Το σκηνικό γνωστό, διαχρονικά επαναλαμβανόμενο, με όλες τις Κυβερνήσεις και βέβαια τις Αντιπολιτεύσεις. Αυξάνεται η ένταση των βίαιων γεγονότων ανάμεσα στους διαμαρτυρόμενους καταληψίες και τις δυνάμεις καταστολής /ΜΑΤ, που έχουν πάρει διαταγές για να μείνουν οι δρόμοι ανοικτοί και να λειτουργήσουν κανονικά και απρόσκοπτα τα αεροδρόμια, τα τελωνεία, τα λιμάνια, η μεταφορά εμπορευμάτων (ιδίως των «ευαίσθητων»). Επίσης να συνεχιστεί η ελεύθερη διακίνηση των πολιτών /χρηστών των ελληνικών δρόμων. Το να τιμωρείς κάποιον τρίτο για να αναγκάσεις έναν άλλον, με τον οποίον έχεις διαφορές, δεν είναι ούτε σωστό, ούτε δίκαιο, ούτε γενναίο. Ακούω τον αντίλογο: Μα, τι να κάνουν αυτοί που αδικούνται από τις (εκάστοτε και την παρούσα βέβαια) Κυβερνήσεις. Να κάτσουν με σταυρωμένα χέρια;. Όχι βέβαια.
Θα μπορούσαν πχ να:
(Από) κλείσουν τους πολιτικούς ευθυνόμενους, στα σπίτια τους με τα τρακτέρ.
Να ζητήσουν διάλογο – τηλεοπτικό ή παρουσία της Τ.V σε σύσκεψη, με τον αρμόδιο Υπουργό ή Πρωθυπουργό, ώστε το κοινό να πληροφορηθεί, επομένως να στηρίξει, ή να εναντιωθεί, κατά περίπτωση, τα δίκαια ή μη αιτήματα και τις σωστές ή ανάλγητες αντιμετωπίσεις από πλευράς Κυβερνώντων.
Αν, η όποια κοινωνική ομάδα πιστεύει ότι αδικείται κατάφορα, να θέσει (μέσω των εκπροσώπων της) ένα τελεσίγραφο στην –εκάστοτε – Κυβέρνηση. «Κύριοι αν επιμένετε στη μη ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων που σας έχουμε θέσει, τότε να γνωρίζετε από τώρα ότι η εντολή /προτροπή στα μέλη μας θα είναι: η καταψήφιση σας στις επόμενες εκλογές (ακόμη και σε περίπτωση που τα … ικανοποιήσετε αργότερα) καθώς και η καταγγελία στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε.».
Αποφεύγουν τις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ.
Αρκεί να συνειδητοποιήσουν τα αυτονόητα όπως ότι: Τα ΜΑΤ δεν αυθαιρετούν – έστω κι αν υπερβάλλουν ενίοτε – απλώς υπακούουν σε διαταγές. Με άλλα λόγια κάνουν ό,τι υποχρεούται να κάνει κάθε εργαζόμενος. Είτε τα συμπαθεί κανείς, είτε όχι, οφείλει να ξεκινήσει την, όποια, κριτική εναντίον τους, με αυτό το δεδομένο.
Το να ασχολείται το Πανελλήνιο με λεπτομέρειες του τύπου: ο τάδε θερμόαιμος αγρότης επιτέθηκε στο αστυνομικό αυτοκίνητο ή τους αστυνομικούς και ο δείνα άνδρας των ΜΑΤ επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο ξυλοφορτώνοντας αγρότες, δεν –θα πρέπει να –αποτελεί πολυήμερη ενασχόληση των Μ.Μ.Ε. Ούτε είναι η ουσία του προβλήματος θεωρώ. Αυτό που πρέπει να επιτύχουν τα συνδικαλιστικά όργανα, είναι η αλλαγή τακτικής /δράσης. Γνωρίζω πως έχει ζητηθεί η συμμετοχή των συνδικαλιστικών εκπροσώπων –ως κοινωνικών εταίρων – σε κυβερνητικές συσκέψεις. Με τη νοσηρή εξουσιαστική νοοτροπία των εξουσιαστών μας, δεν πρόκειται καμία Κυβέρνηση να συμφωνήσει(!). Αν γίνονταν κατορθωτό να υπάρχει μόνιμη εκπροσώπηση (στις κυβερνητικές συσκέψεις που αφορούν σε κοινωνικά ζητήματα) των εκπροσώπων των εργαζομένων /κοινωνικών ομάδων, είναι βέβαιο πως θα άλλαζαν πολλά.
Εναλλακτικά θα πρότεινα:
Να απαιτήσουν, οι συνδικαλιστές /εκπρόσωποι, οι τελικές συζητήσεις με τον αρμόδιο Υπουργό ή Πρωθυπουργό να γίνονται παρουσία της κρατικής τηλεόρασης (σ.σ με συμμετοχή, αν το επιθυμούν και άλλων ιδιωτικών καναλιών). Αυτό θα είχε σημαντικό όφελος, με πρωταρχικό βέβαια το γεγονός ότι ο λαός θα κατανοούσε το ποιοι έχουν δίκιο.
Τώρα τι έχουμε; Τι βλέπουμε;. Μονομερείς εξηγήσεις, αλληλοδιαψεύσεις, συγκρούσεις, αποκλεισμούς, μπλόκα. Ευτυχώς –παρήγορο; - το … άρωμα των πολιτικάντηδων μαϊντανών που … συμπαρίστανται και –επαγγελματικά, άσκεφτα, φαιδρά και σκόπιμα – στους απεργούς. Έχουν, δεν έχουν δίκιο.
Όποιοι διαθέτουν στοιχειώδη παρατηρητικότητα, γνωρίζουν πως αυτοί που διεκδικούν – για οιονδήποτε δικαιολογημένο ή μη αγώνα τους, - έχουν (οπωσδήποτε) τη συμπαράσταση (και φυσική εννοείται) των βουλευτών και οργάνων των κομμάτων της –εκάστοτε – Αντιπολίτευσης. Είναι κλαυσιγελαστικό (=προξενεί κλαυσίγελω) το φαινόμενο περιφερόμενων και προσφερόμενων βουλευτών, τέως ή πρώην, Υπουργών, αφού κάποιοι ανεβαίνουν και πάνω σε τρακτέρ (!...).
Γράφω κλαυσιγελαστικό αν αναλογιστεί κανείς το γελοίο του πράγματος που θέλει: ορισμένους από αυτούς τους κομματισμούς, σχηματισμούς, να ήταν πριν κάποια χρόνια Κυβέρνηση.
Τότε αντιμετώπιζαν τους άλλους αντιπολιτευόμενους (και νυν Κυβερνώντες) οι οποίοι διαθέτουν την ίδια αρρωστημένη νοοτροπία: Να καταπολεμούν τους –εκάστοτε – Κυβερνώντες , υιοθετώντας και στηρίζοντας –εναλλάξ – τα επίχειρα της αφροσύνης, της εξαλλοσύνης, του πολιτικαντισμού και του αδικαιολόγητου κομματικού τους αυτοχειριασμού.
Μετά απορούν που πάνω από το 90% των πολιτών εκφράζεται αρνητικά υποτιμά/απαξιώνει το πολιτικό μας Σύστημα!. Αλήθεια φαντάζεστε πόσα –προς το καλύτερο - θα άλλαζαν, αν τα κόμματα της –εκάστοτε – Αντιπολίτευσης, δεν στήριζαν άκριτα κάθε διεκδίκηση;
Ας έλθουμε και στη παρούσα περίπτωση. Φαίνεται πως οι αγρότες έχουν δίκιο. Ότι τους ενέπαιξαν. Πως υπάρχουν καθυστερήσεις στις αποζημιώσεις /οφειλόμενα. Γιατί όμως;. Γιατί πρέπει να γίνονται (έστω με λάθος τρόπο)_ σκληροί αγώνες , για να υλοποιούνται τα προφανή, τα αυτονόητα;. Μήπως θα πρέπει –κάποτε, οψέποτε ή …ουδέποτε;- να γίνει Κράτος ετούτο το νεοελληνικό μόρφωμα το οποίο έχω αποκαλέσει /χαρακτηρίσει επιεικώς ως: «Φερόμενο ως Κράτος»;
Πολλές φορές ακούγεται, (κουραστικά επαναλαμβανόμενο), το ότι «στη Δημοκρατία τα θέματα επιλύονται με διάλογο». Καμία αντίρρηση.
Μόνο ας αναρωτηθούν:
Ι. Ποια Δημοκρατία; (χωρίς σχόλιο αυτό).
ΙΙ. Τί προϋποθέσεις διανοητικές, ηθικές, αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση , αλληλεγγύη και ανυπαρξία μισαλλοδοξίας, διαθέτουν άραγε οι συνδιαλεγόμενοι; (λέτε αρκετές;).
ΙΙΙ. Ποια Παιδεία /Καλλιέργεια διαθέτουν;
ΥΓ Δυστυχώς χωρίς τις παραπάνω –ενδεικτικές βέβαια και όχι μόνον αυτές –προϋποθέσεις, δεν αναμένει κανείς σκεπτόμενος /νουνεχής άνθρωπος, αξιοσημείωτες αλλαγές. Δυστυχώς και πάλι, ούτε τα μπλόκα, ούτε τα ΜΑΤ, εξυπηρετούν. Πιθανόν, μόνο τις τηλεοπτικές εικόνες να γεμίζουν –και να πολλαπλασιάζουν το αέναο παράπονό μας: Γιατί, γιατί, γιατί άραγε πρέπει να μείνουμε σε αυτά και να καρκινοβατούμε αντί να προκόβουμε, να προχωρούμε μπροστά;.
*Ιατρού
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου