Στοιχειωμένα Χριστούγεννα

Γράφει ο +Niko Spiridakis

Το λευκό πέπλο βάραινε το μακριά κλωνάρια που βάζανε όλοι τους τη δύναμη να κρατηθούν πάνω στον κορμό των πανύψηλων έλατων μέσα σ’ ένα μυστηριώδης και ατελείωτο δάσος που μαγεμένος περπατούσα πάνω στο πετρωμένο χώμα. Ο ατμός από την αναπνοή μου θάμπωνε τα γυαλιά μου και τα δάχτυλά μου ήταν παγωμένα μέσα στα γάντια μου καθώς προσπαθούσα να βρω εκείνο το μοναδικό κι ονειρεμένο δέντρο με τα πολύχρωμα φώτα και το υπέρλαμπρο άστο πάνω στη υπερήφανη κορφή του. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το τραγάνισμα του χιονιού κάτω από τις μπότες μου και το μακρινό σφύριγμα ενός αετού που διέσχιζε τον συννεφιασμένο ουρανό με τους φτερούγες τεντωμένες. Το ήξερα πως σε λίγο θα το έβρισκα κρυμμένο μέσα σ’ αυτό το μυστικό τοπίο, εκεί πίσω από τις χιονισμένες βελόνες και την καταχνιά, να λάμπει στολισμένο μέσα στην άπονη παγωνιά και να χαρίζει μια απέραντη και ζεστή μαγεία. Παραμέρισα το τελευταίο κλαδί και μ’ ενθουσιασμό προσπάθησα να δω μέσα στο γκρίζο της ημέρας το ποθητό όραμα… Τα μάτια μου άνοιξαν και ήμουν ακόμα ξαπλωμένος στο ζεστό μου κρεβάτι μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο.

Ξημέρωνε Χριστούγεννα και ζαλισμένος ακόμα από το ζωντανό μου όνειρο σηκώθηκα και περπάτησα σιγά μέσα στην πρωινή απόλυτη ησυχία. Το σπίτι ήταν ήρεμο και ζεστό μα το φως της ημέρας αργούσε να φωτίσει τα παράθυρα και μόνο η λάμψη από τα λαμπιόνια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου μου χάριζαν μια ζεστή θαλπωρή. Το κοίταξα προσεκτικά παρατηρώντας τα πολύχρωμα παιχνίδια και τις χρυσές, κόκκινες κι ασημένιες μπάλες που κρεμόντουσαν από τα κλαδιά του. Όχι δεν ήταν το μυστηριώδες δέντρο του ονείρου μου αλλά η ομορφιά του ήταν αρκετή να ζωγραφήσει ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη μου.

Κάθισα στην πολυθρόνα μου και συνέχισα να το κοιτάζω λες και ήθελα να βρω κάτι πάνω του που δεν είχα ξαναδεί. Και καθώς η ματιά μου πλανήθηκε ανάμεσα σε πορφυρά και πράσινα λαμπάκια και μέσα σε παχουλούς Άγιους Βασίληδες, μολυβένια στρατιωτάκια με χρυσά τύμπανα και γελαστά κορίτσια με ροζ μάγουλα, είδα τα λαμπερά μάτια ενός παιδιού να κοιτάζουν με δέος το ίδιο δέντρο που φάνταζε γιγάντιο μπροστά του. Παιχνίδια και πολύχρωμες κορδέλες με φανταχτερούς φιόγκους, γέλια και χαρούμενες φωνές, αγκαλιές και τραγούδια αντήχησαν μέσα στο νου. Χριστούγεννα από χρόνια περασμένα, Χριστούγεννα αγαπημένα κι αξέχαστα τότε που τα παραμύθια ήταν αληθινά και οι παιδικές προσδοκίες συγκλόνιζαν την ψυχή. Αγγελικές φωνές έψαλαν το Δόξα Εν Υψίστη και τα κεριά τρεμόσβηναν δίπλα στο παραθύρι καθώς η Άγια Νύχτα απλωνόταν με μια ξεχωριστή γλύκα και νανούριζε όλα τα νεογέννητα. 

Ένα αμυδρό φως άρχισε να φωτίζει το σκοτεινό σπίτι και μπορούσα να δω τώρα τις μικρές τούφες χιονιού που έπεφταν χορεύοντας σα μπαλαρίνες στο ρυθμό ενός βουβού βαλς. Χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα σημαίνουν κι όλη η οικογένεια καθισμένη στο γιορτινό τραπέζι ανυπομονεί το κόψιμο της ξεροψημένης γαλοπούλας. Όλα τα αγαπημένα πρόσωπα που σκόρπισαν σαν τα φύλλα στον άνεμο είναι εκεί, παππούδες και γιαγιάδες, θείοι και θείες και μακρινά ξαδέρφια. Ακόμα και αυτοί που δεν μονιάζουν πια στη γη είναι εκεί γύρω από το άσπρο τραπεζομάντιλο και χαμογελούν σαν μαρμαρωμένες σιλουέτες σαν γεγονότα που υπήρξαν μόνο μια στιγμή κι έπειτα έσβησαν για πάντα. Και το παιδί με τα λαμπερά μάτια κοιτάζει και δεν χορταίνει ν’ απολαμβάνει τη σπιτική θαλπωρή κι ας είναι πλασμένη μόνο στη φαντασία του. Χριστούγεννα! Τα φαντάσματα κι οι αναμνήσεις στοιχειώνουν την ψυχή του παιδιού που γέρνει τους κουρασμένους ώμους και με δακρυσμένα μάτια βλέπει πως αν και τα μαλλιά αραιώσαν κι άσπρισαν η ψυχή είναι ακόμα ζεστή και λαχταράει εκείνες τις στιγμές κι εκείνα τα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια. 

Σκούπισα τα δάκρυα, ανάσανα βαθιά και κοίταξα το δέντρο των ονείρων μου. Πάνω στα πράσινα κλαδιά του κρεμόντουσαν τα Χριστούγεννα όλων των χρόνων που πέρασαν και ανάμεσά τους φτερούγιζαν οι χαμένες ψυχές των αγαπημένων μου. 

Χρόνια Πολλά σε όλους και μην ξεχνάτε πως τα Χριστούγεννα ξαναγεννούν τα Χριστούγεννα που πέρασαν… 

+Niko Spiridakis

 
yannidakis.net

Share