Η ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Γράφει ο Ιωάννης Ασλανίδης 

- Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας κάθε χρόνο με την επέτειο του Πολυτεχνείου, προκαλεί θλίψη, οργή, θυμό, αγανάκτηση και απελπισία σε κάθε σκεπτόμενο Έλληνα, όταν βλέπει την ακραία παραβατική αυτή συμπεριφορά των νέων μας. Το δε εξοργιστικό είναι, ενώ επί δεκαετίες επαναλαμβάνονται τα ίδια, χωρίς οι μέχρι σήμερα Κυβερνήσεις, να πάρουν έγκαιρα μέτρα, ώστε έστω σταδιακά να σταματήσει αυτό το θλιβερό φαινόμενο. Δηλαδή! την ημέρα αυτή μνήμης, αυτοί οι άνοοι Νεοέλληνες, έχοντες στους κόλπους των και αλλοδαπούς, με ένστικτα καταστροφικής μανίας, να καταστρέφουν δημόσιες περιουσίες, περιουσίες βιοπαλαιστών και να φθάνουν προκλητικά μάλιστα να καίνε την Ελληνική Σημαία και όχι μόνον.

- Είναι εύκολο να χαρακτηρίσουμε τους νέους αυτούς με ακατανόμαστα επώνυμα και να απαιτήσουμε από την Αστυνομία με βίαια και εφαρμόζοντας πάν μέτρον να επιβάλλουν την τάξη, εδώ και τώρα. Νομίζω είναι λάθος. 

- Προτού λοιπόν καταλήξουμε σε μέτρα προκαταρκτικά και καταστολής,  για τις ακραίες αυτές μορφές της παραβατικότητας των νέων, πρέπει να επισημάνουμε ορισμένες παραμέτρους, οι οποίες παράγουν παραβατικούς νέους και τροφοδοτούν τους χώρους αυτούς, ώστε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα και με βάση αυτά να πορευτεί η Ελληνική Πολιτεία και κοινωνία.

- Οι παραβατικοί νέοι είναι λίγοι, πολύ λίγοι, αλλά χωρίς να είναι σε θέση να το καταλάβουν ότι, κάνουν μεγάλο κακό στην Πατρίδα, στους Έλληνες και στην Ιστορία μας. Αυτό πρέπει να σταματήσει.

- Όταν εγένοντο οι πρώτες παραβατικότητες στην επέτειο του Πολυτεχνείου, οι σημερινοί δράστες των αθλιοτήτων της ημέρας του Πολυτεχνείου, ούτε καν είχαν γεννηθεί. Άρα συνάγεται αμέσως το συμπέρασμα ότι στην ελληνική κοινωνία ελλοχεύει κάποιο σύστημα που επιλέγει κάποιους νέους και από αυτούς δημιουργεί τους νέους παραβατικούς για αθλιότητες, που αντικαθιστούν τους παλαιότερους.

- Το Σύστημα αυτό, κατά την γνώμη μου, δεν είναι ένα συγκεκριμένο, αλλά είναι κάποιες συνιστώσες, που τελικά κυοφορούν αυτή την κατηγορία των νέων:

ΠΡΩΤΟΝ: Τα παιδιά αυτά δεν έχουν σπίτι; Δεν έχουν οικογένεια; Δεν έχουν γονείς; Αυτοί τι ρόλο έπαιξαν στην διαμόρφωση του χαρακτήρος των παιδιών αυτών; Τους μίλησαν από μικρά για καλές και για κακές πράξεις; Τους δίδαξαν για την συμπεριφορά και την αγάπη για τον συνάνθρωπο, τους βοήθησαν να είναι καλοί και επιμελείς μαθητές στο Σχολείο; Επισήμαναν ή ανησύχησαν ποτέ για κάποια αδικαιολόγητη συμπεριφορά του παιδιών των; Ώστε να πάρουν εάν χρειαστεί έγκαιρα κάποια μέτρα; Ενδιαφέρθηκαν ποτέ να ρωτήσουν στο Σχολείο για την συμπεριφορά του παιδιού των; Τα έμαθαν από μικρά να πηγαίνουν στην Εκκλησία, να μεταλαμβάνουν και να κάνουν το Σταυρό τους; Τέλος! με τι πρότυπα μεγάλωσαν τα παιδιά αυτά; Εάν κανείς κάμει μια ανατομία στην χρονική αυτή περίοδο, θα διαπιστώσει ότι, αυτά που στοιχειωδώς παραπάνω ανέφερα ελλείπουν από το ενεργητικό των νέων αυτών.

- Ένα παράδειγμα από την προσωπική μου εμπειρία, ως Διοικητού Μοίρας Καταδρομών, με ένα παραβατικό Στρατιώτη. Όταν τελικά αναχώρησε από την Μοίρα μετά από μετάθεση, πήρα μια επιστολή από τον παραβατικό αυτό Στρατιώτη που δείχνει το ρόλο και την ευθύνη στη διαμόρφωση του χαρακτήρος των παιδιών μας. Ένα μικρό αλλά ουσιαστικό μέρος της επιστολής, έλεγε: «Κύριε Ασλανίδη χαίρετε, έλαβα το θάρρος να σας γράψω και να σας ευχαριστήσω, για ό,τι έχετε κάνει για μένα… σας αγαπώ παρά πολύ και σας θεωρώ σαν πατέρα μου και όχι σαν Διοικητή μου γιατί μου φερθήκατε ακόμα πιο καλά και από πατέρας και είστε ο μόνος άνθρωπος που μ’ έβαλε κάτω και μου είπε πέντε σωστές κουβέντες και αντρικές και θα τις θυμάμαι πάντα… Σας χαιρετώ και σας σέβομαι. Με αγάπη ο Καταδρομέας Κ.Ι.». 

Μεγάλη η ευθύνη των γονέων, είναι η πρώτη συνιστώσα που παράγει παραβατικούς νέους.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Λέει ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: «Αυτοί που μελέτησαν προσεχτικά τον τρόπο διακυβέρνησης των ανθρώπων, πρέπει να έχουν πεισθεί πως η τύχη των Εθνών εξαρτάται από την εκπαίδευση των νέων». Καίτοι! ο Αριστοτέλης εδώ και 2.500 χρόνια δίδει την σημασία της παιδείας, το Υπουργείο Παιδείας καμιάς Ελληνικής Κυβέρνησης δεν έλαβε υπ’ όψιν του την ως άνω Ρήση του Έλληνα φιλοσόφου. Το τραγικό στην Ελληνική παιδεία είναι ότι μετά την μεταπολίτευση, κάθε κόμμα που ανήρχετο στην εξουσία, εξήγγειλε και μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που ήταν πάντα δυστυχώς εις βάρος της ουσιαστικής παιδείας και ακόμη χειρότερο, του αποπροσανατολισμού των νέων από την εθνική και ελληνοχριστιανική παιδεία.

- Είναι πολλά τα αίτια που έφεραν την παιδεία σ’ αυτή την κατάσταση:

• Καταργήθηκε ο Ο.Σ.Β. και αντικαταστήθηκε από εμπόρους Σχολικών Βιβλίων και τυχάρπαστους συγγραφείς αυτών. Οι οποίοι αυτονομασθέντες προοδευτικοί, αφήρεσαν μεθοδικά μέσα από τα βιβλία των Σχολείων, τα πατριωτικά αναγνώσματα των Πολέμη, Βαλαωρίτη, Σολωμό, Μυριβήλη, Πηνελόπη Δέλτα, κ.ά., αντικαταστήσαντες αυτά με σχεδόν αισχρά κείμενα, με συνταγές φαγητών και ό,τι μπορεί να φαντασθείς και ακόμη, τα βιβλία αυτά, πολλά των οποίων τυπώνονται και εκτός Ελλάδος. 

• Επομένως τι να περιμένουμε από τα παραβατικά αυτά παιδιά, άραγε τους είπε κανείς στο Σχολείο ότι η σημαία δεν είναι η Κυβέρνηση, είναι οι πρόγονοί τους, είναι η Πατρίδα τους, είναι οι αγώνες και οι θυσίες των προγόνων τους, είναι το Ελληνικό Έθνος. Ποιος τους είπε για τους Ήρωες της Ελλάδος που η Πατρίδα τους τίμησε με ανδριάντες. Σαν μικρό παιδί του έμαθε ο δάσκαλος για την Ελληνική σημαία, είχε ακούσματα, από το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη «Της Πατρίδος μου η σημαία», όπως: 

Πάντα κι όπου σ’ αντικρίζω, με λαχτάρα σταματώ
και περήφανα δακρύζω, ταπεινά σε χαιρετώ
………………………………………………………

Κι απ’ τα στήθη μου ανεβαίνει μια χαρούμενη φωνή,
Να ’σαι πάντα δοξασμένη, ω! σημαία Ελληνική. 

Αυτά τ’ ακούσματα έπρεπε οι νέοι μας, να τ’ ακούν στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, στο Πανεπιστήμιο, ακόμη και στο Στρατό. Πολύ φοβούμαι ότι, έμειναν ελάχιστοι δάσκαλοι στους παραπάνω χώρους που έχουν οι ίδιοι τέτοια ακούσματα. 

- Τέλος! Οι ριζοσπαστικές αλλαγές που εισήχθησαν στην παιδεία με τον νόμο πλαίσιο του 1982 όπως! Η κατάργηση της Έδρας στα Πανεπιστήμια, η συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοικήσεως, η ενίσχυση της αυτοτέλειας και αυτοδιοίκησης των Πανεπιστημίων, το απαράβατο αυτών κ.λπ. συμπεραμαρτούσης και της μαγικής λέξης «εκδημοκρατισμός της ανώτατης παιδείας», αυτομάτως απομονώθηκε κάθε αντίδραση των τότε και μετέπειτα πανεπιστημιακών κύκλων. Οι πρωτομάστοροι των αλλαγών αυτών με πλάνα λόγια. άριστα επέτυχαν ώστε να μην υπάρχει διαμαρτυρία και να εγκλωβιστεί και να αιχμαλωτισθεί η Εθνική μας παιδεία σε κομματικά προστάγματα. Η Ευθύνη για την κατάσταση της παιδείας είναι συνολική των πολιτικών, των Εκπαιδευτικών και των Μ.Μ.Ε.

- Αυτή λοιπόν η συνιστώσα δηλ. η παιδεία, είναι η δεύτερη κατά σειράν που φέρει την ευθύνη για την παραβατικότητα των Νέων μας.

ΤΡΙΤΟΝ: Το Σύνταγμα ορίζει πως ασκούνται οι τρεις λειτουργίες που συνιστούν το Κράτος. Η Νομοθετική από την Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η Εκτελεστική  από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση και η Δικαστική από τα Δικαστήρια.

- Στις ανωτέρω εξουσίες δεν έχουν θέση ούτε τα Μ.Μ.Ε., ούτε οι Δημοσκοπήσεις, ούτε τα συνδικάτα, ούτε οι φοιτητές, ούτε οι βαρβαρότητες γενικά των πεζοδρομίων. Στην Δημοκρατία ο πολίτης πρέπει σέβεται και να φοβάται τον Νόμο, όπως φοβάται τον Τύραννο, εδώ στην Πατρίδα μας κατορθώσαμε μετά την Μεταπολίτευση, ο Συνδικαλισμός να γίνει υπερεξουσία, να δολοφονηθεί η Δημοκρατία και να περιφρονηθούν βάρβαρα οι θεσμοί της.

- Τα Κόμματα σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, συνεχίζουν τον αιώνιο διχασμό, που τόσα δεινά έφερε στην χώρα μας, με την εκτός ελέγχου ρητορική πολιτική αντιπαράθεση και ψευδεπίγραφα διλήμματα. Κανείς! από τον πολιτικό χώρο σ’ αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές για την Πατρίδα μας, δεν ασχολείται με την ανάγκη συνθέσεως των αντιλήψεων των διαφόρων Κομμάτων, που είναι το ζητούμενο εδώ και τώρα. Με τέτοια νοοτροπία δεν υπάρχει περίπτωση, οι Ελληνικές Κυβερνήσεις να παράγουν έργο. Και! το χειρότερο για την επίτευξη των στόχων των, χρησιμοποιούν ακόμη και τις παραβατικές αυτές ομάδες των νέων μας. Επομένως! μέσα σ’ αυτήν την κομματική νοοτροπία της χώρας μας πού να βρουν οι νέοι μας τα πρότυπά των για να τους καθοδηγήσουν στις αρχές και αξίες της ζωής.

- Έτσι λοιπόν φθάσαμε στο σημείο να καίνε ακραίοι παραβατικοί νέοι μας την Ελληνική σημαία, να βεβηλώνουν τ’ αγάλματα και να καταστρέφουν περιουσίες.

- Η Πατρίδα μας με την λανθεμένη αυτή εγκληματική πολιτική έζησε τις τελευταίες δεκαετίες τέτοιους δραματικούς οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς μετασχηματισμούς, που κατέλυσαν ένα ολόκληρο σύστημα διακυβέρνησης, Ιεραρχίας και αξιών.

- Ίσως κανείς δεν πρόσεξε, τι! έγραψαν στους τοίχους οι παραβατικοί αυτοί νέοι: «Δεν περιμένω τίποτε», «δεν ελπίζω τίποτε», βέβαια από τον Καζαντζάκη. Αυτές οι λίγες λέξεις γραμμένες από παραβατικούς νέους, επισημαίνουν μία οδυνηρή αλήθεια, τι προσέφερε το Κράτος στους νέους ανθρώπους, που είναι και το μέλλον της Πατρίδος; Τίποτε! Αντίθετα:

• Συνεχίζει να επιβραβεύει την αναξιοκρατία και να ισοπεδώνει τις αρχές και αξίες των νέων. 
• Δεν δίνει καμία δυνατότητα στους νέους για παραγωγική εργασία, στην Γεωργία-Κτηνοτροφία, Βιοτεχνία και βιομηχανία, γενικά στο επιχειρείν. 
• Αντί να βραβεύει τις πολύτεκνες ελληνικές οικογένειες τις φορολογεί για τα τέκνα των. 
• Διώχνει τους νέους Έλληνες επιστήμονες στο εξωτερικό και αντικαθιστά αυτούς με λαθρομετανάστες, άλλης κουλτούρας, πολιτισμού, θρησκεύματος, που δεν είναι δυνατόν να προσαρμοσθούν στην Ελληνική κοινωνία.

- Έτσι! ούτε στην λειτουργία της πολιτείας μας έχει ο νέος πρότυπα να στηριχθεί, να παραδειγματισθεί και να ελπίζει. 

Η Πολιτεία λοιπόν των Κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών είναι η τρίτη συνιστώσα, που φέρει την ευθύνη για την παραβατικότητα των νέων μας. 

- Λέει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ στον ΕΠΙΤΑΦΙΟ: «…Πρέπει να βλέπετε το μεγαλείο της Πολιτείας στις καθημερινές της εκδηλώσεις και να συλλογίζεσθε πως της το έδωσαν άνδρες γενναίοι που είχαν το αίσθημα του καθήκοντος και μεγάλη φιλοτιμία σε κάθε έργο που αναλάμβαναν. Αν καμιά φορά ατυχούσαν σε κάποιο εγχείρημα, δεν στερούσαν όμως την πατρίδα απ’ την ανδρεία τους, γιατί θεωρούσαν πως η ωραιότερη κοινή προσφορά ήταν να θυσιασθούν γι’ αυτήν…».

- Εάν θέλουμε! έστω και σήμερα, νέα γενεά αντάξια των προγόνων μας, και όχι χώρα παραγωγής και εισαγωγής κουκουλοφόρων, τότε πρέπει, όλες οι ανωτέρω αναφερθείσες συνιστώσες, δηλ. όλοι μας, πολύ περισσότερο όμως οι εκάστοτε ηγεσίες της χώρας μας, να τηρήσουν την ρήση του ΙΣΟΚΡΑΤΗ από τα βάθη της Ιστορίας που είναι και σήμερα ακόμη τόσο επίκαιρη και αναγκαία: «Να προτρέπουμε τους νέους προς την αρετή, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με παράδειγμα τις πράξεις μας». 

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντγος ε.α.
Επίτιμος Δκτης της Σ.Σ.Ε.

Share