Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν είναι μόνο ο Σπίρτζης που υπογράφει με πόνο, ούτε ο Σκουρλέτης και άλλοι υπουργοί, που δηλώνουν με τέμπο ότι δεν αποδέχονται την ιδιοκτησία του μνημονίου, το οποίο ούτως ή άλλως, με καθυστερήσεις, επικοινωνιακή «αιδημοσύνη» και κουτοπονηριές (Δρίτσας με λιμάνια, Μπαλτάς με Ελληνικό), τελικώς υλοποιούν.
Είναι ένας δυισμός που διατρέχει όλον τον οργανωμένο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινά από τους υπουργούς και διατρέχει όλα τα απλά μέλη, όπως διεφάνη από το πλήθος ομιλιών στο συνέδριο.
Οι Συριζαίοι καθησυχάζουν την αριστερή τους συνείδηση, πείθοντας εαυτούς και αλλήλους, ότι το μνημόνιο είναι ένα πραξικόπημα που τους επεβλήθη, και αυτοί αναγκαστικώς το εκτελούν.
Δεν απέχει αυτό από την πραγματικότητα. Ωστόσο εκείνο που αναρωτιέται ένας καλόπιστος παρατηρητής, κατά πόσο δικαιώνεται το παράπονο της βιαίας επιβολής του μνημονίου και η καταγγελία του, αφ΄ ής στιγμής το υλοποιείς, έστω και με πολιτικά «νάζια»;
«Εξουσία πάση θυσία»
Και γιατί αυτή η επιμονή να το ανέχεσαι; Μήπως για την εξουσία;
Ναι , για την εξουσία, πάση θυσία, απαντάει το κόμμα. Όχι όμως για την τρυφηλή απόλαυσή της –ισχυρίζονται - αλλά γιατί μόνο «στην Αριστερά έλαχε ο κλήρος της ιστορίας» να κατατροπώσει τον απάνθρωπο, δολοφονικό νεοφιλελευθερισμό, και να εγκαθιδρύσει το κράτος δικαίου στην Ελλάδα, προκειμένου να λειτουργήσει και ως καταλύτης ...στην Ευρώπη!
(σ.σ. Ο μεσσιανισμός που διακατέχει την Αριστερά είναι ταυτόσημος με την ύπαρξή της, είναι «κυτταρικός» θα λέγαμε, δεν την εγκαταλείπει ούτε στις πλέον οφθαλμοφανείς αποτυχίες της. Γι αυτό αν η περσινή υπογραφή του μνημονίου για κάποιους βιώθηκε ως ήττα, για τους πολλούς είναι ένας αναγκαίος συμβιβασμός, αφού την Αριστερά - έχουν αποφασίσει ότι – την έχει ανάγκη η ιστορία και η κοινωνία»).
Όλα τα παραπάνω είναι συμπυκνωμένος απόηχος των τοποθετήσεων ανώνυμων συνέδρων των οργανώσεων της γειτονιάς, αυτών των παλιών της εποχής του 3%, που δεν στρατεύτηκαν για να απαγκιάσουν στο δημόσιο, ενώ είναι αυτοί πλέον που υφίστανται τη δυσαρέσκεια της κοινωνίας. «Ο κόσμος δεν πλησιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ», είπε ένας από αυτούς, «δεν είμαστε ελκτικοί» (και στη μνήμη του γράφοντος συνειρμικά ήρθε μια αντίστοιχη ρήση της Μελίνας στον Αντρέα, όταν το αντρεϊκό ΠΑΣΟΚ ήταν στην πορεία της μεγάλης του δύσης. «Πρόεδρε δεν αρέσουμε πια», του είχε πει χωρίς θεωρητικές φιοριτούρες, με μόνο αναλυτικό εργαλείο το πολιτικό ένστικτο).
Μια ακόμη αίσθηση ιδιαιτερότητας που διακατέχει αυτό το πολιτικό σώμα, είναι ότι έχουν απέναντι τους το σύνολο των δυνάμεων του κακού. Το συνόψισε ο Αρ. Μπαλτάς, ισχυριζόμενος ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ, με αιχμή την εβδομάδα του δημοψηφίσματος, έγινε στόχος ανεξαιρέτως όλων των πολιτικών δυνάμεων, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά, των ΜΜΕ, των παγιωμένων συνδικάτων, όλων των φωνών διεθνώς και όλων των πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ(!)».
Το σκεπτικό αυτής της ιδιαιτερότητας, των μοναδικών αγωνιστών εν Ευρώπη, το απογείωσε ο κ. Πέτρος Λάμπρου, μέλος της ΠΓ και των «53+», απογειώνοντας παράλληλα ενθουσιαστικά και το σώμα του συνεδρίου:
Του πολιτικού αντίπαλου, είπε, δεν του αρκεί ο οδυνηρός συμβιβασμός. Ζητούν με θράσος να υιοθετήσουμε το μνημόνιο, λες και η υπογραφή του δεν ήταν προϊόν εκβιασμού με το πιστόλι στον κρόταφο. Ζητούν επίσης να γίνουμε ένα κανονικό κόμμα, να ξεχάσουμε την κατάργηση των χημικών, να ξεχάσουμε τον «δρόμο», τα κινήματα, τις πλατείες, τις καταλήψεις , τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, τους μετανάστες. Προέτρεψε δε τους συντρόφους του «Να μην τους αφήσουμε να μας κάνουν έναν κανονικό κόμμα».
Δεν είναι μόνο ο Σπίρτζης που υπογράφει με πόνο, ούτε ο Σκουρλέτης και άλλοι υπουργοί, που δηλώνουν με τέμπο ότι δεν αποδέχονται την ιδιοκτησία του μνημονίου, το οποίο ούτως ή άλλως, με καθυστερήσεις, επικοινωνιακή «αιδημοσύνη» και κουτοπονηριές (Δρίτσας με λιμάνια, Μπαλτάς με Ελληνικό), τελικώς υλοποιούν.
Είναι ένας δυισμός που διατρέχει όλον τον οργανωμένο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινά από τους υπουργούς και διατρέχει όλα τα απλά μέλη, όπως διεφάνη από το πλήθος ομιλιών στο συνέδριο.
Οι Συριζαίοι καθησυχάζουν την αριστερή τους συνείδηση, πείθοντας εαυτούς και αλλήλους, ότι το μνημόνιο είναι ένα πραξικόπημα που τους επεβλήθη, και αυτοί αναγκαστικώς το εκτελούν.
Δεν απέχει αυτό από την πραγματικότητα. Ωστόσο εκείνο που αναρωτιέται ένας καλόπιστος παρατηρητής, κατά πόσο δικαιώνεται το παράπονο της βιαίας επιβολής του μνημονίου και η καταγγελία του, αφ΄ ής στιγμής το υλοποιείς, έστω και με πολιτικά «νάζια»;
«Εξουσία πάση θυσία»
Και γιατί αυτή η επιμονή να το ανέχεσαι; Μήπως για την εξουσία;
Ναι , για την εξουσία, πάση θυσία, απαντάει το κόμμα. Όχι όμως για την τρυφηλή απόλαυσή της –ισχυρίζονται - αλλά γιατί μόνο «στην Αριστερά έλαχε ο κλήρος της ιστορίας» να κατατροπώσει τον απάνθρωπο, δολοφονικό νεοφιλελευθερισμό, και να εγκαθιδρύσει το κράτος δικαίου στην Ελλάδα, προκειμένου να λειτουργήσει και ως καταλύτης ...στην Ευρώπη!
(σ.σ. Ο μεσσιανισμός που διακατέχει την Αριστερά είναι ταυτόσημος με την ύπαρξή της, είναι «κυτταρικός» θα λέγαμε, δεν την εγκαταλείπει ούτε στις πλέον οφθαλμοφανείς αποτυχίες της. Γι αυτό αν η περσινή υπογραφή του μνημονίου για κάποιους βιώθηκε ως ήττα, για τους πολλούς είναι ένας αναγκαίος συμβιβασμός, αφού την Αριστερά - έχουν αποφασίσει ότι – την έχει ανάγκη η ιστορία και η κοινωνία»).
Όλα τα παραπάνω είναι συμπυκνωμένος απόηχος των τοποθετήσεων ανώνυμων συνέδρων των οργανώσεων της γειτονιάς, αυτών των παλιών της εποχής του 3%, που δεν στρατεύτηκαν για να απαγκιάσουν στο δημόσιο, ενώ είναι αυτοί πλέον που υφίστανται τη δυσαρέσκεια της κοινωνίας. «Ο κόσμος δεν πλησιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ», είπε ένας από αυτούς, «δεν είμαστε ελκτικοί» (και στη μνήμη του γράφοντος συνειρμικά ήρθε μια αντίστοιχη ρήση της Μελίνας στον Αντρέα, όταν το αντρεϊκό ΠΑΣΟΚ ήταν στην πορεία της μεγάλης του δύσης. «Πρόεδρε δεν αρέσουμε πια», του είχε πει χωρίς θεωρητικές φιοριτούρες, με μόνο αναλυτικό εργαλείο το πολιτικό ένστικτο).
Μια ακόμη αίσθηση ιδιαιτερότητας που διακατέχει αυτό το πολιτικό σώμα, είναι ότι έχουν απέναντι τους το σύνολο των δυνάμεων του κακού. Το συνόψισε ο Αρ. Μπαλτάς, ισχυριζόμενος ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ, με αιχμή την εβδομάδα του δημοψηφίσματος, έγινε στόχος ανεξαιρέτως όλων των πολιτικών δυνάμεων, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά, των ΜΜΕ, των παγιωμένων συνδικάτων, όλων των φωνών διεθνώς και όλων των πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ(!)».
Το σκεπτικό αυτής της ιδιαιτερότητας, των μοναδικών αγωνιστών εν Ευρώπη, το απογείωσε ο κ. Πέτρος Λάμπρου, μέλος της ΠΓ και των «53+», απογειώνοντας παράλληλα ενθουσιαστικά και το σώμα του συνεδρίου:
Του πολιτικού αντίπαλου, είπε, δεν του αρκεί ο οδυνηρός συμβιβασμός. Ζητούν με θράσος να υιοθετήσουμε το μνημόνιο, λες και η υπογραφή του δεν ήταν προϊόν εκβιασμού με το πιστόλι στον κρόταφο. Ζητούν επίσης να γίνουμε ένα κανονικό κόμμα, να ξεχάσουμε την κατάργηση των χημικών, να ξεχάσουμε τον «δρόμο», τα κινήματα, τις πλατείες, τις καταλήψεις , τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, τους μετανάστες. Προέτρεψε δε τους συντρόφους του «Να μην τους αφήσουμε να μας κάνουν έναν κανονικό κόμμα».
Νίκος Φίλης: Ταξική η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015
Επικουρικά ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης , προσδιόρισε την ψήφο που έδωσε ο λαός στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ως ταξική, και το ζητούμενο είπε, είναι πώς μπορεί να διαμορφωθεί, με ποια διάρκεια και βάθος αυτή η νέα ηγεμονία.
Κατά τον κ. Φίλη η κυβέρνηση δίνει λόγο στην ιστορία της αριστεράς, στην ανιδιοτέλεια και τις θυσίες εκατομμυρίων αγωνιστών. «Δηλαδή είμαστε μια παράταξη ζώντων τε και τεθνεώτων», όπως είπε. Όλα αυτά συνιστούν την διαφορετικότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Ήρθαν για να μείνουν
Αυτά πολύ περιληπτικά, απλώς ενδεικτικά, τα επιλέξαμε ως κλίμα από το ρεπορτάζ του συνεδρίου, και όχι τις συνήθεις κορώνες- ειδήσεις των επωνύμων (π.χ. το τι είπε ο Φίλης για τις σχέσεις με την εκκλησία), προκειμένου να καταδείξουμε αυτό που ο κόσμος δεν γνωρίζει: Τα οργανωμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που αντανακλούν την εποχή του 3%, δεν ταυτίζονται με τα μέλη των άλλων κομμάτων, ούτε τον μέσο έλληνα ψηφοφόρο. Έχουν την αίσθηση - ή την αυταπάτη- ότι είναι στρατευμένοι σε μια ιστορική αποστολή: να πάρουν τα όνειρα της αριστεράς εκδίκηση.
Για αυτό ξαφνιάζουν συχνά με τις δηλώσεις τους, ενίοτε φαίνονται υπερβολικοί, ανόητοι ή παράξενοι.
Είναι μέλη μιας πολιτικής ομάδας που θεωρεί χρέος της να συνεχίσει μια παράδοση αγώνων!
Όχι δεν έχουν οι άνθρωποι ψευδαισθήσεις μεγαλείου, ούτε αεροβατούν. Απλώς νιώθουν αυτό που είπε ο Φίλης : «είμαστε μια κυβέρνηση ζώντων τε και τεθνεώτων». Και αυτό δεν είναι λογοτεχνική υπερβολή εν τη ρύμη του λόγου. Είναι πίστη βαθιά, που ανακυκλώνεται μεταξύ τους, έξω από τη υπόλοιπη κοινωνία, αλλά επ΄ ονόματί της.
Για αυτό και θα είναι δύσκολοι αντίπαλοι - αφού πλέον ήρθαν στην εξουσία - έστω κι αν βρεθούν στην αντιπολίτευση. Θα έχουν οργανώσει τα μετερίζια γιατί δείχνουν αποφασισμένοι να μη χάσουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016 δεν είναι το ενθουσιώδες αλλά «λαρτζ» ΠΑΣΟΚ του ‘81.
Επικουρικά ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης , προσδιόρισε την ψήφο που έδωσε ο λαός στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ως ταξική, και το ζητούμενο είπε, είναι πώς μπορεί να διαμορφωθεί, με ποια διάρκεια και βάθος αυτή η νέα ηγεμονία.
Κατά τον κ. Φίλη η κυβέρνηση δίνει λόγο στην ιστορία της αριστεράς, στην ανιδιοτέλεια και τις θυσίες εκατομμυρίων αγωνιστών. «Δηλαδή είμαστε μια παράταξη ζώντων τε και τεθνεώτων», όπως είπε. Όλα αυτά συνιστούν την διαφορετικότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Ήρθαν για να μείνουν
Αυτά πολύ περιληπτικά, απλώς ενδεικτικά, τα επιλέξαμε ως κλίμα από το ρεπορτάζ του συνεδρίου, και όχι τις συνήθεις κορώνες- ειδήσεις των επωνύμων (π.χ. το τι είπε ο Φίλης για τις σχέσεις με την εκκλησία), προκειμένου να καταδείξουμε αυτό που ο κόσμος δεν γνωρίζει: Τα οργανωμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που αντανακλούν την εποχή του 3%, δεν ταυτίζονται με τα μέλη των άλλων κομμάτων, ούτε τον μέσο έλληνα ψηφοφόρο. Έχουν την αίσθηση - ή την αυταπάτη- ότι είναι στρατευμένοι σε μια ιστορική αποστολή: να πάρουν τα όνειρα της αριστεράς εκδίκηση.
Για αυτό ξαφνιάζουν συχνά με τις δηλώσεις τους, ενίοτε φαίνονται υπερβολικοί, ανόητοι ή παράξενοι.
Είναι μέλη μιας πολιτικής ομάδας που θεωρεί χρέος της να συνεχίσει μια παράδοση αγώνων!
Όχι δεν έχουν οι άνθρωποι ψευδαισθήσεις μεγαλείου, ούτε αεροβατούν. Απλώς νιώθουν αυτό που είπε ο Φίλης : «είμαστε μια κυβέρνηση ζώντων τε και τεθνεώτων». Και αυτό δεν είναι λογοτεχνική υπερβολή εν τη ρύμη του λόγου. Είναι πίστη βαθιά, που ανακυκλώνεται μεταξύ τους, έξω από τη υπόλοιπη κοινωνία, αλλά επ΄ ονόματί της.
Για αυτό και θα είναι δύσκολοι αντίπαλοι - αφού πλέον ήρθαν στην εξουσία - έστω κι αν βρεθούν στην αντιπολίτευση. Θα έχουν οργανώσει τα μετερίζια γιατί δείχνουν αποφασισμένοι να μη χάσουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016 δεν είναι το ενθουσιώδες αλλά «λαρτζ» ΠΑΣΟΚ του ‘81.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου