Είναι κοινός τόπος πως βρισκόμαστε –και πάλι;- στο κατώφλι συγκλονιστικών αλλαγών, αναδιατάξεων, ανακατατάξεων, νέων συνόρων, καινούργιων συμμαχιών και αναταράξεων. Οι «Μεγάλες /Ισχυρές» χώρες, αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, επιβάλλοντας το «δίκαιο της πυγμής» και της … αρπαχτής
Σημαντικοί παίχτες –πανανθρώπινης αλληλοεξόντωσης –μπαίνουν στο ανατριχιαστικό «παιχνίδι» και όποιος νικήσει τελικά, δεν έχει καν επίγνωση, το πόσο θα θρηνεί (επί των ερειπίων) γοερά(!).
ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, αλλά και «μικρότερες» χώρες όπως πχ Βόρειος Κορέα, καθώς και ανίσχυρες, αλλά με ιδέες μεγαλοϊδεατισμού χώρες (πχ Τουρκία), διαγκωνίζονται για τα … πρωτεία, την παγκόσμια επικυριαρχία. Κάποιες δε –πάλαι ποτέ κραταιές Δυνάμεις –όπως πχ Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία κ. α παρακολουθούν πλέον από απόσταση, ζώντας με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και αδυνατώντας να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις του παρόντος. Κοινή γαρ –και απογοητευτική βεβαίως- η αυτοχειριαστική ανθρώπινη μοίρα –και το μέλλον αόρατον;. Ή μήπως σίγουρο οφθαλμοφανέστατα ορατό;. (Ερώτημα: ρητορικό).
Η μικρή Ελλαδίτσα, (ως μωρά, διπλωματικά, παρθένος), περιφέρεται τρομοκρατημένη σε ετούτο τον ταραγμένο κόσμο, αποπροσανατολισμένη, σπαρασσόμενη /διχασμένη εσωτερικά (!). Περιέργως ενώ δεν είναι μόνη, αφού έχει φίλους, συμμάχους, ερείσματα, κατάντησε … απομονωμένη. Μήπως απόκτησα ροπή προς σχήματα οξύμωρα ή μπερδεύτηκα με όσα παράξενα και παράλογα μας επιφυλάσσει η ειμαρμένη;. Όχι. Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση. Δυσπερίγραπτη, ά-λογη, περιπεπλεγμένη.
Ας δούμε ψύχραιμα –χωρίς επηρεασμούς και προτιμήσεις πολιτικές – το τι συμβαίνει. Είμαστε μια χώρα μέλος της Ε.Ε, της ΕΟΚ, του ΝΑΤΟ και σύμμαχοι με τις ΗΠΑ, την Τουρκία, μέλος του ΟΗΕ, δηλαδή (θεωρητικά πάντοτε) βρισκόμαστε στα καλύτερά μας, στα πάνω, στον αφρό και όχι στον …. πάτο. Όμως η ζωή μας, η θέση μας, έχει γίνει άνω –κάτω. Πως όμως –λογικά – εξηγείται το φαινόμενο αυτό;. Πως γίνεται να είμαστε … θωρακισμένοι, προστατευμένοι από παντού και να ζούμε διαρκώς με το άγχος για το αβέβαιο μέλλον μας, το άμεσο, το αυριανό. Το ερώτημα δεν είναι ασφαλώς … μεταφυσικό.
Εξηγείται απλά και … διττά:
Α. Τα στηρίγματα: φιλίες, συμμαχίες και άλλα εύηχα και ηχηρά, δεν ισχύουν ανάμεσα σε Κράτη, μόνιμα και ουσιαστικά, μόνον λυκοφιλίες, συμφέροντα και αισθήματα επιθετικά.
Β. Τα λάθη (τα δικά μας) πληρώνονται ακριβά. Η διαχρονικά και πολιτικάντικα, διαφημιζόμενη ως … πολυδιάστατη εξωτερική μας πολιτική, των ανοιχτών θυρών και των κλειστών προβλέψεων, αποδείχτηκε … πολύ άστατη. Χωρίς περίσκεψη και αίσθημα ευθύνης, άγευστοι μαθητευόμενοι μάγοι της εξωτερικής πολιτικής και της λειτουργίας των διεθνών σχέσεων, φρόντισαν … συστηματικά, να μας απομονώσουν πρακτικά. Βάλαμε (βάλανε) απέναντι χώρες, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος και δημιουργήσαμε εχθρούς, εκεί που δεν υπήρχαν, για να στηρίξουμε (υπερβολικά) τρίτες χώρες (Ουκρανία). Χαϊδολογήσαμε και ανεχτήκαμε τις αυθαιρεσίες, τις παραβάσεις και παραβιάσεις, τις απειλές, τα casus belli και τόσα άθλια και εξευτελιστικά για εμάς άλλα, από μέρους της … «φίλης και συμμάχου» Τουρκίας. Υποκύψαμε σε εθνοβόρες πιέσεις και παραδώσαμε το όνομα –και όχι μόνον – της Μακεδονίας μας στους Σκοπιανούς. Όντας μέλος της Ε.Ε, του ΝΑΤΟ κ.ο.κ δεν σηκώσαμε , όσο έπρεπε ψηλά τη σημαία προστασίας του Κυπριακού. Δεν με απασχολεί η μικροπολιτική, ούτε ο ανάξιος λόγου κομματισμός, που επιμένει να θέλει το ποιος ευθύνεται περισσότερο από τον άλλον. Η συνεχής ενασχόληση με την μετατόπιση και απόδοση ευθυνών του καθενός προς τον άλλον είναι για εκείνους που αρέσκονται να τυρβάζουν περί ασχέτων … άλλων (!). Στο δια ταύτα: που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα μας; Μεσοπέλαγα, εν μέσω τρικυμίας διεθνούς και κυμάτων μεγάλων. Δεν έχουμε πλέον –ουσιαστικά – ερείσματα, αν και διαθέτουμε συμμαχίες: Η Ε.Ε είναι πλέον όχι μόνον άφιλη και άστοργη (ως προς τα αδύναμα Κράτη –Μέλη της), αλλά και ξεδοντιασμένη, ανήμπορη, ανυπόληπτη. Το ΝΑΤΟ μας, τελειώνει οσονούπω, μετά την διαφαινόμενη απόσυρση των ΗΠΑ από αυτό.
Με την Τουρκία: η γνωστή θλιβερή ιστορία. Παραδοσιακά εχθρική χώρα.
Με τη Ρωσία: Καταφέραμε να γίνουμε το κόκκινο πανί.
Με τη Κίνα: Δυσαρέσκεια με το ζήτημα των λιμανιών.
Δηλαδή, ξεκρέμαστοι, απροστάτευτοι και με εχθρούς (!).
Πολλοί Συνέλληνες (όχι μόνο οι Αριστερίζοντες και οι Αντιαμερικανίζοντες), θεωρούν πως η Πατρίδα μας θα έπρεπε να έχει ανοιχτούς ορίζοντες διεθνούς διπλωματίας και όχι μονομέρεια και προσκόλληση μόνο στη Δύση και τις ΗΠΑ.
Λογικό και θα έλεγα και επιθυμητό. Μόνο που θέλει και προϋποθέσεις για να υλοποιηθεί κάτι ωσάν και αυτό. Δυστυχώς, (σ.σ χρήζει ευρύτατης ανάλυσης και ο χώρος δεν το επιτρέπει εδώ), κάτι τέτοιο δεν έγινε κατορθωτό. Δεν έχει πλέον σημασία ποιος, ποιοι –ημέτεροι ή και ξένοι – ευθύνονται για αυτό το γεγονός το πραγματικό. Στένεψαν ασφυκτικά τα περιθώρια ελιγμών /επιλογών. Συρόμαστε, εκόντες και άκοντες, στο μονόδρομο των ΗΠΑ (σ.σ ισχύει το: «όπου αδύναμος και φτωχός –και στο μυαλό –εκεί και η μοίρα του). Αν δεν τον ακολουθήσουμε, θα μπλέξουμε πολύ χειρότερα, από ό, τι τώρα. Όπως εμείς –δεν τα –καταφέραμε, (ή μας την καταφέρανε οι ξένοι), δεν μας άφησαν περιθώρια άλλων επιλογών.
Οι ΗΠΑ φαίνεται ότι θα αποστασιοποιηθούν από την Ευρώπη /Ε.Ε και όχι μόνον. Η στρατηγική τους αλλάζει. Ανακοινώθηκε το: νέο δόγμα του Προέδρου:
«Στρατηγική εθνικής Ασφαλείας». Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε την απαξιωτική /προσβλητική συμπεριφορά της διακυβέρνησης Ντ. Τράμπ προς τους παραδοσιακούς συμμάχους Ευρωπαίους, η υπόθεση –διαζυγίου – μοιάζει οριστική. Η Ευρώπη οφείλει (σ.σ κάτι που δεν φρόντισε να κάνει εδώ και δεκαετίες), να σταθεί στα πόδια της, στις δικές της δυνάμεις πλέον.
Η περαιτέρω ακολουθητέα ελληνική επιλογή, πρέπει να στηριχθεί στη κοινή λογική, την αδήριτη ανάγκη να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Χωρίς κομματικές παρωπίδες, παλιές φιλίες, ιδεολογίες, ιδεοληψίες, συναισθηματισμούς, συμπάθειες και αντιπάθειες. Μας απόμεινε μόνον ένα στήριγμα δυστυχώς. Καλό θα είναι να μη το χάσουμε και αυτό γιατί τότε θα χάσουμε τα αυγά και τα καλάθια, κυριολεκτικώς:
ΥΓ Απαιτείται εθνική εγρήγορση, ομοθυμία /ομοψυχία.
Θερμές Ευχές για τα Χριστούγεννα και το νέο έτος.
*Ιατρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου