Στα απόνερα αυτή της ήττας έχουν παρατηρηθεί προσπάθειες να αποδοθεί αυτή στην ελλιπή υποστήριξη των Ρώσων συμμάχων της Αρμενίας, στην τεχνολογική υπεροχή των αζερικών δυνάμεων και στην καίρια υποστήριξη της Τουρκίας προς το Αζερμπαϊτζάν σε εξοπλισμό, εφοδιασμούς και δυνάμεων εδάφους. Δημιουργείται ένα αφήγημα ότι η Αρμενία λύγισε κάτω από το βάρος της επίθεσης μιας υπέρτερης δύναμης και της αδιαφορίας της στενής της συμμάχου να επέμβει προς υποστήριξή της στον εθνικό της αγώνα. Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες ότι τα αίτια της ήττας ανάγονται στις στρατηγικές επιλογές της αρμένικης πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, οι οποίες υποδεικνύουν μια εν δυνάμει εξαιρετικά αρνητική εικόνα για τις πραγματικές επιδιώξεις τους και τον ενδεχόμενο έλεγχό τους από αλλότρια δυτικά συμφέροντα.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, πρέπει να σημειωθεί ότι στην Αρμενία πριν δύο χρόνια σημειώθηκε μια οβιδιακή μεταβολή στο πολιτικό σκηνικό. Η παλιά διεφθαρμένη ολιγαρχική μετασοβιετική ελίτ αποσύρθηκε στο παρασκήνιο κάτω από το βάρος μαζικών διαδηλώσεων, γενικευμένης λαϊκής δυσαρέσκειας και αμφισβήτησης της πολιτικής της ισχύος από ένα άσημο σχετικά πρόσωπο του πολιτικού στίβου, τον Νικόλ Πασινιάν, ο οποίος γρήγορα μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τη λαϊκή οργή και να αναδειχθεί ευνοούμενος του εκλογικού σώματος. Έτσι εν μέσω της κατάρρευσης της κυβέρνησης του παλαίμαχου Σερτζ Σαρκσιάν κατόρθωσε να εκλεγεί από την Βουλή αρχικά πρωθυπουργός και εν συνεχεία στις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου να αναδειχτεί κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού συγκεντρώνοντας πάνω από το 70% των ψήφων.
Υπό την κυβέρνηση Πασινιάν σημειώθηκαν αναπροσανατολισμοί στην εσωτερική και κυρίως εξωτερική πολιτική της Αρμενίας. Στο εξωτερικό μέτωπο ο Πασινιάν εξήγγειλε μια πρωτοφανής για τα πολιτικά χρονικά της χώρας φαινομενικά πολυμερή πολιτική. Ενώ οι παλαιοκομματικές ελίτ συστηματικά επί δεκαετίες υποστηρίζουν την ευθυγράμμιση της Αρμενίας με τα ρωσικά συμφέροντα και επιδιώξεις ο Πασινιάν ξεκίνησε περίεργα ανοίγματα προς επίσημους θεσμούς της Δύσης, με κυριότερα το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και ενίσχυσε τις σχέσεις της Αρμενίας με τη φιλοδυτική Γεωργία. Ο Πασινιάν δικαιολόγησε την πολιτική του στα πλαίσια της διακηρυγμένης αποδέσμευσης από τις απολιθωμένες πολιτικές της φιλορωσικής αρμένικης ολιγαρχίας. Φυσικά, είναι προφανές ότι επί δεκαετίες η Ρωσία είναι ο προστάτης των συμφερόντων της Αρμενίας και η μόνη δύναμη που μπορεί να κρατήσει τις ισορροπίες στο Καύκασο όπως έχει άλλωστε αποδείξει με τον πόλεμο στη Γεωργία το 2008.
Ο Πασινιάν αγνόησε την γεωπολιτική πραγματικότητα που επιβάλλει μια δύναμη μικρού βεληνεκούς να συνασπίζεται με μια ισχυρότερη, ιδιαίτερα όταν αυτή είναι η μόνη που μπορεί να διασφάλιση την ασφάλεια της και τις ευρύτερες ισορροπίες με τους εχθρικούς γείτονές της και με μια επίδειξη γεωπολιτικής έπαρσης διεύρυνε τις επαφές της με ΝΑΤΟ και Γεωργία, λαμβάνοντας ακόμα και μέλος σε στρατιωτικές ασκήσεις με χώρες μέλη ή φιλικά προσκείμενες στην συμμαχία που είναι εχθρική απέναντι στη συμμαχία στην οποία η ίδια ανήκει (το CSTO, το ευρασιατικό ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία της Ρωσίας)!
Τα πράγματα όμως άρχισαν να γίνονται ακόμα πιο περίεργα όταν ο Πασινιάν άρχισε μια ρητορική και όχι μόνο επίθεση εναντίον της Ρωσίας στο εσωτερικό. Κατήργησε της διδασκαλία της ρωσικής γλώσσας στα σχολεία και άρχισε περίεργα και ύποπτα πάρε δώσε με πρόσωπα-σύμβολα της διεθνιστικής αγγλοσαξονικής ολιγαρχίας. Οι ΜΚΟ του θείου Σόρος σύντομα άρχισαν να αλωνίζουν εντός της Αρμενίας και το κυριότερο η αμερικάνικη πρεσβεία επεκτάθηκε και μετατράπηκε σε μια εκτεταμένη γραφειοκρατική μονάδα με προσωπικό που ανέρχεται στα 2000 άτομα (σκεφτείτε πόσοι από αυτούς είναι όντως διπλωμάτες και πόσοι δρουν με την προβιά του “διπλωμάτη”, του “διπλωματικού ακόλουθου” κλπ)!
Βλέπουμε λοιπόν ότι αν και η αρχική λαϊκή δυσαρέσκεια που οδήγησε στην άνοδο του Πασινιάν στην εξουσία δεν ταυτιζόταν απόλυτα με τα πρότυπα διάφορων “έγχρωμων επαναστάσεων” του παρελθόντος, ο Πασινιάν γρήγορα και με μαεστρία καπηλεύτηκε τις διαδηλώσεις και από πολιτικό αουτσάιντερ μετεβλήθη στον απόλυτο και κυρίαρχο παίχτη της πολιτικής σκηνής πιθανώς μέσω της αρωγής δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Εικάζω μάλιστα ότι ο ερχομός του Πασινιάν στην εξουσία συνοδεύτηκε και από κάποια γεωπολιτική συμφωνία σχετικά με το μέλλον της ευρύτερη περιοχής, τις ρήτρες της οποίας θεωρώ ότι μπορούμε σήμερα να παρατηρήσουμε.
Όταν ξεκίνησε η σύγκρουση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ η Αρμενία κινητοποιήθηκε μεν στα αρχικά στάδια. Κήρυξε γενική επιστράτευση και απέκλεισε την έξοδο από τη χώρα στους περισσότερους άρρενες πολίτες. Στην πραγματικότητα όμως και απ’ ότι μπορούμε να συμπεράνουμε από τη διεξαγωγή του πολέμου η βοήθεια που πρόσφερε στους μαχητές του Άρτσαχ ήταν λιγοστή. Οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο-Καραμπάχ είναι εξαιρετικά δυσαρεστημένοι με την αντιμετώπισή τους από την αρμενική κυβέρνηση. Δεν υπήρξε αποστολή στρατευμάτων, και οι εφοδιασμοί σε εξοπλισμό ήταν λιγοστοί αν όχι ανύπαρκτοι.
Επί 42 ημέρες συνεχόμενα στο μέτωπο πολεμούσαν οι ίδιες δυνάμεις οι οποίες δεν αντικαταστάθηκαν από εφεδρείες ξεκούραστες και ετοιμοπόλεμες. Τα πυρομαχικά σύντομα τελείωσαν. Επίσης παρατηρήθηκαν και επιχειρησιακά λάθη. Επί παραδείγματι αναλυτές επισημαίνουν το λάθος των δυνάμεων του Άρτσαχ να επικεντρωθούν στο βόρειο τομέα ενώ ο νότιος κατακλύζονταν από τις ελαύνουσες αζερικές δυνάμεις. Σημειώνουν ότι δεν υπήρξε μετακίνηση δυνάμεων από το βορρά – στον οποίο η άμυνα λόγω τοπογραφικού ανάγλυφου είναι ευκολότερη – στο νότο, όπου η περιοχή είναι αρχικά στέπα εύκολα προσπελάσιμη από εχθρικές δυνάμεις. Όλα αυτά μαζί με την ισχνή υποστήριξη από τις αρμένικες δυνάμεις προϊδεάζουν ότι υπήρξε μια πρωτοφανής απροθυμία υπεράσπισης εθνικού εδάφους, κάτι το οποίο οδήγησε αναμενόμενα στην ήττα.
Τέλος υπάρχουν καταγγελίες δημοσιογράφων ότι ο Πασινιάν απέρριψε στα μέσα Οκτωβρίου ρώσικη παρέμβαση για εκεχειρία. Εάν κάτι τέτοιο αληθεύει καταδεικνύεται ότι ο Πασινιάν είναι είτε ένας ιδεοληπτικός, ανίκανος, ελλιποβαρής ηγέτης είτε ένας προδότης, ένα ενεργούμενο δυτικών μυστικών υπηρεσιών ο οποίος παρέδωσε εθνικό έδαφος και πρόδωσε το έθνος του υπακούοντας σε βρώμικους δυτικούς γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς.
Αν συμβαίνει το δεύτερο οι παραλληλισμοί με τον Αττίλα το ’74 είναι εκπληκτικοί. Και τότε η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία παρέδωσε στην τουρκική βαρβαρότητα εθνικό έδαφος υπακούοντας στις οδηγίες του Στέητ Ντιπάρτμεντ του Χένρυ Κίσινγκερ. Η στρατιωτική υποστήριξη προς την Κύπρο ήταν ισχνή έως ανύπαρκτη παρ’ όλη την υπεροχή της Ελλάδας και την εκ των προτέρων γνώση της στρατιωτικής εισβολής (περί αυτού σας παραπέμπω σε δηλώσεις αξιωματούχου της τότε ΚΥΠ, υπεύθυνο των στρατιωτικών παρεμβολών στο βορρά της Κύπρου οποίος σε συνέντευξή του έχει δηλώσει ότι οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν ακόμα και το τι χρώμα σώβρακα φορούσαν οι Τούρκοι τις παραμονές της εισβολής). Η Κύπρος παραδόθηκε στο πιάτο και η ελληνική ηγεσία, τόσο του Ιωαννίδη όσο και του Καραμανλή, πειθήνια υποτάχτηκε στους νεοταξίτικους σχεδιασμούς. Κάτι ανάλογο συνέβη πιθανότατα και στην περίπτωση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Το ζήτημα είναι γιατί. Ποιοι ακριβώς οι σχεδιασμοί του αγγλοσαξονικού νεοταξίτικου κατεστημένου που επέβαλλαν την αρμένικη προδοσία; Στο σημείο αυτό ανοίγουμε ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο το οποίο χρειάζεται εκτενή ανάλυση για να παρουσιαστεί ορθώς. Στην παρούσα φάση πρέπει να αρκεστούμε να περιγράψουμε αδρομερώς το σχέδιο της διεθνιστικής ολιγαρχικής ελίτ να προκληθεί στο εγγύς μέλλον εκτενή ρωσσοτουρκική σύγκρουση αν όχι απλά ρωσσοτουρκική εχθρότητα που θα απέκλειε όλες τις προοπτικές συνεργασίας, στην οποία θα συμβάλλουν προοδευτικά αυξανόμενες εστίες τριβής.
Στην περιφερειακή σύγκρουση της Συρίας και της Λιβύης επιθυμούν να προστεθεί και αυτή του Καυκάσου η οποία εφόσον βρίσκεται στην άμεση γεωπολιτική γειτονιά της Ρωσίας είναι δυνητικά πολύ επικίνδυνη. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή ότι οι επικεφαλής των μεγαλύτερων μυστικών υπηρεσιών της Δύσης (CIA και MI6) είναι βαθιοί γνώστες του κεφαλαίου ονόματι Τουρκία, έχουν αφιερώσει σημαντικό μέλος της καριέρας τους δραστηριοποιούμενοι στη συγκεκριμένη χώρα και ένας τουλάχιστον από τους δύο ομιλεί τα τουρκικά. Αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο, ούτε τυχαία είναι η πρόσφατη είδηση ότι ο Ρίτσαρντ Μουρ, επικεφαλής της MI6, έχει επαφές με την τουρκική ηγεσία παρά την φαινομενική ψυχρότητα της επίσημης βρετανικής κυβέρνησης απέναντι στην πολιτική της Τουρκίας στον Καύκασο.
Το βασικό σχέδιο λοιπόν ήταν να προκληθεί πόλεμος στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ ο οποίος θα έδινε αφορμή στην Τουρκία να συσφίξει τους δεσμούς της με το Αζερμπαϊτζάν στα πλαίσια του παντουρανικού οράματος το οποίο ακολουθεί το βαθύ τουρκικό κράτος. Πράγματι, η ανάμειξη της Τουρκίας στον πόλεμο ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, ωστόσο πιθανότατα δεν υπολόγισε κανείς τη συνεννόηση μεταξύ Αλίγιεφ και Πούτιν η οποία οδήγησε στη δυναμική είσοδο της Ρωσίας στην περιοχή ως τοποτηρητής της ειρήνης. Ο σώφρων Αζέρος ηγέτης πιθανόν κατάλαβε ότι με την τουρκική στρατιωτική κυριαρχία στο κράτος του τίθενται εν κινδύνω οι πολύτιμες ρωσοαζερικές σχέσεις. Ο ίδιος δεν θα ήθελε με τίποτε να δει τη χώρα του να μετατρέπεται σε πεδίο αντιπαράθεσης ρώσικων και τουρκικών δυνάμεων ή ακόμα να εμπλεκόταν σε έναν καταστροφικό περιφερειακό πόλεμο για χάρη των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων του τουρκικού στρατιωτικού κατεστημένου και των μηχανορραφιών της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Έτσι με πρωτοβουλία του ιδίου και των Ρώσων και αγνοώντας ουσιαστικά τις επιθυμίες των Τούρκων, ρώσικες επίλεκτες δυνάμεις θα αποσταλούν στην περιοχή, τοποθετημένες μάλιστα σε στρατηγικής σημασίας χερσαίους διαδρόμους, συγκεκριμένα στο διάδρομο Λατσίν που αποτελεί ένα ορεινό -και μετά την καταστροφική ήττα το μοναδικό – πέρασμα επικοινωνίας μεταξύ Αρμενίας και Ναγκόρνο-Καραμπάχ και το κυριότερο στο διάδρομο Ναχιτσεβάν-Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, το άνοιγμα του οποίου είναι ίσως το μεγαλύτερο όφελος της Τουρκίας από την κατάληξη του πολέμου, αφού επιτρέπει, έστω και υποτυπωδώς, την απρόσκοπτη εδαφική συνέχεια του τουρκικού δακτυλίου γύρω από τη ρωσική μεθόριο. Η πραγματικότητα είναι βέβαια πως ο μεγάλος νικητής της σύγκρουσης, κόντρα ίσως στις επιθυμίες των σχεδιαστών της, είναι η Ρωσία η οποία πέτυχε την περαιτέρω εδραίωση της παρουσίας της στον Καύκασο. Αυτό φυσικά δεν εκμηδενίζει τον κίνδυνο, αντίθετα τον παροξύνει καθώς θα απαιτηθεί στενή συνεργασία μεταξύ των ρωσικών και τούρκικων δυνάμεων για τη διαμόρφωση του νέου στάτους κβο και για την μετέπειτα διατήρηση της ειρήνης. Δεδομένης όμως της ιμπεριαλιστικής φιλοδοξίας της Τουρκίας και της υπόγειας στήριξής της από τους μηχανισμούς της διεθνιστικής ολιγαρχίας είναι αμφίβολο για τον αν ο πρόσφατος πόλεμος δεν είναι παρά μόνο ένα πρελούδιο για το ξέσπασμα μιας μαζικότερης σύγκρουσης στην περιοχή η οποία θα εμπλέξει στη δίνη της σημαντικό αριθμό κρατών και θα θέσει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη.
Από την ιστορία αυτή θεωρώ πως ο ελληνικός λαός πρέπει να αντλήσει μαθήματα για την πραγματική αντιμετώπιση της Τουρκίας από τους δυτικούς “συμμάχους” και για το τι συνεπάγεται αυτό για τα εθνικά μας συμφέροντα αλλά και για τη στάση του εγχώριου υπόδουλου στην ΝΤΠ πολιτικού κατεστημένου απέναντι σε αυτα. Όπως στην περίπτωση του Β’ ΠΠ έτσι και τώρα, ένα μιλιταριστικό, δολοφονικό καθεστώς που αντιπροσωπεύει τα χαμερπέστερα ανθρώπινα ένστικτα, αυτά της κυριαρχίας και του φόνου, εργαλειοποιείται για την αντιμετώπιση μιας γεωπολιτικά επικίνδυνης και μη ελεγχόμενης δύναμης.
Στην πρώτη περίπτωση είχαμε την ΕΣΣΔ του Ιωσήφ Στάλιν ο οποίος κατόρθωσε να εκτροχιάσει το πρότζεκτ “Σοβιετική Ένωση” σε πλαίσια εκτός των αρχικών σκοπών για το οποίο είχε εγκαινιαστεί από τη δυτική ελίτ του χρήματος. Τώρα έχουμε τη Ρωσία του Πούτιν η οποία δεν επιθυμεί την ένταξή της στην ευαγγελιζόμενη από Μπους, Κίσινγκερ και όλα τα καλά παιδιά τύπου ΓΑΠ, Νέα Τάξη Πραγμάτων, τουλάχιστον με τους όρους της δυτικής ολιγαρχίας των τραπεζών πιθανότατα λόγω και του πολιτιστικού υποβάθρου της είναι απειλή για τον σχεδιαζόμενο “Θαυμαστό Νέο Κόσμο” των μαζικών εμβολιασμών, του ελέγχου της ιδιωτικότητας, της παρέμβασης σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής, της νομιμοποίησης κάθε πάθους και εκτροπής από την ορθή και αρεστή στο Θεό κοινωνική συμπεριφορά και της πνευματικής Απώλειας.
Η Ρωσία στέκεται εμπόδιο στο δρόμο αυτό, όχι γιατί ο Πούτιν και ο περίγυρός του είναι Άγιοι αλλά γιατί έτσι υποτάσσει η γεωπολιτισμική πραγματικότητα. Μια χώρα με ορθόδοξο πληθυσμό, όσο ανεπαρκής, όσο υποκριτική και αν είναι στο ρόλο της ως προστάτιδα των απανταχού Ορθοδόξων δεν χωράει στο πλέγμα σχεδιασμών για το μετανθρωπικό μέλλον της ανθρωπότητας. Για αυτό θα την πολεμούν αξιοποιώντας τους βαρβάρους της οικουμένης σαν πιόνια. Τα ίδια ισχύουν φυσικά και για την Ελλάδα, η οποία είναι η καρδιά της Ορθοδοξίας και, όπως περιέγραψε ο Άγιος Νεκτάριος, ο οφθαλμός του σώματος της ανθρωπότητας για τη σωτηρία της. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ενταχθούν τα βαθύτερα αίτια των μεγαλύτερων πληγμάτων προς το σώμα του ελληνισμού τα τελευταία 100 χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση, όποια και να είναι τα σχέδια των εχθρών της ανθρωπότητας σε αυτό το παιχνίδι για πολύ γερά νεύρα, ας προσευχηθούμε να γίνει το θέλημα του Θεού.
Κυλιόμενος Λίθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου