*** To Wokeness είναι μια παρανοϊκή παραληρηματική υπερ-δικαιωματική νοοτροπία που τείνει να βλέπει την καταπίεση και την αδικία εκεί που δεν υπάρχουν ή να τις υπερτονίζει σε μεγάλο βαθμό εκεί που υπάρχουν.
Δεν είμαι από αυτούς που επιδίδονται στις τετριμμένες απόψεις περί αριστεράς εναντίον δεξιάς, φιλελεύθερου εναντίον συντηρητικού, καθώς θεωρώ ότι το πολιτικό φάσμα είναι ένα ελαττωματικό και διχαστικό κατασκεύασμα. Αντ' αυτού, επιλέγω να υιοθετήσω ένα παράδειγμα στο οποίο η αριστερά κατοικείται από εκείνους που επιδιώκουν την επέκταση της εξουσίας του κράτους, από τον Καίσαρα μέχρι τον Στάλιν και τον Χίτλερ, ενώ η δεξιά αποτελείται από εκείνους που υποστηρίζουν την περιορισμένη κυβέρνηση ή ακόμη και καθόλου κυβέρνηση. Μέσα από αυτό το πρίσμα έχω αναλύσει και ανατμήσει τις ιδεολογίες και τις ατζέντες των κινημάτων της άκρας αριστεράς και της παγκοσμιοποίησης και πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι τόσο γοητευμένη όσο και απωθημένη από αυτά που βρήκα.
Σκεφτείτε τη λεγόμενη «προοδευτική» ή «αφυπνισμένη» αφήγηση που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια. Αυτό το κίνημα - εν μέρει τυχαία δημιουργημένο από τη CIA - δεν αφορά τον ακτιβισμό, καθώς οι υποστηρικτές του απολαμβάνουν ήδη ίσα δικαιώματα βάσει του νόμου. Δεν πρόκειται αποκλειστικά για πολιτικό κίνημα, καθώς οι στόχοι του εκτείνονται πολύ πέρα από την εκλογή υποψηφίων σε αξιώματα. Στην πραγματικότητα, μεγάλο μέρος της κυβέρνησης έχει ήδη ευθυγραμμιστεί με τους στόχους του. Το κίνημα ισχυρίζεται ότι τάσσεται κατά του «καπιταλισμού» και της εταιρικής εξουσίας, ωστόσο χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από τις ίδιες τις ελίτ που ισχυρίζεται ότι απεχθάνεται.
Όχι, αυτό το κίνημα είναι κάτι πολύ πιο ύπουλο. Είναι ένα σύστημα τυφλής πίστης, μια σέκτα αυτολατρείας που προσπαθεί να υπονομεύσει την αλήθεια και τη λογική σε κάθε στροφή. Είναι μια θρησκεία του ηθικού σχετικισμού, στην οποία το σωστό και το λάθος καθορίζονται από τις ιδιοτροπίες των εξουσιαστών. Γινόμαστε μάρτυρες της γέννησης μιας τερατώδους ιδεολογίας που επιδιώκει να ελέγξει κάθε πτυχή της ζωής μας, από τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τον τρόπο που μιλάμε μέχρι τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας.
Οι οικονομικές και πολιτικές θεωρίες που στηρίζουν αυτό το κίνημα είναι βαθιά ελαττωματικές και τελικά καταστροφικές. Η ιδέα ότι το κράτος πρέπει να έχει τη δύναμη να υπαγορεύει κάθε πτυχή της ζωής μας είναι αντίθετη με τις αρχές της ατομικής ελευθερίας και της προσωπικής ευθύνης που έχουν κάνει την κοινωνία μας μεγάλη. Η ιδέα ότι θα πρέπει να κρινόμαστε όχι από το περιεχόμενο του χαρακτήρα μας, αλλά από το χρώμα του δέρματός μας ή την ομάδα στην οποία ανήκουμε, είναι μια συνταγή για διαίρεση και διαμάχη.
Πάρτε, για παράδειγμα, την έννοια της «διατομικότητας», η οποία υποστηρίζει ότι διάφορες μορφές καταπίεσης διασταυρώνονται και επικαλύπτονται και ότι όσοι ανήκουν σε πολλαπλές περιθωριοποιημένες ομάδες καταπιέζονται επομένως περισσότερο από άλλους. Αυτή η θεωρία δεν είναι μόνο λογικά λανθασμένη, αλλά χρησιμεύει επίσης στο να στρέφει διαφορετικές ομάδες η μία εναντίον της άλλης και να υπονομεύει την ίδια την έννοια της ισότητας. Πρόκειται για ένα κυνικό τέχνασμα διαίρεσης και κυριαρχίας, για τη δημιουργία μιας ιεραρχίας θυμάτων που μπορεί εύκολα να χειραγωγηθεί από τους εξουσιαστές.
Για να κατανοήσει κανείς πραγματικά τις μηχανορραφίες της αυταρχικής αριστεράς, πρέπει να εξετάσει τη συμβιωτική σχέση της με τις παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις. Τα λεγόμενα “αφυπνισμένα”(«woke») κινήματα που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια δεν είναι οργανικές προσπάθειες από τη βάση, αλλά μάλλον προϊόν προσεκτικής προετοιμασίας από εταιρικές και παγκοσμιοποιητικές οντότητες. Για δεκαετίες, δεξαμενές σκέψης όπως το Ίδρυμα Ford και το Ίδρυμα Rockefeller έχουν διεισδύσει στα πανεπιστήμια με ρητό σκοπό να παράγουν ένα σταθερό ρεύμα πιστών ακόλουθων, οι οποίοι κατηχούνται σε μια προσεκτικά επεξεργασμένη αφήγηση που εξυμνεί τις αρετές του σοσιαλισμού και χρησιμοποιεί τη θυματοποίηση ως μορφή νομίσματος.
Τα άτομα αυτά αντιτίθενται σθεναρά στην έννοια της αξιοκρατίας, προσκολλημένα στις αυταπάτες της ισότητας. Απαιτούν μια αδύνατη ουτοπία στην οποία όλοι θα έχουν εγγυημένα ίσα αποτελέσματα, ανεξαρτήτως προσπάθειας ή ικανότητας. Θεωρούν την αυτάρκεια ως μια μορφή εγκληματικότητας, μια προσπάθεια να ξεφύγουν από τη συλλογική εποπτεία του κράτους. Και είναι περισσότερο από πρόθυμοι να δικαιολογήσουν την ανεντιμότητα, την παραπληροφόρηση, την αποδόμηση, το χάος, ακόμη και τη δολοφονία ως απαραίτητα μέσα για την επίτευξη των στόχων τους.
Το αριστερό κίνημα είναι ένα κίνημα που στερείται κάθε υποψίας ηθικής ή ντροπής, γεγονός που το καθιστά έναν τρομερό αντίπαλο προς αμφισβήτηση. Αν κάποιος προσπαθήσει να τους πείσει να σταματήσουν τις ενέργειές τους μέσω της χρήσης της λογικής, των δεδομένων, της κοινής λογικής ή της επίκλησης στη συνείδηση, αναμφίβολα θα αποτύχει. Αυτές οι τακτικές δεν έχουν καμία αξία για την Αριστερά, καθώς η εμμονή τους με την εξουσία είναι παντοτινή. Είναι η ρίζα κάθε επιχειρήματός τους και η κινητήρια δύναμη πίσω από τις πράξεις τους.
Ωστόσο, η αντίληψη της αριστεράς για την εξουσία είναι μάλλον περιορισμένη και παιδαριώδης. Για τους « αφυπνισμένους», η δύναμη βρίσκεται στην κουλτούρα ακύρωσης, στη νοοτροπία του όχλου και στις επιδείξεις συλλογικής καταστροφής και ελέγχου. Αναρωτιούνται: «Τι μπορούμε να πάρουμε από τους άλλους και πώς μπορούμε να ενσταλάξουμε το φόβο;». Πιστεύουν ότι όσο περισσότερα μπορούν να πάρουν, τόσο περισσότερη δύναμη κατέχουν.
Οι παγκοσμιοποιητές μοιράζονται μια παρόμοια άποψη για την εξουσία με τους αριστερούς, αλλά με μια πιο επεκτατική προοπτική. Επεκτείνουν το αριστερό μανιφέστο ρωτώντας: «Πώς μπορούμε να πείσουμε τους άλλους να μας δώσουν τον έλεγχο οικειοθελώς;».
Τα ξύπνια άτομα βλέπουν την εξουσία ως κάτι που πρέπει να κλαπεί μέσω εκφοβισμού ή βίας, ενώ οι παγκοσμιοποιητές τη βλέπουν ως κάτι που τους παραδίδεται από τους ίδιους τους ανθρώπους που επιδιώκουν να ελέγξουν. Για να αποκτήσουν αυτή την εξουσία, οι παγκοσμιοποιητές αφιερώνουν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας και του πλούτου τους στην κατασκευή συναίνεσης. Δεν αρκεί απλώς να ελέγχουν τον πληθυσμό- πρέπει να τον κάνουν να πιστέψει ότι η ολιγαρχία είναι δική τους ιδέα. Με αυτόν τον τρόπο, οι μάζες δεν θα επιχειρήσουν ποτέ να αντισταθούν.
Καθώς οι αφυπνισμένοι ακτιβιστές προσπαθούν απερίσκεπτα να βάλουν φωτιά στον κόσμο, οι παγκοσμιοποιητές παρακολουθούν από το περιθώριο, σκεπτόμενοι πώς μπορούν να χειραγωγήσουν αυτά τα άτομα για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους άθλιους σκοπούς.
Η διαδικασία κατασκευής συναίνεσης από ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού ενός έθνους απαιτεί έναν τεράστιο μηχανισμό παραπληροφόρησης. Είναι πιθανό ότι οι περισσότεροι αριστεροί αγνοούν ότι ολόκληρη η ιδεολογία τους χρηματοδοτήθηκε και κατασκευάστηκε από εταιρικά συμφέροντα και τη CIA. Ωστόσο, αν κάποιος τους ενημέρωνε ότι έχουν πλέον ευθυγραμμιστεί με τους ίδιους υπερπλούσιους εταιρικούς βρυκόλακες που ισχυρίζονται ότι απεχθάνονται, θα γινόταν φανερό ότι δεν τους πειράζει. Θα αγκάλιαζαν πρόθυμα αυτή τη συμφωνία με τον διάβολο, καθώς την αντιλαμβάνονται ως μέσο για την επίτευξη της νίκης. Με αυτόν τον τρόπο, οι πολιτικοί αριστεροί και οι παγκοσμιοποιητές είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα επιχειρήματα σχετικά με το «ψευδές αριστερό/δεξιό παράδειγμα» δεν λαμβάνονται πλέον σοβαρά υπόψη. Ενώ υπάρχουν ακόμα Νεο-Κονς μέσα στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα που ισχυρίζονται ότι είναι συντηρητικοί, αλλά στην πραγματικότητα είναι παγκοσμιοποιητές και αριστεροί, αυτό δεν είναι το κεντρικό ζήτημα. Η ουσία του θέματος είναι ότι εκατομμύρια και εκατομμύρια απλοί άνθρωποι στην αριστερά έχουν επιλέξει οικειοθελώς να συνταχθούν με τους παγκοσμιοποιητές, στοχεύοντας ειδικά την ελευθερία και την πατριωτική κουλτούρα προς καταστροφή.
Ο αριστερός όχλος και οι παγκοσμιοποιητές είναι και οι δύο εχθροί κάθε ατομικιστή. Χωρίς τους πρώτους, οι δεύτεροι δεν θα είχαν καμία δύναμη. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε αυτή την πραγματικότητα αντί να καταφεύγουμε στο κουρασμένο επιχείρημα «και οι δύο πλευρές είναι το πρόβλημα». Όχι, μόνο η μία πλευρά και η αντίληψή σας για την πολιτική πυξίδα είναι το πρόβλημα. Αυτοί ήταν πάντα το πρόβλημα, ανεξάρτητα από τις πολιτικές μάσκες που φορούν.
Η έννοια του «ψευδούς αριστερού/δεξιού μοντέλου» διαλύεται στον αέρα. Ένα απτό, αναντίρρητο αριστερό/δεξιό χάσμα επιμένει, ένα χάσμα χαραγμένο από τις εξουσίες. Δεν υπάρχει μέση οδός- είτε ευθυγραμμίζεσαι με το κράτος είτε βρίσκεσαι σε ευθεία αντίθεση. Η ουδετερότητα είναι μια ψευδαίσθηση σε αυτό το μεγάλο παιχνίδι της εξουσίας.
Οι παγκόσμιες ελίτ έχουν ενορχηστρώσει το δικό τους αριστερό θηρίο, καλώντας το να εκτελέσει τις κακόβουλες πράξεις τους. Οι πρωταρχικοί στόχοι; Η συλλογική μας αντίληψη για την ελευθερία και η ίδια η ουσία της αντικειμενικής αλήθειας.
Σκεφτείτε την πρόσφατη «κρίση του covid» και την ολοκληρωτική απάντηση που προκάλεσε, την οποία υπερασπίστηκε κυρίως η αυταρχική αριστερά. Σκεφτείτε τις κινδυνολογικές αφηγήσεις για την κλιματική αλλαγή και τις επακόλουθες εκκλήσεις για περιορισμούς στον άνθρακα, οι οποίοι θα οδηγούσαν αναπόφευκτα σε μαζική ερήμωση, και πάλι, κατά κύριο λόγο υποστηριζόμενες από την αυταρχική αριστερά.
Και οι δύο ατζέντες βασίζονται στην ύπαρξη μιας άμεσης απειλής, η οποία καθιστά αναγκαία την παραίτηση από τις ατομικές ελευθερίες. Ωστόσο, το παράδοξο είναι εντυπωσιακό. Οι εντολές για το Covid υποδηλώνουν την ανάγκη να προστατευθεί ο πληθυσμός από το θάνατο, ενώ οι εντολές για την κλιματική αλλαγή υποδηλώνουν την ανάγκη να εξαλειφθεί το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας για να διατηρηθεί το περιβάλλον. Η αντίφαση είναι ξεκαρδιστική, εκτός αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι η διάβρωση της ελευθερίας είναι ο απώτερος στόχος. Το Covid δεν είχε ποτέ να κάνει με τη διατήρηση ζωών, και οι κλιματικοί έλεγχοι δεν έχουν καμία σχέση με τη διάσωση του πλανήτη.
Όσον αφορά την αντίληψή μας για την αντικειμενική αλήθεια, το κίνημα των τρανσέξουαλ υπενθυμίζει την ευθραυστότητά του. Αν η βιολογία είναι ανοιχτή σε ερμηνείες, αν η ταυτότητα είναι θέμα προσωπικής προοπτικής, αν οι γενετικοί δείκτες που χρησιμοποιούμε για να ορίσουμε και να ταξινομήσουμε το είδος μας είναι απλώς «κοινωνικές κατασκευές» και όχι γεγονότα, τότε κάθε αλήθεια μπορεί να αμφισβητηθεί. Η προσπάθεια να καταστεί η βιολογική αλήθεια θέμα προσωπικής επιλογής φαίνεται να είναι μια υπολογισμένη κίνηση για να καταστεί η ηθική αλήθεια ευέλικτη και εύπλαστη.
Αν η κοινωνία μπορεί να πεισθεί να αγκαλιάσει τη χειρουργική και χημική παραμόρφωση και τη στείρωση της νεολαίας μας, αν μπορούμε να εξαναγκαστούμε να δεχθούμε τη σεξουαλικοποίηση των παιδιών σε ανησυχητικά νεαρή ηλικία, τότε δεν απέχουμε παρά ένα βήμα από το να συγχωρήσουμε αδιανόητες πράξεις. Παιδοφιλία; Δουλεία; Δολοφονία; Όλα στο όνομα μιας ηδονιστικής πρόσοψης που μεταμφιέζεται σε πρόοδο.
Αυτή η εγκατάλειψη των οικουμενικών αληθειών οδηγεί αναπόφευκτα στην καταγγελία της ίδιας της ελευθερίας. Τι, αλήθεια, είναι η ελευθερία; Είναι ένα έγκυρο μέλημα για τις επόμενες γενιές; Εξάλλου, υπάρχουμε μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, και σύμφωνα με την αριστερή αφήγηση, κάθε πράξη που κάνουμε «επηρεάζει όλους τους άλλους». Επομένως, η ελευθερία, κατά τη διαστρεβλωμένη οπτική τους, αποτελεί απειλή- θα μπορούσε να βλάψει ή να προσβάλει τους άλλους. Θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τον πλανήτη. Καλύτερα να την εξαλείψουμε εντελώς για το καλό της συλλογικότητας.
Αυτό το αίνιγμα παρουσιάζει μια αιώνια διχοτομία - χωρίς την αλήθεια, η ελευθερία είναι μια ψευδαίσθηση- χωρίς την ελευθερία, η αλήθεια είναι μια πλάνη. Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος αποκαλύπτει το παράδοξο των παγκοσμιοποιητών/αριστερών - χωρίς τους παγκοσμιοποιητές, ο αριστερός όχλος παύει να υπάρχει, και χωρίς τον όχλο, οι παγκοσμιοποιητές βρίσκονται αντιμέτωποι με τη λήθη.
Η φιλοδοξία των παγκοσμιοποιητών να υποτάξουν τον κόσμο καθιστά αναγκαία την υπονόμευση των θεμελιωδών ανθρώπινων αλληλεπιδράσεων και της κατανόησης. Έχουν σφυρηλατήσει μια συμμαχία με την πολιτική αριστερά για να κατακλύσουν τον πληθυσμό με χάος, εξασφαλίζοντας μια διαρκή κατάσταση απόσπασης της προσοχής και ανισορροπίας. Εν τω μεταξύ, οι εξουσίες σφίγγουν τη λαβή τους σε κάθε τελευταίο ίχνος προσωπικής ελευθερίας.
Το πιο ισχυρό αντίμετρό μας έγκειται στην υιοθέτηση μιας ανυποχώρητης στάσης, μιας άρνησης να παραχωρήσουμε ούτε σπιθαμή. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πολιτική αριστερά, εκθέτοντας την πραγματική της φύση ως το όπλο επιλογής της παγκοσμιοποιητικής συμμορίας. Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί επιλογή όταν πρόκειται για τις θεμελιώδεις αρχές μας. Όχι άλλη συναίνεση στην αποδόμηση, όχι άλλη επιείκεια απέναντι στους σαμποτέρ. Αν μια ανατρεπτική φατρία επιδιώκει να διαλύσει το ηθικό πλαίσιο που στηρίζει τη Δύση, αν φιλοδοξεί να διαγράψει την κληρονομιά για την οποία αγωνίστηκαν οι πρόγονοί μας, τότε πρέπει να ακολουθήσουμε τα βήματά τους και να εξουδετερώσουμε την απειλή.
Δικτυογραφία:
Throwing Wokeness and Globalism into History’s Garbage Bin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου