To State Department ανάγγειλε περιοριστικά μέτρα σχετικά με τη χορήγηση βίζας σε Γεωργιανούς πολιτικούς και διπλωμάτες και μέλη των οικογενειών τους, ενώ περισσότερο από συχνές είναι οι λίγο-πολύ απειλητικές οχλήσεις αι τα «υπομνήματα» και προτροπές προς την γεωργιανή Κυβέρνηση και τη γεωργιανή Βουλή με αιτήματα όπως «επανέλθουν» στις αποφάσεις τους στο θέμα του νόμου περί «αλλοδαπών πρακτόρων».
Από μέρα σε μέρα αναμένεται και η «επέμβαση» των Βρυξελλών: σίγουρα έλαβαν κατάλληλο σήμα τα αρμόδια όργανα της Κοινότητας να «βοηθήσουν» στην προσπάθεια του «ανώτατου αρχηγού» να «συνετίσει» τους απείθαρχους Γεωργιανούς – που βρίσκονται ίσα-ίσα σε μια γεωγραφική περιοχή εξαιρετικά ευαίσθητη για τα ρωσικά γεωπολιτικά συμφέροντα.
Εν τω μεταξύ στα δυτικά ΜΜΕ το δημοσιογραφικό και δημοσιολογικό κατεστημένο κινείται δραστήρια υποστηρικτικά και εν είδη αντήχησης των αμερικανικών, φιλικών ή όχι, παρακινήσεων/εντολών, μαζί με μια δράκα επιλεγμένων και επιταγμένων «συμπληρωματικών» διανοουμένων που θα προκαλέσουν το απαραίτητο παραπέτασμα καπνού ότι δήθεν «κάτι το σοβαρό καίγεται από κάτω» στην Γεωργία, γι’ αυτό κι ο κόσμος όλος «λαχταρά την ελευθερία και δικαιοσύνη» και άλλα τοιαύτα που «νόμιμα» θα θεωρηθούν αναγκαία και ικανή «δικαιολογία» των «αυθόρμητων» διαδηλώσεων και εκδηλώσεων αμέριστης αγάπης για το αμερικανο-ευρωκοινοτικό μοντέλο που οι Ρώσοι εχθροί εννοούν να συντρίψουν.
Αντίγραφο καρμπόν λοιπόν των γεγονότων του 2014 στην Ουκρανία με προοπτική συνέχεια το 2024 στη Γεωργία.
Αμερικανική προβοκάτσια χωρίς καμία αμφιβολία – μια άλλη, η νιοστή εγκληματική εναντίον της ανθρωπότητας πρόκληση για μια τρίτη πηγή παγκόσμιας σύρραξης, για ένα τρίτο αιματοκύλισμα του πλανήτη.
Και αυτή τη φορά, και στη Γεωργία, ο γέρο ξεκούτης Πρόεδρος (ποιος δεν το είδε στην Ιταλία, στο resort, να «φεύγει» ποιος ξέρει πού, σα robot!) θα βιάζεται μάλλον να χτυπήσει τη Ρωσία στο «υπογάστριο» της και να δημιουργήσει ένα δεύτερο μέτωπο ανάφλεξης όσο γίνεται το γρηγορότερο, πριν φτάσουμε στο Νοέμβριο και ο Τραμπ του πάρει τα «κουμπιά της εξουσίας».
Τι «αντικείμενο της αντιδικίας» γνωστό. Το είπαμε: ένας νόμος του γεωργιανού κράτους, καθόλα νόμιμος και εκδοθείς με όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες, ο οποίος όμως προβλέπει πως όλες οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που λαμβάνουν πάνω από το 20% των κονδυλίων τους από το εξωτερικό, υποχρεούνται να το δηλώσουν και μαζί να εγγραφούν στα μητρώα του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Επίσης, να παρέχουν πληροφορίες στο ίδιο Υπουργείο εφόσον τους ζητηθεί και, σε περίπτωση που υποπίπτουν σε παραβάσεις, να πληρώσουν ένα πρόστιμο έως 9 χιλιάδες δολάρια.
Ουσιαστικά πρόκειται για έναν νόμο πέρα για πέρα φυσιολογικό για ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του και έχει, όπως πρέπει να έχει, και θέλει να έχει τον έλεγχο όσων δραστηριοποιούνται με οποιονδήποτε τρόπο στο έδαφος του σχετικά με την αναγκαία νομιμότητά των και της μη ύπαρξης οποιουδήποτε εχθρικού, παράνομου παράγοντα που να υπονομεύει την κυριαρχία και τα συμφέροντα του κράτους και την κοινωνία των πολιτών.
Διερωτόμαστε εάν ένας τοιούτος νόμος υπάρχει και ισχύει λ.χ. σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, κλπ. Αν δεν υπάρχει, πιστεύουμε ακράδαντα πως θα πρέπει οπωσδήποτε να δημιουργηθεί, εκτός και αν οι κυβερνήσεις νταλαβερίζονται με τις ανεξέλεγκτες ΜΚΟ σε στυλ μαφιόζικο και έχουν ακατανόμαστα παράνομα κέρδη.
Επειδή οι Αμερικανοί από κάπου έπρεπε να «πιαστούν» για να στήσουν μια «κατηγορία» εναντίον της Γεωργίας που, κατά τη γνώμη και αλαζονεία τους, θα τους επιτρέπει να «επέμβουν» με το παρανοϊκό σκεπτικό και «πεποίθηση» πως αυτοί είναι οι «αστυνόμοι του κόσμου» και δικαιούνται να χώνουν τη μύτη τους παντού, «αρπάχτηκαν» από τον νόμο για τις ΜΚΟ, τον βάφτισαν νόμο ρωσικό, και επομένως απλά και μόνο με τον όρο «ρωσικός» που κόλλησαν σε ένα νομοθέτημα εξάλλου απολύτως δημοκρατικά, όρισαν πως ολόκληρη η χώρα αυτομάτως έγινε εχθρική, οπότε και αυτομάτως μπήκε στα σχέδια τους ανατροπής της κυβέρνησης της, σε στυλ Ουκρανίας.
Τώρα, αγνοούμε πόση απήχηση στον πατριωτισμό των Γεωργιανών και στο πνεύμα αντίστασης τους θα μπορεί να έχει η δήλωση του Δημάρχου της πρωτεύουσας Τμπιλίσι (Τιφλίδα) Milan Kakhaber Kaladze, πασίγνωστος πρώην ποδοσφαιριστής της Ντίναμο Κίεβου, που είπε:
«Θα πρέπει να επανεξετάσουμε τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, γιατί είναι αδύνατον να δεχθούμε το σχήμα της στρατηγικής συνεργασίας που μας προτείνουν. Η Γεωργία δεν είναι υποτελής κανενός. Και η Γεωργία δεν είναι μια χώρα που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει για τα δικά του συμφέροντα, μια επανάληψη της τύχης της Ουκρανίας. Θέλουμε να προστατέψουμε τη χώρα… θέλουμε να διατηρήσουμε την ειρήνη».
Άμεση βέβαια και παραδειγματική η αναφορά του Καλάντζε στην Ουκρανία, το καλύτερο «παράδειγμα προς αποφυγή», μια αναφορά που θα μπορούσε να γίνει άνετα και με τη Γερμανία, την Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιταλία, την Ισπανία, τις Βαλτικές χώρες, την Ελλάδα, κλπ. ως προς την άπλετη συναίνεσή τους ώστε να ικανοποιηθούν πλήρως και διαχρονικά τα συμφέροντα των ΗΠΑ εις βάρος των ιδίων χωρών τους, μια καθεαυτού προδοτική συμπεριφορά, αξιόποινη και καταδικαστέα.
Οι Αμερικανοί έχουν τον μεγαλύτερο σεβασμό για τους νόμους που δημοκρατικά και νόμιμα ψηφίστηκαν από τις αρμόδιες αρχές τους.
Για ποιο λόγο κατηγορούν την Γεωργία για έναν νόμο που με εξίσου δημοκρατικές διαδικασίες έχει ψηφιστεί από μία Βουλή που νόμιμα λειτουργεί σε ένα κυρίαρχο κράτος;!
Και για ποιο λόγο οι Αμερικανοί θεωρούν πως η «εθνική κυριαρχία» ισχύει μόνο για τους ίδιους «και για την Ουκρανία» και δεν ισχύει για άλλους τρίτους;
Υπεροψία, αλαζονεία και παραβατικότητα στα δικαιώματα των «άλλων» είναι τα κύρια χαρακτηριστικά τη αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής καμουφλαρισμένα με μια μόνο «στα λόγια» επίδειξη «νομιμοφροσύνης».
Αλλά τί να λέμε για την περίφημη δήθεν «αμερικανική δικαιοσύνη»: τα γνωρίζουμε πολύ καλά τα αμερικανικά «δύο μέτρα και δύο σταθμά», πηγή και συνέπεια άμετρης υποκρισίας! Η Ελλάδα, μεταξύ πολλών άλλων, έχει την πιο πικρή εμπειρία απ’ αυτά τα «δύο μέτρα», έτσι δεν είναι;! Αλλά δεν λέει «να βάλει μυαλό».
Η θέση της Γεωργίας μετά την λεγόμενη «Επανάσταση των ρόδων» το 2003 και μετά τον πόλεμο με τη Ρωσία το 2008 ακολούθησε μια τροχιά ουσιαστικά φιλοδυτική. Το ίδιο το κόμμα «Γεωργιανό Όνειρο» που ενέκρινε τον νόμο για τις ΜΚΟ, είναι και το κόμμα που πάλεψε για να δοθεί στην Γεωργία το status της υποψήφιας χώρας ένταξης στην ΕΕ. Και το πέτυχε τον Δεκέμβριο του 2023!
Άλλωστε το «Γεωργιανό Όνειρο» αντανακλά πιστά τα αίσθημα των πολιτών που αναζητούν την ευρω-κοινοτική προοπτική για τη χώρα, και είναι οι ίδιοι πολίτες που του έδωσαν και την πλειοψηφία.
Απ’ την άλλη πλευρά, ωστόσο, οι ισορροπίες με τη Ρωσία είναι, και δεν θα μπορούσαν να μην είναι, λεπτές και ανέφικτες. Μετά το 2008 κα τις τραυματικές εμπειρίες με την Αμπχαζία και τη Βόρεια Οσσετία, η Γεωργία δεν μπορεί να μην έχει ιδιαίτερης «υφής» σχέσεις με τη Ρωσία, οι «κόκκινες γραμμές» της οποίας περνούν ακριβώς από την Ουκρανία και από την ίδια τη Γεωργία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτή η τελευταία είναι ή έγινε ή θέλει να γίνει «δορυφόρος» της Ρωσίας!
Αλλά ούτε και των ΗΠΑ, όπως κατάληξε η Ουκρανία!
Εν κατακλείδι, οι Γεωργιανοί δεν θέλουν να γίνει στη χώρα τους ό, τι έγινε στην Ουκρανία, όπου με τη βία και τις πλεκτάνες το 2014 επικράτησε η μειοψηφία του 17% που θεωρούσε το ΝΑΤΟ μια «προστασία» (Gallop Μάρτιος 2014), ενώ το 29% το θεωρούσε μια απειλή και το 44% δεν είχε γνώμη.
Εξάλλου, ένα χρόνο νωρίτερα, το 2013, και ενώ ήταν σε εξέλιξη οι διεργασίες του Μαϊντάν, το USAID, το Αμερικανικό Πρακτορείο για την Ανάπτυξη είχε δημοσιεύσει μια έρευνα που είχε πραγματοποιήσει η International Foundation for Electoral Systems (IFES) και η οποία έδειχνε πως το 37% ήθελε η Ουκρανία να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το 33% προτιμούσε την Τελωνειακή Ένωση που είχε προτείνει η Ρωσία, ενώ το 15% δεν ήθελε ούτε τη μία ούτε τη μία ούτε την άλλη.
Παράλληλα, το 35% ευνοούσε την ισχυροποίηση των οικονομικών σχέσεων της Ουκρανίας με την ΕΕ, το 34% επιθυμούσε το ίδιο με τη Ρωσία, ενώ το 17% δήλωνε πως έπρεπε να αυξηθούν οι σχέσεις και με τις δύο.
Όλα αυτά σημαίνουν πως την πραξικοπηματική πτώση της κυβέρνησης Γιανούκοβιτς στην Ουκρανία προκάλεσε μια μειοψηφία δεόντως οπλισμένη και οργανωμένη από τους Αμερικανούς – ήτα τότε που τα ναζιστικά τάγματα Αζόφ άρχισαν να κάνουν θραύση μέσα στον ιστό των άοπλων ρωσόφωνων, αλλά και των ιδίων Ουκρανών αντίθετης πολιτικής ιδεολογίας – κάτι που οι Γεωργιανοί προφανώς δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να επαναληφθεί και στη χώρα τους.
Σε αυτή τη κατεύθυνση πρέπει να θυμίσουμε και να γνωρίσουμε στους αφελείς και ανόητους που θεωρούν τα πάντα «συνωμοσιολογίες», ότι οι Αμεςρικανοί έχουν ήδη έτοιμο στη Γεωργία τον γεωργιανό Ποροσένκο.
Απαντά στο όνομα της Προέδρου της χώρας Salomé Zurabishvili, ένα πρόσωπο αναμφισβήτητα από τα πιο αμφιλεγόμενα.
Ήταν βέβαια εκείνη που, σίγουρα «μιλημένη» από τους Αμερικανούς, προσπάθησε σε ια πρώτη φάση να ακυρώσει την ψήφιση του νόμου για τις ΜΚΟ. Δεν τα κατάφερε. Παραμένει όμως μάλλον στην εφεδρεία ενόψει μελλοντικών εξελίξεων, διότι σίγουρα είναι ένα άτομο απόλυτης εμπιστοσύνης για τους δυτικο-αμερικανούς.
Με αυτή τη… προοπτική, αξίζει τον κόπο να ειπωθούν δύο λόγια για το ποιον της νυν Προέδρου Ζουραμπισβίλι.
Γεννήθηκε στο Παρίσι και για πρώτη φορά γνώρισε τη χώρα της το 1986 (!), κατά τη διάρκεια της διπλωματικής καριέρας της στο γαλλικό ΥΠΕΞ!!
Το 2003 διορίστηκε Πρέσβειρα της Γαλλίας στη Γεωργία, ενώ το 2004 αποκτά την γεωργιανή υπηκοότητα και γίνεται υπουργός εξωτερικών της Γεωργίας!
Αναμφισβήτητα μια κεραυνοβόλος σταδιοδρομία, αναμφισβήτητα με ανώτατες ξένες επιρροές, ήδη από παλιά. πολύ πιθανόν από τότε προορισμένη για επίσης ανώτατες «δάφνες» μέσα στα αμερικανικά πλάνα ενός δεύτερου, νότιου κυκλωτικού αντιρωσικού μετώπου.
Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου