11/1/1958
Απέδρασαν από το στρατώνα Πύλας δύο πολιτικοί κρατούμενοι, οι Τεύκρος Λοϊζου και Νίκος Κόσιης.
18/1/1957
1.*Έπεσε μαχόμενος στη περιοχή Σινά Όρος παρά την Ευρύχου, βληθείς από ενεδρεύοντες Άγγλους, ο Μάρκος Δράκος, στέλεχος της ΣΕΚ, 28 ετών από τη Λεύκα.
18/1/1958
2.*Εφονεύθη από έκρηξη βόμβας εντος του κρυσφυγέτου του στον Άγιο Ιωάννη Μαλούντας ο Παντελής Κατελάρης 24 ετών από το Επισκοπειό.
20/1/1957 3.*Εφονεύθη στη Σίντα από τ/κ επικουρικούς, ο Δημητράκης Πουλαϊδης, 18 ετών από τη Βατυλή. Περί ηρωϊκής Βατυλής της Αγίας Μεσαορίας, που γέννησε Αγίους και ήρωες, πιο κάτω.
21/1/1957
Εφονεύθη από Άγγλους στην οδό Πλατρών – Φοινί ο Δήμος Ηροδότου 33 ετών από το Φοινί.
Εφονεύθη από Άγγλους στην οδό Πλατρών – Φοινί ο Δήμος Ηροδότου 33 ετών από το Φοινί.
22/1/1957
Εφονεύθη από τ/κ στη Λευκωσία ο Νικ. Πελετιές 44 ετών από το Παλαιχώρι.
Εφονεύθη από τ/κ στη Λευκωσία ο Νικ. Πελετιές 44 ετών από το Παλαιχώρι.
24/1/1957
Στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στα όρη Τροόδους και Αδελφών συνελήφθησαν 18 πρόσωπα μεταξύ των οποίων ο Αργύρης Καραδήμας, Πολ. Γιωρκάτζης και Νίκος Σπανός
Στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στα όρη Τροόδους και Αδελφών συνελήφθησαν 18 πρόσωπα μεταξύ των οποίων ο Αργύρης Καραδήμας, Πολ. Γιωρκάτζης και Νίκος Σπανός
25/1/1957
4.*Υπέκυψε στα κρατητήρια Πλατρών μετά από βασανιστήρια ο Νίκος Γεωργίου 35 ετών από το Παλαιχώρι, ο οποίος είχε συλληφθή στο Σαράντι.
4.*Υπέκυψε στα κρατητήρια Πλατρών μετά από βασανιστήρια ο Νίκος Γεωργίου 35 ετών από το Παλαιχώρι, ο οποίος είχε συλληφθή στο Σαράντι.
*Τυχαία επιλογή ιστορικών γεγονότων:
1.*Γεννημένος στις 24 Σεπτεμβρίου του 1932, ο αγωνιστής και ήρωας Μάρκος Δράκος, υπήρξε ένας από τα πιο δραστήρια στελέχη της ΕΟΚΑ, έχοντας λάβει μέρος σε αρκετές επιθέσεις κατά των Αγγλων αποικιοκρατών.
Εντάχθηκε από τους πρώτους αντάρτες στις τάξεις της Ε.Ο.Κ.Α και δεν ήταν λίγοι αυτοί, που τον χαρακτήρισαν ως τη Σημαία της Οργάνωσης. Συγκεκριμένα, η δράση του Δράκου ξεκινά από την πρώτη μέρα της έναρξης του Απελευθερωτικού Αγώνα, την 1η Απριλίου του 1955, όταν με την ομάδα του, με την κωδική ονομασία “ΑΣΤΡΑΠΗ” επιτέθηκε στην Κυπριακή Ραδιοφωνική Υπηρεσία, η οποία τότε ήταν υπό τον έλεγχο των αποικιοκρατών. Ο Μάρκος Δράκος έκοψε με ψαλίδι το αγκαθωτό σύρμα της περίφραξης και μπήκε πρώτος στον ραδιοσταθμό, με το περίστροφο προτεταμένο.
Στις 19 Ιουνίου, ο Δράκος με την ομάδα του οργάνωσε βομβιστική επίθεση εναντίον του αστυνομικού σταθμού της Κερύνειας στη Λευκωσία, ενώ προηγουμένως στις στις 24 Μαΐου τοποθέτησε βόμβα στο σινεμά «Παλλάς» με σκοπό τον θάνατο του Κυβερνήτη Άρμιτεϊτζ.
Το καλοκαίρι του 1955, μετά από προδοσία, ο Δράκος θα συλληφθεί και θα κατηγορηθεί για την κατοχή πυρομαχικών. Κρατήθηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας έως τις 15 Ιουλίου, που μεταφέρθηκε στο Κάστρο της Κερύνειας. Όμως, δεν έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα. Μαζί με άλλους 15 συναγωνιστές του σχεδίασαν την απόδρασή τους. Με τραγούδια και χορούς κατάφεραν να ξεγελάσουν τους Άγγλους φύλακες. Μέσα σε λίγα λεπτά θα βρεθούν ξανά ελεύθεροι στη θάλασσα της Κερύνειας, για να καταλήξουν στα βουνά του Κύκκου.
Μετά από αυτό, ο Δράκος σχημάτισε την πρώτη αντάρτικη ομάδα, με την ονομασία “ΟΥΡΑΝΟΣ”, καταφέρνοντας συντριπτικά κτυπήματα κατά των Άγγλων. Από τον Ιανουαρίο του 1956 η Ε.Ο.Κ.Α., ενέντεινε την αγωνιστική της δράση με ενέδρες και ένοπλες επιθέσεις εναντίον των αποικιοκρατών. Ακολούθησαν πολλές μάχες, όπως στο Μερσινάκι, τον Καλοπαναγιώτη, τον Κοκκινόγκρεμο και αλλού. Στην επιχείρηση στο Μερσινάκι έπεσε ο πρώτος νεκρός αντάρτης της Ε.Ο.Κ.Α., ο Χαραλάμπος Μούσκος (εξάδελφος του Μακαρίου). Ο Μάρκος Δράκος συνέχισε να πολεμά εναντίον του αξιωματικού Κουμπ. Μάλιστα, ενώ είχε τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι, κατάφερε να ξεφύγει και να συνεχίσει τον αγώνα του
Η δράση της ομάδας “ΟΥΡΑΝΟΣ” ήταν από τις πιο πετυχημένες. Ωστόσο, η προδοσία και πάλι, την έφερε προ του τέλους της. Οι άγγλοι αποικιοκράτες, αφού γνώριζαν την τοποθεσία του κρυσφηγετου του Δράκου, εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό, προκειμένου να τον εντοπίσουν. Πάνω από 10.000 στρατιώτες σκορπίστηκαν στα βουνά του Τροόδους, με σκοπό να διαλύσουν τις αντάρτικες ομάδες.
Ο Μάρκος Δράκος μαζί με την ομάδα του, σύμφωνα με μαρτυρία του συναγωνιστή του Τεύκρου Λοΐζου, αποφάσισαν, εν μέσω κεραυνών, αστραπών, χαλαζόπτωσης και βροντών, να μετακινηθούν. Γύρω στις 11 μ.μ. της 18ης Ιανουαρίου 1957 και μετά από πολύωρη πεζοπορία, οι Άγγλοι στρατιώτες βάλλουν εναντίον των ανταρτών και ο Μάρκος Δράκος ανταποδίδει τα πυρά. Ξαφνικά στο φως μιας αστραπής ο “Λυκούργος” (σ.σ το ψευδώνυμο του Μάρκου Δράκου) έγινε ορατός από τους στρατιώτες.
Ο Άγγλος που πυροβόλησε τον Μάρκο Δράκο κατέθεσε στη μεταθανάτια ανάκριση: «Στο φως της αστραπής ξαφνικά είδα έναν άνδρα να στέκεται μπροστά μου. Κοιταχτήκαμε στα μάτια, πυροβόλησα και μετά πυροβόλησε κι εκείνος». Ο Μάρκος Δράκος άφησε την τελευταία του πνοή, ηρωικώς μαχόμενος σ’ ένα λαγκάδι που οι παλιοί το ονόμαζαν «το αρκάτζιν του Δράκου». Σήμερα, βρίσκεται θαμμένος στα «Φυλακισμένα Μνήματα», μαζί με άλλους δώδεκα αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α.
Ο Αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α, Γεώργιος Γριβας “Διγενής”, εγκωμίασε το Μάρκο Δράκο με τα παρακάτω λόγια:
«Υπήρξεν αγνός, τίμιος, ανιδιοτελής και γενναίος μαχητής. Εκ των πρώτων προσέτρεξεν εις τας τάξεις της Οργανώσεως. Ο θάνατός του με απεστέρησε ενός αρίστου συμπολεμιστού, την δε Κύπρον ενός τέκνου της, το οποίον θα της ήτο λίαν χρήσιμον, όχι μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά και εις την μετ’ αυτόν δημιουργικήν εργασίαν διά την πρόοδον και ευημερίαν της. Η θλίψις μου διά τούτο ήτο μέγιστη. Αλλά και όλη η Κύπρος εθλίβη και τον εθρήνησε δικαίως. Ήρωες, ως ο Δράκος, και θνήσκοντες δεν παύουν να ζουν. Παραμένουν φωτεινοί οδηγοί των επιζώντων, διά την εκπλήρωσιν της αποστολής των εις ωραίους ευγενείς αγώνας».
2. *Κατελάρης Παντελής. Σκοτώθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1958 από έκρηξη βόμβας την οποία κατασκεύαζε, στο κρησφύγετό του σε περιοχή του χωριού Άγιος Ιωάννης Μαλούντας. Ο Παντελής Κατελάρης ανήκε σε πολυμελή αγροτική οικογένεια (είχε άλλα επτά αδέλφια) κι εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών δεν μπόρεσε να έχει ανώτερη μόρφωση παρά το ότι ήταν πολύ καλός μαθητής στο δημοτικό σχολείο του χωριού του. Μετά το δημοτικό αναγκάστηκε να εργαστεί από νεαρή ηλικία κι ακολούθησε το επάγγελμα του ξυλουργού. Ασχολείτο επίσης με τον αθλητισμό, υπήρξε αθλητής του ΓΣΠ και από τους ιδρυτές του αθλητικού - ποδοσφαιρικού σωματείου «Νέα Ταμασσός» στο χωριό του. Μετά την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα, μυήθηκε κι εντάχθηκε στις τάξεις της ΕΟΚΑ τον Νοέμβριο του 1955.
Στη συνέχεια μύησε ο ίδιος άλλα μέλη της οργάνωσης, ενώ παράλληλα ανέπτυξε πλούσια αγωνιστική δραστηριότητα: μεταξύ άλλων ανέλαβε την εξασφάλιση και συγκέντρωση οπλισμού (αφαίρεσε ακόμη κι από Άγγλους), πήρε μέρος σε πράξεις δολιοφθοράς με τοποθετήσεις βομβών, σε ενέδρες, και σε επιθέσεις, συνεργάστηκε δε και με τις ομάδες κρούσεως της Λευκωσίας.
Στις αρχές του 1957 έφθασε στην περιοχή Επισκοπειού ο ήρωας της ΕΟΚΑ Σταύρος Στυλιανίδης από τη Γιαλούσα της Καρπασίας, ειδικός στην κατασκευή βομβών και πυροδοτικών μηχανισμών. Ο Στυλιανίδης άρχισε να εργάζεται στην περιοχή, για τις ανάγκες της οργάνωσης, με βοηθό του τον Παντελή Κατελάρη. Ο τελευταίος κυκλοφορούσε ακόμη ελεύθερα γιατί δεν είχε μέχρι τότε εντοπιστεί από τους Άγγλους. Μαζί με τον Στυλιανίδη, ο Κατελάρης εργάστηκε για μερικούς μήνες. Τον Αύγουστο όμως του 1957 ο Στυλιανίδης σκοτώθηκε στο κρησφύγετό του, σε μάντρα κοντά στο χωριό Επισκοπειό, από έκρηξη βόμβας την οποία κατασκεύαζε.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα σκοτωνόταν ύστερα από πέντε μήνες και ο Κατελάρης. Μετά τον θάνατο του Σταύρου Στυλιανίδη, ο Κατελάρης ανέλαβε μόνος του τη συνέχιση της κατασκευής βομβών και ναρκών στην περιοχή, για τις ανάγκες της οργάνωσης. Επειδή δεν είχε επισημανθεί ακόμη από τους Άγγλους, χρησιμοποιούσε σαν εργαστήριό του το πατρικό του σπίτι στο Επισκοπειό. Όμως στις 27 Οκτωβρίου 1957, κατά τη διάρκεια αιφνιδιαστικής έρευνας των Άγγλων στο χωριό του, δεν πρόλαβε να κρύψει τις βόμβες που κατασκεύαζε στον ειδικό κρυψώνα του σπιτιού του, ανεκαλύφθη και συνελήφθη. Μαζί του συνελήφθησαν η μητέρα του και τρία από τα αδέλφια του που μεταφέρθηκαν στο κρατητήριο Ομορφίτας όπου υπέστησαν βασανιστήρια.
Ο Παντελής Κατελάρης, υποκρινόμενος ότι λύγισε από τα βασανιστήρια, προθυμοποιήθηκε να υποδείξει στους Άγγλους τοποθεσίες όπου υπήρχαν κρύπτες πυρομαχικών της ΕΟΚΑ. Μετεφέρθη προς τούτο στην περιοχή του χωριού του, υπό ισχυρή συνοδεία στρατιωτών, και υπέδειξε τοποθεσίες όπου τίποτε δεν υπήρχε. Κατά την επιστροφή, βρήκε την ευκαιρία που ζητούσε στο χωριό Λακατάμια, και κατόρθωσε να πηδήξει από το αυτοκίνητο και να δραπετεύσει. Παρά τα καταιγιστικά πυρά των Άγγλων εναντίον του, μπόρεσε να διαφύγει σώος. Για την απόδρασή του αυτή δέχθηκε τα προσωπικά συγχαρητήρια του αρχηγού της ΕΟΚΑ Γεωργίου Γρίβα - Διγενή.
Σαν καταζητούμενος ο Κατελάρης συνέχισε την εργασία κατασκευής βομβών και ναρκών σε εργαστήριο -κρησφύγετο σε περιοχή του χωριού Άγιος Ιωάννης Μαλούντας. Στο κρησφύγετό του αυτό σκοτώθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1958 από έκρηξη βόμβας την οποία κατασκεύαζε. Τη στιγμή του ατυχήματος ήταν μόνος στο κρησφύγετο. Η έκρηξη ήταν ισχυρότατη και τον διαμέλισε. Αργότερα οι συναγωνιστές του περιμάζεψαν τα διασκορπισμένα μέλη του σώματός του που τα έθαψαν κρυφά σε χωράφι εκεί κοντά. Ο θάνατός του δεν έγινε γνωστός στους Άγγλους, που συνέχισαν να τον καταζητούν. Η οικογένειά του πληροφορήθηκε τον θάνατό του ύστερα από μήνες.
Τον Ιανουάριο του 1965 έγινε εκταφή των οστών του και μεταφορά τους στο χωριό Επισκοπειό, όπου κι ετάφησαν.
Πρόσθετο τιμητικό αφιέρωμα για την ηρωική Βατυλή, που βαρύ τίμημα πλήρωσε σε όλους τους Απελευθερωτικούς Αγώνες, όπως και όλη η Μεσαορία και η κατεχόμενη Ελληνική Β. Κύπρος.
3.*Οι ήρωες της Βατυλής της Αγίας Μεσαορίας (Μεσαρκάς). Τόπος οικογενειακής καταγωγής και του ήρωα Χριστάκη Αντωνά. Πιο κάτω αποσπάσματα από ομιλία Ευρωβουλευτή Κώστα Μαυρίδη στο Εθνικό Μνημόσυνο Ηρώων Βατυλής με πρόσθετα τιμητικά σχόλια μας. Εύγε.
«Μετά τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, η ανεξάρτητη Κύπρος ξεκινά ένα αγώνα ειρηνικής προόδου και ευημερίας. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1960 μέχρι το 1974, η Κύπρος έκανε άλματα προόδου και κατέστη ο ζηλευτός παράδεισος της Μεσογείου. Ήταν ο καιρός της αθωότητας. Οι πλείστες οικογένειες ζούσαν μεν με τα λιγοστά με ενασχόληση γύρω από την γεωργία και κτηνοτροφία. Πολλά παιδιά ρίχνονταν νωρίς στη βιοπάλη και τα όνειρα της ζωής των νέων περιορίζονταν στις δυνατότητες της οικογένειας. Ωστόσο, τα παιδιά ελάμβαναν των αχράντων μυστηρίων της ορθόδοξης πίστης και της ελληνικής παιδείας μας και μπολιάζονταν με τις αξίες της οικογένειας, της φιλίας, της εργατικότητας, της αλληλεγγύης, της εντιμότητας κάνοντας βίωμα τους την φιλοπατρία. Σε εκείνο το περιβάλλον αναβιώθηκαν και τα παιδιά της Βατυλής που σήμερα μνημονεύουμε και δεόμαστε.
Η Βατυλή ευρισκόμενη στην καρδιά της Μεσαορίας έζησε τεράστια πρόοδο. Η Βατυλή ήταν ένα μικτό χωριό με πληθυσμό 3000 κατοίκων το 1973 (3/4 ελληνοκύπριοι και ¼ τουρκοκύπριοι). Οι κάτοικοι της Βατιλής ασχολούνταν βασικά με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Η Κοινότητα της Βατυλής συνδέθηκε άρρηκτα με την πορεία της Κύπρου. Από τον αγώνα της ΕΟΚΑ, στην τουρκοανταρσία του 1963-4 που υπήρξε η πρώτη απόπειρα της Τουρκίας να διαλύσει το Κυπριακό κράτος με την τουρκοανταρσία, όταν οι Τουρκοκύπριοι αποχώρησαν από τα όργανα της ΚΔ και δημιούργησαν τους πρώτους αυτόνομους θύλακες με αποκορύφωμα τους ανελέητους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας από τουρκικά αεροπλάνα τον Αύγουστο του 1964 και ο φρικτός θάνατος πολλών αμάχων. Έτσι φτάσαμε φυσικά το 1974.
Εκείνο που απεσοβήθηκε το 1964, επισυνέβηκε δυστυχώς το 1974 με την τουρκική εισβολή και έκτοτε την συνεχιζόμενη κατοχή. Το 1974, κατά την Β’ Φάση της τουρκικής εισβολής, οι κάτοικοι της κοινότητας έγιναν πρόσφυγες και διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο. Οι Βατυλιώτες έφυγαν κυνηγημένοι από το χωριό τους, τα σπίτια, τα χωράφια, τα περβόλια τους, τη γη τους, τη ζωή τους, το βιός τους.
Ιδιαίτερα κατά το 1974, η κοινότητα Βατυλής πλήρωσε βαρύ τίμημα με αρκετούς πεσόντες και αγνοούμενους στην προάσπιση της ελευθερίας σε ένα προδομένο αγώνα. Τιμούμε πρωτίστως εκείνους που θυσίασαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, τη ζωή τους, τα όνειρά τους. Τιμούμε επίσης και μνημονεύουμε τους γονείς τους που βίωσαν το μαρτύριο του χαμού των παιδιών τους και αρκετοί έφυγαν για το αιώνιο ταξίδι χωρίς καν να μάθουν την τύχη των παιδιών τους και χωρίς καν να νεκροφιλήσουν τα μαρτυρικά οστά τους.
Ενδεικτικά:
-Τομεάρχης ανταρτών Μάρκος Δράκος αγώνας ΕΟΚΑ 1957
Δημητράκης Πουλλαίδης (1957) αγωνιστής της ΕΟΚΑ που δολοφονήθηκε από τους Τούρκους το 1957.
-Ανδρέας Ιωάννου Κατσιάς, 17 ετών. Συνελήφθη από τους Τούρκους στην περιοχή της Νεάπολης στη Λευκωσία στις 16 Μαρτίου 1964. Τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο τουρκοκυπριακό χωριό Χαμίτ Μάντρες και κηδεύτηκε στις 21 Ιουνίου 2014.
-Κωστάκης Παπακώστας, 23 ετών, πατέρας ενός παιδιού. Σκοτώθηκε στις 29 Ιουνίου 1964 σε ατύχημα από εκπυρσοκρότηση όπλου σε φυλάκιο στην Άσπρη Μούττη στον Πενταδάκτυλο, όπου υπηρετούσε ως εθελοντής.
-Ανδρέας Πουλλαϊδης του Γιώργιου, 18 ετών, στρατιώτης, για χρόνια αγνοούμενος από 6 Αυγούστου 1974 ύστερα από μάχη με τα τουρκικά στρατεύματα σε περιοχή μεταξύ Λαπήθου – Καραβά.
-Κωστάκης Χ’’ Αντώνης, 19 ετών, κληρωτός στρατιώτης, 1974. Κτυπήθηκε από εχθρικά πυρά στις 24 Ιουλίου σε περιοχή μεταξύ Κουτσοβέντη – Βουνού.
-Βάσος Αγαθαγγέλου, 25 ετών, έφεδρος στρατιώτης πατέρας δυο παιδιών. Έπεσε στις μάχες Αγίου Δομετίου – Αγίου Παύλου στις 8 Αυγούστου 1974.
-Ανδρέας Πέτρου Αρτεμίου, 18 ετών, κληρωτός στρατιώτης, αγνοούμενος 1974. Χάθηκε ύστερα από μάχη με τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής στις 29 Ιουλίου 1974 σε περιοχή μεταξύ Συγχαρί – Δικώμου.
-Μιχαλάκης Πεκρής, 42 ετών, πολίτης έγγαμος πατέρας 8 παιδιών. Συνελήφθη από τα τουρκικά στρατεύματα στις 16 Αυγούστου 1974 καθώς επέστρεφε στη Βατυλή για να περιποιηθεί τα ζώα του. Θείος ήρωα Χριστάκη Αντωνά.
-Μάριος Μιχαήλ του Ιωάννου, 19 ετών, κληρωτός στρατιώτης. Κτυπήθηκε από εχθρικά πυρά και έπεσε στις 24 Ιουλίου 1974 σε περιοχή Κουτσοβέντη – Βουνού.
Γρήγορης Νικολάου το γένος Κονναρή έπεσε στο πεδίο της μάχης Μια Μηλιά.
-Αγνοούμενος 1974 Ανδρέας Πογιατζής του Αντώνη, 18 ετών, στρατιώτης. Χάθηκε ύστερα από μάχη στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας στις 20 Ιουλίου 1974. Σύμφωνα με μια μαρτυρία εκρατείτο στις φυλακές Σεραγίου. Κ.ά.π.
-Χριστάκης Άντωνα, Μεταξύ 14ης και 15ης Αυγούστου υπήρξε ηρωϊκή αντίσταση των παλληκαριών της Εθνικής Φρουράς του 226 Τ.Π. στο Παλαίκυθρο, αλλά και παντού όπου οι υπέρτεροι εισβολείς ύπουλα επιτέθηκαν …..Εγκαταλελειμμένοι, προδομένοι και σχεδόν άοπλοι οι ηρωικοί μας εθνοφρουροί, περικυκλώθηκαν από μύριους εισβολείς γιουρούκηδες και από δεκάδες τουρκικά τανκς και κανονιοβολήθηκαν ανηλεώς…. Πληγωμένοι και ετοιμοθάνατοι, αφού επέφεραν μεγάλες απώλειες στον εχθρό αρκετοί συνελήφθησαν, από τους βαρβάρους και βασανίσθηκαν βάναυσα για μέρες….ως εκδίκηση για την ηρωϊκή τους αντίσταση….. Μεταξύ αυτών και ο ήρωας αδελφός μου Χριστάκης Αντωνάς, ο οποίος ημιθανής πλέον προτού χάσει τις αισθήσεις του πολυβολώντας βροντοφώναξε… εξ ονόματος όλων των συμπολεμιστών του ΕΓΩ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΙ… Προτού αφήσει την τελευταία του πνοή έφτυσε τους βασανιστές του! (Ένορκες μαρτυρίες συμπολεμιστών του, που κατόρθωσαν να διαφύγουν.)
Ανάμεσα τους κάποιοι και άλλοι, που δεν πάτησαν τα 18, άλλοι μοναχογιοί και άλλοι έφεδροι με παιδιά και γυναίκα. Η αξία της θυσίας ενός ήρωα δεν τελειώνει την μέρα της θυσίας του. Η υπέρτερη αξία της θυσίας ενός ήρωα είναι στη συνέχεια, για να φωτοδοτεί την πορεία που εμείς οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Γνωρίζοντας και τιμώντας τους ήρωες μας, γνωρίζουμε από πού ερχόμαστε αλλά και που πρέπει να πάμε.
Δεν συγχωράμε όσους ενέδωσαν στους λωτούς της αμνησίας και δεν ξεχνάμε την προδοσία και την κατοχή. Και ενόσω έδαφος της Κύπρου, ευρωπαϊκό έδαφος, βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή, ο αγώνας για ελευθερία συνεχίζεται. Και οι λέξεις έχουν τη σημασία τους όπως ο πιο κάτω συγκλονιστικός στίχος του Λεύκιου Ζαφειρίου (Φίλος και συμμαθητής του Α. Αντωνά) που γράφτηκε το 1977:
«Ξερίζωσε από μέσα μου όλες τις λέξεις/ δώσε τους μια όποια σημασία/ κι ύστερα προσπάθησε να τις βάλεις πάλι/ με μια δική σου τάξη μέσα μου./ Ωστόσο εγώ θα επιμένω να λέω / την ελευθερία ελευθερία/ τον φόνο φόνο/ την ενοχή ενοχή/ μ’ ένα πείσμα τρελού που σκαλίζει/ στον τοίχο τ’ όνομά του/ με τα νύχια.»
Σας διαβεβαιώνουμε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Ούτε τα μνημόσυνα πάνε χαμένα, αλλά ρίχνουν λάδι στο καντήλι του αγώνα ενάντια στην κατοχή ώστε να προασπιστούμε την συλλογική μας εθνική ιδιοπροσωπεία και την πίστη μας και να διεκδικήσουμε ό,τι μας. Η χειρότερη μορφή υποδούλωσης είναι εσωτερική. Είναι η υποδούλωση της ψυχής στην ιδιοτέλεια και στο συμφέρον. Με αυτογνωσία, καταλήγουμε σε μια λυτρωτική διαπίστωση. Αξίζει να ζούμε ενόσω έχουμε λόγους να θυσιάσουμε τη ζωή μας. Εμείς έχουμε λόγους. Για μερικές αρχαίες κολώνες φαγωμένες από την αλμύρα και το φως της Μεσογείου. Για μερικούς πεταγμένους σταυρούς στα νεκροταφεία και στις συλημένες μας εκκλησίες. Απέναντι στις πάσης λογής ερπύστριες και βομβαρδισμούς, στην παιδεία μας μάθαμε από μικροί πως «απ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα αντρειωμένη Χαίρε ω Χαίρε Ελευθεριά». Και τα κόκκαλα των πεσόντων μας είναι ο πυρσός μέσα στα σκοτάδια που μας δείχνουν την πορεία και κρατούν την μνήμη ζωντανή να εκπληρώσουμε την αποστολή μας απέναντι στην Ιστορία μας. (Ειδικά, τέτοιες γιορτινές μέρες που η γέννηση του θεανθρώπου πρέπει να μας αναγεννά, όταν φωτεινά άστρα θα βγαίνουν ολόλαμπρα πάνω από τον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο), όταν θα αστράφτει ο καταγάλανος κυπριακός γιαλός και όταν θα λαμπυρίζει ο κάμπος της Μεσαορίας έχοντας στην καρδιά του τη Βατυλή, η σκέψη ας ταξιδεύει στα σπλάχνα μας που σήμερα μνημονεύουμε, που από σπλάχνα των γονιών και της κοινότητας τους έχουν μετουσιωθεί σε σπλάγχνα της Κύπρου και του Ελληνισμού για να μας φωτίζουν τον δρόμο μέσα στα σκοτάδια, να μην χαθούμε και να μην λησμονήσουμε μέχρι την άγια μέρα της επιστροφής ….»
4.*Γεωργίου Νίκος
Γεννήθηκε στο χωριό Παλαιχώρι, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 17 Οκτωβρίου 1918.
Πέθανε στις 25 Ιανουαρίου 1957 στα κρατητήρια Πλατρών, από βασανιστήρια.
Πέθανε στις 25 Ιανουαρίου 1957 στα κρατητήρια Πλατρών, από βασανιστήρια.
Ο Νίκος Γεωργίου τέλειωσε το δημοτικό σχολείο Παλαιχωρίου και σε ηλικία 13 ετών πήγε στη Λευκωσία, όπου διδάχθηκε την τέχνη του επιπλοποιού, παρακολουθώντας και μαθήματα βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής. Αργότερα άνοιξε δικό του καθαριστήριο στη Λευκωσία.
Υπήρξε μέλος της ΟΧΕΝ και της οργάνωσης ΠΕΟΝ (Παγκύπρια Εθνική Οργάνωση Νεολαίας). Μυήθηκε στον αγώνα στο τέλος του 1954 και συνεργάστηκε με τον αγωνιστή Πολύκαρπο Γιωρκάτζη στον τομέα των πληροφοριών. Το 1955 εντάχθηκε στις ομάδες κρούσεως Λευκωσίας μαζί με τον Ιάκωβο Πατάτσο. Διατηρούσε κρύπτη στο καθαριστήριό του, στην οποία έκρυβε όπλα και πυρομαχικά. Ο ίδιος δεν είχε τότε άμεση ανάμειξη σε εκτέλεση, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Είχε όμως συνεργασθεί με την ομάδα του σε άλλου είδους δράση, όπως ήταν η προετοιμασία για την τοποθέτηση βόμβας στο κρεβάτι του Κυβερνήτη Χάρντιγκ, στις 20 Μαρτίου 1956.
Στις 16 Απριλίου 1956 οι Άγγλοι πήγαν για έρευνα στο καθαριστήριό του. Διέφυγε τη σύλληψη προσποιούμενος ότι θα πήγαινε να καλέσει δήθεν τον ιδιοκτήτη του καταστήματος. Ο στρατός ανακάλυψε τα πυρομαχικά που έκρυβε κάτω από το λέβητα του νερού. Ο Νίκος κατέφυγε τότε στα βουνά του Μαχαιρά, όπου ενώθηκε με την ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου. Οι Άγγλοι τον επικήρυξαν με το ποσό των 5.000 λιρών. Τον Αύγουστο του 1956, με την επέκταση του τομέα Αυξεντίου και στα κρασοχώρια Λεμεσού, ο τομέας χωρίστηκε σε τέσσερις υποτομείς. Ο Νίκος Γεωργίου εντάχθηκε στην ομάδα, η οποία με κέντρο τα Λαγουδερά – Σαράντι δρούσε στο βόρειο τμήμα του τομέα και είχε πλούσια δράση.
Στις εξονυχιστικές έρευνες που διεξήγαγε ο αγγλικός στρατός τον Ιανουάριο του 1957, ανακαλύφθηκε στο σπίτι του Παπαχαράλαμπου το κρησφύγετό τους στο Σαράντι, όπου συνελήφθηκαν οι Νίκος Γεωργίου, Γεώργιος Μάτσης και Αργύρης Καραδήμας. Ο Νίκος Γεωργίου υπέκυψε σε τρομερά βασανιστήρια από τους Άγγλους στα κρατητήρια Πλατρών, όπου είχε μεταφερθεί με το Γεώργιο Μάτση, αρνούμενοι να αποκαλύψουν μυστικά της Οργάνωσης.
“Από το διπλανό κελί όπου βρισκόμουν”, μαρτυρεί ο αγωνιστής Γεώργιος Μάτσης “είδα κάποιον από τους βασανιστές που κλώτσησε στο κεφάλι το Νίκο Γεωργίου εκεί που τον βασάνιζαν και αμέσως το αίμα άρχισε να τρέχει από το στόμα του. Φτάνει, τον σκοτώσατε, τους φώναξα. Ο θάνατός του έγινε αιτία να σταματήσουν προσωρινά τα βασανιστήρια για όλους τους άλλους που είχαμε συλληφθεί από ολόκληρη την Πιτσιλιά”.
Πολλοί νεκροί αγωνιστές από βασανιστήρια των Τούρκων και Άγγλων σαδιστών το 55-59, όπως και χιλιάδες άμαχοι πέθαναν μαρτυρικά στα χέρια των βαρβάρων Τούρκων το 1974.
Τιμητικό αφιέρωμα του Α. Αντωνά.
Απόσπασμα.
Αγιάζεται το αίμα τους
τα λεβεντοκορμιά τους,
τα πολεμοκαπνισμένα,
που μυροφόρες νύφες τ΄ αλείψανε,
έτοιμα στην αθανασία,
στον παράδεισο να παν.
Με μύρα αθάνατα της θεάς,
Κύπριδας Αφροδίτης καμωμένα.
Σε κύπελλο, απ΄ του Τρόοδους,
το χρυσόδενδρο, την Λατζιά,
τα χρυσοπράσινα φύλλα καμωμένο.
Σε κύπελλο, απ΄ του Τρόοδους,
το χρυσόδενδρο, την Λατζιά,
τα χρυσοπράσινα φύλλα καμωμένο.
Απ΄ της Κερύνειας τα γιασεμιά,
τα μοσχομυρισμένα ρόδα.
Της Μόρφου τους λεμονανθούς,
των κυκλάμινων, των γλαδιόλων.
τα μοσχομυρισμένα ρόδα.
Της Μόρφου τους λεμονανθούς,
των κυκλάμινων, των γλαδιόλων.
Του Πενταδάκτυλου του Διγενή
Ακρίτα, θρυλικού βουνού, απόσταγμα,
αγριολούλουδων, ανεμώνων,
γλιστροκουμαριάς, δάφνης, άλλιου,
της άνθεμις, του κρόκου της Αφροδίτης.
Ακρίτα, θρυλικού βουνού, απόσταγμα,
αγριολούλουδων, ανεμώνων,
γλιστροκουμαριάς, δάφνης, άλλιου,
της άνθεμις, του κρόκου της Αφροδίτης.
Των λυγερόκορμων κυπαρισσιών
του Κυπαρισσόβουνου τ΄ άρωμα,
Της Μεσαρκάς τα φούλια,
των μεθυστικών νυχτολούλουδων,
της ζουλατζιάς, της αροδάφνης.
του Κυπαρισσόβουνου τ΄ άρωμα,
Της Μεσαρκάς τα φούλια,
των μεθυστικών νυχτολούλουδων,
της ζουλατζιάς, της αροδάφνης.
Της Αμμοχώστου το θαλασσινό,
άρωμα της Σαλαμίνας,
με την χρυσή την άμμο.
Του Καρπασιού του θυμαρίσιου,
του χαμομηλιού άρωμα,
αιώνιο κράμα μύρου αθανασίας.
άρωμα της Σαλαμίνας,
με την χρυσή την άμμο.
Του Καρπασιού του θυμαρίσιου,
του χαμομηλιού άρωμα,
αιώνιο κράμα μύρου αθανασίας.
Νεκρά τα σώματα τα ιερά,
όχι νεκρές οι ψυχές τους,
πλανώνται μέχρι σήμερα,
σαν άσβεστοι κομήτες πεντάχρυσοι,
πάνω απ΄ της Κύπρου τ΄ άπειρο,
του ολόφωτου ξάστερου ουρανού.
όχι νεκρές οι ψυχές τους,
πλανώνται μέχρι σήμερα,
σαν άσβεστοι κομήτες πεντάχρυσοι,
πάνω απ΄ της Κύπρου τ΄ άπειρο,
του ολόφωτου ξάστερου ουρανού.
Σαν λαμπάδες με ιερή φλόγα Αγίου Φωτός,
μετέωρα κρεμασμένες στον θόλο,
του Αποστόλου Ανδρέα, της σκλαβωμένης,
Αγίας Καρπασίας, πολιορκημένη εκκλησιά.
Το πνεύμα τους, αγέρηδες δυνατούς,
μελτέμια θα σηκώσει, σίφουνας,
καταιγίδα, θα γενεί κάποια στιγμή,
τους Τούρκους ν΄ αποδιώξει.
μετέωρα κρεμασμένες στον θόλο,
του Αποστόλου Ανδρέα, της σκλαβωμένης,
Αγίας Καρπασίας, πολιορκημένη εκκλησιά.
Το πνεύμα τους, αγέρηδες δυνατούς,
μελτέμια θα σηκώσει, σίφουνας,
καταιγίδα, θα γενεί κάποια στιγμή,
τους Τούρκους ν΄ αποδιώξει.
Η Κύπρος, τα μαύρα σύννεφα,
σκλαβιάς σύντομα θα τα σπρώξει…
σκλαβιάς σύντομα θα τα σπρώξει…
Τιμημένα και ένδοξα νέα μας παλληκαριά,
που την ζωή σας δώσατε στην ηρωική πατρίδα…
Αυτή η μικρή Κύπρος σας, η πολύπαθη,
αλλά ηρωική και περήφανη,
πάντα θα σας θυμάται,
θα σας ευγνωμονεί,
που με το αίμα σας το ιερό,
το αίμα της υπέρτατης θυσίας,
την γη της την ποτίσατε,
αθάνατη έγινε, αγίασμα την βρέχει.
που την ζωή σας δώσατε στην ηρωική πατρίδα…
Αυτή η μικρή Κύπρος σας, η πολύπαθη,
αλλά ηρωική και περήφανη,
πάντα θα σας θυμάται,
θα σας ευγνωμονεί,
που με το αίμα σας το ιερό,
το αίμα της υπέρτατης θυσίας,
την γη της την ποτίσατε,
αθάνατη έγινε, αγίασμα την βρέχει.
Νέα βλαστάρια αναγέννησης,
φυτρώνουν παλληκάρια,
της δικής σας αυτοθυσίας,
τιμής κι΄ ευψυχίας.
Ούριοι άνεμοι ελευθερίας, στη Κύπρο,
θα φυσήξουν, τα μαύρα σύννεφα,
και τους κατακτητές, θε΄ ν’ αποτραβήξουν.
φυτρώνουν παλληκάρια,
της δικής σας αυτοθυσίας,
τιμής κι΄ ευψυχίας.
Ούριοι άνεμοι ελευθερίας, στη Κύπρο,
θα φυσήξουν, τα μαύρα σύννεφα,
και τους κατακτητές, θε΄ ν’ αποτραβήξουν.
Τα λευκά ειρηνικά περιστέρια πάλι,
τον ουρανό της Κύπρου θε΄ να πλημυρίσουν.
τον ουρανό της Κύπρου θε΄ να πλημυρίσουν.
Ω! νεκροί μας, τιμημένοι ένδοξοι αδελφοί,
δικά μας αδέλφια, ηρωικά παλληκάρια…
δικά μας αδέλφια, ηρωικά παλληκάρια…
Αιωνία σας η μνήμη…
Χρόνια Πολλά σε όλους τους αδελφούς Έλληνες και είθε η νέα χρονιά στην Κύπρο την Ελληνική και πολύπαθη να φέρει ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
Επιμέλεια από Ομάδα Εργασίας και Έρευνας του συγγραφέα Α. Αντωνά.
11 σχόλια:
ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΙΕΡΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΗΡΩΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.
ΜΝΗΜΕΣ ΓΙΑ ΑΓΩΝΕΣ Κ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΑΠΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΕ ΑΞΙΕΣ.
ΓΙΑΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ.
Λόγω τιμητικής αναφοράς στουw δολοφονημένους εθνομάρτυρες της ηρωικής Βατυλής, της Αγίας Μεσαορίας (Μεσαρκάς) το 55-59, το 1963, το 1967, το 1974, από Τ/Κ εξτρεμιστές δολοφόνους και επειδή γίνεται μνεία και στον αγαπητό θείο Μιχάλη Ππεκρή τιμής και μνήμης ένεκεν προσθέτω. Μιχάλης Ππεκρής ξάδελφος του πατέρα μας Βασίλειου Αντωνά και θείος του ήρωα Χριστάκη Αντωνά. Ένας από τους πολλούς συγγενείς μας, που δολοφονήθηκε άνανδρα. Όταν τα τουρκικά στρατεύματα ισοπέδωναν τα Ελληνικά χωριά της Μεσαορίας η γυναίκα του έτρεμε στην ιδέα ότι οι θα μπουν οι Τούρκοι στο χωριό τους και θα τους βρουν εκεί. Ήδη τα κακά μαντάτα για τις δολοφονίες αμάχων, είχαν φτάσει. «Πάμε να φύγουμε, σκέψου τα παιδιά», τον προέτρεπε η γυναίκα του. Ο Μιχάλης σκεφτικός, και μη μπορώντας να αντιδράσει, ξεκίνησε κι αυτός για τον δρόμο, μαζί με τη γυναίκα του και τους υπόλοιπους συγχωριανούς. Έναν δρόμο που για πολλούς δεν είχε γυρισμό. Για τον ίδιο όμως η μοίρα επεφύλασσε άσχημο παιγνίδι. Προτού φύγει έβαλε τροφή και νερό στα ζώα της φάρμας του, έκλεισε τις πόρτες του σπιτιού και ξεκίνησε. Τα μάτια βούρκωναν στη σκέψη ότι ίσως να μην έβλεπε ξανά το σπίτι, τα κτήματα του, τα ζώα του, το σιτάρι, το χώμα, την ανόθευτη γη του.
Όταν ταλαίπωροι έφτασαν στην Λάρνκα οι συγχωριανοί μας συγγενείς και φίλοι τότε φιλοξενήθηκαν από Βατυλιώτες που είχαν σπίτια και στη Λάρνακα. Μόλις έφτασαν, η οικογένεια Ππεκρή και αδελφές του πατέρα μας και άλλοι συγγενείς φιλοξενήθηκαν από την μακαριστή μας μάνα Ανδριάνα, η οποία εκείνες τις μέρες αναζητούσε και αυτή τον γιο της. Όταν αποφάσισε ο θείος Ππεκρής να επιστρέψει στην ήδη κατεχόμενη Βατυλή, πρότεινε στον πατέρα μου να πάνε μαζί. Του είπε ο γέρο Βασίλης … να πάμε μεθαύριο Μιχάλη μου, διότι αύριο πρωί πρέπει να πάω με τον Αντώνη, να ψάξουμε σε κάποιο στρατόπεδο, για τον αγνοούμενο μας Χριστάκη. Δεν τον περίμενε και την επομένη το πρωί έφυγε … για πάντα …
Συνέχεια....
Α.Α.
Και έτσι ένας ακόμα γνήσιος αγωνιστής πατριώτης, «επέστρεψε» στο χωριό του στις 16 Αυγούστου 1974, μη μπορώντας να αντέξει τον αποχωρισμό από τη γη που τον γέννησε. Τη «Μεσαρκά». Κι αυτή ακριβώς η γη, που τον γέννησε, έμελλε να τον κλείσει μέσα στα σπλάχνα της για πάντα. Μόλις έφτασε στα πρώτα ήδη λεηλατημένα σπίτια της Βατυλής συνελήφθη από μέλη της εξτρεμιστικής Τ/Κ ΤΜΤ και Τούρκους στρατιώτες. Αφού βασανίστηκε βαναυσα, δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1974. Βρέθηκε θαμμένος σε ένα πηγάδι έξω από την Βατυλή. Τελευταία φορά που τον είδαν κάποιοι ζωντανό-νεκρό από τα βασανιστήρια, ήταν στις 16 Αυγούστου του 1974. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες μετριοπαθών ΤΚ στις 17 Αυγούστου, δολοφονήθηκε με εφτά πυροβολισμούς πισώπλατα και η σωρός του ρίχτηκε σε πηγάδι. Τον έσπρωξαν σε ένα παρακείμενο δάσος με ευκαλύπτους, του πήραν ό,τι είχε και δεν είχε πάνω του, και αφού τον κακοποίησαν βάναυσα τον άφησαν να πεθάνει αιμόφυρτος στη ρίζα ενός δέντρου.
Από τις εφτά σφαίρες, που δέχτηκε οι δύο τον βρήκαν στο κεφάλι. Σημειώνω κάτι συνταρακτικό περί αχαρστίας, Ανάμεσα στους Τούρκους στρατιώτες ήταν και οι Τουρκοκύπριοι εργάτες του, που ευεργέτησε ο Ππεκρής. Αυτοί τον κατέδωσαν ως «μη φίλο των ΤΚ.», αυτοί συμμετείχαν στην δολοφονία του και αυτοί ήδη διαμοίρασαν τα υπάρχοντα του, μόλις έφυγε . Tα 8 παιδιά του και η γυναίκα του (Χριστίνα Ππεκρή) είχαν πάντα μια κρυφή ελπίδα ότι ίσως θα τον ξαναέβλεπα ζωντανό, όπως όλοι μας, που αναζητούσαμε τους αγνοουμένους μας. ΦΕΥ! Η κηδεία του Μιχάλη Ππεκρή, από τη Βατυλή, πραγματοποιήθηκε μετά από 41 χρόνια, στις 9 Αυγούστου 2015. Όπως τον θυμάμαι, ήταν ένας λεβεντάνθρωπος και ποτέ δεν αρνήθηκε βοήθεια σε κανένα, ακόμη και στους Τουρκοκύπριους χωριανούς του, που συμμετείχαν στην δολοφονία του.
ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΜΑΣ.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΣ
Καλοκαίρι 1974. Όσοι έζησαν εκείνο το πρωινό, μπορούν ακόμη να ακούσουν τα τουρκικά μαχητικά τα οποία πηγαινοέρχονταν στον κυπριακό ουρανό και βομβάρδιζαν με εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ αμάχους και όσοι τυχαία γλύτωναν τους καταπατούσαν με τις ερπύστριες των τουρκικών εκατοντάδων τάνκς ή τους δολοφονούσαν εν ψυχρώ. Εκείνο το πρωινό άνω των 250.000 άνθρωποι έμελλε να εκδιωχθούν βάναυσα από τη μητέρα γη τους. Έμελλε να γίνουν πρόσφυγες, στην ίδια τους την πατρίδα. Σε λιγότερο από ένα μήνα, σήμανε η λήξη των εχθροπραξιών επί του κυπριακού εδάφους. Ο τουρκικός στρατός καταλαμβάνει το 38,5% της Κυπριακής επικράτειας και αφήνει πίσω του 6000 δολοφονημένους, 850 γυναίκες βάναυσα κακοποιημένες, 550 εκκλησίες λεηλατημένες …. 1619 Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι, ανάμεσά τους αρκετοί αδελφοί Ελλαδίτες και πολλά γυναικόπαιδα. Κανείς τους δεν γύρισε πίσω...
Οἱ Ἥρωες
Μέσα σε βόλια κι ὀβίδων κρότους
ἔπεσαν νιάτα μὲς στὸν ἀνθό τους.
Πᾶνε λεβέντες, πᾶνε κορμιὰ
κι ἄγνωστα τά ῾θαψαν στὴν ἐρημιά.
Κανεὶς δὲ ξέρει ποὺ τά ῾χουν θάψει,
κανεὶς δὲ πῆγε γιὰ νὰ τὰ κλάψει,
κανεὶς δὲν ἔκαψε γι᾿ αὐτὰ λιβάνι,
κανεὶς δὲν ἔπλεξε γι᾿ αὐτὰ στεφάνι.
Ἀνώνυμ᾿ ἥρωες, ἄγνωστοι τάφοι,
κανένας ὄνομα σ᾿ αὐτοὺς δὲ γράφει,
μήτε τὸ χῶμα τοὺς φιλοῦνε χείλη,
σταυρὸ δὲν ἔχουνε μήτε καντῆλι.
Μόνο μιᾶς κόρης μαργαριτάρια
κυλοῦν σὲ τάφους ποὺ κάποια μέρα
θὰ γίνουν κόσμου προσκυνητάρια
καὶ φάροι Νίκης γιὰ μία μητέρα. Σουρής
Λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις μια μάνα που ήλπιζε να δει ξανά τον αγνοούμενο γιο της, δεν μπορείς να πεις σε μια νιόπαντρη ότι ο άντρας της δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά, δεν μπορείς να σκοτώσεις την ελπίδα ενός παιδιού να δει ξανά τον πατέρα του ή τον αδερφό του, που χάθηκαν την αυγουστιάτικη νύχτα του 1974. Κι όμως, οι περισσότεροι στην Κύπρο γνώριζαν ενδόμυχα από τότε, ότι η πλειοψηφία των αγνοουμένων δεν βρίσκονταν εν ζωή και ότι εκτελέστηκαν είτε εν ψυχρώ από Τούρκους στρατιώτες του Αττίλα, όπως και έγινε εξάλλου, είτε εκτελέστηκαν από την εξτρεμιστικη ΤΚ ΤΜΤ.
Λίγα ρούχα, λίγα στρώματα, είδη πρώτης ανάγκης πήραν και τα υπόλοιπα υπάρχοντα έμεναν πίσω. Κανείς δεν υπολόγιζε εξάλλου ότι δεν θα επέστρεφαν ξανά στο σπίτι τους. Ο Μιχάλης, ένας από τους πολλούς πατριώτες, δίσταζε να αποχωριστεί το σπίτι του, τα ζώα του, τα χωράφια του. Ήταν λες και εγκατέλειπε ολόκληρη τη ζωή του εκεί ο ΜΙχάλης Ππεκρής ςτις πεδιάδες της «Μεσαρκάς».
Ένιωθε σαν να άφηνε πίσω του εκεί ριζωμένη, μαζί με το σιτάρι, που καλλιεργούσε, την καρδιά του, την ψυχή του. Μπορεί να έφευγε, αλλά ο νους του ήταν εκεί, εκεί και στους γιους του που βρίσκονταν στις επάλξεις, μαχόμενοι εναντίον του Αττίλα. Ταλαιπωρημένοι. Διψασμένοι, πεινασμένοι, όπως όλοι οι πρόσφυγες μας έφτασαν στο δασάκι της Άχνας και μετά φιλοξενήθηκαν από συγγενείς Βατυλιώτες της Λάρνακας. Εκεί επικρατούσε το χάος, κόσμος πολύς, ο καθένας προσπαθούσε να σώσει εαυτόν, αλλά και τους οικείους του. Μάνες έψαχναν παιδιά, αδέλφια τα αδέλφια τους, γυναίκες τους συζύγους τους, κλάματα, οδυρμοί για το κακό που τους βρήκε.
Μ.Ρ. Πρόσφυγας από κατεχόμενη Κερύνεια, που θρήνησε στενούς συγγενείς και φίλους σφαγιασμένους, από τους εγκληματίες τούρκους εισβολείς και τους εγκληματίες εξτρεμιστές Τ/Κ της ΤΜΤ και των Γκρίζων Λύκων. Με αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη ζητάμε επαναπροσέγγιση και Δ.Δ.Ο. ;;;;
Αδυνατώ να γράψω όποιο άλλο σχόλιο. Τρέμω σύγκορμη. Με τύφλωσαν καυτά δάκρυα ...
Εύγε παιδιά μας, που μας αφυπνίζετε και μας διδάσκετε ιστορία.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΜΑΣ.
Ντίνα.
ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟ. ΜΟΝΟ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΑΓΓΛΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΑ ΑΠΕΧΘΗ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ.
Κ.Κ.
Αρχείο.
Ο ήρωας Μιχάλης Ππεκρής δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1974 - Βρισκόταν 41 χρόνια θαμμένος σε πηγάδι.
Εκεί, στον δρόμο προς το χωριό τον συνέλαβαν πρώην ΤΚ υπάλληλοι του και τον παρέδωσαν στους Τούρκους στρατιώτες. Τους εξήγησε πως το μόνο που ήθελε ήταν να πάει να ποτίσει τα ζώα του που θα πέθαιναν από τη δίψα. Δυο μέρες χωρίς νερό. Οι Τούρκοι δεν έδωσαν καν σημασία. Αφού τον βασάνισαν βάναυσα, τον έσπρωξαν σε ένα παρακείμενο δάσος με ευκαλύπτους, του πήραν ό,τι είχε και δεν είχε πάνω του, και αφού τον κακοποίησαν βάναυσα τον άφησαν να πεθάνει αιμόφυρτος στη ρίζα ενός δέντρου.
Ο Μιχαλής Ππεκρής από την Βατυλή Αμμοχώστου βρέθηκε πεταμένος σε ένα πηγάδι έξω από την Βατυλή. Τελευταία φορά που τον είδαν κάποιοι ΤΚ ζωντανό ήταν στις 16 Αυγούστου του 1974. Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες στις 17 Αυγούστου δολοφονήθηκε με εφτά πυροβολισμούς πισώπλατα και η σωρός του ρίχτηκε σε πηγάδι.
Από τις εφτά σφαίρες που δέχτηκε οι δύο τον βρήκαν στο κεφάλι.
Μεταξύ των βασανιστών και εκτελεστών του και οι Τ/Κ, που ευεργέτησε, εργάτες του στην φάρμα του οι οποίοι και έκλεψαν όλα τα υπάρχοντα του.
«Άεις την πόρταν ανοιχτήν»
Η γιαγιά μου μπορεί να ξίασεν
αλλά εγιώ εν ιξιάννω...
Κάποτε μιτσής που μείνισκα μαζίν της
σιειμώναν καλοτζιαίριν
εφώναζέν μου λλίον πριν να τζοιμηθούμε
«Άεις την πόρταν ανοιχτήν, γιε μου, τζιαι μπορεί να ΄ρτει ο παππούς σου»...
Ήρτεν τελικά, ήβραν τον... φέρνουν μας τον 15 του Ιούλη...
τζιαι κανένας ακόμα εν εκατάλαβεν ότι εν να μας δόκουν μια κασιούαν κόκκαλα... κανένας...
ούλλοι εχαρήκαμεν τζιαι ήδη εγραφτήκαμεν να πάμε στο αεροδρόμιον της Χώρας να τον υποδεχτούμεν...
έρκεται ο παππούς μας, ρε...
έρκεται ο άντρας σου, α γιαγιά...
α μανά, έρκεται ο παπάς σου!!!
-Ο Αγνοούμενός μας Μιχαλάκης Ππεκρής του Γεωργίου-
(Ποίημα που έγραψε προς τιμήν του εκλιπόντος ένας από τους εγγονούς του)
Δοξα και τιμη στους ήρωες 55-59, 63, 67, 74.
Μινως
Στο συγκινητικό ποίημα του εγγονού του αείμνηστου ήρωα Ππεκρή αναφέρεται ...να πάμε στο αεροδρόμιο της Χώρας (Λευκωσίας) να τον υποδεχτούμε ...
Στο παλιό κατεστραμμένο αεροδρόμιο της Λευκωσίας βρίσκεται το Ινστιτούτο Γενετικής και DNA. Από εκεί περάσαμε όλοι οι συγγενείς αγνοούμενων, για να παραλάβουμε τα ιερά οστά των αγαπημένων μας, σε μια κασιούα (κιβωτιάκι).
Α.Α.
Για ακόμη μια φορά θερμά ευχαριστούμε την πατριωτική ιστοσελίδα KOUKFAMILY, για τις τιμητικές καταχωρήσεις των άρθρων μας, όπως και τους φίλους αναγνώστες της, για τα πρόσθετα σχόλια τους.
Επίσης ευχαριστίες και στους προσωπικούς μας αποδέκτες, για τα επί πλέον δεκάδες σχόλια τους.
Όλοι μας δίνετε κουράγιο για να συνεχίσουμε....
ΚΑΛΗ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ κ. ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑ.
Π.Β.
Είστε από τους λίγους, που σήμερα προβάλλουν την Ελληνική ένδοξη ιστορία της Κύπρου μας και την υπενθυμίζετε στους αδελφούς Έλληνες, αλλά και τους συμπατριώτες σας, για να μην ξεχνούν το δεν ξεχνώ ... ΕΥΓΕ!
Καλή χρονιά σε όλους σας. Ευχές και στον παλιό μου φίλο Αντώνη.
Αντωνία - Αθήνα
Δημοσίευση σχολίου