Άλλο ένα θύμα της κουλτούρας “welcome refugees” και “open borders” ήταν η 19χρονη Maria Ladenburger, κόρη του Dr. Clemens Ladenburger, διακεκριμένου δικηγόρου και νομικού συμβούλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που ήταν φοιτήτρια ιατρικής και εργαζόταν εθελοντικά σε hot spot.
Η κοπέλα επέστρεφε με το ποδήλατό της
από πάρτι που είχε διοργανώσει το πανεπιστήμιό της στην πόλη Freiburg
της Γερμανίας όταν δέχτηκε την επίθεση μέσα σε ένα μονοπάτι. Ο δράστης την βίασε, την έπνιξε και στη συνέχεια πέταξε το άψυχο σώμα της στον ποταμό Dreisam.
Όπως αποδείχθηκε, δράστης είναι ένας «17χρονος» Αφγανός «πρόσφυγας». Η
αστυνομία έφτασε στη σύλληψή του, καθώς βρήκε πάνω στο φουλάρι της
κοπέλας το DNA του.
Τα μεγάλα κανάλια της Γερμανίας – κατά την πάγια τακτική τους
– θεώρησαν σκόπιμο να μην αναφέρουν το βιασμό και τη δολοφονία της
19χρονης κοπέλας. Το ARD π.χ., ο μεγαλύτερος δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός
φορέας, υποστήριξε ότι η ιστορία ήταν «πάρα πολύ τοπικής σημασίας» και δεν άξιζε να την μάθει ο γερμανικός λαός.
Η Μαρία και οι γονείς της
δραστηριοποιούνταν στο κίνημα “welcome refugees”. Το παρακάτω δοκίμιο
εξετάζει τη δολοφονία της στο πλαίσιο της «welcome κουλτούρας».
Του Wolfgang Hübner, Φρανκφούρτη
Υπάρχουν εγκλήματα που δεν μας λένε
μόνο για τον δράστη και το θύμα, αλλά και για την κατάσταση της
κοινωνίας και της χώρας στην οποία συμβαίνουν. Η ταπείνωση, ο βιασμός
και η δολοφονία της 19χρονης φοιτήτριας ιατρικής Maria στο Φράιμπουργκ
είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα τέτοιο έγκλημα . Οι ύποπτες και αηδιαστικές προσπάθειες «κατευνασμού» και σχετικοποίησης των υπευθύνων
για την «welcome κουλτούρα» και οι πόρνες των μέσων ενημέρωσης δεν
πρόκειται να το αλλάξουν αυτό καθόλου.
Ακριβώς το αντίθετο: όλη αυτή η
χορωδία των αγχωμένων κατευναστών της λαϊκής οργής το μόνο που κάνει
είναι να επιβεβαιώνει το γεγονός ότι οι αρμόδιοι που άφησαν τον δολοφόνο
να διασχίσει τα σύνορα του κράτους το 2015 γνωρίζουν πολύ καλά την
συνενοχή τους σε αυτή την φρικτή πράξη, η οποία δεν ήταν η πρώτη ενός
«πρόσφυγα της Μέρκελ» και, δυστυχώς, δεν θα είναι η τελευταία.
Το νεκρό κορίτσι προερχόταν από μια οικογένεια της κοινωνικής ελίτ της Γερμανίας, η οποία πασχίζει να είναι κοσμοπολίτικη, «ανεκτική» και φιλική προς τους ξένους σχεδόν με οποιονδήποτε τρόπο, και ναι, ακόμη και με οποιοδήποτε κόστος. Αυτό είναι το πνεύμα με το οποίο σίγουρα είχε ανατραφεί η Μαρία,
και που ενέπνευσε αυτήν την ελίτ κοπέλα να συμμετάσχει σε εθελοντική
εργασία για τους «πρόσφυγες της Μέρκελ», αναμφίβολα με έναν ειλικρινή
και ιδεαλιστικό τρόπο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος – άλλωστε, είναι
εντελώς αηδιαστικό – να εκφραστεί περιφρόνηση και σαρκασμός για το θύμα
της δολοφονίας μετά θάνατον. Επειδή η Μαρία έκανε μόνο διπλά και τριπλά
αυτό που η ισχυρά προστατευμένη καγκελάριος συμβούλεψε τον γερμανικό λαό να κάνει,
δηλαδή να επιδιώξει την άμεση επαφή με τους ξένης κουλτούρας
«πρόσφυγες». Και μπορεί κανείς επίσης να υποθέσει ότι οι γονείς του
νεκρού κοριτσιού δεν είχαν καμία αντίρρηση για τις δραστηριότητές της
εκεί.
Ο πατέρας της Μαρίας είναι ένας
υψηλόβαθμος αξιωματούχος της ΕΕ και ενεργός χριστιανός στην επίσημη
Καθολική ‘Εκκλησία’. Αποδεικνύεται από ένα τεκμηριωμένο κείμενο, ότι
είναι ενεργός υποστηρικτής αυτής της «welcome κουλτούρας», η οποία του
έχει κοστίσει τώρα την ζωή της κόρης του, πάνω στο άνθος της ηλικίας
της. Ούτε αυτό, για χάρη της ευσέβειας και της συμπόνιας, είναι λόγος
για περιφρόνηση και γελοιοποίηση.
Ωστόσο, υπάρχει επιτακτικός λόγος να
θέσουμε το ερώτημα: γιατί οι γονείς της Μαρίας επιλέγουν να μην
εκφράσουν κανένα σημάδι θυμού ή απελπισίας μπροστά σε αυτόν τον φρικτά
βάναυσο, βίαιο θάνατο του παιδιού τους στη νεκρολογία της; Η Μαρία δεν
είχε πέσει θύμα μιας μοιραίας ασθένειας ή ενός τραγικού ατυχήματος, αλλά
ενός άγριου δολοφόνου, ο οποίος, μετά την ικανοποίηση του πόθου του,
«την πέταξε» σε ένα ποτάμι.
Αυτή η πράξη δεν πρέπει, ακόμη και χάριν
της εντολής της χριστιανικής φιλανθρωπίας, να αρνηθεί την οργή για το
θύμα, την πρόσκληση για τιμωρία. Όταν η νεκρολογία δημοσιεύτηκε, οι
γονείς και οι αδελφές της Μαρίας δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ακόμη ποιος
θα συλληφθεί ως δράστης. Αλλά δεν μπορούσαν να αποκλείσουν το ενδεχόμενο
ότι ο δολοφόνος θα ήταν ένας «πρόσφυγας της Μέρκελ». Πρέπει να υπάρχει
κάποια εντελώς παράλογη περιφρόνηση, καθώς και άγνοια λόγω ιδεολογίας ώστε να κάνεις έκκληση στη νεκρολογία για δωρεές σε μια τοπική φιλανθρωπική οργάνωση για «πρόσφυγες», ενώ ακόμα υπάρχει αβεβαιότητα για το τι θα προκύψει από την αναζήτηση του δολοφόνου.
[Λέει η νεκρολογία: Αντί για αποστολή
λουλουδιών, ζητάμε δωρεές σε … (Καθολική φιλανθρωπική οργάνωση για
εκπαιδευτικό έργο στο Μπαγκλαντές), τραπεζικός λογαριασμός . …, Ή για …
(πρωτοβουλία ντόπιων μαθητών για τους πρόσφυγες), τραπεζικός
λογαριασμός. …, Λέξη-κλειδί «Μαρία».]
Η οικογένεια έχει τώρα να ζήσει με την
αφόρητη αλήθεια για το θάνατο της κόρης τους, δηλαδή το ότι το δικό
τους παιδί θυσιάστηκε στην ηθικά-ιμπεριαλιστική ύβρη των φορέων και
υποστηρικτών αυτής της «welcome κουλτούρας». Πώς σκοπεύουν να ζήσουν οι
γονείς με αυτό το τεράστιο βάρος; Αλλά δεν αφορά μόνο αυτούς τους γονείς
της κοινωνικής ελίτ της Γερμανίας. Είναι πολύ περισσότερο το γεγονός
ότι εκείνοι οι πολίτες αυτής της χώρας που σκανδαλίζονται γι’ αυτό και
για άλλα εγκλήματα, θυμώνουν και ανησυχούν βαθιά, θα πρέπει τώρα να περιμένουν να τους απαγορευτεί να εκφράσουν την αγανάκτησή τους, την απογοήτευση τους και την ανασφάλεια που νιώθουν.
Ό, τι είναι αυτό που εμποδίζει τους γονείς της Μαρίας να δείξουν μια εντελώς φυσική αντίδραση – αυτό που είναι ακόμη απαραίτητο για την επιβίωση του ατόμου και της κοινωνίας
– εμείς, οι αγανακτισμένοι και θυμωμένοι δεν πρέπει να δεχτούμε με
οποιοδήποτε κόστος την αντίδραση εκείνων των ανθρώπων, οι οποίοι
αποδείχτηκαν εξίσου ανίκανοι και απρόθυμοι να προστατεύσουν τα σύνορα
της χώρας μας, καθώς και την κοινωνία από τις αναμενόμενες συνέπειες της
εισβολής που θέλησε η Μέρκελ.
Μια χώρα της οποίας οι
πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης προτιμούν να αντιμετωπίσουν τον βάρβαρο
βιασμό και τη δολοφονία μιας νεαρής κοπέλας ως απλή λεπτομέρεια, είναι
μια βαθιά άρρωστη χώρα, που εν μέρει αγωνίζεται για την αυτο-εξόντωσή
της. Όσοι σκοπεύουν να αρνηθούν αυτήν την ασθένεια και την
παρότρυνση για αυτο-καταστροφή έχουν το δικαίωμα, και δεν πρέπει να
διστάσουν να κοντραριστούν με αυτούς, οι οποίοι επιδιώκουν να αρνηθούν
την δική τους ευθύνη για την νεκρή Μαρία.
Το έτος 2016 ξεκίνησε με το
σοκ των μαζικών σεξουαλικών επιθέσεων αλλοδαπών «προσφύγων» στην Κολωνία
και αλλού. Τελειώνει τώρα με μια φοιτήτρια στο Φράιμπουργκ που βιάστηκε
και δολοφονήθηκε από έναν νεαρό «πρόσφυγα». Το μήνυμα για το 2017 είναι
σαφές για το μέρος της Γερμανίας που εξακολουθεί να θέλει να ζήσει:
Όποιος θέλει ακόμα να συνεχίσει να ανέχεται τους πολιτικούς και τα μέσα
ενημέρωσης που είναι υπεύθυνοι για όλα αυτά δεν έχει στο μυαλό του το
μέλλον αυτής της χώρας.
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου