Η αναίσχυντη αντι-ρωσική προπαγάνδα των δυτικών συμμοριών εξουσίας (των «εκλεγμένων» στο όνομα της «δημοκρατίας» πάντα), και πάντα υπό την υψηλή επιστασία του παραπαίοντος, υπναλέου, και υπναγωγικού αμερικανού Εσχατόγηρου, έχει επιβληθεί και σε μας, μέσα από τα ποικιλόχρωμα τηλεοπτικά και διαδικτυακά κανάλια («οχετοί» εις την αρχαία ελληνική) της παραπληγικής πληροφόρησης.
Παρένθεση: Δεν δίνω δεκάρα για τα (σκηνοθετημένα ή μη) πτώματα του τραγικού ρωσικού εμφυλίου πολέμου, και τους ολοφυρμούς των υποκριτών εξουσιαστών της Δύσης, όλων αυτών των αθλίων που τον προκάλεσαν. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το έκαναν. Το 1917, αμέσως μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, καλή ή κακή, δικό τους εσωτερικό θέμα των Ρώσων, εισέβαλαν, ως μη όφειλαν, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δύσεως – με κολαούζους, όπως πάντα, τους Έλληνες, που απέστειλαν και αυτοί ευάριθμο εκστρατευτικό σώμα εκεί (μαντέψτε που; μα φυσικά και τότε στην Ουκρανία) – για να στηρίξουν τον «φιλελεύθερο», επίσης κινηματία, Κερένσκυ (αυτόν που ανέτρεψε τον τσάρο), βυθίζοντας την Ρωσία σε έναν πενταετή αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, μέχρι να επικρατήσουν τελικά, παρά την ανεπίτρεπτη ξένη εισβολή, οι «κόκκινοι».
Εγώ πάντως, επαναλαμβάνω, δεν δίνω δεκάρα για τα σημερινά δάκρυα και τις οιμωγές των δυτικών παλιάτσων της πολιτικής, καθότι βαθιά χαραγμένη παραμένει στη μνήμη μου η τραγωδία της Κύπρου, όταν το 1974 εισέβαλαν οι μογγόλοι του Αττίλα και έσφαξαν, έκαψαν, βίασαν, κατέστρεψαν και κατέλαβαν την μισή Κύπρο. Έντονες παραμένουν μέσα μου οι σκηνές με τα απειράριθμα διάσπαρτα πτώματα των Ελλήνων και των Ελληνίδων, με τους κακοποιημένους και στη συνέχεια αγνοούμενους – μέχρι και σήμερα – αιχμαλώτους, με την βεβήλωση και την λεηλασία και την υφαρπαγή του νησιού, υπό τα βλέμματα και την ανοχή (αν όχι την καθοδήγηση) όλων αυτών των πολιτισμένων κερατάδων, που όλα αυτά τα κατάπιαν και συνεχίζουν να τα καταπίνουν «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ», και που σήμερα έχουν το θράσος να μας προσκαλούν να χορέψουμε μαζί τους τον χορό του θανάτου, τον Danse Macabre, που αυτοί ενορχήστρωσαν. Αυτοί, οι ολετήρες και κοσμοκράτορες του σκότους του κόσμου τούτου, οι ουτιδανοί ανήθικοι γαμψοί καλικάντζαροι, τα πιόνια τους, και τα φερέφωνά τους. Έλεος πια. Σας βλέπουμε. Κλείνει η παρένθεση.
Ένας οξυδερκής παρατηρητής μπορεί εύκολα να επισημάνει το μέγεθος της στρέβλωσης των συμβάντων στην σημερινή Ουκρανία από τα μικρά αλλά άκρως χαρακτηριστικά δείγματα της «εν-ημέρωσης» που μας ταΐζουν, για να μας «εξ-αγριώνουν». Κτυπητή είναι, για παράδειγμα, η άρνηση των απεσταλμένων της κρατικής «τηλε-ραδιο-φονίας» (κοινώς ΕΡΤ), και όχι μόνον, να προφέρουν σωστά το κατεστραμμένο από τις μάχες χωριό πέριξ του Κιέβου, το οποίο αποκαλούν (και το αναγράφουν στους υποτίτλους της οθόνης τους τα εδώ τηλε-κοθώνια) ως Μπούκα (κάποιοι το λένε και Μπούχα), αγνοώντας προκλητικά τις ορατές σε κάθε τηλεθεατή γιγαντιαίες ουκρανικές πινακίδες με το όνομά του (Буча) αλλά και τις ευάριθμες και εύηχες αναφορές σε αυτό από τους αναρίθμητους Ουκρανούς συνεντευξιαζόμενους.
Όταν λοιπόν επιμένουν να μας πασάρουν την «Μ-πούκα» ή κατ’ άλλους «Μ-πούχα», αντί του ορθού αλλά αποσυνάγωγου «Μ-πούτσα», έχουμε κάθε δικαίωμα να πιστεύουμε ότι είτε δεν βλέπουν και δεν ακούν και άρα δεν νοούν, όντες «τυφλοί τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ' όμματα», είτε, το πιθανότερο, γενικότερα άλλα βλέπουν, άλλα ακούν, και εσκεμμένως άλλα μας λένε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, γιατί άραγε; Μήπως, σεμνότυφοι όντες, απεχθάνονται συνειρμικά την ελευθεροστομία του Καραϊσκάκη, ο οποίος συχνά-πυκνά έγραφε τους δουλόφρονες παρακεντέδες στην «μ-πούκα» του; Τα πάντα δηλαδή πρέπει να είναι comme il faut σύμφωνα με τον δικό τους υποκριτικό καθωσπρεπισμό, σύμφωνα με το δικό τους savoir vivre και το δικό τους voir pour savoir; Οπότε αν όλα που θα επιθυμούσαν να βλέπουν, ν’ ακούνε, και να συμβαίνουν, συγκρούονται με την πραγματικότητα, τύφλα να έχει η πραγματικότητα;
Και δεν μας έφτανε όλη αυτή η τηλε-τύφλωση που υφιστάμεθα, άρχισε να σκάει σιγά-σιγά (γιαβάς-γιαβάς γιαβρούμ) και το παραμύθι, ότι ήδη αρχίσαμε να στέλνουμε και στρατό για να προστατεύσουμε την Βουλγαρία (!) και την Ρουμανία (!) από τις αντιμαχόμενες ρωσικές φυλές, η μία των οποίων φαντασιώνεται πως είναι κάπως διαφορετική. Κι αυτό γιατί λέει το Λβώφ Λβίβ, το Τσερνίκωφ Τσερνίκιβ, και το Νικολάγιεφ Μικολάϊβ!!! Κάτι δηλαδή, σαν να λένε το νερό «νιρό», ή σαν να ξεσηκώνονταν οι Μανιάτες ισχυριζόμενοι ότι είναι διαφορετικοί από τους άλλους Έλληνες (πιστοί στο «πλην Λακεδαιμονίων») και να πολεμούσαν μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματός τους γιατί αυτοί, όπως όντως συμβαίνει με τους παλαιότερους τουλάχιστον, δεν λένε «άχυρο» αλλά «άχιουρο», δεν λένε «στέρνα» αλλά «γιστέρνα», και δεν λένε «δίκαια» αλλά «δίκια» (εξ ου και «γ-δικιωμός», η κακώς αποκαλούμενη «μανιάτικη βεντέτα»).
Πάντως πολλοί εξ ημών, επειδή ως φαίνεται «μασάνε το άχυρο» (κατά το «γυαλίζουνε το πόμολο»), αντί να αφήσουν τους αντιμαχόμενους χριστιανούς (μεταφορικά και κυριολεκτικά) να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους, τρέχουν ως γάϊδαροι που τους καβαλάνε, να βοηθήσουν Βούλγαρους και Ρουμάνους, γιατί έτσι τους διέταξαν οι επιβήτορές τους. Ενώ οι Τούρκοι ως γνωστόν, επειδή είναι ίσως κάπως πιο νωθροί και δυσκίνητοι, καθόλου δεν σπεύδουν να συμπαραταχθούν με τους βουλγαρο-σλαβούνους και την πάλαι ποτέ βλαχομπογδανία τους. Ίσως αυτό πάλι να συμβαίνει επειδή δεν μιλούν καλά ξένες γλώσσες, και μέχρι να τους τα εξηγήσουν οι μεγάλοι διερμηνείς (δραγουμάνοι) της Πύλης, να το κάνουν «τουμπεκί».
Δεν παύουν βέβαια να φερμάρουν τα νησιά μας, προσμένοντας, μπας και με την μεγαλοψυχία που επιδεικνύουμε έναντι των συμμάχων μας, ξαποστείλουμε τα στρατά μας στην εκείθεν των Άλπεων Γαλατία, και βρουν την ευκαιρία να κάνουνε ρεσάλτο. Τώρα θα μου πείτε: σιγά να μην φοβηθούμε τους Τούρκους! Στο κάτω-κάτω της γραφής (όχι της Αγίας, «θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μουˑ μη εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηρίας, ... Ψαλμός ρμ' δηλαδή 140»), δεν είμαστε δα και μόνοι. Έχουμε και τους Γαλάτες, τους προσερχόμενους ως αρωγούς εκ της «εκείθεν» εις την «εντεύθεν» των Άλπεων Γαλατία (Gallia transalpina-Gallia cisalpina). Γιατί νομίζετε ότι ο κ. Μακ(α)ρόν έστειλε τον στόλο του και τον στρατό του όχι στην Karadeniz (τη Μαύρη Θάλασσα, την καθ’ ημάς Εύξεινο Πόντο), αλλά στην Akdeniz (την Ασπρη θάλασσα, την καθ’ ημάς Μεσόγειο); Μα για να καθαρίσει αυτός («τέτοιος» άντρακλας που είναι) άμα γίνει κάποια στραβή. Κοτζάμ ναυ-αρχίδα μας έστειλε, άσε που διαθέτει και τεθωρακισμένα υψηλής τεχνολογίας.
Αν τολμά, ας κάνει να κινηθεί ο Τούρκος, και τότε θα δει πόσα απίδια χωράει το φέσι του. Γιατί ξαφνικά θα βρεθεί αντιμέτωπος με το θρυλικό αεροπλανοφόρο «Coco Chanel» και με τις ιλαρχίες των ακαταμάχητων γαλλικών αρ(ω)μάτων «Givenchy». Θα γίνει το έλα να δεις και κάτσε ν’ ακούσεις, από τα φρου-φρου και τα αρώματα. Κι όποιος αντέξει την οσμή τους.
Τώρα αν, ο μη γένοιτο, οι σύγχρονοι Δεριγνύ, Μαιζών, και Λαφονταίν απλά μας παραμυθιάζουν, το κρίμα στο λαιμό τους. Οι σύγχρονοι ταγοί μας (ταγοί όχι ταγάρια) έχουν γραμμές αμύνης. Διπλωματία έχουμε, ισάξια τουλάχιστον με αυτήν του Ιωάννη Καποδίστρια (Κερκυραίος δεν ήτανε;) Και ηγέτες μεγάλου διαμετρήματος έχουμε, κι ας τους αποκαλούν κάποιοι περιπαικτικά από την ζηλοφθονία τους, τζιτζιφιόγκους, κοκοβιούς, κοντορεβιθούληδες, καραγωγείς και ευρωχωριάτες (παίξτε το «ποιος είναι ποιος;» σε δέκα ερωτήσεις για να τους προσδιορίσετε). Άμα βρούνε τα σκούρα, μην αμφιβάλλετε, θα δυνηθούν να συνυπογράψουν μία ακόμη ένδοξη «Συμφωνία των Πρεζών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου