Το πιο οργανωμένο έγκλημα που στήθηκε ποτέ εναντίον μας, ήταν αυτό που στήσαμε εμείς οι ίδιοι.

Γράφει ο Βασίλης Παπαδόπουλος 

Ξέρεις σήμερα αδελφέ τι χρειάζεται να κάνεις για να πεινάσεις τελικά; Κι εσύ και τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου; Ξέρεις τι χρειάζεται να κάνεις για να καταστρέψεις το οτιδήποτε έχτιζες τόσα χρόνια; Και εσύ καλέ μου χριστιανέ, ξέρεις τι χρειάζεται να κανείς για να πάς στην κόλαση;

Ακριβώς, το βρήκες, ΤΙΠΟΤΑ απολύτως. Είμαστε ήδη συστημένοι όλοι για εκεί, είτε το πιστεύουμε, είτε όχι. Δουλεύει αυτό, δεν ρωτάει, σαν τον καρκίνο λειτουργεί, που σκάει μύτη μια μέρα σαν όλες τις άλλες και λέει “ τζά” και σαστίζεις και τρέχεις τότε και δεν προλαβαίνεις.

Και όταν ρωτάς τι έγινε ρε παιδιά, ποιός φταίει που φτάσαμε ως εδώ; Δεν φταίει κανένας. Ή μάλλον φταίει, ο άλλος, το σύστημα, οι ξένοι και καταλήγει τελικά να φταίει ο Θεός.

Κι όταν λες τελικά οκ, ότι έγινε έγινε, τώρα τι κάνουμε ρε παιδία; Κανείς δεν ξέρει πάλι ακριβώς. Κι αν ισχυριστεί κάποιος ότι ξέρει,ακούς πάλι τις ίδιες και απαράλλαχτες ανοησίες του τύπου, ψήφισε αυτή τη φορά αυτόν νέο-ίδιο τάδε, γιατί οι προηγούμενοι αποδείχθηκαν ίδιοι με τους προηγούμενους τελικά ενώ αυτός δεν είναι. Κι άλλοι λίγο πιο συνειδητοποιημένοι, απολογούμενοι λένε το κλασσικό, που να το ήξερα; Κι όλοι καταλήγουν στο, αφού δεν υπάρχει άλλη λύση, ας ψηφίσουμε τουλάχιστον τον λιγότερο κακό, αναμένοντας τον λιγότερο κακό, να κάνει λιγότερο κακό. Το κλασσικό “ευφυές” δίλημμα επιλογής δηλαδή, μεταξύ κουράδας ή τσίρλας, ως της λιγότερο βρωμερής.

Δεν φταίει το σύστημα αδελφέ, ούτε ο άλλος φταίει, ούτε ο παράλλος, ούτε οι πολιτικοί, ούτε κι ο Θεός. Εσύ φταις αδελφέ που έφτασε ως εδώ το θέμα και σε προσωπικό επίπεδο και σε εθνικό. Οι πολιτικοί είναι το αποτέλεσμα κι η αιτία ο λαός. Πρέπει επιτέλους όλοι, να σταματήσουμε να αυτοκτονούμε.

Εάν καπνίζεις σαν φουγάρο μια ζωή, εάν καταβροχθίζεις και πίνεις σαν μπεκροκανάτα, τι περιμένεις; Να μην σου χτυπήσει εσένα δηλαδή την πόρτα ο καρκίνος; Ή περιμένεις η καρδιά, το στομάχι, το συκώτι, οι αρτηρίες και τα πνευμόνια σου να την παλέψουν βιονικά; Δεν είσαι ο Superman αδελφέ!

Εάν μια ζωή κακομεταχειρίζεσαι, κατηγορείς και μειώνεις τους συνανθρώπους σου, που επέλεξαν κάποτε να είναι μαζί σου, τι περιμένεις; Να είναι εκεί για πάντα; Τι νομίζεις ότι είναι οι άλλοι; Άγιοι ή μαλάκες; Ο κόσμος δεν γυρνά γύρω από εσένα μεγάλε!

Εάν μια ζωή ψηφίζεις αυτούς που οδήγησαν την χώρα ως εδώ και πάραυτα ακόμα συνεχίζεις να τους ψηφίζεις, τι περιμένεις; Διαφορά; Ε τι να πω τότε; Τουλάχιστον εσύ δεν φοράς κουκούλα!

Ένα τουβλάκι του ντόμινο είσαι κι εσύ αδελφέ και τίποτα παραπάνω. Που βλέπεις τα άλλα, τα προηγούμενα τουβλάκια, που πέφτουν ένα ένα και επειδή εσύ δεν έχεις πέσει ακόμα, νομίζεις ότι εσύ δεν θα πέσεις, επειδή εσύ είσαι πιο έξυπνος ή πιο ικανός. Εξού και τουβλάκι.

Υποφέρουμε όλοι χάρη του εαυτού μας σε όλα τα επίπεδα. Μόνοι μας τόσα χρόνια αυτοκτονούσαμε και προσπαθήσαμε και πάρα πολύ μάλιστα γι αυτό. Το πιο οργανωμένο έγκλημα που στήθηκε ποτέ εναντίον μας, ήταν αυτό που στήσαμε εμείς οι ίδιοι.

Διότι, 2016 και μετά από όλα αυτά, είναι προφανές ότι δεν θέλουμε να ζήσουμε τελικά, αλλά να πεθάνουμε. Ναι, ναι, ακριβώς. Θέλουμε να πτωχύνουμε, να πεθάνουμε της πείνας και εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και να μείνουμε όλοι μόνοι και αβοήθητοι. Ο ένας εδώ κι ο άλλος στου διαόλου την μάνα αδιαφορώντας πλήρως, εις τους αιώνας των αιώνων και χωρίς αμήν.

Άααρε αντίχριστε, τελικά δεν χρειάζεται να έρθεις, τα προλάβαμε εμείς όλα πριν από σένα. Τι να έρθεις να κάνεις στην τελική; Να κάθεσαι; Θα βαρεθείς. Να μην σου πω ότι σε βγάλαμε και σένα άνεργο τελικά.

Και θα μου πεις τώρα ξανά το κλασσικό, καλά τα λες ρε φίλε, αλλά αυτά μας τα είπαν κι άλλοι, η λύση δεν μας λες όμως ποιά είναι; Αν αναρωτιέσαι λοιπόν, σου λέω ότι οι λύσεις είναι τρείς. Αν δεν αναρωτιέσαι, κάνε back και γεια σου κι αέρα στα πανιά σου.

Λύση Α) Ιδρύεις μια ΜΚΟ για την προστασία της αρκτικής αρκούδας της Σερίφου, προσλαμβάνεις 20 gay αλλοδαπούς από τα νησιά Παπούα, που πέρασαν πρόσφατα από την Λέσβο και κάνεις ζωάρα.

Λύση Β) Αν δεν μπορείς άνθρωπε ή δεν ξέρεις να κάνεις το καλό, τουλάχιστον σταμάτα να κάνεις το κακό. Κοινώς κάθεσαι στα αβγά σου και σκας. Ναι όπως το άκουσες, σκας και σταματάς τουλάχιστον, να μεταφέρεις την αποδεδειγμένα ανάπηρη σκέψη, εμπειρία και πράξη σου στους άλλους. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και να υπάρχει κάποιος παραδίπλα, που ακόμα προσπαθεί να πράξει το σωστό και το ορθό και επιλέγει ακόμα το καλό από το λιγότερο κακό και βιώνει ήδη τα θετικά αποτελέσματα κι η ζωή του ήδη πηγαίνει καλύτερα, σε αντίθεση με τη δική σου και των περισσοτέρων. Και για να πάρεις χαμπάρι τελικά ποιός είναι αυτός και τι ακριβώς κάνει, πρέπει πρώτα να σταματήσεις να μιλάς. Μήπως και μάθεις επιτέλους τι είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Λύση Γ) Να ξέρεις ότι, είναι πολύ εύκολο για να λυτρωθεί κανείς, ακόμα κι από τα χειρότερα δεινά. Είναι τόσο εύκολο, που ακόμα και ένα παιδάκι μπορεί να το κάνει. Απλά εσύ δεν μπορείς. Διότι βλέπεις ένα παιδάκι δεν έχει όλους εκείνους τους διεφθαρμένους λογισμούς, που κλονίζουν την ζωή και την πίστη στον Θεό. Δεν προτιμά ποτέ ένα παιδάκι να πεθάνει ή να σκοτώσει κι ούτε ποτέ κλείνει πονηρά το μάτι του στον θάνατο. Άμα του βάλεις του παιδιού ένα τσιγάρο στο στόμα, καταλαβαίνει αμέσως ότι αυτό είναι κακό και το αποφεύγει. Δεν τρώει ότι να ναι, ούτε μέχρι σκασμού, ούτε πίνει τσίπουρα, κρασιά κι ουίσκια. Ένα παιδί συμπάσχει. Καταλαβαίνει αμέσως π.χ. ότι η μαμά του είναι στεναχωρημένη και χωρίς σκέψη πηγαίνει δίπλα της και την ρωτάει, μαμά τι έχεις; Γιατί κλαίς; Και της λέει, δεν πειράζει μαμά, εγώ σε αγαπάω. Και λιώνει εκεί η μαμά σαν βούτυρο, γιατί αυτό ακριβώς είχε ανάγκη εκείνη την στιγμή. Την αγάπη κι όχι λύση στο πρόβλημα της. Κι αυτό που δεν έβρισκε χρόνια τώρα στον σύζυγο, το βρίσκει τελικά στο παιδί. Είναι μεγάλοι δάσκαλοι τα παιδιά. Εμείς είμαστε οι ανήλικοι. Μιμηθείτε τα.
Κι αναρωτιέμαι, τελικά το παιδί που ήσουν κάποτε, είναι άραγε περήφανο για τούτο που έχεις γίνει;

Διότι ακόμα και η πίστη προς τον Θεό, εξαρτάται από την αγνότητα της ζωής. Κανείς ουσιαστικά δεν γεννήθηκε άπιστος, αυτοκτονικός, με ανώμαλες ή εγκληματικές ορέξεις, αλλά όλοι γίναμε. Κι ιδιαίτερα σήμερα, που έχουμε όλοι ανάγκη να πιαστούμε από κάπου και από κάτι σταθερό και υγιές, η πίστη είναι πολύ μεγάλο εργαλείο. Το μεγαλύτερο. Την αγνότητα των λογισμών μας απλά έχουμε απολέσει κι εκεί είναι και το ουσιαστικό μας πρόβλημα. Δεν πιστεύουμε σε τίποτα πλέον με αποτέλεσμα να μην έχουμε να πιαστούμε κι από πουθενά στα δύσκολα.

Και διαβάζεις και ακούς μαρτυρίες για αγίους ανθρώπους που βοηθούν και θαυματουργούν, που είναι κι εν ζωή και πάς και τους συναντάς και αυτό που διαπιστώνεις τελικά, ξέρεις ποιό είναι; Ότι αυτοί οι άνθρωποι τελικά, ναι μεν μιλάνε με σοφία, αλλά έχουν καρδιά, πράττουν κι αγαπάνε όπως ακριβώς τα μικρά παιδιά. Και αυτό μόνο προσπαθούν να μεταδώσουν ουσιαστικά στους ενήλικες, την αγνότητα.

Εάν δεν πάρει κανείς την συνειδητή απόφαση να εμπιστευτεί, να ζητήσει συγνώμη για τα λάθη του στον συνάνθρωπό και στον Χριστό, δεν βρήκε ποτέ ηρεμία κι είναι ήδη προορισμένος για την φτώχεια, την πείνα, την αρρώστια και την κόλαση την ίδια. Διότι η λύτρωση είναι ένα μεγάλο δώρο, που παραλαμβάνεται μόνο μέσω της αγνότητας και της πίστης.

Υπάρχει μεγάλη ελπίδα όμως κι είναι μεγάλη παρηγοριά τελικά η κοινή αιτία. Διότι η κρίση εκεί θα μας οδηγήσει όλους. Στην κοινή ανάγκη μέσω της κοινής αιτίας. Μέχρι επιτέλους να “καταντήσουμε” όλοι στην ενότητα της πίστεως και της επίγνωσης του Υιού του Θεού. Και είναι δύο είναι τα μεγάλα θαύματα της πίστης, ότι καταφέρνει μεγάλα πράγματα και υποφέρει και μεγάλα.

Δόξα. Και νυν. Αμήν.

Βασίλης Παπαδόπουλος

πηγή

Share