Διαβάζω από το πρωί διάφορες δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων για την ελληνική κρίση και ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ σε τι διαφέρει η σύγχρονη Ευρώπη από το διαχρονικά απέραντο φρενοκομείο που λέγεται Ελλάδα…
Όσο και αν προσπαθούν οι Γερμανοί να φτιασιδώσουν την εικόνα της πολυδιαφημισμένης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δημιουργώντας ένα ενιαίο μέτωπο σιδηρούν πειθαρχίας στην Ευρωζώνη, βρίσκοντας στο πρόσωπο της Ελλάδας, το απαραίτητο μαύρο πρόβατο, που προσπαθεί να δημιουργήσει ρήγμα στο Γερμανικό θαύμα, η αλήθεια είναι πως δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλά.
Αν οι πολιτικοί μας δείχνουν μπερδεμένοι, κάτω από το βάρος της ιστορικής ευθύνης να οδηγήσουν την χώρα εκτός κινδύνου, αλλά και της προσωπικής ή συλλογικής ιδιοτέλειας τους, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Ευρωπαίους…
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι δηλώσεις τους και οι πράξεις τους αυτοαναιρούνται, σε διάστημα ελαχίστων ωρών… Όλα γίνονται στο πλαίσιο συγκεκριμένων οικονομικών σκοπιμοτήτων ή ακόμα και προσωπικών επιδιώξεων…
Καλώς η κακώς (πολύ κακώς) η Πολιτική όπως την όρισε ο Αριστοτέλης, στην σύγχρονη κοινωνία της πληροφορίας, αποτελεί μια ανούσια λεπτομέρεια που κανείς δεν της δίνει πλέον σημασία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Δημοκρατία, αλλά αυτό το κομμάτι του συλλογισμού μου δεν θα το αναλύσω περαιτέρω, για να μην φανεί ότι προσπαθώ να βρω διέξοδο, χρησιμοποιώντας σοφιστείες για να ξεφύγω από την ουσία του προβλήματος του Ελληνικού ζητήματος.
Καλώς ή κακώς (πολύ καλώς) η Ελληνική κρίση κατέδειξε σε όλο του το εύρος το έλλειμμα στρατηγικού σχεδιασμού που αφορά την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρξε ένα όραμα μεγάλων ηγετών του παρελθόντος, αλλά και των λαών της Γηραιάς Ηπείρου… Μια προσαρμοσμένη στις ιδιαιτερότητες της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, εκδοχή των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η γενεσιουργός αιτία που οδηγεί το όραμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σε ναυάγιο, είναι πως την Ευρώπη, την απαρτίζουν λαοί με χαώδεις εθνοτικές, φυλετικές και κοινωνικές διαφορές. Και βιώματα που απορρέουν απ’ αυτές…
Πρωταρχικός στόχος της ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπήρξε η απομείωση και ο έλεγχος της Γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Τ’ αποτελέσματα τα βλέπουμε. Η Γερμανία είναι πιο ισχυρή από ποτέ…
Είναι ξεκάθαρο πλέον πως το ευρώ υπήρξε ένα πείραμα… Στόχος αυτού του πειράματος ήταν να δοκιμαστούν οι αντοχές των χωρών-μελών απέναντι στην πρόκληση μιας κοινής οικονομικής πολιτικής. Σαν σκέψη σωστή… Σαν υλοποίηση άθλια..
Το Ευρώ στην ουσία είναι ένα κεκαλυμμένο Μάρκο. Οι Γερμανοί κατάφεραν να θέσουν τους όρους του πειράματος, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό τους, όσο το δυνατόν μικρότερο ρίσκο…
Μόνο που σ’ αυτή την Ευρώπη, δεν είμαστε όλοι ίδιοι… Αποδείχτηκε πως δεν είμαστε και όλοι ίσοι…
Η Ελλάδα όπως παραδέχτηκε – ακόμα και αυτός ο μοιραίος Γιούνκερ – είναι ένα πολύ μεγάλο Έθνος και ένα αντιστρόφως ανάλογα μικρό κράτος. Το γιατί παραμένουμε μικρό κράτος και δεν εννοώ σε έκταση ή πληθυσμό είναι μια μεγάλη συζήτηση που δεν είναι δυνατόν να την κάνουμε στην παρούσα συγκυρία…
Το γιατί ένα τόσο μικρό κράτος δημιουργεί τόσο μεγάλο πρόβλημα στην παγκόσμια οικονομία είναι επίσης αξιοπερίεργο…
Οι επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ, εκτός από ανυπολόγιστο οικονομικό κόστος, έχουν ασυγκρίτως μεγαλύτερο συμβολικό χαρακτήρα… Και δεν αναφέρομαι ούτε στο τεράστιο γεωπολιτικό πλεονέκτημα της χώρας μας… Ούτε στον ενεργειακό της πλούτο… Ούτε καν στον καθοριστικό της ρόλο στο Παγκόσμιο εμπόριο λόγω της Ναυτιλίας…
Αναφέρομαι στο καθαρά συμβολικό κομμάτι… Ευρώπη χωρίς Ελλάδα δε νοείται… Διότι η Ευρώπη είναι η ίδια η Ελλάδα… Διότι για να επιτευχθεί η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, εάν κι εφόσον την θέλουν όλοι, η Ελλάδα θα πρέπει να είναι ο πρωταγωνιστής αυτής και όχι ο κομπάρσος της Ολλανδίας, της Λετονίας, της Σλοβακίας ή του Λουξεμβούργου, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κάποια από τις παραπάνω χώρες…
Αυτό είναι το μοιραίο λάθος που κάνουν οι Γερμανοί. Δεν έχουν μετρήσει την Ελλάδα σωστά. Για την ακρίβεια ο ψυχισμός τους δεν μπορεί ν’ αντέξει πως αυτό το μικρό κράτος, είναι τόσο μεγάλο Έθνος… Με τα γνωστά προαιώνια προτερήματα και ελαττώματα του…
Καταλήγοντας θα γράψω πως είμαι ιδιαίτερα απαισιόδοξος… Δεν βλέπω ανθρώπους και προσωπικότητες που μπορούν ν’ αντιληφθούν την κρισιμότητα των στιγμών… Και αναφέρομαι κυρίως σ’ αυτούς που έχουν τα γένια και τα χτένια, εκτός Ελλάδος. Ίδωμεν…
πηγή
Η Ελλάδα όπως παραδέχτηκε – ακόμα και αυτός ο μοιραίος Γιούνκερ – είναι ένα πολύ μεγάλο Έθνος και ένα αντιστρόφως ανάλογα μικρό κράτος. Το γιατί παραμένουμε μικρό κράτος και δεν εννοώ σε έκταση ή πληθυσμό είναι μια μεγάλη συζήτηση που δεν είναι δυνατόν να την κάνουμε στην παρούσα συγκυρία…
Το γιατί ένα τόσο μικρό κράτος δημιουργεί τόσο μεγάλο πρόβλημα στην παγκόσμια οικονομία είναι επίσης αξιοπερίεργο…
Οι επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ, εκτός από ανυπολόγιστο οικονομικό κόστος, έχουν ασυγκρίτως μεγαλύτερο συμβολικό χαρακτήρα… Και δεν αναφέρομαι ούτε στο τεράστιο γεωπολιτικό πλεονέκτημα της χώρας μας… Ούτε στον ενεργειακό της πλούτο… Ούτε καν στον καθοριστικό της ρόλο στο Παγκόσμιο εμπόριο λόγω της Ναυτιλίας…
Αναφέρομαι στο καθαρά συμβολικό κομμάτι… Ευρώπη χωρίς Ελλάδα δε νοείται… Διότι η Ευρώπη είναι η ίδια η Ελλάδα… Διότι για να επιτευχθεί η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, εάν κι εφόσον την θέλουν όλοι, η Ελλάδα θα πρέπει να είναι ο πρωταγωνιστής αυτής και όχι ο κομπάρσος της Ολλανδίας, της Λετονίας, της Σλοβακίας ή του Λουξεμβούργου, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κάποια από τις παραπάνω χώρες…
Αυτό είναι το μοιραίο λάθος που κάνουν οι Γερμανοί. Δεν έχουν μετρήσει την Ελλάδα σωστά. Για την ακρίβεια ο ψυχισμός τους δεν μπορεί ν’ αντέξει πως αυτό το μικρό κράτος, είναι τόσο μεγάλο Έθνος… Με τα γνωστά προαιώνια προτερήματα και ελαττώματα του…
Καταλήγοντας θα γράψω πως είμαι ιδιαίτερα απαισιόδοξος… Δεν βλέπω ανθρώπους και προσωπικότητες που μπορούν ν’ αντιληφθούν την κρισιμότητα των στιγμών… Και αναφέρομαι κυρίως σ’ αυτούς που έχουν τα γένια και τα χτένια, εκτός Ελλάδος. Ίδωμεν…
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου