Δέν πέρασαν οὔτε δύο χρόνια ἀπό τήν ἐφιαλτική περίοδο τῆς λεγόμενης πανδημίας, κατά τήν ὁποίαν ὅλος σχεδόν ὁ κόσμος βίωσε στό πετσί του τή σημασία τῆς λέξης «ὁλοκληρωτισμός», καί ζοῦμε σάν νά μήν συνέβη τίποτε!
Πολλά παρανοϊκά μᾶς συμβαίνουν καθημερινά ἀλλά αὐτό τό συγκεκριμένο πραγματικά μέ ξεπερνάει, ὅταν βλέπω ἀνθρώπους μέ συγκρότηση καί ἐντιμότητα σιωπώντας νά συναινοῦν σέ μιά λήθη – ἀμνήστευση τῶν ἐγκλημάτων τῆς περιόδου 2020-2022.
Μόνο στίς ΗΠΑ (καί δευτερευόντως στή Βρετανία) φαίνεται νά ἀγωνίζονται ἀκόμα κάποιοι γιά τήν ἀλήθεια.
Τό πρόβλημα φυσικά δέν εἶναι ἄν κάποιος προχώρησε στόν ἐμβολιασμό πού ἐπιβλήθηκε ἄνωθεν ἤ ὄχι.
Προφανῶς ἡ ἀπόφαση ἑνός ἑκάστου πού πιέστηκε, φοβήθηκε ἤ πείστηκε εἶναι σεβαστή, ὡς ἀφορώσα τόν ἴδιον καί κανέναν ἄλλον.
Ὅμως καθώς ἡ κορωνοχούντα δέν περιορίστηκε μονάχα στήν τρομοκρατία μας ἀλλά διέλυσε κάθε κοινωνική συνοχή, κάθε ἀνθρώπινο δικαίωμα, κάθε πολιτισμικό ἕρμα, δέν εἶναι δυνατόν νά παριστάνουμε σήμερα πώς δέν συνέβη τίποτε.
Δέν εἶναι δυνατόν νά περιορίζουμε τό θέμα σέ μιά προσωπική στάση ἀπέναντι στό ἀφήγημα τοῦ καθεστῶτος γιά τό ἄν ἦταν ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ ἰοῦ κατασκευασμένη ἤ εἶχε φυσική προέλευση, γιά τό ἄν τά σκευάσματα προσέφεραν περισσότερη ἀσφάλεια στούς λῆπτες ἀπό ὅση τούς στέρησαν κτλ κτλ.
Δέν γίνεται νά κινεῖται κάποιος στόν χῶρο τῆς εὐρύτερης πολιτικῆς καί νά μήν ἔχει διατυπωμένη ἄποψη γιά τό πελώριο πολιτικό ζήτημα πέραν τοῦ ἰατρικοῦ.
Παραθέτω λοιπόν κατωτέρω τρία ἀπό τά πολύτιμα πράγματα πού μοῦ δίδαξε ἡ περίοδος τοῦ κορωνοϊοῦ, τόσο γιά τή φύση τοῦ συστήματος ἐξουσίας, ὅσο καί γιά τήν κοινωνία μας.
Καταρχάς πείστηκα γιά τό γεγονός ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε τό ἀξιοσέβαστο πίσω ἀπό τή λέξη «Ἐπιστήμη».
Χωρίς νά ὑποτιμῶ τούς ἐργάτες της καί τόν κόπο τους, χωρίς νά παραγνωρίζω τήν πρόοδο πού ἔχει χαρίσει στήν ἀνθρωπότητα, δέν μπορῶ νά κλείσω τά μάτια στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον σήμερα γίνεται ἐργαλεῖο τῶν ἀφεντικῶν.
Δέν εἶναι μόνο πού χωρίς τό χρῆμα δέν κάνει βῆμα παραπέρα, δέν εἶναι μόνο πού οἱ ὑποθέσεις ἐργασίας ἔχουν πολύ συγκεκριμένα πλαίσια, δέν εἶναι μόνο πού οἱ ἀληθινές ἀνθρώπινες ἀνάγκες συστηματικά παραγνωρίζονται…
Εἶναι ἡ σύνολη «ἀξιοποίησή» της ἀπό τό σύστημα ἐξουσίας, πού τήν ἔβαλε στή θέση τῆς θρησκείας, καθιστώντας την δόγμα πού δέν μπορεῖ κανείς νά τό ἀρνηθεῖ δίχως νά τιμωρηθεῖ.
Πολύ μακρυά ἀπό τόν ἡρωικό 19ο αἰώνα, καταμεσίς τοῦ μετανθρωπικοῦ 21ου…
Δεύτερον ἐπιβεβαιώθηκε στά μάτια μου, ὅπως καί ἑκατομμυρίων ἄλλων, πώς τό σύνολο τῶν θεσμῶν, τῶν ἀνεξάρτητων Ἀρχῶν, τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν, τῶν νομικῶν κειμένων εἶναι ἕνα τίποτε μπροστά στήν ἰσχύ τῶν παρασκηνίων.
Καλά, γιά τόν πρόστυχο ρόλο τοῦ Τύπου δέν τό συζητᾶμε, εἶναι δεδομένος ἔτσι κι ἀλλιῶς.
Καί τήν καθοδήγηση ἐθνικῶν καί διεθνῶν φορέων μέσῳ ἐγκάθετων προσώπων τήν περιμένει κανείς.
Ἀλλά τό γεγονός ὅτι τόσο κομβικά κείμενα τοῦ νομικοῦ μας πολιτισμοῦ μποροῦν νά τσαλαπατηθοῦν μέ τέτοια ἀγριότητα καί σχεδόν δίχως μιά διαμαρτυρία ἦταν πραγματικά μιά ζοφερή ἀποκάλυψη.
Τρίτο, καί χειρότερο θά ἔλεγα, ἀναδύθηκε τό ἀψιμυθίωτο πρόσωπο τῆς κοινωνίας πού μᾶς περιβάλλει.
Ἀπό τόν ἄσχετο γιατρό-ἁρπαχτολόγο πού σέ προσέβαλε γιατί δέν «ἐμβολιάστηκες» μέχρι τόν μπάτσο (ὄχι ἀστυνομικό!) πού σέ ἔγραφε γιατί δέν εἶχες τή μύτη μέσα στή μάσκα κι ἀπό τό ἀφεντικό πού θά σέ κλωτσοῦσε ἀπό τή δουλειά ἄν δέν προσκόμιζες πιστοποιητικό ἐμβολιασμοῦ μέχρι τόν μαλακοπίτουρα συνεπιβάτη τοῦ λεωφορείου, χορτάσαμε φασισμό!
Τόσο δειλή, τόσο ἀνορθολογική, τόσο ὑποταγμένη, τόσο καθοδηγούμενη μᾶζα πού ἔψαχνες νά βρεῖς δυό ὁλόκληρα χρόνια κάποιους ἀνθρώπους νά συνεννοηθεῖς γιά τά στοιχειώδη, γιά τά πραγματολογικά στοιχεῖα τῆς ὑπόθεσης, διάολε!
Δέν θά παραθέσω ἐπιχειρήματα γιά τά ἀνωτέρω, ὅποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Ὁ καιρός ἐγγύς, ἡ ἐπιτυχία τοῦ τεράστιου αὐτοῦ δυστοπικοῦ πειράματος προοιωνίζεται τή συνέχειά του καί σέ ἄλλα πεδία (κλιματικῆς κρίσης, ρωσικῆς ἀπειλῆς, woke ἀτζέντας…) καί ὅσοι ζωντανοί ἄς κρατηθοῦμε ὄρθιοι ἀλληλοστηριζόμενοι.
Τί ἔγραφε ὁ Μπλέηκ; «Λέω τήν ἀλήθεια ὄχι γιά νά πείσω ὅσους τήν ἀγνοοῦν ἀλλά γιά νά ἐνισχύσω ὅσους τήν γνωρίζουν».
Σχόλιο (ομάδος Εκπαιδευτικών «Ο Παιδαγωγός»)
'Ενα ακόμη εξαιρετικό κείμενο του Κώστα Καραΐσκου (το είδαμε εδώ).
Μοναδική μας «ένσταση» η φράση:
«Τό πρόβλημα φυσικά δέν εἶναι ἄν κάποιος προχώρησε στόν ἐμβολιασμό πού ἐπιβλήθηκε ἄνωθεν ἤ ὄχι. Προφανῶς ἡ ἀπόφαση ἑνός ἑκάστου πού πιέστηκε, φοβήθηκε ἤ πείστηκε εἶναι σεβαστή, ὡς ἀφορώσα τόν ἴδιον καί κανέναν ἄλλον.»
Σε προσωπικό επίπεδο, μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι ήταν απλά επιλογή του καθενός. Ως Ορθόδοξοι πιστοί όμως κριθήκαμε. Χωρίς αυτό να απαλλάσσει από τις αμαρτίες τους όσους αρνήθηκαν την επιβολή, στιγματίζει ανεπανόρθωτα όσους δείλιασαν και το έκαναν (άλλος για να μην χάσει την εργασία του, άλλος για να μην «ταλαιπωρείται» κάνοντας τεστ, άλλος για να μην βιώνει την χλεύη του «ψεκασμένου»). Όταν βάζεις μέσα στο σώμα σου κύτταρα από εκτρωμένα έμβρυα (όπως αποκαλύψαμε εδώ) ενώ έχεις μεγαλώσει σε κατηχητικά και ορθόδοξες αδελφότητες-σωματεία, έχεις ευθύνη. Κι ακόμη μεγαλύτερη όταν είσαι ιερέας. Μετρήθηκαν οι ιερείς μας. Και δυστυχώς στην μεγάλη τους πλειοψηφία αποδείχθηκαν ανεπαρκείς. «Μανή, Θεκέλ, Φαρές»
Σε πολιτικό επίπεδο, πολιτικοί αρχηγοί και πολιτικά κόμματα κρίνονται για την στάση τους στο παγκόσμιο αυτό «πείραμα». Αν κάποιος δείλιασε και μπολιάστηκε, πως θα μείνει ανυποχώρητος όταν την κρίσιμη στιγμή δεχθεί πιέσεις και εκβιασμούς; Ας μας δείξουν τα πολιτικά κόμματα. Τι έλεγαν τότε, όταν έκλειναν οι εκκλησιές μας και δεν μας άφηναν να εορτάσουμε το Πάσχα. Είπαν τίποτε ή σφύριζαν αδιάφορα; Όταν για να βγεις από το σπίτι έπρεπε να ενημερώσεις με sms το ολοκληρωτικό καθεστώς για κάθε σου μετακίνηση και να επικαλεστείς γι αυτό τις φυσικές ανάγκες του σκύλου σου ...
Τέλος ως κοινωνία, πέρα από τα εύστοχα παραδείγματα που παρέθεσε ο Κώστας, δυστυχώς αποδεικνυόμαστε καθημερινά όλο και πιο αξιολύπητοι και ανάξιοι της αποστολής μας ως απόγονοι Ελλήνων και ως ορθόδοξοι πιστοί. Ως ελεύθεροι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου