Το ότι ”Η Δέσποινα ταράχτηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες” (567 χρόνια απ’ την Άλωση της Κωνσταντινούπολης) με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί πέρυσι (Ιούλιος 2020), αυτό είναι βέβαιο.
Ήταν κι ο λόγος, άλλωστε, που ξεσήκωσε παγκόσμια κατακραυγή η ισλαμοποίησή της (μετά από 86 χρόνια μουσειακού βίου), με αποτέλεσμα η μέχρι πρότινος ”Μεγάλη Εκκλησία” των Βυζαντινών (”Μεγάλο Τζαμί” κατά Ερντογάν) να γίνει το επίκεντρο ιδεολογικών και πολιτικών συζητήσεων και συγκρούσεων στην Τουρκία, με αποκορύφωμα την δημόσια έκρηξη του Τούρκου Νομπελίστα Ορχάν Παμούκ, που δήλωσε απογοητευμένος:
– Το να μετατρέψουμε την Αγία Σοφία σε τζαμί είναι σαν να λέμε στον υπόλοιπο κόσμο ότι, δυστυχώς, εμείς δεν είμαστε πλέον κοσμικό κράτος. Υπάρχουν εκατομμύρια κοσμικοί Τούρκοι, σαν εμένα, που φωνάζουν εναντίον (της απόφασης), αλλά οι φωνές τους δεν ακούγονται…
Όπως δεν ακούστηκαν και οι δικές μας φωνές, της Προεδρίας της Δημοκρατίας και της κυβέρνησης, που εξέπεμψαν σε χαμηλότερους τόνους και ήταν συμβιβαστικές. Ίσως γιατί η ριζική ισλαμοποίηση του συμβόλου της Ορθοδοξίας, που συνοδεύτηκε απ’ τον διορισμό δύο ιμάμηδων και τεσσάρων μουεζίνηδων σε αυτήν, σφραγίστηκε γρήγορα με τη δήλωση Ερντογάν ότι η απόφαση της Τουρκίας για την Αγία Σοφία δεν αφορούσε κανέναν άλλον εκτός απ’ την χώρα του…
Έτσι όλα πήραν τον δρόμο των τετελεσμένων, σαν νομοτέλεια φυσικών νόμων που δεν μπορούσε να την αλλάζει η ατέλεια των ανθρώπινων. Και η ατέλεια, εν προκειμένω, μεταφραζόταν στην αδυναμία της Δύσης να παρέμβει για να αναστείλει – πολύ περισσότερο να ματαιώσει – την απόφαση του Τούρκου Προέδρου για αλλαγή χρήσης της Αγίας Σοφίας του Θεού.
Της Δύσης που περιορίστηκε σε αυστηρές δηλώσεις καταδίκης μέσω των επισήμων Οργανισμών της (UNESCO, Ευρωπαϊκή Ένωση) ή σε εκφράσεις θλίψης εκ μέρους των Μεγάλων (ΗΠΑ Γαλλίας) για την παραβίαση της ακεραιότητας του θρησκευτικού, αρχιτεκτονικού και ιστορικού συμβόλου της Ορθοδοξίας με την μετατροπή του από μουσείο σε τζαμί.
Η δικιά μας καρδιά, είναι αλήθεια, τρεμούλιασε από αγωνία πριν να διαβεί τον Ρουβίκωνα ο Ταγίπ Ερντογάν και κάνει πράξη το σχέδιό του. Γιατί όταν έγινε αυτό, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Και έτσι το αποδεχτήκαμε σαν μοιραίο.
Είπαμε ”σήμερα δεν γίνονται θαύματα”. Και θαύμα θα ήταν να άλλαζε ο Τούρκος Πρόεδρος την απόφαση που πήρε. Έτσι, θέλοντας και μη, κατάπιαμε το φαρμάκι της ισλαμοποίησης της Αγίας Σοφίας ερμηνεύοντας το γεγονός σαν δεύτερη – συμβολική – ”Άλωση”, μετά την πρώτη της Πόλης.
Μια ”Άλωση” που άνοιγε τον δρόμο στον Τούρκο ”σουλτάνο” για Αιγαίο και Κύπρο με δραματικές για τον Ελληνισμό προεκτάσεις. Κι αυτό το τελευταίο ενδεχόμενο σκέπασε τον ορίζοντα του μυαλού μας με φόβο για την δικιά μας πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα φορτωμένη με covid 19, επιβαρυμένη Οικονομία και τουρκική επεκτατικότητα, που μετατρέπει τον Ερντογάν σε επίδοξο Πορθητή των νησιών μας.
Η πίκρα για την Αγία Σοφία είχε σχεδόν ξεχαστεί μέχρι ”χθες”, μαζί με το όνειρο και τις προσδοκίες που το συνοδεύουν σε κάθε αναφορά των ονειροπόλων στην ”Βασιλεύουσα”.
Ώσπου, σαν παιχνίδι βγαλμένο από κόσμο βυζαντινό που είχε στο επίκεντρο την Κωνσταντινούπολη, άρχισαν να τρέχουν τα γεγονότα μπροστά μας στο γύρισμα του τροχού σαν κομμάτια παραμυθιού που με τους ήχους υπόκωφης συγχορδίας έψαχναν να βρούνε τη θέση τους σε ξεχασμένο ζατρίκιο.
”Βασιλιάδες”, Βασίλισσες”, ”Ίπποι”, ”Πύργοι”, ”Αξιωματικοί” και ”Πιόνια” περνούσαν σαν κουκίδες δημοσιογραφικές από μπροστά μας φορτωμένες με νέα εντυπωσιακά που είχαν αφετηρία την πάλαι ποτέ ”Κωνσταντίνου Πόλη”, την ”Βασιλεύουσα” και κατάληξη την πέραν του Ατλαντικού ηγέτιδα δύναμη της Δύσης.
Σαν χαστούκι υπενθύμισης άστραψε στα μάγουλα των Τούρκων η αναφορά του Προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν στην ”Κωνσταντινούπολη” (όχι Ισταμπούλ της Τουρκίας). Ήταν σαν να ανέσυρε σκονισμένο από την αχλή των χρόνων που πέρασαν απ’ το ’15 το ιστορικό όνομά της, όπως αποτυπώθηκε στο foreignpolicy.com μαζί με την (προφητική;) αναφορά εκεί στην μετατροπή μιας Συνθήκης σε μια άλλη.
Της Συνθήκης Σάικς-Πικό (Συμφωνία Μ. Βρετανίας-Γαλλίας με συναίνεση της Ρωσίας, Λονδίνο 1916-Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος) σε νέα ”Συνθήκη των Σεβρών” (δημιουργία Μεγάλης Ελλάδας και εδαφικός περιορισμός της Τουρκίας – Σέβρες Γαλλίας, 1920).
Ο Τζο Μπάϊντεν θέλει να ”παίξει”, προφανώς, τον ρόλο του ”Βασιλιά” στο βυζαντινό ”ζατρίκιο” του τουρκικού επεκτατισμού και της αχαλίνωτης βουλιμίας προαναγγέλλοντας με την ιστορική του αναφορά στην πρωτεύουσα του Βυζαντίου επικείμενα γεγονότα στην ευρύτερη περιοχή, που να συνδυάζουν γεωπολιτικές ανακατατάξεις σχετικές με τα φλέγοντα θέματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου (Θεολογική Σχολή Χάλκης, ισλαμοποίηση Αγίας Σοφίας).
Θέλει να ”παίξει”, επίσης, τον ρόλο του ”Βασιλιά” και στην περίπτωση των Κούρδων του Β. Ιράκ, για να αλλάξει πιθανόν την τύχη τους την ώρα που δέχονται σφοδρά χτυπήματα απ’ τις επιθέσεις των Τούρκων.
Σαν απόδειξη της όχι τυχαίας χρήσης απ’ τον Αμερικανό Πρόεδρο του όρου ”Κωνσταντινούπολη”, ήρθε αμέσως μετά η αναγνώριση από τις ΗΠΑ της αρμενικής γενοκτονίας, με κερασάκι στην τούρτα του αιφνιδιασμού (που προκάλεσε οργή και σκεπτικισμό στην Τουρκία) την αγορά απ’ τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο (τον Μπιλ Γκέιτς) χιλιάδων στρεμμάτων στην Ανατολική Θράκη και την Κωνσταντινούπολη.
Ένα γεγονός εντυπωσιακό όσο και τρομακτικό για τις διαστάσεις που ήδη παίρνει στον τουρκικό Τύπο, όπου – μεταξύ άλλων – γίνεται λόγος και για ”σχέδιο εκτάκτου ανάγκης εκκένωσης της Κωνσταντινούπολης”, με αναφορές σε πόλεις στην ασιατική Τουρκία όπου θα καταφύγει ο πληθυσμός της σε περίπτωση μεγάλου σεισμού (7,5 ρίχτερ, όπως αναμένεται) ή πολεμικής σύρραξης, η οποία θα υποχρεώσει σε μετακίνηση εκατομμύρια κατοίκων της Πόλης με χρήση όλων των μέσων μεταφοράς.
”Είναι, άραγε, μόνο σενάρια όλα αυτά, που προκλήθηκαν απ’ την ξαφνική ανασφάλεια των Τούρκων λόγω της κακής κατάστασης της Οικονομίας τους, σε συνδυασμό με την αλλαγή της αμερικανικής ηγεσίας η οποία δεν δείχνει φιλοτουρκική όπως η προηγούμενη;” αναρωτιέται κανείς.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο πανικός που έσπειραν στους Τούρκους τα σχετικά δημοσιεύματα ήταν τόσο μεγάλος που, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, ξέσπασαν την οργή τους σ’ εμάς προκαλώντας με χάρτες της ”Ανεξάρτητης Θράκης” στα sosial media και ζητώντας επιτακτικά την αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα.
Κι αυτό την ίδια στιγμή που οι κυβερνώντες – αδιάφοροι για τα όσα δρομολογούνται γύρω απ’ την ”Βασιλεύουσα” της καρδιάς μας – ετοιμάζονται να κολυμπήσουν σε θολά νερά για τα μη διαφαινόμενα ακόμα συμφέροντα του Ελληνισμού.
Η εμμονή της Τουρκίας σε δύο κράτη (διχοτόμηση Κύπρου) ήδη τορπίλισε την Πενταμερή και όπως έγινε φανερό στην Άτυπη Διάσκεψη της Γενεύης – μετά και το μήνυμα Αναστασιάδη στην Τουρκία για ”καμιά ανοχή στην απόπειρα δημιουργίας τετελεσμένων” εκ μέρους της – το Κυπριακό εξακολουθεί να παραμένει σε βαθύ τέλμα.
Οπότε γίνεται ακατανόητος ο λόγος που συνεχίζει η ελληνική κυβέρνηση να συμμετέχει απτόητη στον διάλογο-παρωδία με την Τουρκία συμμετέχοντας σε διερευνητικές επαφές (Αθήνα, 63ος γύρος) που δε βγάζουν πουθενά ρισκάροντας τα κεκτημένα αιώνων στο Αιγαίο…
Κεκτημένα που αμφισβητεί ως και η ”Γκρίζα Λύκαινα” ακαδημαϊκός του πανεπιστημίου του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους Εμετέ Γκιοζουγκιουζελί (για την οποία είχα γράψει στο άρθρο μου: ”Οι δάσκαλοι των γενοκτονιών περισφίγγουν με τα πλοκάμια τους την Ελλάδα”), που ξεσπά τον ανθελληνισμό της βάζοντας τούρκικες σημαίες σε χάρτη των ελληνικών νησιών του ελληνικού Αρχιπελάγους…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου