του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
“Η δουλεία είναι η νέα ελευθερία. Μόνος του, ελεύθερος, ο άνθρωπος είναι πάντα νικημένος. Αλλά αν αποκηρύξει την προσωπικότητά του, αν υποταχθεί ολοκληρωτικά και απόλυτα, τότε μπαίνει μέσα στην συλλογική δύναμη... έχουμε κόψει τους δεσμούς μεταξύ παιδιού και γονέων, μεταξύ ανθρώπων, μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Αλλά αργότερα, δεν θα υπάρχει ούτε γυναίκα ούτε φίλος”. (Από το “1984” του Όργουελ).
Χριστούγεννα για μια ακόμη χρονιά και η συντονισμένη κατεδάφιση του πνεύματος της μεγάλης αυτής γιορτής συνεχίζεται υπό τις προσταγές της παγκοσμιοποίησης, παρά την βαθειά κρίση της. Γιατί η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνο η επικράτηση σε όλες τις χώρες του πλανητικού ολοκληρωτισμού των τραπεζιτών. Είναι και οι εντολές των επικυρίαρχων ελίτ: “χτυπήστε τις παραδόσεις τους για να τους κάνετε να υποταχθούν”.
Όπως το ορίζει με σαφήνεια στο λεξικό του ο Μπαμπινιώτης, είναι “η μετατροπή της οικουμένης σε ενιαία οικονομική, πολιτική και πολιτιστική επικράτεια”! Γι' αυτό η λατρεία του Μαμμωνά και όχι του Χριστού, στην οποία σπρώχνουν τους ανθρώπους με την τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου, θέλει τα Χριστούγεννα ένα ατελείωτο σώου από “ρεβεγιόν”, βιτρίνες, καζίνο και εξωτικές εκδρομές.
Με λίγα λόγια, ο πνευματικός πόλεμος για τον έλεγχο του πολιτισμού γίνεται και εκδηλώνεται σαν υλικός γιατί “όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών εκεί έσται και η καρδία υμών” (Κατά Ματθ. 6,21).
Έτσι, αντί για την μέθεξη με “τον Λόγο που έγινε σάρκα” του υμνωδού, βομβαρδιζόμαστε με τα νέα της Βαρβακείου αγοράς, από τα στημένα κανάλια, τις πληροφορίες για τους ταξιδιωτικούς προορισμούς, τις απαιτήσεις για το “γιορτινό τραπέζι” και τα ατελείωτα ρεπορτάζ για ...την “πατρίδα του Αη Βασίλη” της Coca-Cola, το Ροβανιέμι, μια Φινλανδική κωμόπολη παντελώς άγνωστη μέχρι το 1960!
Ο απόλυτος ευτελισμός και αποϊέρωση του δυτικού πολιτισμού, την ώρα που σε ιστορικές χώρες της Χριστιανοσύνης στην Εγγύς Ανατολή γίνεται ξανά πραγματικός διωγμός και σφαγή των πιστών υπό τα αδιάφορα -αν όχι συνένοχα- βλέμματα της Δύσης.
Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι αυτός ο νέος Μεσαίωνας θα διαθέτει την όψη και την δύναμη της τεχνολογίας. Μιας τεχνολογίας, την οποία θέλει να χρησιμοποιήσει μια αδίστακτη ελίτ για να υποδουλώσει, να ελέγξει, να αναστείλει, να βασανίσει, να καταστρέψει και να δολοφονήσει με πρωτοφανή βία και σκληρότητα.
Μέσα στα πλαίσια αυτά, η οικονομία έχει μεταβληθεί σε “κατευθυνόμενο πύραυλο” κατά στόχου: την ίδια την ανθρωπότητα. Έτσι επιβάλλεται η πτωχο-τραπεζοκρατία και οι χώρες μετατρέπονται σε αποικίες χρέους.
“Υπήρξαν εποχές, όπως η δική μας, μονίμως ταραγμένες κι αναστατωμένες”, γράφει ο Έλληνας φιλόσοφος Κώστας Παπαϊωάννου σε ένα άγνωστο κείμενό του, γραμμένο το 1950, που εκδόθηκε το 2003 για πρώτη φορά (από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις).
“Όμως, ανάμεσα στους ανθρώπους και την Τρομοκρατία της Ιστορίας, που βάσταζαν στους ώμους τους, μεσολαβούσε “ένα ουράνιο στερέωμα αστροποίκιλτο από Μύθους” που επέτρεπαν στους ανθρώπους να σκέπτονται με απέραντη σοβαρότητα τον εαυτό τους και να ΄χουν ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια στα παθήματά τους”.
Είναι ασύλληπτο για μας το αίσθημα δικαιοσύνης που βρίσκουμε τόσο στον Αισχύλο όσο και στην σοφία των Προφητών: “Ουαί ο οικοδομών πόλιν εν αίμασι και ετοιμάζων πόλιν εν αδικίαις”. Όταν το 458 π.Χ. Ανέβηκε η Ορέστεια του Αισχύλου στην Αθήνα, οι Αθηναίοι βρίσκονταν σε πόλεμο τόσο με τους Πέρσες όσο και με τους Πελοποννήσιους. Έναν πόλεμο που άρχιζε από τα Μέγαρα και την Αίγινα και έφτανε στην Κύπρο, στην Αίγυπτο και στην Φοινίκη.
Έτσι οι τραγικοί μύθοι θύμιζαν στους Έλληνες τις καταστροφικές δυνάμεις που έφεραν μέσα τους και τους μάθαιναν να βλέπουν με τέτοια σοβαρότητα τον κόσμο ώστε να γνωρίζουν ότι κάθε ανθρώπινη πράξη βάζει σε αμφιβολία και κίνδυνο αυτά τα ίδια τα θεμέλια του Σύμπαντος...
Σήμερα, ανίσχυροι μπροστά στην αλαζονική ύβρι των Επικυρίαρχων, κανένα παρόμοιο ανθρώπινο νόημα, κανέναν ανθρώπινο συμβολισμό δεν βρίσκουμε “μες στο οποίο ν' αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σαν ολότητα”...
Μια βασική στρατηγική χειραγώγησης που εφαρμόζει η Νέα Τάξη σήμερα είναι να παροτρύνει την νεολαία να είναι ευχαριστημένη με την ιδιωτεία. Να βρίσκει “cool” το γεγονός ότι είναι αποβλακωμένη, άξεστη και αστοιχείωτη... και να ενδιαφέρεται μόνο για τα χρήματα.
Στα πλαίσια μιας νέου τύπου, πνευματικής, “σφαγής των νηπίων”, τα παιδιά της παγκοσμιοποίησης προετοιμάζονται από μωρά για να γίνουν οι “γενίτσαροι” του αύριο. Να αποκοπούν γρήγορα από τον θηλασμό και την μάνα τους με τις τεχνικές και τις τροφές που συνιστούν τα καθοδηγούμενα μαιευτήρια· να απομακρυνθούν από την οικογένεια (που σε μεγάλο ποσοστό είναι ήδη διαλυμένη) και να παραδοθούν στην καθεστωτική προπαγάνδα του καταναλωτισμού.
Ήδη εφαρμόζεται η υποχρεωτική εκπαίδευση των νηπίων και τα ολοήμερα σχολεία... ως προοδευτικά μέτρα. Ο διωγμός των νηπίων ολοκληρώνεται με την απουσία χώρου και χρόνου παραδοσιακού βιώματος και συναναστροφής και την αποκλειστική απασχόληση με την οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή σε ρόλο γκουβερνάντας. Τέλος, με τα καινούργια “νεοταξικά” σχολικά αναλυτικά προγράμματα και κατευθύνσεις μαθαίνουν να μισούν τους προγόνους, την πατρίδα, την έννοια της ελευθερίας και της αντίστασης στο σύστημα και να ...“συνωστίζονται” ευτυχισμένα στα πόδια του Μεγάλου Αδελφού.
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική του ψυχοδιανοητικού περισπασμού, που σημαίνει να αποσπάται η προσοχή από τα σημαντικά προβλήματα χάρη σε έναν συνεχή καταιγισμό άχρηστων πληροφοριών και ανούσιων θεμάτων, που είναι “της μόδας”.
Μέσω των Ιδρυμάτων των γκλομπαλιστών χρηματοδοτούνται σχέδια “διαπαιδαγώγησης στην δημοκρατία” και βιβλία “δημιουργίας μη εθνοκεντρικής ιστορίας” γιατί θέλουν να μας στήσουν ένα μεταμοντέρνο κουρέλι για σημαία, όπως πάνε να κάνουν στην Κύπρο.
Έτσι, για να λοβοτομηθεί η εθνική μνήμη και να ενσταλαχθεί στις νέες γενηές το δηλητήριο του ενδοτισμού και της υποταγής, πρέπει να υποβαθμισθούν μερικοί από τους ωραιότερους και βασικότερους ρομαντικούς μύθους, που έχουν μπει στο στόχαστρο των οπαδών της αφασικής ιστορίας. Το “πολιτικά ορθό” αφήγημα δεν χρειάζεται την μυθολογία, την αυτοθυσία, την πίστη, το μαρτύριο, τον ηρωϊσμό. Όλα αυτά αντικαθίστανται από την ξερή παράθεση “διαθεματικών” κοινωνικο-οικονομικών αναλύσεων.
Ιστορία και μύθος, όμως, βαδίζουν πάντα μαζί. Άλλωστε έχει δημιουργηθεί όλους αυτούς τους αιώνες ένα ολόκληρο ποτάμι λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής παραγωγής που συγκροτεί ντε φάκτο “ιστορία” και δεν πειθαρχεί, όπως όλα τα ποτάμια, στις εντολές της “λογικής”.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, στο έργο του “Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη”, βλέπει τα “Κρυφά Σχολειά” σαν νέες “Ακαδημίες του Πλάτωνα”, που μέσα τους “συναζόταν όλο το Έθνος” γύρω από “το κιτρινισμένο ράσο του παπά”. Και γράφει:
“Κι όπως πάντοτε, όλοι τους, ήταν, πάλι, παρόντες: ο Σοφοκλής, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας και ο Κυναίγειρος.
Ανασκούμπωσε ο Πλάτων το ράσο και τους έδειχνε με το δάχτυλο τη φωνή τους στο συναξάριο.
Κ' εκείνα την άκουγαν, καθώς εμουρμούριζαν όλα μαζί την πανάρχαιη Αλφαβήτα, που η αδρή της συρμή ήτανε το μακρύτερο ζων ύδωρ του κόσμου”.
Ποιο “νεοταξικό”, “μεταμοντέρνο” ιδεολόγημα έχει την δύναμη να ξερριζώσει από την ψυχή του Έλληνα αυτή την παράδοση;
Όσοι ακόμα αυταπατώνται ότι θα μπορέσουν να διαγράψουν “το παπαδαριό” και το ορθόδοξο φρόνημα, ας ανατρέξουν στους στίχους 88 έως 90 του Ύμνου στην Ελευθερία.
Ο Σολωμός έχει περικλείσει όλο το νόημα του '21 στον εθνικό ύμνο.
Όπως αναφέρει ο Ε. Μορέν, στο βιβλίο του “Πνεύμα των Καιρών”, πολύ εύστοχα: “Η ζωή δεν μπορεί να καταναλώσει τα πάντα και η καταναλωτική κοινωνία δεν μπορεί, ούτε και θα μπορέσει ποτέ να δώσει τα πάντα”!
Σε άψυχες γενικότητες και αφηρημένους κοσμοπολιτισμούς, όσο φανταχτερό και να είναι το περιτύλιγμα, δεν πιστεύει για καιρό κανείς. Το θρησκευτικό πνεύμα των εορτών επιβιώνει γιατί συναντιέται με το λαϊκό βίωμα, όπως έγινε και με την Ορθοδοξία για αιώνες. Η αντίστροφη μέτρηση για τον “Ηρωδισμό” της υπερεθνικής τοκογλυφικής ελίτ έχει αρχίσει.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου