Οι διάφορες «οπισθοχωρήσεις» στις οποίες υποχρεώθηκε ο Ελληνισμός στο διάβα των αιώνων, δεν άφησαν πίσω τους ως παρεπόμενο μόνο χαμένες πατρογονικές εστίες και παρακμασμένες πάλαι ποτέ κραταιές κοινότητες, αλλά κι έναν βαθύτατα τραυματισμένο εθνικό ψυχισμό.
Μικρά Ασία, Βόρεια Ήπειρος, Αίγυπτος, κατεχόμενη Κύπρος και ασφαλώς η πρωτεύουσά μας, η Κωνσταντινούπολη, αποτελούν τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις εδαφών και κοινοτήτων του Έθνους, η απώλεια/συρρίκνωση των οποίων στοιχειώνει κληρονομικά τη συλλογική μας συνείδηση.
Με την Ελλάδα, επίσημα πλέον, υποθηκευμένη και τα ηθικά και ιστορικά σημεία αναφοράς ξεθωριασμένα (τη γλώσσα μας κακοποιημένη, την πίστη μας κλονισμένη και διαπομπευόμενη) μεταβαλλόμαστε μεθοδικά από μια συνεκτική εθνική συλλογικότητα σε κάποια απρόσωπη ατομοκεντρική μάζωξη, η οποία -στερούμενη άξονα συνοχής- είτε αυτοαπομονώνεται είτε διασκορπίζεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κοντολογίς, ο κύκλος των «αναδιπλώσεων» του Ελληνισμού φαίνεται ότι κλείνει, βρίσκοντάς τον σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης και ευρωπαΐζουσας σαντζακοποίησης.
Αντίστοιχη της εδαφικής/κοινοτικής συρρίκνωσης, ακολούθησαν και τα γεννήματα της σκέψης του Έλληνα. Ο τρόπος με τον οποίο στοχάζεται υφίσταται –με ενεργητική και παθητική υπαιτιότητα- διαρκείς περιορισμούς, τόσο από τη σκοπιά της κτιστής και άκτιστης χωροχρονικής «οπτικής» (διασαλευμένη αντίληψη της ιστορικής συνέχειας – έλλειψη προοπτικής για το επέκεινα), όσο και από τη φιλοδοξία δημιουργίας πρωτογενούς κι αυθεντικού πολιτισμού.
Λαμβάνοντας υπόψη την κρισιμότητα της εποχής, το νευραλγικότερο κατεχόμενο του Ελληνισμού το οποίο χρήζει παλινόρθωσης κατά προτεραιότητα, δεν αποτελεί π.χ. κάποιο από τα εδάφη του, αλλά ο νους των Ελλήνων, καθώς η δυσλειτουργία του ήδη αναπαράγει -επικινδύνως- φαύλες, ανάρμοστες και ασύμβατες με το πραγματικό του συμφέρον νοοτροπίες βιοτής, ως υποπροϊόν του προαναφερόμενου ελλειμματικού τρόπου θεώρησης των πραγμάτων.
Ο νους, η ειδοποιός δηλαδή διαφορά μεταξύ ανθρώπου και ζώου, επειδή ακριβώς είναι αυτός ο οποίος δίνει υπόσταση στον άνθρωπο και κατ’ επέκταση στο περιβάλλον που τον πλαισιώνει, όσο παραμένει υπό κατοχή, τόσο ολούθε σκαρώνει αντίστοιχες συμπεριφορές.
Αυτού η απελευθέρωση, του νου, οφείλουμε να αποτελέσει κύριο μέλημά μας. Κι όσο κι αν ακούγεται κλισέ ή οπισθοδρομικό στα «εκσυγχρονισμένα» αυτιά, η κάθαρσή του κι η αποτίναξη του ζυγού που τον καταδυναστεύει, δύναται να επιτευχθεί μόνο μέσω της μετανοίας και της προσευχής, όπως με απαράμιλλο τρόπο απαντάται στο δομικό συστατικό της ελληνικότητας∙ την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη, που λέει και ο θυμόσοφος λαός.
Εφόσον, λοιπόν, εξαλειφθούν οι νόρμες της σκέψης, που μονοδρομούν την ανθρώπινη ολότητα προς την απραγία, την αφασία, τη συμπλεγματικότητα, αλλά και σε άλλες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές ή παρερμηνείες και επανέλθουμε σε μια στοχαστική κανονικότητα, τότε πιθανότατα να ανακαλύψουμε νέες, προσφυείς προϋποθέσεις κατανόησης και αποτελεσματικότερες τακτικές αντιμετώπισης των θεσμικών ή μη, εκκρεμοτήτων και χρόνιων παθογενειών που μας ταλανίζουν και μας οπισθοδρομούν.
Με την πνευματική άνοδο, την αναγωγή στο ύψος του ήθους της σύγκρασης Ελληνικής Παιδείας και Ορθοδόξου Λατρείας διαστέλλεται ο άνθρωπος, οι κοινωνίες, η ιστορία κι άλλα πολλά ως συνεπακόλουθο. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες…
Προτεραιότητα απελευθέρωσης έχει ο κατεχόμενος νους. Τα υπόλοιπα έπονται. Καλήν Ανάσταση!
*Συγγραφέας – Ποιητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου