ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΚΛΑΥΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΓΕΛΑΣΑΙ.

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

Το κείμενο αυτό γράφεται λίγες ώρες πριν να κλείσουν οι κάλπες ενός κάλπικου δημοψηφίσματος, κάλπικου ως προς το ερώτημα αυτό καθεαυτό, το σουρεάλ κείμενο του οποίου δεν αποσκοπούσε παρά στο να συγκαλύψει, με την εκμαίευση ενός «βροντερού» ΟΧΙ, τα εσωτερικά προβλήματα του σύριζα. Βλέπετε, μπροστά στην έστω και ολιγόμηνη παραμονή του κόμματος στην εξουσία, ας πάει και το παλιάμπελο που λέγεται (ακόμα) Ελλάδα. Ο σύριζα στην εξουσία αξίζει περισσότερο από την πτώχευση της ψωροκώσταινας, τις ουρές στα ΑΤΜ, και την κακομοιριά του λαού.

Το καινούργιο ερώτημα που θα ανακύψει τώρα, μόλις γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα της βούλησης του «κυρίαρχου λαού» (έτσι αποκαλούνται ευφημιστικά οι χειραγωγούμενες μάζες), είναι «και τώρα τί»; Ποιός θα κλαίει και ποιός θα γελάει στο τέλος της νύχτας;

Το έξυπνο (smart κατά βαρουφάκη) σχέδιο του σύριζα, πολύ μου θυμίζει το γνωστό παλιό ανέκδοτο, σύμφωνα με το οποίο, κάποια δύσκολη στιγμή, όταν το Ισραήλ υποτίθεται ότι κατέρρεε οικονομικά (όπως πράγματι συμβαίνει με την Ελλάδα σήμερα και ουδέποτε συνέβη με το Ισραήλ) συνήλθε το «Σανεντρίν» (παραφθορά της ελληνικής λέξεως «Συνέδριον»), το τρόπον τινά ύπατο συμβούλιο των ραβίνων – κάτι σαν την ημετέρα Ιερά Σύνοδο – το προεδρευόμενο από τους δύο αρχιραβίνους, τον έναν, τον θρησκευτικό ηγέτη των μεσογειακών εβραίων σεφαρντίμ, και τον άλλο, τον αντίστοιχο των κεντροανατολικοευρωπαίων εβραίων ασκεναζίμ. Είπαν πολλά οι ραβίνοι (κάτι σαν τους δικούς μας μητροπολιτάδες) σ’ αυτήν την σύναξη του brain storming των εβραίων. 

Σχέδια εκπονήθηκαν, προτάθηκαν, τροποποιήθηκαν και απορρίφθηκαν, μέχρι που στο τέλος (μετά από πέντε μήνες διαπραγματεύσεων για να έλθουμε και στα αντίστοιχα δικά μας ανατολίτικα ευρωπαζάρια) πήρε τον λόγο ο αρχιραβίνος των πονηρών και καπάτσων μεσογειακών σεφαρντίμ, και μέσα στην απόλυτη και αγωνιώδη σιωπή του συμβουλίου, έριξε τον κεραυνό του: «Εγώ λέω», είπε με το σεβάσμιο ποιμαντορικό ύφος του, «να κηρύξουμε τον πόλεμο κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, να μας νικήσουνε, ως είναι αναμενόμενο, και να έρθουν μετά οι αμερικάνοι να μας γεμίσουν με οικονομική βοήθεια, όπως κάνανε και με την Γερμανία όταν έχασε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». «Καλόοοοο!!!», αναφώνησε το σύνολο των ραβίνων που τρίβανε τα χέρια τους από την μεγαλοφυή ιδέα του ενός εκ των προκαθημένων τους, μέχρι που πήρε τον λόγο και ο τελευταίος των ομιλητών, ο αρχιραβίνος των ασκεναζίμ, ο οποίος, σύννους και περίφροντις, χαϊδεύοντας προβληματισμένος την γενειάδα του, είπε αργά-αργά: «Καλό, αδελφοί, αλλά αν τους νικήσουμε»;

Στα καθ’ ημάς, τηρουμένων των αναλογιών, συνέβη ακριβώς αυτό. Τους νικήσαμε, καθότι εκτιμώ ότι το αποτέλεσμα θα είναι ένα «βροντερό» ΟΧΙ σε ποσοστό 60%. Όμως,τώρα τί;

Κλάμα με μαύρα δάκρυα ο Τσίπρας, που θα είναι αναγκασμένος να φέρει στον πτωχοποιημένο ελληνικό λαό ένα καλύτερο σχέδιο από την «ημιτελή συμφωνία» (του Σούμπερτ, όχι του Σόϊμπλε) και μάλιστα εντός 48 ωρών, σύμφωνα με το τελεσίγραφο που έθεσε ο ίδιος στον εαυτό του, αλλιώς κινδυνεύει να ακούει ανά τας οδούς και αγυιάς την απειλητική επίκληση: «Αλέξη πεινάμε, κατέβα να σε φάμε»! 

Κλάμα και στο παπόρι της ΑΝΕΛ που θα θυμίζει «Σάμινα». Πολύ γέλιο στην μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης που ψηφίζει ομοθυμαδόν ένα κεραυνοβόλο (τουρκιστί «γιλντιρίμ») ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, αναμένοντας οσονούπω την διέλευση του Έβρου από τον «μεχμετσίκ», τον ένδοξο τούρκο στρατιώτη που θα «απελευθερώσει» την Δυτική Θράκη (και όχι μόνον). Γέλιο οι αλβανοί που μας ζητούν «την Άρτα και τα Γιάννενα», κι όλοι οι κατά Ίωνα Δραγούμη «σλαβανάκατοι» που αλλοιθωρίζουν προς Θεσσαλονίκη. Και ακόμη, πολύ γέλιο στο «στρατόπεδο» της Χρυσής Αυγής που υπονόμευσε την κάθε Ρόζα (του Λουξεμβούργου) και την κάθε  Πρόζα, Μιμόζα και Κου-Κου-μόζα συνιστώσα του σύριζα, συμπαρατασσόμενη μαζί τους στο «βροντερό» ΟΧΙ, με την προσδοκία τις επόμενες ημέρες να αρχίσει να ξετυλίγεται στους δρόμους το σκηνικό της Βαϊμάρης, με ταραχές, φωτιές, ισλαμιστές και αντιεξουσιαστές, και με τους ψοφοδεείς αστούς να επευφημούν «αυτούς που θα έρχονται κι η γη θα τρέμει»... Όσο για την Ελλάδα, αυτή κλαίει εδώ και χρόνια, μόνο που τώρα το κλάμα της κινδυνεύει να γίνει θρήνος, ολοφυρμός και κοπετός... 

Χρίστος Γούδης
Δημοτικός Σύμβουλος
με την «Ελληνική Αυγή» 
στο Δήμο Αθηναίων

Share