Ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους. Αλήθεια, γράφει ο Τοντ Χάγιεν.
Αλλά ας το παραδεχτούμε: οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε φτιαγμένοι για αυτό το επίπεδο αφοσίωσης, και οι περισσότεροι από εμάς δεν χρειάζεται να είμαστε—όχι ακόμα. Πιθανότατα μπορούμε να το συνεχίσουμε για λίγο ακόμα, λίγο πολύ προσκολλημένοι στο σύστημα—ψωνίζοντας ακόμα από το Loblaws, πληρώνοντας τον λογαριασμό ρεύματος σε όποιον άψυχο προμηθευτή ενέργειας το έχει πλέον στην κατοχή του, και καλώντας ασθενοφόρο αν μας πατήσει ένα Tesla.
Αλλά μετά από αυτό που μου συνέβη σήμερα το πρωί —για πολλοστή φορά— έχω καταλάβει την έννοια του «εκτός δικτύου» με έναν πολύ διαφορετικό, πολύ πιο επείγον τρόπο. Δεν σημαίνει πλέον γεωγραφική διαφυγή. Σημαίνει ψηφιακή και γραφειοκρατική διαφυγή. Σημαίνει να αρνούμαι να αφήσω τη Μηχανή να μου ταΐσει τον χρόνο μου, την ψυχική μου υγεία και τα προσωπικά μου δεδομένα, σιγά σιγά.
Σήμερα το πρωί προσπάθησα να ανοίξω έναν απλό λογαριασμό σε μια καναδική υπηρεσία που σας επιτρέπει να αγοράσετε Bitcoin απευθείας μέσω της τράπεζάς σας. Αλλά μην με βάλετε να ξεκινήσω για Bitcoin, ψηφιακά νομίσματα, χρυσό, ασήμι και όλες αυτές τις ανοησίες. Αυτό από μόνο του είναι κόλαση. Θα το φυλάξω για ένα άλλο άρθρο (ίσως).
Αυτό που θα έπρεπε να είναι δέκα λεπτά μετατράπηκε σε μια ωριαία κατάβαση στην καταστροφή. Ανεβάστε το διαβατήριό σας. Ανεβάστε την άδεια οδήγησής σας. Βγάλτε μια selfie. Βγάλτε άλλη μια selfie, αυτή τη φορά με τον πρωτότοκο γιο σας στην αγκαλιά σας. Γυρίστε το κεφάλι σας 30 μοίρες ώστε ο αλγόριθμος να μπορεί να δει το αριστερό σας αυτί. Κρατήστε ψηλά ένα κομμάτι χαρτί με την σημερινή ημερομηνία γραμμένη πάνω του.
Να περιμένεις.
Περίμενε μια στιγμή.
«Λυπούμαστε, αλλά δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε την ταυτότητά σας αυτήν τη στιγμή.»
Καμία εξήγηση. Δεν υπάρχει άνθρωπος να ρωτήσεις. Μόνο το κρύο, νεκρό μάτι της Τεχνητής Νοημοσύνης που κοιτάζει επίμονα.
Τελικά, όλα πρέπει να πήγαν καλά, επειδή κατάφερα να μεταφέρω 240 δολάρια από την τράπεζά μου στην υπηρεσία. Η τράπεζά μου επιβεβαίωσε ότι η μεταφορά έγινε δεκτή και έστειλε τα χρήματα. Η υπηρεσία Bitcoin την απέρριψε και είπε ότι θα τα επιστρέψει. Τι νόημα έχει; Προφανώς, ο τραπεζικός μου λογαριασμός είναι στο όνομα “Todd Hayen” και η υπηρεσία Bitcoin είχε συμπληρώσει αυτόματα το “Todd M. Hayen” από την ταυτότητά μου που ανέβασα. Ένα μεσαίο αρχικό. Ένα μόνο γράμμα. Αυτό ήταν αρκετό για να βγάλει εκτός πορείας όλη η διαδικασία. Και δεν πρόσφεραν καμία λύση.
Μπήκα στη συζήτηση. Ο «πράκτορας» ήταν, φυσικά, ένα bot. Ρώτησα, «Είσαι άνθρωπος;» «Όχι», απάντησε χαρούμενα, «αλλά είμαι εδώ για να βοηθήσω!» Ναι, ήρθες για να αντικαταστήσεις έναν υπάλληλο που αμείβεται 60.000 δολάρια το χρόνο με έναν λογαριασμό διακομιστή 100 δολαρίων το μήνα, φίλε.
Αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό.
Πέρυσι, πέρασα σχεδόν δύο μέρες πληρώνοντας τους υπόλοιπους φόρους μου στις ΗΠΑ για το 2024 (ναι, ως κάτοικος Καναδά και πολίτης των ΗΠΑ, εξακολουθώ να είμαι στη γραμμή της IRS). Η ηλεκτρονική φόρμα απέρριψε επανειλημμένα τη διεύθυνσή μου. “TO” για το Οντάριο; Απορρίφθηκε. Ένα κόμμα μετά την πόλη; Απορρίφθηκε. Ένα κενό στον ταχυδρομικό κώδικα; Απορρίφθηκε. Χωρίς κενό; Απορρίφθηκε. Δέκα προσπάθειες, 45 λεπτά από τη ζωή μου χαμένα, μέχρι που τελικά μάντεψα τον ακριβή συνδυασμό μορφοποίησης που απαιτούσαν οι θεοί-ρομπότ.
Και πάλι – δεν υπήρχε μήνυμα σφάλματος που να μου έλεγε τι έφταιγε. Απλώς μια σιωπηλή, παθητικο-επιθετική απόρριψη.
Όταν υπέβαλα αίτηση για παροχές Κοινωνικής Ασφάλισης των ΗΠΑ πριν από μερικά χρόνια, τα λάθη ήταν τόσο παράξενα και οι λύσεις τόσο αδύνατες που η μόνη λύση ήταν να οδηγήσω εννέα ώρες μέχρι το γραφείο Κοινωνικής Ασφάλισης στη Βιρτζίνια (κοντά στο μέρος που ζουν οι αδερφές μου). Από τον Καναδά. Εκεί, μίλησα με έναν ευγενικό άνθρωπο και όλα λύθηκαν. Και δεν υπήρχε καν πρόβλημα να λυθεί. Το πρόβλημα που με εμπόδισε να πετύχω ήταν ότι το ηλεκτρονικό τους σύστημα δεχόταν μόνο έναν πενταψήφιο ταχυδρομικό κώδικα, όχι τον παράξενο αλφαριθμητικό καναδικό ταχυδρομικό κώδικα. Και το σύστημα γνώριζε και αποδεχόταν ότι ζούσα στον Καναδά (όπως πολλοί Αμερικανοί που εξακολουθούν να εξαπατώνται από την IRS). Τι στο καλό;;
Θυμάστε όταν οι άνθρωποι περιπλανιόντουσαν σε όλο τον κόσμο και κάθονταν σε ένα γραφείο εξυπηρέτησης πελατών για να ελέγξουν τα έγγραφά σας; Αν το όνομα στην αίτηση ήταν «John B. Doe» και το όνομα στην άδεια οδήγησης ήταν «John Brian Doe», κανείς δεν θα έδειχνε να ανησυχεί. Θα έλεγαν απλώς: «Φαίνεται καλό, υπογράψτε εδώ». Αλλά τώρα που τα ρομπότ έχουν τον έλεγχο, αυτό το είδος ασυμφωνίας είναι ένα εντελώς λάθος.
Αυτό είναι το νέο ήπιο γκουλάγκ.
Δεν χρειάζεται να σου κλωτσήσουν την πόρτα στις 3 π.μ. Δεν χρειάζεται να παγώσουν τον τραπεζικό σου λογαριασμό με ένα tweet από τον Τριντό (κάτι που ακριβώς έκανε τότε). Μπορούν απλώς να κάνουν την καθημερινή ζωή τόσο απογοητευτική, τόσο εξαντλητική, τόσο ταπεινωτική που να αποσυρθείς οικειοθελώς από τη συμμετοχή.
Ένας θάνατος από χίλιες περικοπές επαλήθευσης.
Δεν σε έχουν αποκλείσει ακόμα. Δεν σε έχουν ακυρώσει ακόμα. Απλώς σε έχουν… τσιμπήσει αργά, ευγενικά και ανελέητα. Ο αλγόριθμος δεν σε μισεί. Απλώς δεν μπορεί να σε υπολογίσει. Και επειδή δεν μπορεί να σε υπολογίσει, δεν υπάρχεις πλέον στον απρόσκοπτο ψηφιακό παράδεισο που έχει υποσχεθεί στους συμμορφούμενους. Φαντάσου πόσο εύκολα θα ήταν όλα αυτά αν κάποιος, ή κάτι τέτοιο, ήθελε πραγματικά να σε εμποδίσει; Έρχεται, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Ίσως να το έχει ήδη κάνει, και αυτή τη στιγμή είμαι στη μαύρη λίστα.
Τώρα καταλαβαίνω ότι το να «βγείς από το δίκτυο» είναι η πειθαρχημένη, συνειδητή απόφαση να σταματήσεις να ταΐζεις το ζώο όπου είναι δυνατόν. Μετρητά στην λαϊκή αγορά. Προσωπικές τραπεζικές συναλλαγές με έναν πραγματικό ταμία που έχει ακόμα σφυγμό. Παραλαβή συνταγών αυτοπροσώπως, πληρωμένες με χαρτονομίσματα που έχουν ακόμα το πρόσωπο της βασίλισσας πάνω τους. Τέλος οι διαδικτυακές εφαρμογές που απαιτούν να τραβήξω μια φωτογραφία του σκύλου μου ως απόδειξη ζωής. Τέλος οι υπηρεσίες που απαιτούν να εκπαιδεύσω δωρεάν το μοντέλο αναγνώρισης προσώπου τους, ενώ αποφασίζουν αν επιτρέπεται να συμμετέχω στην οικονομία.
Το αγρόκτημα στην άγρια φύση είναι ρομαντικό, αλλά η πραγματική εξέγερση το 2025 είναι πολύ πιο κοινότοπη και ριζοσπαστική: η άρνηση να χορέψεις για τη μηχανή.
Επειδή κάθε selfie που στέλνω, κάθε έγγραφο που ανεβάζω, κάθε CAPTCHA που λύνω είναι μια σταγόνα της ψυχής μου που ρέει στη δεξαμενή τους. Και σύντομα, θα έχουν αρκετό για να με αναδημιουργήσουν πλήρως – έναν υπάκουο ψηφιακό δίδυμο που δεν κάνει ποτέ ερωτήσεις, δεν αντιστέκεται ποτέ και δεν κάνει ποτέ εξαίρεση.
Προτιμώ να περιμένω στην ουρά στην τράπεζα και να μιλήσω με κάποιον που μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια με τα γέρια παραληρήματά μου. Προτιμώ να πληρώσω λίγο περισσότερο στο ανεξάρτητο σούπερ μάρκετ που δέχεται ακόμα μετρητά. Προτιμώ να οδηγήσω είκοσι λεπτά επιπλέον μέχρι ένα φαρμακείο όπου ο φαρμακοποιός γνωρίζει το όνομά μου και δεν μου ζητάει να σαρώσω έναν κωδικό QR για να αποδείξω ότι έχω εξουσιοδότηση να αγοράσω σιρόπι για τον βήχα.
Έτσι, για μένα, το να βγω εκτός δικτύου σημαίνει να προσπαθήσω να αποσυνδεθώ από το σύστημα, από το μηχάνημα. Κάτι που πιθανότατα θα αποδειχθεί πιο δύσκολο από το να τοποθετήσω το σώμα και το σπίτι μου στη μέση του δάσους με ηλιακούς συλλέκτες στην οροφή και ένα πηγάδι 30 γαλονιών ανά λεπτό στην αυλή – μέχρι το λαιμό μου στην περσινή συγκομιδή χιλιάδων κολοκυθιών.
Τέλος οι ηλεκτρονικές εγγραφές, τέλος οι ταυτότητες, τέλος οι selfies για επαλήθευση. Αυτό σκέφτομαι τώρα όταν ακούω «εκτός δικτύου». Η αλληλεπίδραση με το μηχάνημα με τον τρόπο που περιέγραψα θα με σκοτώσει πιο γρήγορα από το να αντιμετωπίσω την επόμενη απάτη που μας επιφυλάσσουν. Τουλάχιστον ο θάνατός μου δεν θα οφείλεται σε αργό βρασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου