Κι ἔτσι μένω.
Ὄχι γιατί τελείωσαν τὰ λόγια, ἀλλὰ γιατί κατοίκησαν μέσα μου.
Μετὰ τὴ φάτνη, μετὰ τὸ δάκρυ, μετὰ τὴ σιωπὴ ποὺ γέμισε φῶς, δέν μπορῶ νὰ γυρίσω πίσω ὅπως ἤμουν.
Γιατί ἂν ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, τότε ἡ ζωὴ δὲν εἶναι πιὰ βάρος χωρὶς νόημα.
Εἶναι τόπος ἐπίσκεψης.
Κουβαλῶ μέσα μου αὐτὴ τὴ νύχτα τῶν Χριστουγέννων σὰν πληγὴ φωτεινή.
Ὄχι γιὰ νὰ ξεχάσω τὸν πόνο, ἀλλά γιὰ νὰ θυμᾶμαι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν τὸν ἀπέφυγε.
Ὅπου κι ἂν περπατήσω τώρα, σέ δρόμους συντριμμένους, σὲ σπίτια σιωπηλά, σὲ καρδιὲς κουρασμένες, ξέρω πὼς δὲν εἶμαι μόνος.
Γιατί Ἐκεῖνος περπάτησε πρῶτος.
Καί δὲν ἔφυγε.
Ἂν κάποτε φοβηθῶ, θὰ θυμηθῶ τὴ φάτνη.
Ἄν νιώσω μικρός, θὰ θυμηθῶ τὸ Βρέφος.
Ἄν ντραπῶ γιὰ τὴν ἀδυναμία μου, θὰ θυμηθῶ τὸν Θεὸ ποὺ διάλεξε τὴν ἀδυναμία.
Καὶ θὰ συνεχίσω.
Νά ἀγαπῶ πιὸ τρυφερά.
Νά συγχωρῶ πιὸ ἀληθινά.
Νά στέκομαι πιὸ ἀνθρώπινα.
Γιατί τὰ Χριστούγεννα δὲν εἶναι μιὰ ἡμερομηνία.
Εἶναι μιὰ ἀπόφαση.
Νά ἀφήσω τὸν Χριστὸ νὰ γεννιέται ξανὰ καὶ ξανὰ μέσα μου.
Νά Τοῦ δίνω χῶρο.
Νά μὴ φοβᾶμαι τὴ φτώχεια τῆς ψυχῆς μου.
Ἂν κάτι θέλω νὰ μείνει ἀπὸ ὅλα ὅσα γράφτηκαν, εἶναι αὐτό:
Ὁ Θεὸς δὲν πέρασε ἀπὸ τὸν κόσμο — ἔμεινε.
Καί ὅπου μένει Ἐκεῖνος, μπορεῖ νὰ ἀναστηθεῖ ὁ ἄνθρωπος.
Γι’ αὐτὸ κλείνω ὅπως ἄρχισα.
Μέ πίστη.
Μέ ἀγάπη.
Μέ ὑπόσχεση.
Εὐχὴ γιὰ κάθε ψυχή
Εὔχομαι ἐσὺ ψυχὴ ποὺ θὰ διαβάσεις αὐτὰ τὰ λόγια νά συναντήσεις τὸν Χριστὸ ὄχι ὡς ἰδέα, ἀλλά ὡς παρουσία ποὺ ζεσταίνει τὴ νύχτα της.
Εὔχομαι, ἐκεῖ ποὺ πονᾶς καὶ δὲν μιλᾶς σὲ κανέναν, νά νιώσεις ἕνα ἁπαλὸ «εἶμαι ἐδῶ».
Ὄχι ἀνησυχία.
Ὄχι φόβο.
Μόνο εἰρήνη ποὺ κατεβαίνει ἀργά, σάν φῶς ποὺ δὲν πληγώνει τὰ μάτια.
Εὔχομαι, ἂν εἶσαι κουρασμένος ἀπὸ τὸν ἀγῶνα τῆς ζωῆς, νά θυμηθεῖς ὅτι ὁ Θεὸς κουράστηκε πρῶτος γιὰ σένα.
Ὅτι περπάτησε, πείνασε, ἔκλαψε, γιά νὰ μὴν κουβαλᾶς ποτὲ μόνος σου τὸ βάρος.
Εὔχομαι, ἂν ἡ καρδιά σου εἶναι φάτνη φτωχὴ καὶ ταπεινή, νά μὴ ντραπεῖς.
Ἐκεῖ διαλέγει νὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστός.
Ὄχι σὲ δέντρα στολισμένα, ἀλλά σὲ ἀληθινὲς καρδιές.
Εὔχομαι, ἂν φοβᾶσαι τὸ αὔριο, νά σὲ ἀγγίξει ἡ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεὸς ἔμεινε.
Ὅτι δὲν ἔφυγε ὅταν σκοτείνιασε.
Ὅτι δὲν θὰ φύγει οὔτε τώρα.
Καὶ εὔχομαι, πάνω ἀπ’ ὅλα, ἡ ἀγάπη νὰ σὲ βρεῖ.
Νά σὲ σηκώσει.
Νά σὲ κρατήσει.
Νά σὲ ὁδηγήσει στὸ Φῶς ποὺ δὲν σβήνει.
Νά γεννηθεῖ ὁ Χριστὸς μέσα σου.
Καὶ νὰ μείνει...
Γιὰ πάντα…
Ἀμήν.
Νά εὐχαριστήσουμε τόν ἀδελφό τοῦ Δικτύου Ελληνισμού, γιά τήν εὐγενική χορηγία τοῦ κειμένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου