Μετάφραση: Ιωάννης Λάμπρου
Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα αυτή τη φορά. Οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί επευφημούν διαδηλωτές κατά του εγκλεισμού στην Κίνα. Τα μέλη του Κογκρέσου προσφέρουν ανεπιφύλακτη υποστήριξη. Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, αν και πιο επιφυλακτικός, είναι καλοπροαίρετος.
Κανένας δυτικός πολιτικός, απ’ όσο βλέπω, δεν προσβάλλει τους διαδηλωτές. Δεν απορρίπτονται ως εγωιστές ή κοινωνιοπαθείς, ούτε ως θύματα θεωριών συνωμοσίας. Ο γερουσιαστής Τζέιμς Λάνκφορντ κατέγραψε το γενικό κλίμα: «Στον λαό της Κίνας – σας ακούμε και στεκόμαστε δίπλα σας καθώς αγωνίζεστε για την ελευθερία σας».
Οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και οι αρθρογράφοι που πέρασαν το 2020 αποκαλώντας εκείνους που αντιτάσσονταν στον εγκλεισμό ως μάγκες και εγκληματίες, τώρα χειροκροτούν ακομπλεξάριστα τους Κινέζους ομολόγους τους. Βλέπουν απλούς ανθρώπους να στέκονται ενάντια σε μια αυταρχική κυβέρνηση, οι πολιτικές κατά του COVID της οποίας συνέτριβαν την ελευθερία.
Λοιπόν, τι άλλαξε; Ίσως οι ειδικοί λένε στον εαυτό τους ότι η ασθένεια είναι λιγότερο λοιμώδης τώρα ή ότι ο εμβολιασμός έχει αλλάξει την ισορροπία κινδύνου ή ότι, με κάποιο άλλο τρόπο, η καταστολή του Πεκίνου είναι λιγότερο αναλογική από εκείνες του 2020.Αλλά καμία από αυτές τις εξηγήσεις δεν στέκει.
Ναι, ο κορωνοϊός έγινε λιγότερο θανατηφόρος. Όλοι οι ιοί που μεταδίδονται μέσω της ανθρώπινης επαφής γίνονται τελικά λιγότερο θανατηφόροι επειδή έχουν μια εξελιγμένη τάση να θέλουν να κρατούν τους ξενιστές τους ενεργούς και επομένως πιο μολυσματικούς. Για να συμβεί αυτό, απαιτούν μια κρίσιμη μάζα. Αρκετοί άνθρωποι πρέπει να είναι αδύναμοι ή να σκοτωθούν από την αρχική έκδοση για να δώσουν πλεονέκτημα στα πιο ήπια στελέχη. Και, ναι, βοήθησαν και τα εμβόλια.
Αλλά οι αντισταθμίσεις είναι ουσιαστικά οι ίδιες στην Κίνα σήμερα όπως ήταν πριν από τρία χρόνια – θάνατοι από κορωνοϊό έναντι άλλων θανάτων. Η τρέχουσα αναταραχή πυροδοτήθηκε από μια πυρκαγιά στο Xinjiang, η οποία αφέθηκε να γίνει άσκοπα θανατηφόρα επειδή οι αρχές ακολουθούσαν τα πρωτόκολλα COVID. Με άλλα λόγια, ανέβαζαν τον COVID πάνω από άλλες μορφές δεινών.
Οι περισσότερες χώρες έκαναν το ίδιο το 2020 με, όπως βλέπουμε τώρα, καταστροφικά αποτελέσματα. Οι εγκλεισμοί δεν προκάλεσαν απλώς μια οικονομική κατάρρευση από την οποία θα χρειαστούμε χρόνια για να ανακάμψουμε. Απέτυχαν επίσης με τους δικούς τους όρους. Σκότωσαν περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που έσωσαν.
Μαντέψτε ποια ανεπτυγμένη χώρα είχε τη χαμηλότερη υπερβολική θνησιμότητα μεταξύ 2020 και 2022. Συνεχίστε, κάντε μια εικασία.Σωστά. Η Σουηδία, η οποία αρνήθηκε να κλείσει καταστήματα ή σχολεία ή να επιβάλει εντολή για μάσκα, είδε τους σωρευτικούς υπερβολικούς θανάτους να αυξάνονται κατά 6,8%, το χαμηλότερο ποσοστό στον ΟΟΣΑ. Συγκριτικά, τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 18% στην Αυστραλία, 24,5% στο ΗΒ και 54,1% στις Η.Π.Α.
Σε αυτό το στάδιο, διάφοροι αυταρχικοί, υποχόνδριοι και φετιχιστές μασκών διατυπώνουν περίεργα επιχειρήματα σχετικά με τη χαμηλή πληθυσμιακή πυκνότητα της Σουηδίας, σαν οι Σουηδοί να είναι ομοιόμορφα κατανεμημένοι στα δάση τους αντί να ζουν κυρίως σε πόλεις συγκρίσιμες με τις δικές μας. Αυτό που είναι εντυπωσιακό σε αυτό το επιχείρημα δεν είναι τόσο η ανεντιμότητα του (τον Μάρτιο του 2020, οι lockdown ισχυρίστηκαν ότι η Σουηδία αντιμετώπισε πλήρη καταστροφή, όχι ότι μπορεί να καταλήξει με ελαφρώς υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας από τη Φινλανδία) όσο η απόγνωσή της. Σε όλο τον κόσμο, βρισκόμαστε σε άρνηση. Απλώς δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι όλα όσα περάσαμε –η εκπαίδευση που διαταράχθηκε, η απότομη αύξηση των προβλημάτων ψυχικής υγείας, οι κατεστραμμένες καριέρες, τα χρέη– δεν ήταν τίποτα. Όπως οι χώρες που βγήκαν ακρωτηριασμένες από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, λέμε στον εαυτό μας ότι η θυσία πρέπει να είχε κάποιο σκοπό. Ίσως, τώρα όπως και τότε, να περάσουν δεκαετίες προτού μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την αποτρόπαια αλήθεια.
Κι όμως, κατά βάθος, το ξέρουμε ήδη. Γι’ αυτό απαντάμε όπως κάνουμε στις εικόνες των γενναίων διαδηλωτών στην Κίνα. Θα θέλαμε να είχαμε ανταποκριθεί με τον ίδιο τρόπο, ακόμα κι αν δεν μπορούμε ακόμη να αναγνωρίσουμε αυτή την επιθυμία στον εαυτό μας.
«Ας υποθέσουμε ότι η πανδημία δεν είχε ξεκινήσει στην Κίνα αλλά στον Καναδά ή την Ολλανδία, μια χώρα, με άλλα λόγια, όπου το κλείδωμα ολόκληρου του πληθυσμού ήταν προηγουμένως αδιανόητο», έγραψα τον Μάιο του 2020.Πρότεινα πως αν συνέβαινε αυτό, οι αρχές μπορεί να μην είχαν πανικοβληθεί ή ωθηθεί από ανεύθυνα μέσα ενημέρωσης να ακολουθήσουν τα πιο δρακόντεια μέτρα από φόβο μήπως είχαν χειρότερα ποσοστά θνησιμότητας από τους γείτονές τους σε μία μόνο μέτρηση.
Εκ των υστέρων, υποτίμησα τη δουλοπρέπεια, τη δειλία και τον αυταρχισμό μας. Απαιτήσαμε και πήραμε δύο ακόμη εγκλεισμούς – τρείς για ορισμένες χώρες – παρόλο που υπήρχαν όλα τα στοιχεία. Αποδείχθηκε ότι δεν ήμασταν λιγότερο πρόθυμοι για την αίσθηση της σταθερής κυβέρνησης από οποιονδήποτε άλλον.
Στις αρχές του 2020, κοιτάζοντας τι συνέβαινε στις κινεζικές πόλεις, ευχαρίστησα την τύχη μου που έζησα σε μια κουλτούρα που εξύψωνε την προσωπική ελευθερία σε σχέση με τη συλλογικότητα. Στην περίπτωση αυτή, χρειάστηκε μόνο η πιο μικρή ρωγμή για να καταρρεύσει αυτή η κουλτούρα. Θα την επαναφέρουμε ποτέ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου