iFamNews Serbia
Από τη Tajana Poterjahin
Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών που πέρασα στο μοναστήρι (όχι ως δόκιμη, αλλά ως φιλοξενούμενο ανήλικο παιδί) έμαθα αγιογραφία, κέντημα, ράψιμο, βυζαντινή μουσική. Καλωσόρισα και γνώρισα επισκέπτες από τη Ρωσία, την Ελλάδα, τη Γαλλία, αλλά και ντόπιους συγγραφείς, επιστήμονες, θεολόγους. Μπορούσα να διαλέγω κάθε μέρα ποιο βιβλίο (από τον Ντοστογιέφσκι μέχρι τον Μπερντιάεφ) θα έπαιρνα μαζί μου και θα διάβαζα στο κελί μου. Κι αν και από τότε δεν μου άρεσε να ταξιδεύω, ωστόσο είδα την Τρεμπίνιε και την Ερζεγοβίνη, τη λίμνη Σκαντάρ και τη θάλασσα. Βοηθούσα τις μοναχές καθώς ετοίμαζαν ρούχα για τους άπορους και συναντιόμουν και εγώ μαζί τους. Έμαθα να στρώνω τραπέζι για πενήντα άτομα και να φτιάχνω μαρμελάδα (όχι όλα μόνη μου φυσικά…) για εκατό πενήντα άτομα, έμαθα να ξυπνώ στις τέσσερις το πρωί χωρίς να γκρινιάζω και να στρώνω το κρεβάτι μου πριν φύγω από το κελί, έμαθα να φροντίζω τον εαυτό μου και τα ρούχα μου, τα κλινοσκεπάσματα και τα πράγματα μου, έμαθα και έζησα όλη τη θεία λατρεία.
Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο λύκειο.
Νομίζω ότι ήμουν πολύ τυχερή.
Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο λύκειο.
Νομίζω ότι ήμουν πολύ τυχερή.
Ποτέ, ακόμη και όταν άλλαξε εντελώς ο τρόπος ζωής μου, δεν σκέφτηκα ότι «έχασα κάτι» επειδή πέρασα τα πρώτα νιάτα μου με αυτόν τον τρόπο. Αντίθετα, τα θεμέλια που μπήκαν τότε έσωσαν τη ζωή και τη λογική μου όταν έβαλα τον εαυτό μου στο σκοτεινό μας κόσμο μέχρι τέλους….
Αν για κάτι μετανιώνω, είναι μόνο επειδή ήταν τα τελευταία χρόνια που ζούσαν και ο παππούς και η γιαγιά μου και θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι. Λυπάμαι κάπως που δεν έζησα λίγο περισσότερο χρόνο μαζί τους τότε.
Αυτή είναι η εμπειρία μου.
Θέλω λοιπόν να σας παρακαλέσω, να μην περιορίζετε τα παιδιά σας στις εμπειρίες που η κοινωνία θεωρεί «αναγκαίες», αλλά να τους δώσετε και άλλες προοπτικές. Δείξτε τους και άλλα που μπορούν να μάθουν και να ζήσουν, όσο είναι ακόμη πολύ μικρά. Η πρώτη νεότητα θα περάσει τελικά – και η άποψη πως πρέπει να τη «ζήσεις στα άκρα» (σημ. με τις κοινωνικά επιβαλλόμενες εμπειρίες) είναι μια πλάνη. Ένα άτομο που διδάσκεται να «ζει τη ζωή του στα άκρα» θα παραμείνει εγκλωβισμένο σε αυτόν τον τρόπο σκέψης για πάντα.
Έχουμε μια πολύ περιορισμένη αντίληψη για τη παιδεία και το στυλ της νεολαίας μας, η οποία έχει δημιουργηθεί σχετικά πρόσφατα. Και αναγκάζουμε όλους τους νέους, όποιες κι αν είναι οι ευαισθησίες, οι ανάγκες, οι επιθυμίες τους, να είναι «όπως όλοι οι άλλοι».
Και αυτό σημαίνει να είναι – «επαναστατικοί», πάντα πρόθυμοι για «διασκέδαση», ανεύθυνοι, εγωιστές, επιφανειακοί. Γιατί αυτό σημαίνει «νεότητα»…
Η νεότητα είναι αυτό που φτιάχνει κανείς. Όπως και κάθε άλλη ηλικία στη ζωή.
Και μέχρι σήμερα, το να κάνω εμετό σε μια λεκάνη τουαλέτας ενός κλαμπ δεν μου ακούγεται πιο ελκυστικό από τα πράγματα που περιέγραψα παραπάνω.
Και μέχρι σήμερα, το να κάνω εμετό σε μια λεκάνη τουαλέτας ενός κλαμπ δεν μου ακούγεται πιο ελκυστικό από τα πράγματα που περιέγραψα παραπάνω.
4 σχόλια:
Τα πρώτα μαθήματα ένα παιδί τα διδάσκεται από την οικογένεια του. Ειδικά στην Ελλάδα η οποία για χρόνια ήταν ευλαβής και τηρούσε τα χρηστά ήθη και έθιμα, που διδάσκει η Ορθοδοξία και το Ευαγγέλιο μας ... Όποιοι σήμερα αγνοούν και αυτά αλλά και τα παιδιά τους, να είναι βέβαιοι ότι στραβό δρόμο θα ακολουθήσουν και επιστροφή δεν θα έχουν .... Θα τα εγκλωβίσει δυστυχώς η νεοταξική "εκπαίδευση", της αθεϊας, του υλισμού, ευμάρειας της ασέβειας και της διαφθοράς ... που ήδη μας έχουν επιβάλει ... καθ΄υπαγόρευση.
Αναδημοσίευση.
Μέσα στην οικογένεια το παιδί είναι σε μία συνεχή αλληλεπίδραση με την μητέρα και τα άλλα μέλη της οικογένειας. Τότε ξεκινάει και η φροντίδα του παιδιού και ο γονεϊκός ρόλος. Κανένας γονέας δεν είναι αρκετά προετοιμασμένος για το μεγάλωμα και την ανατροφή του παιδιού, κανένας δεν γνωρίζει ακριβώς τι πρέπει να κάνει και οι περισσότεροι γονείς έχουν το άγχος εάν θα είναι αρκετά καλοί και επαρκείς στο νέο τους ρόλο. Εάν θα μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους, εάν θα διαπαιδαγωγήσουν σωστά τα παιδιά τους, έχουν άγχος για την ανατροφή, για τη συμπεριφορά του παιδιού τους, αλλά και για καθημερινά πρακτικά θέματα που αφορούν την φροντίδα, τη διατροφή, την υγεία, σχολείο, τη μόρφωση και γενικότερα επιλογές που πρέπει να κάνουν ως γονείς για τα παιδιά τους.
Η οικογένεια ασκεί σημαντική επίδραση στο παιδί και στη θέση του παιδιού μέσα στην κοινωνία. Καθοριστικό ρόλο παίζει ο τύπος της οικογένειας, οι προσδοκίες των γονέων από το παιδί, οι προσδοκίες των γονέων σχετικά με τον δικό τους ρόλο, οι πεποιθήσεις, οι κανόνες της οικογένειας, οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, καθώς επίσης, τα βιώματα και οι κοινωνικές επιδράσεις που θα δεχτεί το παιδί. Όλα τα παραπάνω επηρεάζουν την γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.
Επιπλέον, η οικογένεια λειτουργεί και ως φορέας πολιτισμού. Αυτό σημαίνει πώς μέσα από την οικογένεια το παιδί θα λάβει μηνύματα σχετικά με την κοινωνία, τον πολιτισμό, την ηθική και τις αξίες με τις οποίες μεγαλώνει ένα παιδί.
Το παιδί μέσα στην οικογένεια μαθαίνει να κοινωνικοποιείται βγαίνοντας αργότερα στην κοινωνία και σε ευρύτερα κοινωνικά πλαίσια όπως είναι το σχολείο κ.α. Πρώτα μαθαίνει να λειτουργεί μέσα στην οικογένεια με τους κανόνες και τις ηθικές αξίες που διέπουν το κάθε σύστημα και αργότερα προσαρμόζεται, κοινωνικοποιείται και εντάσσεται λειτουργικά στο κάθε καινούργιο πλαίσιο, όπως είναι το σχολείο, σύμφωνα με τους κανόνες αξίες που διέπουν αυτό. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό, οι γονείς να δίνουν βάση σε όλα τα πιθανά μηνύματα που το παιδί τους λαμβάνει μέσα από την οικογένεια και τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του.
Απόσπασμα της κ. Κατσαούνη Μαρίας- Ψυχολόγου (MSc)
Αγάπη και κοινωνική μόρφωση, είναι ό,τι έχεις μάθει απ’ τους γονείς σου!
Γράφει η Αντωνία Αντωνά, Σύμβουλος Ψυχικής υγείας, Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια - Εγκληματολόγος.
Ενδεικτικά αποσπάσματα.
Όπως μάθαμε να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας προς τους γονείς μας και όπως αυτοί ανταποκρίνονται, θα μας συνοδεύει για πάντα.
Ας υποθέσουμε πως η ζωή μας είναι βασισμένη σε μία σειρά μοτίβων, κινήσεων και αντιδράσεων που έχουν τις ρίζες τους στην παιδική μας ηλικία.
Ας υποθέσουμε ότι αν η παιδική μας ηλικία έχει υπάρξει, με οποιονδήποτε τρόπο, δυσλειτουργική, αυτή την οικεία δυσλειτουργία θα ψάχνουμε και στην υπόλοιπη ζωή μας.
Ας υποθέσουμε, τέλος, ότι όλες αυτές οι διεργασίες είναι υποσυνείδητες και ότι, ως εκ τούτου, βρισκόμαστε πάντα να αναρωτιόμαστε γιατί μας τυχαίνουν όλα τα ... στραβά και ανάποδα. Αυτή όμως είναι η περίληψη στο βιβλίο της ζωής όλων μας. Όλα ξεκινάνε από την παιδική ηλικία και την οικογενειακή διαπαιδαγώγηση που είχαμε ..
Σύμφωνα με όλες τις θεωρίες, ο τρόπος με τον οποίο σχετίζεται ένα βρέφος και αργότερα ένα παιδί με τους γονείς του και οι τρόποι με τους οποίους αυτοί ανταποκρίνονται, θα γίνουν αργότερα οι τρόποι με τους οποίους σχετίζεται με τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Για τους πρώτους 6 μήνες της ζωής τους τα μωρά εξαρτώνται αποκλειστικά από τους γονείς για όλες τους τις ανάγκες. Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν κάποιοι γονείς είναι ότι πιστεύουν πως με το να αφήσουν ένα μωρό 3, 4 μηνών να κλαίει, αυτό θα μάθει κάποια στιγμή να είναι αυτάρκες και θα σταματήσει να ενοχλεί.
Ένα μωρό αυτής της ηλικίας, αν αφεθεί να κλαίει, πράγματι κάποια στιγμή θα σταματήσει, όχι όμως επειδή ξαφνικά δεν επιθυμεί ή δεν έχει την ανάγκη που είχε όταν ξεκίνησε. Θα σταματήσει επειδή έχει λάβει ένα μήνυμα που του λέει ότι κανένας δεν είναι εκεί για να καλύψει τις ανάγκες του.
Όταν ολόκληρος ο κόσμος του δε, είναι οι γονείς του, αυτό μεταφράζεται σε μία απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης, το μωρό θα αποτραβηχτεί, θα σωπάσει και οι γονείς θα το μεταφράσουν ως επιτυχημένη μέθοδο πειθαρχίας για να μη γίνει το μωρό κακομαθημένο....
Όμως, ένα παραμελημένο παιδί, θα γίνει ένας εξαρτημένος ενήλικας, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό του, με ένα σκεπτικό που λέει ‘Αφού δεν ενδιαφέρονται για μένα, μάλλον είμαι/κάνω κάτι λάθος’, και χωρίς εμπιστοσύνη προς τους άλλους, με μία αντίστοιχη πεποίθηση που λέει ‘Η εμπιστοσύνη μου θα προδοθεί, η ανάγκη μου δε θα καλυφθεί.’
Στην ηλικία μεταξύ 12 και 18 μηνών, ένα ασφαλές παιδί, που νιώθει πως οι περισσότερες ανάγκες του καλύπτονται και υπάρχει μία σταθερή και ασφαλής βάση, θα αρχίσει να εξερευνά τον κόσμο, κάνοντας όλο και περισσότερα βήματα προς το άγνωστο, πριν επιστρέψει στην ασφάλεια της μαμάς ή/και του μπαμπά.
Ένα παιδί όμως που δεν έχει νιώσει αυτή τη σιγουριά, θα παραμένει πάντα κοντά στους γονείς, θα φοβάται να κοινωνικοποιηθεί και γενικά θα αποφεύγει οποιαδήποτε εξερεύνηση μπορεί να διακινδυνεύσει την παρουσία των γονιών του.
Και κάπως έτσι δημιουργούμε και επιλέγουμε σχέσεις, που είναι λάθος για τον ψυχισμό μας, εφ’όσον οι άνθρωποι ακολουθούμε μοτίβα που έχουμε βιώσει στη διάρκεια της ζωής μας και τα αναπαράγουμε με συνέπεια ώστε να μπορούμε να παραμείνουμε σε αυτό που γνωρίζουμε πώς να το "διαχειριστούμε", σαν οικείο.
Και ενώ γνωρίζω πως η λέξη ‘επιλέξει’ ίσως σας ακούγεται παράδοξη, γιατί ποιος θα επέλεγε να είναι σε σχέση με κάποιον που τον χτυπάει ή τον προσβάλλει, τη χρησιμοποιώ γιατί ο μηχανισμός επιλογής λειτουργεί ασυνείδητα και έτσι γίνεται σχεδόν μία ανάγκη.
Οι ανάγκες είναι, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, συνήθως δύο: Αφ’ ενός, πρέπει να επιλέξω να είμαι σε μία κατάσταση που γνωρίζω και άρα μπορώ να τη διαχειριστώ. Δεύτερον, είμαι σίγουρη ότι δεν αξίζω, γιατί αν άξιζα δε θα με έδερναν οι γονείς μου.
Ας δώσουμε λοιπόν στα παιδιά μας την σωστή παιδεία, για να μην βαδίζουν στο μέλλον σε λαβύρινθο χωρίς τον μίτο της Αριάδνης ή χωρίς πυξίδα.
Εξαιρετικό παιδαγωγικό άρθρο όπως και τα πρόσθετα διαφωτιστικά σχόλια ειδικών σε θέματα, τα οποία σήμερα είναι επίκαιρα όσον ποτέ. Τι να πρωτοδιαβάσεις εγκλήματα, βιασμοί, συμμορίες, ναρκωτικά. Ένα ποινικό μαύρο μητρώο ανηλίκων, που συνεχώς αυξάνεται και όλοι απαθείς κοιτάμε ...
Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη σήμερα σοβαρές ιστοσελίδες, που ασχολούνται με τα σοβαρά αυτά προβλήματα και που δυστυχώς έχουν αλώσει την άλλοτε χρηστή Ελληνική κοινωνία. Εμείς οι γονείς φέρουμε πρώτοι την ευθύνη για την μελλοντική πορεία των παιδιών μας. Ας επιλέξουμε να βγάλουμε παιδιά στη κοινωνία ως σωστούς πολίτες ή ως παράσιτα....;
Κωνσταντίνα
ΤΡΕΙΣ ΑΞΙΟΛΟΓΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΕΣ ΜΑΣ ΕΔΩΣΑΝ ΤΟ ΠΡΟΖΥΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΥΜΟΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
Δημοσίευση σχολίου