O αποχριστιανισμός των κοινωνιών έδωσε την ευκαιρία στους εμπόρους των ψυχών και των σωμάτων να φέρουν τους νέους σε διάσταση με τους γονείς τους, σε διαστροφές και σε οριστική απώλεια ακόμα και της σωματικής τους ακεραιότητας.
LGBTQI +: Η DISNEY, απειλή για τις ψυχές και τα σώματα των παιδιών!
Συνέντευξη των Caroline Eliacheff και Céline Masson* στη Le Figaro
FIGAROVOX. – Η Πρόεδρος της Disney, Kάρεϊ Μπερκ, είπε ότι «ως μητέρα ενός τρανσέξουαλ παιδιού και ενός πανσεξουαλικού παιδιού», υποστηρίζει να υπάρχουν «LGBTQIA χαρακτήρες στις ιστορίες μας» και θέλει τουλάχιστον το 50% των χαρακτήρων της Disney να ανήκουν στην κοινότητα LGBTQIA και στις μεινότητες. Πώς βλέπετε αυτό το θέμα;
Caroline ELIACHEFF και Céline MASSON. – Πρόκειται για μεγάλη επιτυχία του LGBT ακτιβισμού! Λίγες γυναίκες είναι τόσο ισχυρές όσο η Κάρεϊ Μπερκ. Καθώς οι ταινίες της Disney έχουν παγκόσμιο προορισμό, πρόκειται για την επιβολή σε παγκόσμια κλίμακα της ιδεολογίας –γιατί είναι όντως– LGBT.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί άνθρωποι θα ενταχθούν σε αυτήν την κοινότητα για να επωφεληθούν από αυτές τις ποσοστώσεις!
Εν τούτοις, στο όνομα της διαφορετικότητας, η Κάρεϊ Μπερκ επανεφευρίσκει τον διαχωρισμό με την απόρροια του: την άνοδο των εντάσεων και των δυσαρεσκειών μεταξύ των κοινοτήτων.
Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον ένα από τα πέντε παιδιά της να είναι ετεροφυλόφιλο: όταν τα LGBT άτομα θα κυριαρχήσουν στον κόσμο του κινηματογράφου, οι ετεροφυλόφιλοι θα είναι μειοψηφία και η μαμά θα τους υπερασπίζεται.
Η Κάρεϊ Μπερκ δεσμεύτηκε επίσης να καταργήσει έναν νόμο της πολιτείας της Φλόριντα (Μην λες γκέι) που στοχεύει στην απαγόρευση της διδασκαλίας σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου στα δημόσια σχολεία.
Αυτή η διδασκαλία είναι επίσης προβληματική στη Γαλλία.
Επαγγελματίες αναρωτιούνται για το τραυματικό αποτέλεσμα που μπορεί να έχει η παρουσίαση της σεξουαλικής δραστηριότητας και η επισήμανση των φύλων από το νηπιαγωγείο και κατά τη διάρκεια του σχολείου.
Υπό την αιγίδα, μεταξύ άλλων, του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας, υπάρχουν βίντεο που εξηγούν σε μαθητές Ε' τάξης (12 ετών): «Τι διαφορά έχει με ποιον κοιμάσαι;»
4.000% αύξηση της… «δυσφορίας φύλου»!
Ανάλογα με τη χώρα, σε μια περίοδο δέκα έως δεκαπέντε ετών, η διάγνωση της «δυσφορίας του φύλου», που εκφράζει μια αίσθηση ασυμφωνίας μεταξύ του φύλου γέννησης και του «αισθητού», αυξήθηκε από 1.000 έως 4.000%. Πώς εξηγείτε μια τέτοια έκρηξη;
Δεν υπάρχει απλή εξήγηση, αλλά όταν ένα δεδομένο αλλάζει κλίμακα, αλλάζει επίσης και φύση.
Η επίκληση της «ελευθερίας του λόγου» όπως κάνουν κάποιοι, δεν μου φαίνεται σωστή.
Σήμερα, είναι κυρίως νεαρά κορίτσια που εκφράζουν την επιθυμία να αλλάξουν φύλο, κάτι που δεν συνέβαινε πριν. Αυτό το μίσος για το θηλυκό αμφισβητεί τόσο τη σχέση με τις μητέρες τους όσο και την εκπροσώπηση των γυναικών στην κοινωνία.
Η εφηβική ανησυχία έβρισκε πάντα έναν τρόπο έκφρασης στηριγμένο στην κοινωνία της εποχής της.
Πέρα από τον πόνο, είναι και η επιθυμία να συγκλονίσεις, να είσαι στην πρώτη γραμμή της καινοτομίας.
Αυτό που άλλαξε, σε ένα φιλελεύθερο σύστημα στην υπηρεσία της φιλοδοξίας για αυτονομία και ευτυχία, είναι η ενθουσιώδης ανταπόκριση της κοινωνίας, των μέσων ενημέρωσης και μέρους του ιατρικού επαγγέλματος να ανταποκριθεί θετικά σε αυτά τα αιτήματα, χωρίς να αμφισβητήσει τα θεμέλια και τις μακροπρόθεσμες συνέπειές τους.
Περισσότερο από τους νέους, αυτή η ανταπόκριση είναι που πρέπει να αμφισβητηθεί.
Είναι ανησυχητικό γιατί οι περισσότερες απαιτήσεις των εφήβων, συμπεριλαμβανομένης της αλλαγής φύλου, τείνουν να εξαφανίζονται με την ηλικία.
Έντεκα πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι το 67 έως 93% των νέων που περίμεναν χωρίς φαρμακευτική θεραπεία παραιτούνται από την αλλαγή φύλου.
Κάρεϊ Μπερκ, επικεφαλής της Disney: «Δεν γυρίζουμε πίσω!». Γι’ αυτό και η ναυαρχίδα της παιδικής ψυχαγωγίας θα προωθεί την τρανς ιδεολογία αδιαφορώντας για τις τραγικές επιπτώσεις της στις αθώες ψυχές των παιδιών και των εφήβων…
Τρανστρατολόγοι στο Διαδίκτυο
Τι ρόλο παίζουν τα κοινωνικά δίκτυα σε αυτό το φαινόμενο της «μεταβολής της ταυτότητας»;
Η Lisa Littman, Αμερικανίδα ερευνήτρια, ήταν η πρώτη, το 2018, που απέδειξε τον καθοριστικό ρόλο των κοινωνικών δικτύων.
Στα δίκτυα κάνουν αυτοδιάγνωση συναντώντας επηρεαστές που τους ενθαρρύνουν να πιστεύουν ότι τα συναισθήματά τους έχουν όνομα: είναι τρανς.
Αν ενταχθούν, ηρωοποιούνται, επιδοκιμάζονται στην αποφασιστικότητά τους να μην αλλάξουν γνώμη. Ακολουθούν τις συμβουλές των μαχητικών ιστοτόπων για να πείσουν τους γονείς (τρανσφοβικούς και καταχρηστικούς, εάν εκφράζουν κάποια απροθυμία), το σχολικό ίδρυμα και τους γιατρούς με μια λίστα «τρανσφιλικών» επαγγελματιών.
Είναι δασκαλεμένοι σε μια στερεότυπη ομιλία και λεξιλόγιο από τα κοινωνικά δίκτυα.
Φτάνετε στο σημείο να μιλάτε για «επιρροή», γιατί;
Οι γονείς αυτών των νέων ήταν που μας έβαλαν σε αυτό το χώρο περιγράφοντας την πορεία των παιδιών τους. Και πράγματι, βρίσκουμε πολλά χαρακτηριστικά επιρροής τύπου αιρέσεων, όπως η διαδικτυακή στρατολόγηση, που απευθύνεται σε νέους που είναι συχνά ευάλωτοι, αναζητώντας ταυτότητα.
Οι τρανς στρατολόγοι ενθαρρύνουν το νεαρό άτομο να απορρίψει τους αναγκαστικά τρανσφοβικούς γονείς του προς όφελος της «νέας οικογένειάς» τους που τους υπόσχεται ευτυχία και ευημερία. Η τρανσφοβία είναι ένα ισχυρό επιχείρημα για την επιβεβαίωση της θυματοποίησής της μέσα στην κοινωνία.
Η αποχώρηση από αυτήν την κοινότητα βιώνεται με φόβο και ενοχές: οι «προδότες» συνεχίζουν να υποφέρουν από τις πιέσεις της ομάδας.
Το ισχυρό λόμπι επιτρέπει στους τρανσακτιβιστές να διεισδύουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας για να διεκδικούν τα αιτήματά τους.
Τέλος, η φαρμακοβιομηχανία τρίβει τα χέρια της: ελάχιστες παθήσεις απαιτούν ισόβιες φαρμακευτικές θεραπείες... αποζημιωμένες από την Κοινωνική Ασφάλιση.
Κέιρα Μπελ, τραγικό θύμα της «προοδευτικής» πολιτικής υγείας της Βρετανίας και, προφανώς, και κάποιων ιατρών: «Ήμουν ένα δυστυχισμένο κορίτσι που χρειαζόταν βοήθεια. Αντίθετα, με αντιμετώπισαν ως πείραμα».
Ως κλινικοί γιατροί, πώς βλέπετε την υποστήριξη του ιατρικού σώματος στην αλλαγή φύλου των παιδιών και των εφήβων;
Ευτυχώς, στη Γαλλία, η υποστήριξη δεν είναι μονοσήμαντη.
Όμως στα κέντρα διαβούλευσης που είναι αφιερωμένα σε αυτούς τους νέους, τα αιτήματα για αλλαγή φύλου θεωρούνται «ένα κοινωνικό γεγονός προς παρακολούθηση», εν ανάγκη ασκώντας πίεση στους γονείς.
Πολλές μαρτυρίες από γονείς και νέους που μετανιώνουν για την αλλαγή φύλου το επιβεβαιώνουν.
Υπάρχουν επαγγελματίες που έχουν πιο προσεκτική προσέγγιση, χωρίς να το διαφημίζουν. Φροντίζουν για τις ψυχιατρικές παθολογίες από τις οποίες πάσχουν πάνω από το 70% των νέων που δηλώνουν τρανς (κατάθλιψη, αυτιστικές διαταραχές, ψύχωση, σεξουαλική επίθεση, οικογενειακή δυσλειτουργία).
Στόχος τους είναι να επιτρέψουν ένα έργο προβληματισμού χωρίς βιασύνη, μια ενδοσκόπηση αποκομμένη από τις επιρροές του περιβάλλοντος, χωρίς ωστόσο να εμποδίζουν ή να αντιτίθενται στην αλλαγή φύλου.
Η Γαλλία υστερεί σε σχέση με χώρες που, όπως η Σουηδία, η Φινλανδία ή η Αγγλία, έχουν περιορίσει τις συνταγές φαρμάκων για ανηλίκους υπέρ μιας ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης [σ.τ.μ.: μετά από πολυχρόνια τραυματική εμπειρία με πολλά θύματα].
Το έκαναν λαμβάνοντας υπόψη ότι οι κίνδυνοι από αναστολείς της εφηβείας, ανταγωνιστές ορμονών και χειρουργική επέμβαση για άτομα κάτω των 18 ετών υπερτερούν επί του παρόντος των αναμενόμενων οφελών. Σαφώς, αυτές οι θεραπείες είναι επί του παρόντος πειράματα και όχι θεραπείες που βασίζονται σε αποδείξεις.
Συγκεκριμένα, ποια είναι τα στάδια της αλλαγής φύλου;
Η αλλαγή φύλου είναι πρώτα κοινωνική, στο οικογενειακό περιβάλλον και μετά στο σχολείο.
Ο νεαρός κάνει την «έξοδό» του, ντύνεται και χτενίζεται ανάλογα, ζητά από τους γονείς του και μετά από το σχολείο να αλλάξει το μικρό του όνομα (οι ισχύοντες νόμοι δεν το επιτρέπουν αλλά το συνιστά η εγκύκλιος του υπουργού Παιδείας).
Ο νεαρός κάνει την «έξοδό» του, ντύνεται και χτενίζεται ανάλογα, ζητά από τους γονείς του και μετά από το σχολείο να αλλάξει το μικρό του όνομα (οι ισχύοντες νόμοι δεν το επιτρέπουν αλλά το συνιστά η εγκύκλιος του υπουργού Παιδείας).
Η ανεπιφύλακτη αποδοχή της κοινωνικής αλλαγής φύλου έχει αποτελέσματα αφού οδηγεί σε ιατρική αλλαγή φύλου.
Ανάλογα με την ηλικία, το νεαρό άτομο λαμβάνει αναστολείς της εφηβείας για να καθυστερήσει την έναρξή της. Αυτή η «θεραπεία» που διαρκεί ένα με δύο χρόνια παρουσιάζεται ως προσωρινή λύση.
Στην πραγματικότητα, προδιαθέτει τον νέο να επιμείνει μακροπρόθεσμα και να καταλήξει στη συνταγογράφηση ανταγωνιστικών ορμονών: τεστοστερόνης για τα κορίτσια, προγεστερόνης και οιστρογόνων για τα αγόρια.
Δεν φτάνουν όλοι μέχρι τη λεγόμενη χειρουργική επέμβαση, την κακώς επονομαζόμενη, "επαναπροσδιορισμός φύλου": μαστεκτομή ή ακόμα και υστερεκτομή στα κορίτσια και αφαίρεση όρχεων στα αγόρια είναι σεξουαλικοί ακρωτηριασμοί, καθώς αφαιρούν, χωρίς ιατρικό λόγο, όργανα που είναι αφιερωμένα στην ευχαρίστηση και την αναπαραγωγή.
Απαιτείται γονική άδεια, αλλά αυτές οι επεμβάσεις μπορούν να γίνουν (και γίνονται) σε ανηλίκους.
Η μικρότερη που υπέστη μαστεκτομή στη Γαλλία ήταν 14 ετών.
«Δεν γυρίζουμε πίσω!»
Είναι δυνατή η αναστροφή σε περίπτωση λήψης ορμονών ή χειρουργικής επέμβασης;
Η Κάρεϊ Μπερκ, για να επιστρέψουμε σ’ αυτήν, είπε «δεν γυρίζουμε πίσω».
Διαψεύδεται από εκείνες, όλο και πιο πολλές (λίγα τα αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία, αλλά μια εκτίμηση πιθανώς κάτω από την πραγματικότητα 10 έως 20%), που θέλουν ακριβώς να επιστρέψουν. Ονομάζονται «ανανήψαντες τρανς - detransitioners».
Η πιο διάσημη, η Keira Bell, συνειδητοποίησε μετά από αρκετά χρόνια τεστοστερόνης και μαστεκτομή ότι δεν ήταν άντρας, ούτε θα ήταν ποτέ, αλλά ότι ήταν λεσβία.
Υπέβαλε καταγγελία κατά της κλινικής Tavistock στο Λονδίνο και ολοκλήρωσε την κατάθεσή της λέγοντας: «Ήμουν ένα δυστυχισμένο κορίτσι που χρειαζόταν βοήθεια. Αντίθετα, με αντιμετώπισαν ως πείραμα».
Λίγο πολύ, όλα τα νεαρά κορίτσια που μετανιώνουν για την αλλαγή φύλου λένε το ίδιο πράγμα. Μια απ’ αυτές θυμήθηκε ότι όταν ο χειρουργός τη ρώτησε αν συμφωνούσε με τη μαστεκτομή, εκείνη απάντησε «ναι», ενώ με την κίνηση του κεφαλιού έδειχνε «όχι».
Όλοι όσοι, γονείς, γιατροί, περιβάλλον, υποστηρίζουν ανεπιφύλακτα έναν έφηβο που διεκδικεί, μερικές φορές με βίαιο τρόπο, να αλλάξει φύλο, τυφλώνονται σε σημείο να μην βλέπουν τα σημάδια της αμφιθυμίας. Εξ ορισμού, η εφηβεία είναι μια μεταβατική περίοδος που δεν τελειώνει απαραίτητα στα 18.
Μέχρι την ενηλικίωση και ό,τι και αν λένε οι νέοι, οι γονείς και η κοινωνία έχουν καθήκον προστασίας: καμία μη αναστρέψιμη πράξη δεν πρέπει να επιτρέπεται.
Όπως το θέτει ένας Αυστραλός ψυχολόγος σε ένα πολύ ωραίο άρθρο: «Η παιδική ηλικία δεν είναι αναστρέψιμη».
*Η Caroline Eliacheff είναι παιδοψυχίατρος, ψυχαναλύτρια και η Céline Masson ψυχαναλύτρια, καθηγήτρια πανεπιστημίου, με κλινική εμπειρία. Είναι συγγραφείς του βιβλίου La Fabrique de l'enfant-transgenre.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου