Μικρός είχα μάθει ότι χριστιανός είναι όποιος πάει στο ναό, ανάβει το κεράκι του, προσφέρει την βοήθεια του σε όσους την έχουν ανάγκη και είχα ήσυχη την συνείδηση μου νομίζοντας ότι έτσι κάποιος είναι σωστός χριστιανός, αμ δε. Μεγαλώνοντας, είδα ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Είδα αλληλοσπαραγμούς ανθρώπων θρήσκων και απορούσα.
Είδα να φιλούν εικόνες και μετά να καταριούνται. Είδα άτομα της πολίτικης να ομνύουν στο όνοματης χριστιανοσύνης και του πατριωτισμού και να κάνουν πράξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν ως δίωξη της ορθοδοξίας και αντιπατριωτικές.
Είδα «χριστιανούς» να κουβαλάνε το σταυρό και μετά να διακινούν ανήλικα παιδιά για πορνεία και άλλους πάλι «χριστιανούς» να πηγαίνουν μαζί τους.
Είδα δεσποτάδες να μπλέκονται σε χρηματοοικονομικά και άλλα σκάνδαλα.
Είδα όμως και σεβάσμιους ιερείς, που μπορεί να μην τηρούν κατά γράμμα τα λόγια του ευαγγελίου, αλλά είναι άνθρωποι με όλη την σημασία της λέξεως που τιμούν την ορθοδοξία και το ρασο που φορούν. Αυτούς τους ιερείς, τους σέβομαι, τους τιμώ και μετρώ την άποψη τους.
Έμεινα όμως με την απορία, πως είναι δυνατόν κάποιος να πηγαίνει σε ναούς, να συμμετέχει στην εκκλησία και ταυτόχρονα να είναι άθεος; Είναι μια απορία που ορίζεται από την λογική του παραλόγου.
Την απάντηση,την πήρα όταν έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο από το Άγιο Όρος, αν θυμάμαι καλά τον τίτλο του, νομίζω λέγονταν «γεροντικό». Μέσα στις σελίδες του εξηγούνται πολλά με εύγλωττο και γλαφυρό τρόπο.
Επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω μια απο τις σελίδες του και συγκεκριμένα το όραμα ενός γέροντα της ορθοδοξίας: «Ήταν κάποτε κάποιος καλόγερος που τηρούσε το γράμμα του ευαγγελίου, έκανε προσευχές, νήστευε, λιβάνιζε και γενικά κρατούσε το τυπικό που ορίζει η θρησκεία μας.
Υπήρχε όμως και ένας ψαράς, ο όποιος ήταν τόσο βλάσφημος που κοκκίνιζαν και τα δέντρα που λέει ο λόγος από όσα ξεστόμιζε, το Χριστό και την Παναγιά, τους είχε ψωμοτύρι. Ήρθε όμως κάποια στιγμή που αυτοί οι δυο άνθρωποι αποδήμησαν ταυτόχρονα και έφτασαν στο κριτήριο του αλλού κόσμου, εκεί βλέποντας ο Άγγελος τον ψαρά του λέει:
– εσύ παιδί μου πέρασε στον παράδεισο, ενώ όταν ήρθε η σειρά του καλόγερου του λέει:
– εσύ έξω, στο πυρ το εξώτερον. Ακούγοντας αυτό ο καλόγερος ταράχτηκε, διαμαρτυρήθηκε, έβαλε τις φωνές λέγοντας:
– μα εγώ έκανα όλα όσα έλεγε η θρησκεία μας, γιατί λοιπόν έξω;
– εσύ έξω, στο πυρ το εξώτερον. Ακούγοντας αυτό ο καλόγερος ταράχτηκε, διαμαρτυρήθηκε, έβαλε τις φωνές λέγοντας:
– μα εγώ έκανα όλα όσα έλεγε η θρησκεία μας, γιατί λοιπόν έξω;
Η απάντηση του αγγέλου ήταν αυτό που λέμε αποστομωτική, «ο ψαράς πέρασε στον παράδεισο γιατί είχε αγνή ψυχή, ενώ εσύ όχι!». Δηλαδή, ο ψαράς παρότι βλάσφημος συγχωρέθηκε γιατί είχε πίστη μέσα του, ενώ ο καλόγερος καταδικάστηκε γιατί υποκρίνονταν ότι πίστευε!.
Το κακό στη χώρα μας είναι ότι αυτή ακριβώς η λογική της υποκρισίας, εκτός από προσωπικό επίπεδο έχει περάσει και στην πολιτική.
Πάρτε ως παράδειγμα το σημερινό γκουβέρνο, φημίζεται για τον φαρισαϊσμό του, άλλα λέει προς τα έξω και άλλα προς τα μέσα, άλλα εμφανίζει ότι θα κάνει για βοήθεια στο λαό μέσω των προσφιλών της μέσων μαζικής ενημέρωσης και άλλα εμφανίζονται στην πράξη, που εμφανίζονται ως πιστοί χριστιανοί, αλλά οι πράξεις τους δείχνουν το τελείως αντίθετο.
Τι μας δίδαξε ο ιδρυτής της θρησκείας μας; ΑΓΑΠΗ στον πλησίον, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ προς το συνάνθρωπο μας, μη ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ανθρώπου από άνθρωπο. Τα είδατε εσείς αυτά πιο πάνω ή στην καθημερινή σας ζωή; Αν ναι, τότε εγώ είμαι ανθέλληνας, άθεος και αντιπαριώτης και άμα το θέλετε και δεσπότης. Κακά τα ψέματα, όσοι πολίτες και πολιτικοί ασπάζονται αυτές τις αρχές του ιδρυτή της θρησκείας μας, ανεξαρτητος πολιτικού χρώματος και ιδεολογίας είναι χριστιανοί με το Χ κεφάλαιο, είτε το ομολογούν, είτε όχι. Όλοι οι άλλοι είναι απλά, ή υποκριτές της θρησκείας, ή εκμεταλλευτές της, ή αποπλανημένοι από άτομα που λένε ωραία λόγια και κάνουν χείριστα έργα. Έτσι για να μάθουμε να καταρρίπτομαι μερικούς μύθους και να μπορούμε ξεχωρίζουμε τον πιστό από τον άπιστο, τον χριστιανό από τον άθεο, τον Έλληνα από τον ελληνόφωνο.
2 σχόλια:
O Θεός, ο Χριστός, η Παναγιά και όλοι Άγιοι μας ας βάλουν το χέρι τους για να νοιώσουμε όλοι πιστοί Χριστιανοί Γιώργο μου. Αλλά συν θεώ και χείρα κίνει ... διότι σήμερα εάν ο υλισμός και ευμάρεια μας, μας κυριεύσουν, τότε το αποτέλεσμα θα είναι αυτό των Σοδόμων και Γομόρων ..Ήδη τα πρώτα μηνύματα για αυτή την κατάληξη αρχίσαμε και να τα βλέπουμε και να τα ακούμε και να τα βιώνουμε ....Λησμονήσαμε την αγάπη στον πλησίον μας, λησμονήσαμε τον Θεό μας, λησμονήσαμε την προσευχή, χάσαμε την ταπεινότητα και καλοσύνη μας ...
Ίδε πιο κάτω ένα μικρό παράδειγμα για μια πραγαμτική Χριστιανή γριούλα ... Πόσοι την μιμούμαστε σήμερα;
Αρχιμ. Χρυσοστόμου Παπαδάκη
Ο θεόσοφος και πολυγραφώτατος άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος, ο αποκαλούμενος και Χρυσόστομος της Σερβίας, μεταξύ των πολλών θαυμαστών έργων του πολλά από τα οποία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, σώζονται και εκατοντάδες ψυχωφελέστατες ποιμαντικές, απαντητικές επιστολές για πάρα πολλά θέματα. Σε μια από αυτές απαντά ως εξής σε ένα νέο δάσκαλο που ρωτούσε αν υπήρχαν (τότε) πραγματικοί χριστιανοί:
«Θα χρειαζόμουν πολύ χαρτί για να γράψω τα θαυμάσια παραδείγματα των πραγματικών χριστιανών που συνάντησα στη ζωή μου. Και σ’ εσένα πολύς χρόνος να τα διαβάσεις και να γλυκαίνεις την ψυχή σου. Προς το παρόν κοίταξε τον εαυτό σου σ’ αυτό το παράδειγμα.
Είχαμε πάει το προηγούμενο καλοκαίρι στη Μάτσβα. Σ’ ένα μικρό σταθμό περιμέναμε το τραίνο. Παρατήρησα μια γριά χωριάτισσα δίπλα στις ράγες. Μαραμένο γέρικο πρόσωπο, όμως φωτισμένο μ’ εκείνο το παράξενο μυστηριώδες φως που συχνά παρατηρειται στα πρόσωπα πνευματικών ανθρώπων. Τη ρώτησα:
– Ποιόν περιμένεις αδελφή;
– Έεε! όποιον μου στείλει ο Κύριος, είπε εκείνη.
Από τη συζήτηση που ακολούθησε μάθαμε ότι κάθε μέρα ερχόταν στον σταθμό για να δει, εάν υπάρξει κάποιος φτωχός ταξειδιώτης που να χρειάζεται ψωμί και κλίνη. Και όταν τύχαινε κάποιος τέτοιος, τον δεχόταν με χαρά σαν από τον Κύριο σταλμένο. Και τον πήγαινε σπίτι της που βρισκόταν ένα χιλιόμετρο μακριά.
Ακόμα καταλάβαμε από τη συζήτηση, ότι εκείνη διάβαζε την Αγία Γραφή, πήγαινε στην εκκλησία στις Λειτουργίες, νήστευε και κρατούσε όλο τον νόμο του Θεού. Οι γείτονές της ύστερα μας είπαν ότι αυτή η γυναίκα ήταν πραγματική Αγία. Στο τέλος εγώ προσπάθησα να παινέψω την ευαγγελική της φιλοξενία. Όμως πριν τελειώσω εκείνη αναστέναξε και είπε:
– Μα δεν είμαστε εμείς οι φιλοξενούμενοί Του κάθε μέρα σ’ ολόκληρη τη ζωή; Και δάκρυα έλαμπαν στα μάτια της.
Ώ ελεήμων και γλυκειά λαϊκή ψυχή! Νεαρέ μου φίλε, εάν ονομάζεσαι δάσκαλος του λαού, μπορείς συχνά και να ντραπείς· όμως εάν ονομάζεσαι μαθητής του λαού, δεν θα ντραπείς ποτέ».
Α
Φίλτατε Αντώνη λέω το αυτονόητο, σε ευχαριστώ
Γ.Β.
Δημοσίευση σχολίου