Η φρικτή ιδεολογία της ποικιλομορφίας, της συμπερίληψης και της ισότιμης μεταχείρισης [diversity, inclusion, equity] καταστρέφει την εκπαίδευση και τις επιχειρήσεις
Πρόσφατα παραιτήθηκα από τη θέση μου ως τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Τώρα είμαι επίτιμος καθηγητής, και πριν κλείσω τα εξήντα. Ο επίτιμος είναι γενικά ένας χαρακτηρισμός που προορίζεται για τους υπέργηρους διδάκτορες, έστω για εκείνους που είχαν υπηρετήσει τη θητεία τους με κάποια διάκριση. Είχα οραματιστεί να διδάσκω και να ερευνώ στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, με πλήρη απασχόληση, μέχρι, κάποια στιγμή, να βγάλουν τον σκελετό μου από το γραφείο μου. Μου άρεσε η δουλειά μου. Και οι μαθητές μου, προπτυχιακοί και απόφοιτοι, είχαν θετική προδιάθεση απέναντί μου. Αλλά αυτή η επαγγελματική πορεία δεν ήταν γραφτό να γίνει. Υπήρχαν πολλοί λόγοι, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι πλέον μπορώ να διδάξω διαδικτυακά πολύ περισσότερα άτομα και με λιγότερες παρεμβολές. Αλλά εδώ είναι μερικοί ακόμα:
Πρώτον, οι ειδικευμένοι και εξαιρετικά εκπαιδευμένοι ετεροφυλόφιλοι λευκοί άντρες μεταπτυχιακοί φοιτητές μου (και είχα πολλούς άλλους, παρεμπιπτόντως) έχουν αμελητέες πιθανότητες να τους προσφερθούν θέσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο, παρά τις εξαιρετικές επιστημονικές περγαμηνές τους. Αυτό οφείλεται εν μέρει στις εντολές για Ποικιλομορφία, Συμπεριληπτική Αντίληψη και Ισότιμη Μεταχείριση [Diversity, Inclusivity, Equity] (το προτιμώμενό μου αρκτικόλεξο: DIE). Αυτές έχουν επιβληθεί παγκοσμίως στον ακαδημαϊκό κόσμο, παρά το γεγονός ότι οι επιτροπές πρόσληψης των πανεπιστημίων είχαν ήδη κάνει ό,τι ήταν λογικό σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου (και ακόμα περισσότερο από αυτό) για να διασφαλίσουν ότι δεν θα παραβλεφθεί ποτέ κανένας υποψήφιος από κάποια «μειονότητα».
Επίσης, οι μαθητές μου εν μέρει δεν γίνονται δεκτοί ακριβώς επειδή είναι μαθητές μου. Είμαι ακαδημαϊκό ανεπιθύμητο πρόσωπο [persona non grata], λόγω των μη αποδεκτών φιλοσοφικών μου θέσεων. Και αυτό δεν είναι απλώς κάποια ταλαιπωρία. Αυτά τα γεγονότα κατέστησαν τη δουλειά μου ηθικά αστήρικτη. Πώς μπορώ να δεχτώ υποψήφιους ερευνητές και να τους εκπαιδεύσω με αγαθή συνείδηση όταν ξέρω ότι οι προοπτικές απασχόλησής τους είναι ελάχιστες;
Δεύτερος λόγος: Αυτό είναι ένα από τα πολλά ζητήματα της φρικτής ιδεολογίας που αυτή τη στιγμή καταστρέφει τα πανεπιστήμια και, κατά συνέπεια, τη γενική κουλτούρα. Ειδικότερα, επειδή απλά δεν υπάρχουν αρκετά καταρτισμένα άτομα BIPOC στα σκαριά για να επιτύχουν τους στόχους για ποικιλομορφία αρκετά γρήγορα (BIPOC: [black, indigenous, people of colour] μαύροι, αυτόχθονες και έγχρωμοι άνθρωποι, για όσους από εσάς δεν είστε “κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι”). Αυτό είναι κοινή γνώση για όποιον – έστω και ελάχιστα – ειλικρινή ακαδημαϊκό έχει υπηρετήσει σε μια επιτροπή προσλήψεων τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Αυτό σημαίνει ότι πρόκειται να δημιουργήσουμε μια γενιά ερευνητών εντελώς ανεπαρκών για τη δουλειά. Και έχουμε δει τί σημαίνει αυτό ήδη στους φρικτούς «επιστημονικούς κλάδους» των μελετών παραπόνων. Αυτό, σε συνδυασμό με τον θάνατο των αντικειμενικών εξετάσεων εισαγωγής, έχει υπονομεύσει τα πανεπιστήμια τόσο πολύ που δύσκολα μπορεί να υπερβάλλει κανείς. Και αυτό που συμβαίνει στα πανεπιστήμια τελικά χαρακτηρίζει τα πάντα. Όπως έχουμε ανακαλύψει.
Όλοι οι δειλοί συνάδελφοί μου πρέπει να κάνουν δηλώσεις DIE για να λάβουν μια ερευνητική υποτροφία. Όλοι λένε ψέματα (εκτός από τη μειοψηφία αυτών που τις πιστεύουν στ’ αλήθεια) και διδάσκουν τους μαθητές τους να κάνουν το ίδιο. Και το κάνουν συνεχώς, με διάφορους εξορθολογισμούς και δικαιολογίες, διαφθείροντας περαιτέρω μια ήδη εντυπωσιακά διεφθαρμένη επιχείρηση. Μερικοί από τους συναδέλφους μου επιτρέπουν ακόμη και στους εαυτούς τους να υποβληθούν στη λεγόμενη εκπαίδευση κατά της μεροληψίας, που διεξάγεται από εξαιρετικά ανειδίκευτο προσωπικό από το τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού, σε διαλέξεις με τρόπο ανόητο, φαιδρό και καταγγελτικό για θεωρητικά διάχυτες ρατσιστικές/σεξιστικές/ετεροσεξιστικές συμπεριφορές. Αυτή η εκπαίδευση αποτελεί συχνά πλέον προϋπόθεση για την κατάληψη μιας θέσης σε μια επιτροπή προσλήψεων του πανεπιστημίου.
Χρειάζεται να επισημάνω ότι οι υφέρπουσες συμπεριφορές δεν μπορούν – με τους ορισμούς που δίνονται από εκείνους που τις έχουν καταστήσει κεντρικό σημείο της κουλτούρας μας – να αλλάξουν με βραχυπρόθεσμη ρητή και κατηγορηματική εκπαίδευση; Ας υποθέσουμε ότι αυτές οι προκαταλήψεις υπάρχουν με τον τρόπο που υποστηρίζεται, και αυτός είναι ένας πολύ αδύναμος ισχυρισμός, και μιλώ επιστημονικά εδώ. Το τεστ Implicit Association – το διαβόητο IAT, το οποίο σκοπεύει να διαγνώσει αντικειμενικά την έμμεση μεροληψία (αυτός είναι ο αυτόματος ρατσισμός και τα παρόμοια) – δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετά ισχυρό – αρκετά έγκυρο και αξιόπιστο- για να κάνει αυτό που υποτίθεται ότι κάνει. Δύο από τους αρχικούς σχεδιαστές αυτού του τεστ, ο Anthony Greenwald και ο Brian Nosek, έχουν πει πολλά, δημοσίως. Η τρίτη, η καθηγήτρια Mahzarin Banaji του Χάρβαρντ, παραμένει απείθαρχη. Πολλά από αυτά μπορούν να αποδοθούν στην απροκάλυπτα αριστερή πολιτική ατζέντα της, καθώς και στην ενσωμάτωσή της σε έναν υποεπιστημονικό κλάδο της ψυχολογίας, την κοινωνική ψυχολογία, τόσο διεφθαρμένη που αρνήθηκε την ύπαρξη αριστερού αυταρχισμού για έξι δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ίδιοι κοινωνικοί ψυχολόγοι, σε γενικές γραμμές, θεωρούν επιπόλαια τον συντηρητισμό (με το πρόσχημα της «δικαιολόγησης του συστήματος») ως μια μορφή ψυχοπαθολογίας.
Η συνεχιζόμενη ενθάρρυνση από την Banaji της κακής χρήσης του ερευνητικού της πεδίου, σε συνδυασμό με το κύρος της θέσης της στο Χάρβαρντ, είναι ένας πρωταρχικός λόγος για τον οποίο υποφέρουμε ακόμα κάτω από τον ζυγό DIE, με οδυνηρές συνέπειες για αυτό που κάποτε ήταν ό,τι πλησιέστερο είχαμε στο να επιλέγουμε τους άξιους. Έχουμε κάθε λόγο να υποθέσουμε ότι η υποκινούμενη από DIE εξάλειψη των αντικειμενικών εξετάσεων, όπως το GRE για εισαγωγή σε μεταπτυχιακά προγράμματα, θα έχει επιβλαβείς επιπτώσεις στην ικανότητα των φοιτητών που επιλέγονται με αυτόν τον τρόπο να κατακτούν γνωστικά αντικείμενα όπως η στατιστική, στην οποία όλες οι ανθρωπιστικές επιστήμες (και η ιατρική, συγκεκριμένα) βασίζονται πλήρως για την εγκυρότητά τους.
Επιπλέον, οι επιτροπές πιστοποίησης για μεταπτυχιακά προγράμματα κατάρτισης κλινικής ψυχολογίας στον Καναδά σχεδιάζουν τώρα να αρνηθούν να πιστοποιήσουν πανεπιστημιακά κλινικά προγράμματα εκτός εάν έχουν προσανατολισμό [σ.σ. σε θέματα] «κοινωνικής δικαιοσύνης». Αυτό, σε συνδυασμό με ορισμένες πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές στον Καναδά, που ισχυρίζονται ότι θα θέσουν εκτός νόμου τη λεγόμενη «θεραπεία αλλαγής» (αλλά στην πραγματικότητα καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνο για τους κλινικούς ιατρούς να κάνουν οτιδήποτε άλλο παρά να συμφωνούν πάντα και για τα πάντα με τους πελάτες τους), πιθανότατα έχουν καταδικάσει την πρακτική της κλινικής ψυχολογίας, η οποία εξαρτιόταν πάντα και πλήρως από την εμπιστοσύνη και την ιδιωτικότητα. Παρόμοιες κινήσεις γίνονται και σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους, όπως η ιατρική και η νομική. Και αν δεν πιστεύετε ότι οι ψυχολόγοι, οι δικηγόροι και οι άλλοι επαγγελματίες κάθε άλλο παρά είναι τρομοκρατημένοι από τα “κοινωνικώς ευαισθητοποιημένα” επαγγελματικά κολέγια, επί ζημία όλων, απλά δεν καταλαβαίνετε πόσο μακριά έχει προχωρήσει όλο αυτό.
Ακριβώς τί πρέπει να κάνω όταν γνωρίσω έναν μεταπτυχιακό φοιτητή ή έναν νεαρό καθηγητή, που έχει προσληφθεί με καθεστώς DIE; Να δείξω άμεσα τον σκεπτικισμό μου σχετικά με την επαγγελματική του ικανότητα; Τί χτύπημα για έναν πραγματικά αξιόλογο νεαρό πρωτάρη. Και ίσως αυτό να είναι το ζητούμενο. Η ιδεολογία DIE δεν είναι φίλος της ειρήνης και της ανεκτικότητας. Είναι απολύτως και ολοκληρωτικά ο εχθρός της ικανότητας και της δικαιοσύνης.
Και για όσους από εσάς πιστεύετε ότι είμαι υπερβολικός ή ότι αυτό είναι κάτι που περιορίζεται υπό κάποια ασήμαντη έννοια στα πανεπιστήμια, δείτε μερικά άλλα παραδείγματα: Μία αναφορά από το Χόλιγουντ, κλασική εστία «φιλελεύθερων» αισθημάτων, για παράδειγμα, δείχνει πόσο μακριά έχει φτάσει αυτό. Το 2020, η Ακαδημία των βραβείων Όσκαρ ξεκίνησε ένα πενταετές σχέδιο (αυτό άραγε χτυπάει κανένα ιστορικό καμπανάκι;) «για να προσδώσουμε ποικιλομορφία στον οργανισμό μας και να διευρύνουμε τον ορισμό μας για το καλύτερο». Το έκαναν αυτό σε μια προσπάθεια που περιελάμβανε την ανάπτυξη «νέων προτύπων εκπροσώπησης και συμπερίληψης για τα Όσκαρ», ώστε, υποθετικά, «να αντικατοπτρίζει καλύτερα την ποικιλομορφία του κοινού που πηγαίνει στους κινηματογράφους». Τί καρπό έχει αυτή η πρωτοβουλία, γόνος της ιδεολογίας DIE; Σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο, που γράφτηκε από τους Peter Kiefer και Peter Savodnik, αλλά δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο Common Sense του πρώην δημοσιογράφου των NY Times, Bari Weiss (και ο Weiss έφυγε από τους Times, λόγω της εισβολής της ριζοσπαστικής αριστερής ιδεολογίας σε αυτήν την εφημερίδα, όπως ακριβώς και η Tara Henley έκανε πρόσφατα, αντίστοιχα με το CBC): «Μιλήσαμε με περισσότερους από 25 συγγραφείς, σκηνοθέτες και παραγωγούς – όλοι τους προσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι και όλοι περιέγραψαν έναν διάχυτο φόβο να έρθουν σε αντίθεση με το νέο δόγμα. … Πώς να επιβιώσετε από την επανάσταση; Με το να γίνετε ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της. … Ξαφνικά, κάθε συνομιλία με οποιονδήποτε ατζέντη ή υπεύθυνο περιεχομένου ξεκινούσε με το εξής: Είναι κάποιος BIPOC συνδεδεμένος με αυτό;».
Και αυτό είναι παντού – και αν δεν το βλέπετε, το κεφάλι σας είναι χωμένο είτε στην άμμο είτε κάπου αλλού. Το CBS, για παράδειγμα, έχει κυριολεκτικά επιβάλει κάθε αίθουσα συντακτών να είναι τουλάχιστον 40 τοις εκατό BIPOC το 2021 (50 τοις εκατό το 2022).
Βρισκόμαστε τώρα στο σημείο όπου η φυλή, η εθνικότητα, το «φύλο» ή η σεξουαλική προτίμηση είναι α) αποδεκτά ως το θεμελιώδες χαρακτηριστικό που καθορίζει κάθε άτομο (όπως ακριβώς ήλπιζαν οι ριζοσπάστες αριστεροί) και β) θεωρούμενα πλέον ως το πιο σημαντικό προσόν για σπουδές, έρευνα και απασχόληση.
Χρειάζεται να επισημάνω ότι αυτό είναι τρελό; Ακόμη και οι βαθιά νυχτωμένοι New York Times έχουν τις αμφιβολίες τους. Ένας τίτλος από τις 11 Αυγούστου 2021: “Μήπως τα προγράμματα ποικιλομορφίας στο χώρο εργασίας κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό;” Με μια λέξη, ναι. Πώς είναι δυνατόν το να κατηγορείς τους υπαλλήλους σου για ρατσισμό κ.λπ. ώστε να απαιτείται επανεκπαίδευση (ιδιαίτερα σε σχέση με εκείνους που εργάζονται καλή τη πίστη για να ξεπεράσουν όποια μεροληψία μπορεί ακόμα να εκδηλώνουν, σε αυτούς τους σύγχρονους, φιλελεύθερους καιρούς) να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από προσβλητικό, ενοχλητικό, επεμβατικό, εξουσιαστικό, ηθικολογικό, ακατάλληλο, άστοχο, αντιπαραγωγικό και σε κάθε περίπτωση αδικαιολόγητο;
Και αν πιστεύετε ότι το DIE είναι κακό, περιμένετε μέχρι να λάβετε ένα σωρό Περιβαλλοντικούς, Κοινωνικούς και Κυβερνητικούς (ESG) βαθμούς. Έχοντας σκοπό να αξιολογούν την εταιρική ηθική ευθύνη, αυτές οι βαθμολογίες, οι οποίες μπορούν να επηρεάσουν δραματικά την οικονομική βιωσιμότητα μιας επιχείρησης, δεν είναι τίποτα λιγότερο από το ισοδύναμο του καταδικαστέου συστήματος κοινωνικής βαθμολόγησης της Κίνας, που εφαρμόζεται στον επιχειρηματικό και οικονομικό κόσμο. Διευθύνοντες Σύμβουλοι: τί στο καλό έχετε πάθει; Δεν βλέπετε ότι οι ιδεολόγοι που προωθούν τέτοιες φρικτές ανοησίες οδηγούνται από μια ατζέντα που όχι μόνο είναι απολύτως αντίθετη με την επιχείρησή σας στην ελεύθερη αγορά, αυτή καθαυτή, αλλά στοχεύει ακριβώς τις ελευθερίες που κατέστησαν δυνατή την επιτυχία σας; Δεν βλέπετε ότι με την συμμόρφωσή σας, σαν τα πρόβατα (όπως κάνουν οι καθηγητές, όπως κάνουν οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς) δημιουργείτε μια πραγματική πέμπτη φάλαγγα μέσα στις επιχειρήσεις σας; Είστε πραγματικά τόσο τυφλοί, φοβισμένοι και δειλοί; Παρ’ όλα τα δήθεν σας προνόμια;
Και δεν είναι μόνο τα πανεπιστήμια. Και τα επαγγελματικά κολέγια. Και το Χόλιγουντ. Και ο επιχειρηματικός κόσμος. Η ποικιλομορφία, η συμπεριληπτική αντίληψη και η ισότιμη μεταχείριση – αυτή η ανίερη Τριάδα της ριζοσπαστικής αριστεράς – μας καταστρέφει. Αναρωτιέστε για τον διχασμό που μας περιβάλλει αυτή τη στιγμή; Μην κοιτάτε μακρύτερα από το DIE. Αναρωτιέστε – πιο συγκεκριμένα – για την δημοφιλία του Τραμπ; Μην κοιτάτε μακρύτερα από το DIE. Πότε η αριστερά το τραβάει πολύ μακριά; Όταν προσκυνούν στο βωμό του DIE, και επιμένουν να το κάνουμε και εμείς οι υπόλοιποι, που κυρίως θέλουμε να μας αφήσουν στην ησυχία μας. Αρκετά πια. Αρκετά. Αρκετά.
Τέλος, ξέρετε ότι ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν εκμεταλλεύεται αυτή την αφυπνισμένη τρέλα περί “κοινωνικής ευαισθητοποίησης”; Η Anna Mahjar-Barducci στο MEMRI.org κάλυψε την πρόσφατη ομιλία του. Παραθέτω από τη μετάφραση του άρθρου: «Οι υποστηρικτές της λεγόμενης «κοινωνικής προόδου» πιστεύουν ότι εισάγουν την ανθρωπότητα σε κάποιο είδος νέας και καλύτερης συνείδησης. Στο καλό, υψώστε τις σημαίες, όπως λέμε, προχωρήστε. Το μόνο που θέλω να πω τώρα είναι ότι οι συνταγές τους δεν είναι καθόλου καινούριες. Μπορεί να αποτελεί έκπληξη για κάποιους, αλλά η Ρωσία έχει βρεθεί ήδη εκεί. Μετά την επανάσταση του 1917, οι Μπολσεβίκοι, βασιζόμενοι στα δόγματα του Μαρξ και του Ένγκελς, είπαν επίσης ότι θα άλλαζαν τους υπάρχοντες τρόπους και τα έθιμα, και όχι μόνο τα πολιτικά και οικονομικά, αλλά την ίδια την έννοια της ανθρώπινης ηθικής και τα θεμέλια μιας υγιούς κοινωνίας.
Η καταστροφή των παλαιών αξιών, της θρησκείας και των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι του σημείου της πλήρους απόρριψης της οικογένειας (το είχαμε και αυτό), η ενθάρρυνση να καταδίδεις στις αρχές αγαπημένα σου προσώπα – όλα αυτά κηρύχθηκαν πρόοδος και, παρεμπιπτόντως, είχε μεγάλη υποστήριξη σε όλο τον κόσμο τότε και ήταν αρκετά της μόδας, όπως και σήμερα. Παρεμπιπτόντως, οι Μπολσεβίκοι δεν έδειχναν καμία ανοχή σε απόψεις διαφορετικές από τις δικές τους. Αυτό, πιστεύω, θα πρέπει να θυμίζει μερικά από αυτά που βλέπουμε τώρα. Βλέποντας τί συμβαίνει σε ορισμένες δυτικές χώρες, μένουμε έκπληκτοι όταν βλέπουμε τις δικές μας πρακτικές – τις οποίες, εμείς, ευτυχώς, έχουμε αφήσει, ελπίζω – στο μακρινό παρελθόν.
Ο αγώνας για ισότητα και κατά των διακρίσεων έχει μετατραπεί σε επιθετικό δογματισμό που συνορεύει με τον παραλογισμό, όταν τα έργα των μεγάλων συγγραφέων του παρελθόντος – όπως ο Σαίξπηρ – δεν διδάσκονται πλέον σε σχολεία ή πανεπιστήμια, επειδή οι ιδέες τους θεωρούνται οπισθοδρομικές. Οι κλασικοί δηλώνονται καθυστερημένοι και ότι αγνοούν τη σημασία του φύλου ή της φυλής. Στο Χόλιγουντ, διανέμονται υπομνήματα σχετικά με τη σωστή αφήγηση και πόσοι χαρακτήρες από κάθε χρώμα ή φύλο πρέπει να είναι σε μια ταινία. Αυτό είναι ακόμη χειρότερο από το τμήμα προπαγάνδας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης».
Αυτό, από τον επικεφαλής ενός πρώην ολοκληρωτικού κράτους, εναντίον του οποίου πολεμήσαμε έναν Ψυχρό Πόλεμο πέντε δεκαετιών, διακινδυνεύοντας ολόκληρο τον πλανήτη (με πολύ κυριολεκτικό τρόπο). Αυτό, από τον αρχηγό μιας χώρας διχασμένης με κυριολεκτικά γενοκτονικό τρόπο από ιδέες που ο ίδιος ο Πούτιν αποδίδει στους προοδευτικούς στη Δύση, έχοντας για κοινό ανθρώπους που συμφωνούν γενικά μαζί του, καθώς “κάηκαν στον χυλό και τώρα φυσάνε το γιαούρτι”.
Και όλοι εσείς που συμφωνείτε με τους ακτιβιστές DIE, ανεξάρτητα από τους λόγους σας: το φταίξιμο είναι δικό σας.
Καθηγητές: Ζαρώνετε φοβισμένοι στην προσποίηση και τη σιωπή. Διδάσκοντας στους μαθητές σας να υποκρίνονται και να λένε ψέματα. Για να τα βγάζουν πέρα. Καθώς τα τείχη γκρεμίζονται. Ντροπή.
Διευθύνοντες Σύμβουλοι: Κάνετε λόγο για μια αρετή που δεν κατέχετε, και δεν θα ‘πρεπε να θέλετε να ευχαριστείτε μια μειονότητα που κυριολεκτικά ζει τη ζωή της με δυσαρέσκεια. Είστε κακοί καπιταλιστές, στο κάτω κάτω, και πρέπει να είστε περήφανοι για αυτό. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να καταλάβω αν είστε πιο αξιοθρήνητα δειλοί ακόμη και από τους καθηγητές. Γιατί στην ευχή δεν διώχνετε τους δειλούς της DIE από το τμήμα ανθρώπινου δυναμικού και να τους πάτε σε άλλα τμήματα Προσωπικού με πιο κατάλληλες ονομασίες, να τους εμποδίζετε να παρεμβαίνουν στον ψυχισμό σας και των υπαλλήλων σας, και να τελειώνετε;
Μουσικοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς: Σταματήστε να συμβιβάζετε την ιερή και αξιόλογη τέχνη σας στις απαιτήσεις των προπαγανδιστών προτού πλήξετε θανάσιμα την ίδια σας τη διαίσθηση. Σταματήστε να λογοκρίνετε τη σκέψη σας. Σταματήστε να λέτε ότι θα προσλάβετε για τις μουσικές και θεατρικές σας παραγωγές κάποιον για οποιονδήποτε άλλο λόγο εκτός από το ταλέντο και την αξία του. Αυτό είναι το μόνο που έχετε. Αυτό είναι το μόνο που έχουμε όλοι μας.
Αυτός που σπέρνει ανέμους θα θερίσει θύελλες. Και ο άνεμος δυναμώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου