Δεν υπάρχει τίποτα "Έξυπνο" στις πόλεις επιτήρησης

16 Δεκεμβρίου 2022 | Γράφει ο γερουσιαστής Malcolm Roberts | Διαβάστε το εδώ 

 

Μετάφραση: Απολλόδωρος

 

Στις 3 Δεκεμβρίου, η Jo Nova έγραψε ένα άρθρο με τίτλο: Έρχονται τα κλιματικά λοκντάουν;; Θα σας παρακολουθούν στο προάστιό σας και θα χαίρεστε γι' αυτό (Climate lockdowns coming? You will be tracked in your suburb and happy about it), το οποίο προκάλεσε έκρηξη συναγερμού. 

 

Με την αδιάφορη ονομασία "κλιματικά lockdowns", πρόκειται για ένα παράξενο πείραμα κυκλοφορίας στο Oxfordshire που περιγράφεται ως "πρόγραμμα κατά των συχνών επιβατών", όπου το τοπικό συμβούλιο σκοπεύει να δημιουργήσει ένα σύστημα κοινωνικών πιστώσεων για τις μεταφορές, το οποίο θα τιμωρεί τους χρήστες που βγάζουν τα αυτοκίνητά τους εκτός έξι καθορισμένων ζωνών. 

 

Οι ζώνες αυτές σχεδιάζεται να αστυνομεύονται με κάμερες και πύλες, αφήνοντας τους κατοίκους ουσιαστικά "κλειδωμένους" για να "σωθεί το κλίμα". 

 

Όσο πιο βαθιά διαβάζει κανείς την πρόταση, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται ότι οι δημοτικοί σύμβουλοι κουράστηκαν να προσπαθούν να πείσουν τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς σύμφωνα με τους αυτοσχέδιους "πράσινους στόχους". 

 

Αντί να συνειδητοποιήσουν ότι τα ποδήλατα και τα λεωφορεία δεν είναι για όλους, αυτοί οι μικροσκοπικοί δικτάτορες επέλεξαν να επιβάλουν το θέμα με επιτήρηση και πρόστιμα. 

 

Η προσπάθεια να επικυρώσουν την απόφασή τους στα μάτια ενός εξαγριωμένου κοινού (πολλοί από τους οποίους θεώρησαν την πρόταση κάποιου είδους αστείο) ήταν πιο δύσκολη. Η ανταπόκριση στην πρόταση περιελάμβανε σχόλια όπως: 

"Το σύστημα θα προκαλέσει απόλυτο χάος". 

"Καταστρέφετε κοινότητες και επιχειρήσεις και την καρδιά της Οξφόρδης".
'Όλοι θα βρεθούν σε μειονεκτική θέση ανεξάρτητα από τη φυλή, τη θρησκεία ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Μπράβο σας, καταστρέψατε την Οξφόρδη για όλους".
'Το συμβούλιο έχει καθορίσει ποιοι πιστεύουν ότι πρέπει να παίρνουν άδειες και έχουν απλώς ακολουθήσει το σωστό στις μέρες του WOKE, γι' αυτό ένας σκληρά εργαζόμενος που πρέπει να πάει στη δουλειά του με το αυτοκίνητο ίσως μίλια μακριά μπορεί να το κάνει μόνο 100 μέρες το χρόνο και δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το αυτοκίνητό του τα Σαββατοκύριακα;' 

 

Ακόμη και οι "Αφυπνισμένοι νεοαριστεροί (Woke)" είναι δυσαρεστημένοι, με ένα άτομο να σχολιάζει: 

 

"Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να οδηγούν σε μέρη που ανήκουν σε μειονότητες λόγω φύλου, φύλου, φυλής, θρησκείας κ.λπ. επειδή τα μέσα μαζικής μεταφοράς και το ποδήλατο/περπάτημα αφήνουν τους ανθρώπους μαζικά ανοιχτούς σε διακρίσεις, παρενοχλήσεις, ακόμη και επιθέσεις". 

 

Πολύ λίγοι πιστεύουν την προσέγγιση "το Covid μας ανάγκασε να το κάνουμε", όπως αναφέρεται στο: The surprising stickiness of the "15-minute city" (Η εκπληκτική προσκόλληση της "πόλης των 15 λεπτών"), το οποίο είναι η ερωτική επιστολή του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ σχετικά με το γιατί ο κόσμος πρέπει να αγκαλιάσει την "ασφάλεια" μιας πόλης που μοιάζει με κύτταρο: 

"Με το Covid και τις παραλλαγές του να κρατούν τους πάντες στο σπίτι τους (ή πιο κοντά στο σπίτι από ό,τι συνήθως), η πόλη των 15 λεπτών μετατράπηκε από ένα "nice-to-have" σε μια κραυγή συσπείρωσης".
 

Παράξενο. Δεν θυμάμαι κανέναν που να επιθυμεί απεγνωσμένα να διατηρήσει τις ζώνες αποκλεισμού του Covid των 5 χιλιομέτρων - και όμως αυτό είναι το επιχείρημα που παρουσιάζεται χωρίς αμφισβήτηση σε δεκάδες έγγραφα αστικοποίησης που παρουσιάστηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη. 

 

Σε μια ενδιαφέρουσα ανατροπή, οι πόλεις των 15 λεπτών έχουν αυτοχαρακτηριστεί ως το αντίθετο των πιο γνωστών "έξυπνων πόλεων", κατηγορώντας την ουτοπία των έξυπνων πόλεων ως "άψυχη αποτυχία", παρόλο που και τα δύο σχέδια έχουν τον ίδιο γονέα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και πολλές πόλεις - όπως η Μελβούρνη και το Λονδίνο - εμφανίζονται τόσο στον κατάλογο των 15 λεπτών όσο και στον κατάλογο των έξυπνων πόλεων. 

 

Στην πραγματικότητα, αυτές οι δύο δομές πόλεων είναι εκφάνσεις της ίδιας ιδέας - υπερβολική κυβερνητική υπερβολή, όπου το ένα μοντέλο ελέγχει την κίνηση και το άλλο παρακολουθεί ψηφιακά τους πολίτες του. Είναι συμβιωτικά έργα - Net Zero παράσιτα που προσκολλώνται στις μητροπόλεις μας μέχρι να πεθάνουν. 

 

Σε κανένα σημείο δεν έχουν σταματήσει τα μέσα ενημέρωσης τους πολιτικούς μας ηγέτες και δεν τους έχουν ρωτήσει γιατί προσκαλούν μη εκλεγμένους διεθνείς οργανισμούς να "σχεδιάσουν" τις πόλεις μας. 

 

Αυτή η εφιαλτική ιδέα, αν και αποδίδεται στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, δεν είναι η δική τους πρωτότυπη. Για να σταματήσουμε αυτή την τοξική παγκόσμια μηχανή αστικού σχεδιασμού, πρέπει να βρούμε τις ρίζες της και να τις κόψουμε. 

 

Όταν τα Ηνωμένα Έθνη παρουσίασαν τους "Στόχους Βιωσιμότητας" το 2015, κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αριθμό 11: Βιώσιμες πόλεις και κοινότητες. 

 

Γιατί να το κάνουν; Οι 17 Στόχοι Βιωσιμότητας αντικατέστησαν τους απολεσθέντες 8 Στόχους της Χιλιετίας, των οποίων ο μόνος σκοπός ήταν να χρησιμοποιηθούν ως τροφή για συζητήσεις σε ατελείωτες διεθνείς συζητήσεις, όπου οι παγκόσμιοι ηγέτες γνέφανε σε ευγενείς υποσχέσεις για την "εξάλειψη της ακραίας φτώχειας", ενώ παράλληλα πουλούσαν συμφωνίες όπλων κάτω από το τραπέζι. 

 

Αντί αυτή η νέα παρτίδα Στόχων Αειφορίας να καταλήξει στον κάδο απορριμμάτων της γραφειοκρατίας, όπου και ανήκει, ένα εξουσιοδοτημένο Έθνος των Ηνωμένων Εθνών -που υποστηρίζεται από σοσιαλιστικά έθνη με αμφίβολα γεωπολιτικά κίνητρα- έβλαψε θανάσιμα το δυτικό οικονομικό μοντέλο. 

 

Για παράδειγμα, προκειμένου να επιδιώξουν τον πανίσχυρο Στόχο 13: Δράση για το κλίμα - οι κυβερνήσεις έχουν εισαγάγει πολιτικές Net Zero με τη συμβουλή του ΟΗΕ, οι οποίες έχουν καταστήσει εντελώς ανεφάρμοστους τους Στόχους 1: Καμία φτώχεια, 2: Μηδενική πείνα, 7: Προσιτή και καθαρή ενέργεια, 8: Αξιοπρεπής εργασία και οικονομική ανάπτυξη, 10: Μείωση των ανισοτήτων και 16: Ειρήνη, δικαιοσύνη και ισχυροί θεσμοί. 

 

Ο εξαναγκασμός των υπογραφόντων τους Στόχους Αειφορίας να επιδιώκουν την "ανανεώσιμη ενέργεια" οδήγησε σε εκτεταμένη ενεργειακή φτώχεια και επιδείνωσε άσκοπα την κρίση πληθωρισμού. Έχει επίσης αποφέρει σε πολλές εταιρείες που συμμετέχουν στα Ηνωμένα Έθνη μια περιουσία και δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσουμε ότι ιδέες όπως η "15λεπτη πόλη" δεν θα έχουν ένα παρόμοιο πλήθος δικαιούχων που περιμένουν να εξαργυρώσουν τη δυστυχία των πολιτών. 

 

Οι βιώσιμες πόλεις - το ευρύτερο κίνημα που γέννησε τις πόλεις των 15 λεπτών - είναι μια λύση σε ένα πρόβλημα που υπάρχει μόνο λόγω της διαδικασίας του ΟΗΕ να ενθαρρύνει τους πολιτικούς ηγέτες να καταστήσουν την ιδιωτική γεωργία οικονομικά μη βιώσιμη για τις οικογένειες. 

 

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια μαζική έξοδο προς τις πόλεις (και πρόκειται να συμβεί ξανά με χιλιάδες Ολλανδούς αγρότες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους για να επιτύχουν τους στόχους Net Zero). 

 

Με τον πληθυσμό να συμπυκνώνεται ολοένα και περισσότερο στις πόλεις - που συνθλίβονται από τη μη βιώσιμη και ανεξέλεγκτη μετανάστευση από τον τρίτο κόσμο που έλκεται από το σύστημα πρόνοιας της Δύσης - τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν ξαφνικά ότι η αστικοποίηση είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να "λυθεί" μέχρι το 2030, επειδή οι πόλεις ευθύνονται για το "70% των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα" και το "60% της χρήσης των πόρων". 

 

Προφανώς... Μια άδεια μάντρα χρησιμοποιεί λιγότερους πόρους από έναν ουρανοξύστη. 

 

Η κύρια ανησυχία του ΟΗΕ είναι ότι "η πείνα και οι θάνατοι θα μπορούσαν να αυξηθούν σημαντικά στις αστικές περιοχές". Μια λογική κυβέρνηση θα μπορούσε να το διορθώσει αυτό, καταργώντας τους κανονισμούς του Net Zero και επιτρέποντας στους αγρότες να επιστρέψουν στη γη για να καλλιεργήσουν τρόφιμα, αλλά η γραφειοκρατία των πόλεων είναι αλλεργική στη λογική και παντρεμένη με την ιδέα ότι "οι αγρότες σκοτώνουν το κλίμα". 

 

Εισάγετε την υστερία της περασμένης εβδομάδας, όπου ο κόσμος έλαβε γνώση του κομητειακού συμβουλίου του Οξφορντσάιρ, το οποίο προσφέρθηκε εθελοντικά ως πειραματόζωο για την ατζέντα του κλίματος. 

 

Η λεπτομέρεια του κλειδώματος μιας πόλης δεν είναι τόσο δύσκολη όσο φαντάζεστε. Οι "φόροι κυκλοφοριακής συμφόρησης" του Λονδίνου δεν διαφέρουν και πολύ από τα προτεινόμενα "φίλτρα κυκλοφορίας" της Οξφόρδης. Η αντιγραφή σε μια αυστραλιανή πόλη μπορεί να είναι τόσο απλή όσο η επέκταση των διοδίων μας με την προσθήκη "περιβαλλοντικών τελών" ή η αποστολή προστίμων σε όποιον ταξιδεύει στο CBD πάρα πολλές φορές. 

 

Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Κλόβερ Μουρ του Σίδνεϊ να τρέφει τα σάλια του για έναν φόρο που θα αυξάνει τα έσοδα από την κλιματική αλλαγή και θα απελευθερώνει περισσότερους ποδηλατόδρομους; 

 

Το BBC επαίνεσε την επιβολή του φόρου στην Οξφόρδη λέγοντας ότι "θα μειώσει τις περιττές μετακινήσεις και θα καταστήσει το περπάτημα, την ποδηλασία και τα δημόσια και κοινόχρηστα μέσα μεταφοράς τη "φυσική πρώτη επιλογή"". 

 

Το να λένε στους κατοίκους πού μπορούν να οδηγούν στην ίδια τους την πόλη χρησιμοποιώντας την "πειραματική διαταγή ρύθμισης της κυκλοφορίας" ακούγεται σαν κάτι βγαλμένο από το απόγειο της κομμουνιστικής κυριαρχίας στην Ευρώπη, αλλά η πρόταση εγκρίθηκε στις 29 Νοεμβρίου από το υπουργικό συμβούλιο του δημοτικού συμβουλίου. 

 

Φυσικά, σε ορισμένες από τις αγαπημένες ομάδες ταυτότητας του συμβουλίου χορηγούνται εξαιρέσεις, ενώ οι απλοί, σκληρά εργαζόμενοι ιδιώτες που διατηρούν επιχειρήσεις αναμένεται να αντιμετωπίσουν όλους τους περιορισμούς και να πληρώσουν το μεγαλύτερο μέρος των προστίμων - αναμφίβολα επειδή θεωρούνται οι "κακοί καπιταλιστές" της πόλης, ακόμη και αν δεν λένε αυτό το τελευταίο μέρος φωναχτά. 

 

Αν είστε προσκολλημένοι στην ιδεολογία ότι αυτό το μέτρο δεν αφορά τον έλεγχο - αφορά τη "σωτηρία του πλανήτη", το συμβούλιο της Οξφόρδης παραδέχεται ότι το σύστημα θα έχει πιθανότατα το αντίθετο αποτέλεσμα. 

 

'Οπουδήποτε στην πόλη εξακολουθεί να είναι δυνατή η πρόσβαση με αυτοκίνητο, αν και οι οδηγοί αυτοκινήτων χωρίς άδεια θα πρέπει να χρησιμοποιούν διαφορετική διαδρομή κατά τις ώρες λειτουργίας των φίλτρων κυκλοφορίας'. 

 

Οργισμένοι κάτοικοι της Οξφόρδης επεσήμαναν ότι ο περιφερειακός δρόμος θα καταλήξει σε εφιάλτη, με τους μικρότερους δρόμους να συμφορούνται σε μεγάλο βαθμό, καθώς τα οχήματα προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους γύρω από τα γελοία "φίλτρα κυκλοφορίας", με αποτέλεσμα να κάνουν μεγαλύτερες διαδρομές και να χρησιμοποιούν περισσότερα καύσιμα - προσθέτοντας έτσι στις συνολικές εκπομπές, αντί να τις μειώσουν. 

 

Το συμβούλιο φαίνεται να αντιμετωπίζει αρνητικά τα αυτοκίνητα, χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "απαραίτητες μετακινήσεις με αυτοκίνητο" και θέλοντας "οι μεμονωμένες μετακινήσεις με αυτοκίνητο να περάσουν σε δεύτερη μοίρα", τις οποίες είμαι σίγουρος ότι έχω ξαναδεί κάπου... 

 

Αυτή η λατρεία των πανεπιστημιακών ποδηλατών και των μικρών ατόμων που ο τρόπος ζωής τους επιτρέπει να περιπλανώνται μεταξύ της περιστασιακής εργασίας και της τοπικής καφετέριας, υπάρχει αποκομμένη από την πραγματικότητα της ευρύτερης κοινωνίας που επιτρέπει την ύπαρξη της άνετης θέσης τους. 

 

Η επιβολή περιορισμών στις επιχειρήσεις και το εργατικό δυναμικό που δημιουργεί αυτούς τους ειδυλλιακούς τρόπους ζωής δεν θα οδηγήσει σε "ασφαλείς, καθαρές, πόλεις" - θα δημιουργήσει ακριβούς, αργούς, μη λειτουργικούς εφιάλτες που οι άνθρωποι θα εγκαταλείψουν γρήγορα. 

 

Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον ΟΗΕ να πείσει τους πολιτικούς ότι σε αυτόν τον "υπέροχο παγκοσμιοποιημένο κόσμο" οι άνθρωποι θα πρέπει να αναγκαστούν να ζουν μέσα σε "φούσκες" 15 ή 20 λεπτών και να ενθαρρύνονται να μην τολμούν να βγουν έξω, επειδή κάτι τέτοιο θα μπορούσε να "θέσει σε κίνδυνο τον πλανήτη". 

 

Η υιοθέτηση των "προσβάσιμων γειτονιών" είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος απόκρυψης -μέσω της ευχάριστης γλώσσας- της πρόθεσης της κυβέρνησης να παγιδεύσει τους ανθρώπους μέσα σε μικρόκοσμους, κλείνοντάς μας σε πολύ πραγματικά κελιά και τιμωρώντας μας οικονομικά αν επιλέξουμε να περιπλανηθούμε πέρα από τα τείχη της πόλης. 

 

Η "κλιματική κρίση" και η πανδημία του Covid πιστώθηκαν από κοινού την "επιταχυνόμενη ανάγκη" για την εφαρμογή της πόλης των 15 λεπτών. Τον Ιούλιο του 2020, η ομάδα C40 Cities Climate Leadership Group δημοσίευσε επίσημα την πρόθεσή της να υπογράψει το έργο στο πλαίσιο του περιβόητου μαντρόσκυλου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ "Build Back Better" (Οικοδομήστε ξανά καλύτερα). 

 

Το επίκεντρο της C40 Cities δεν είναι η άνεση και η ελευθερία των πολιτών, αλλά η "κλιματική αλλαγή" και προεδρεύεται από τον δήμαρχο του Λονδίνου Sadiq Khan. 

 

Πρόεδρος της είναι ο Michael Bloomberg, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Bill Clinton είναι ιδρυτικός εταίρος και ο Mark Watts είναι ο εκτελεστικός διευθυντής. 

 

Το Λονδίνο του Sadiq Khan απέχει πολύ από το να "ξαναχτίζει καλύτερα", αλλά αποκτά τη φήμη του "μαχαιρωμένου κέντρου", όπου η εγκληματικότητα των πολιτών έχει οδηγήσει σε μαζική έξοδο των ντόπιων Λονδρέζων που δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με την επικίνδυνη, δυσλειτουργική, υπερπλήρη, "σύγχρονη πόλη" του. 

 

Εξαιτίας των πολιτικών "Net Zero", το Λονδίνο θα τρέμει κατά τη διάρκεια ενός χειμώνα που θα μαστίζεται από διακοπές ρεύματος και τιμές ενέργειας που οι απλοί άνθρωποι απλά δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά. Καλώς ήρθατε στο μέλλον. Η Μελβούρνη και το Σίδνεϊ βρίσκονται στον κατάλογο των πόλεων C40. 

 

Αυτό που βλέπουμε να αναπτύσσεται είναι η σύγχρονη φεουδαρχία - ένα δίκτυο μικροσκοπικών πόλεων-κρατών που διοικούνται από παντοδύναμα συμβούλια τα οποία λειτουργούν ως άρχοντες και λένε στους αγρότες πού μπορούν να πάνε. 

 

Μακριά από το να "φέρει επανάσταση στον τρόπο που σκεφτόμαστε για τα αστικά σπίτια", έχει τροφοδοτήσει μια βαθιά οπισθοδρόμηση πίσω στη μεσαιωνική περίοδο. Μας αναγκάζουν ακόμη και να περπατάμε μεταξύ των πόλεων και να μεταφέρουμε τα εμπορεύματά μας με το χέρι. 

 

Το Forbes αποδίδει τα εύσημα στον γαλλοκολομβιανό πολεοδόμο Carlos Moreno. Ο Moreno είναι διάσημος επειδή θέλει να "διαταράξει την παραδοσιακή προσέγγιση των πόλεων που επικεντρώνεται στο αυτοκίνητο" και του απονεμήθηκε το βραβείο "Scroll of Honour Award" της UN-Habitat για τις ανοησίες του. 

 

Ο ίδιος, με τη σειρά του, αναφέρει ως κύρια επιρροή την αμερικανοκαναδή δημοσιογράφο Jane Jacobs - η Jacobs ήταν αποδέκτης βραβείου του Ιδρύματος Rockefeller για την "παραγωγή μιας κριτικής μελέτης του πολεοδομικού σχεδιασμού" στην Αμερική και συγγραφέας του συχνά επικριμένου βιβλίου: The Death and Life of Great American Cities (Ο θάνατος και η ζωή των μεγάλων αμερικανικών πόλεων). 

 

Ωστόσο, η ρομαντική τους άποψη για το πώς λειτουργούν οι πόλεις αγνοεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν στην πραγματικότητα. Η Οξφόρδη έχει κάνει ένα παρόμοιο λάθος. Προσπαθώντας να ξαναφτιάξουν τη μνήμη μιας πόλης χωρίς αυτοκίνητα και πεζούς, έχουν ξεχάσει ότι μια σύγχρονη πόλη δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τα παρελκόμενα της αποτελεσματικής ιδιωτικής μεταφοράς. 

 

Τι γίνεται με τους ηλικιωμένους, οι οποίοι δεν μπορούν να ανέβουν σε ποδήλατο; Οι μητέρες που προσπαθούν να μεταφέρουν τα παιδιά τους με τα ψώνια μιας εβδομάδας; Οι γυναίκες που επιστρέφουν αργά στο σπίτι, ανησυχώντας για την ασφάλειά τους; Ή οποιοσδήποτε, πραγματικά, στη βροχή ή στο χιόνι; Ο ιδεαλισμός δεν είναι πραγματικότητα, και ο πολιτισμός πρέπει να λειτουργεί στον κόσμο όπως είναι - όχι όπως τον προτιμά η ακαδημαϊκή κοινότητα. 

 

"Η υιοθέτηση μιας στρατηγικής για την πόλη των 15 λεπτών σημαίνει ότι πρέπει να επιδιώξουμε ένα αστικό μοντέλο που θα επιτρέπει σε όλους, σε κάθε γειτονιά, να καλύπτουν τις περισσότερες από τις καθημερινές τους ανάγκες σε μικρή απόσταση με τα πόδια ή με το ποδήλατο από το σπίτι τους. 

 

Δημιουργεί μια πόλη "ανθρώπινης κλίμακας" που αποτελείται από ζωντανές, φιλικές προς τους ανθρώπους, "ολοκληρωμένες" γειτονιές..." έγραψε κάποιος που δεν χρειάστηκε ποτέ στη ζωή του να δουλέψει ή να τρέξει στα μαγαζιά μέσα στη ζέστη της Αυστραλίας. 

 

Το προνόμιο αυτών που βρίσκονται πίσω από αυτές τις πρωτοβουλίες αποκαλύπτει πόσο λίγη πραγματική εμπειρία έχουν. Οι πόλεις στοχεύουν πάντα στην αποτελεσματικότητα. Οι πολεοδόμοι - πραγματικοί πολεοδόμοι - προσπάθησαν να μεταφέρουν την κυκλοφορία και τους ανθρώπους, μεγιστοποιώντας παράλληλα τις υπηρεσίες. 

 

Σίγουρα δεν κάθονταν και δεν σχεδίαζαν τρόπους για να συνωστίζονται σκόπιμα περιοχές ή να παγιδεύουν τους πολίτες μέσα σε φούσκες. Είναι απόλυτη τρέλα, αντι-ανθρώπινο και θλιβερά ανεφάρμοστο. 

 

Δεν υπάρχει τίποτα "έξυπνο" ή "βολικό" στις πόλεις των 15 λεπτών - παρόλο που αυτό υπονοεί το όνομά τους. Αυτές τις μέρες είστε "χαζός" αν δεν θέλετε να σας παρακολουθεί η κυβέρνηση, ανόητος αν απολαμβάνετε την ιδιωτικότητα, άπληστος αν συμμετέχετε στον καπιταλισμό και "καθυστερημένος" αν δεν θέλετε να ρίξει ο ΟΗΕ μερικές κατσαρίδες στο χριστουγεννιάτικο μπάρμπεκιου σας. 

 

Η πράσινη γραφειοκρατία έχει γίνει πολύ καλή στο να διατυπώνει παράλογες απαιτήσεις ως "κοινωνικές απαιτήσεις", σε σημείο που οι αγρότες να ανακηρύσσονται "κλιματικοί εγκληματίες" αν θέλουν να έχουν ένα προσωπικό αυτοκίνητο, ενώ η ελίτ της πολιτικής τάξης κάνει βόλτες σε όλο τον κόσμο με ιδιωτικά τζετ, απονέμοντας στον εαυτό της βραβεία για τη σωτηρία του πλανήτη. 

 

Σε ποιο σημείο οι Αυστραλοί θα σηκωθούν και θα πουν "Βασικά, όχι ευχαριστώ φίλε..." στους δημοτικούς συμβούλους των πόλεων που επιδίδονται στις φαντασιώσεις τους περί Μεγάλου Αδελφού; Πότε το "αρκετά" είναι πραγματικά αρκετό; 

 

Θα σταματήσουμε στις πόλεις των 15 λεπτών ή θα φτάσουμε μέχρι το κλιματικό λουκέτο;
 

----

Δικτυογραφία:
There is nothing ‘smart’ about surveillance cities | Principia Scientific Intl.
https://principia-scientific.com/there-is-nothing-smart-about-surveillance-cities/

Share