Να το πούμε και πάλι: Μήπως ΗΡΘΕ η ώρα για ενοριακά σχολεία;

Γράφει ο Αναστάσιος Μυρίλλας

 

Κι αν δεν τα κάνει η εκκλησία, μήπως πατριώτες ιδιώτες;

 

Στη σηµερινή εποχή, είναι σύνηθες πια το φαινόµενο της παντελούς έλλειψης καλλιέργειας της Ορθόδοξης πίστης µας στις ψυχές των παιδιών µας, η οποία βέβαια συνοδεύεται στενά και µε την ανύπαρκτη εκµάθηση της Ιστορίας µας. Τα ολέθρια αποτελέσµατα του θλιβερού αυτού φαινοµένου τα βλέπουµε και τα βιώνουµε κάθε µέρα και ώρα, σε κάθε γωνιά της πόλης µας, της γειτονιάς µας και γενικά του τόπου µας.  

 

Οι απαντήσεις και οι απόψεις των παιδιών µας σε διάφορα θέµατα Ιστορίας και Πίστεως µας αφήνουν άλαλους κι εµβρόντητους. Κι εδώ ακριβώς δηµιουργείται το εξής ερώτηµα: µέχρι πότε θα µένουµε άλαλοι κι εµβρόντητοι µπροστά σ’ αυτό το τόσο κρίσιµο θέµα; Μέχρι πότε θα επιτρέπουµε να µένουν τα παιδιά µας αµόρφωτα, ακαλλιέργητα, µε γυµνές τις ψυχές τους από Θεό, έρµαια σε κάθε έναν τυχάρπαστο … “µεγαλοεπιστήµονα”, που έχει ανάγκη από τσούρµο υποστηρικτών της εκάστοτε θεωρίας του; Έως πότε θα καθόµαστε και θα ακούµε τα παιδιά µας να µας µεταφέρουν στρεβλές θεωρίες απάτριδων ‘ιστορικών’; Και τέλος, µέχρι πότε θα µπορούµε να αντέχουµε τις καθηµερινές, έντονες και ψυχοφθόρες συγκρούσεις µε τους εφήβους µας οι οποίες έχουν σαν αποτέλεσµα να κλονίζεται η οµόνοια της πολύτιµης οικογένειάς µας;  

 

Ο καλός και πιστός γονιός, σίγουρα µιλάει και προσπαθεί να δώσει ό,τι µπορεί από Θεό και πατρίδα στο παιδί του από µικρό, όπως άλλωστε µιλούσαν και οι δικοί µας γονείς σ’ εµάς όταν ήµασταν µικροί. Όµως, µεταξύ του τότε και του τώρα υπάρχει µία τεράστια διαφορά. Η µητέρα µου είχε βοηθό της τη δασκάλα µου. Ο πατέρας µου είχε συµπαραστάτη του τον δάσκαλό µου. Και βεβαίως θεωρούνταν αυτονόητο ότι ο δάσκαλος θα µας µιλήσει για Χριστό, για Θρησκεία, για Ιστορία. Και το ίδιο αυτονόητο ότι θα εµφυσήσει στις ψυχές µας εθνικό φρόνηµα µιλώντας µας για τους ήρωές µας και τα κατορθώµατά τους. Και ο δάσκαλος µε τη σειρά του είχε βοηθό το σχολικό βιβλίο, το οποίο θεωρούνταν αυτονόητο ότι µιλάει για όλες τις παραπάνω αξίες και αρχές, όπως αυτονόητο ήταν το ότι αυτοί οι επιστήµονες που έγραφαν τα τότε σχολικά βιβλία, είχαν στις καρδιές τους Ελληνορθόδοξο φρόνηµα. Όλα λοιπόν στην τότε εποχή ήταν αυτονόητα και οι γονείς µας δεν είχαν, για τίποτε από αυτά, να ανησυχούν. Σήµερα όµως;….  

 

Σήµερα τα σχολικά βιβλία είναι κενά από Χριστό και Πατρίδα. Σποράκια και ψίχουλα προσπαθούν να χορτάσουν τις πεινασµένες ψυχές των παιδιών µας, όταν εµείς στην εποχή µας σε κάθε σελίδα του αναγνωστικού και του ανθολογίου µας, είχαµε άρτους ολάκερους για να χορτάσουµε από Πίστη και εθνική υπερηφάνεια.  

 

Σήµερα ο Ελληνορθόδοξος δάσκαλος, προσπαθεί µε όση δύναµη έχει, να δώσει στα παιδιά ό,τι µπορεί. Όµως η πρόοδος και ο πολυποίκιλος και πολύµορφος πολιτισµός µας δεν του το επιτρέπουν. Το ίδιο το σύστηµα αλλά και πολλοί συνάδελφοί του, τον αδειάζουν και τον περιθωριοποιούν σαν γραφικό αλλά και επικίνδυνο, πολλές φορές, διότι αυτά που λέει δεν ταιριάζουν πια µε τη σύγχρονη Ελλάδα.  

 

Μόνος του λοιπόν ο γονιός, ανήµπορος ο δάσκαλος, οπότε και το κοπάδι έχει µείνει ελάχιστα προστατευµένο. Αλλά και κάποιο παιδί, που έχει πάρει τέτοιες αρχές αισθάνεται µειονεκτικά, αφού ντρέπεται να υποστηρίξει και να εκφράσει κάτι το οποίο οι άλλοι κοροϊδεύουν και χλευάζουν. Κι αυτό διότι τα περισσότερα παιδιά σήµερα είναι φτωχά από Ελληνορθόδοξες αρχές αλλά και συνάµα εντελώς παραδοµένα στα διάφορα κελεύσµατα φιλελεύθερων, ηδονικών κι ανήθικων µοντερνισµών. Για τους περισσότερους νέους η Παλαιά Διαθήκη είναι η µυθολογία των Εβραίων! Η Καινή δεν είναι παρά κείµενα γραµµένα από παπάδες προς όφελός τους! Θεός είναι µία ανώτερη δύναµη, µε διάφορα ονόµατα που απλά παρακολουθεί τη θεωρία της εξέλιξης µετά τη µεγάλη έκρηξη! Πατρίδες δεν υπάρχουν και η ιστορία µας είναι ένα απεχθές µέσον καλλιέργειας του εθνικισµού!  

 

Μέσα σε αυτόν τον φοβερό κυκεώνα των στρεβλών θεωριών και των ασταµάτητων πειρασµών, αυτό το παιδί τι θα κάνει; Θα έχει τη δύναµη να κρατηθεί και να προχωρήσει φυλάγοντας την ψυχή του καθαρή ή θα υποχωρήσει και θα ενδώσει στις άπλετες και πολυποίκιλες σηµερινές ηδονές χάνοντας λίγο–λίγο την ψυχή του;  

 

Έχοντας λοιπόν, φτάσει σε αυτό το φρικτό αδιέξοδο, µία και µόνο σκέψη, έρχεται στο µυαλό του απελπισµένου ανθρώπου. Πέραν της θερµής προσευχής προς τον Θεό (που ειδικά σήµερα είναι επιβεβληµένη περισσότερο από ποτέ), γονείς και δάσκαλοι να ζητήσουµε τη βοήθεια του Μόνου Φιλάνθρωπου, του Μόνου Καλού Ποιµένα: Του Χριστού µας και της Εκκλησίας µας. Και εννοώ το εξής: Τι ωραιότερο από το να µαθαίνουν τα παιδιά µας όλη την αλήθεια της πίστεώς µας και να διδάσκονται την Ιστορία µας µέσα σε χώρους των ενοριών µας από δάσκαλους Κληρικούς ή λαϊκούς, έτσι ώστε και να καλλιεργούνται πνευµατικά, και να βλέπουν ότι δεν είναι µόνον αυτά που δίνουν τον σκληρό αυτόν αγώνα, αλλά και το κυριότερο, να αποκτούν γνώσεις τις οποίες θα χρησιµοποιήσουν σαν όπλα στις µάχες που δίνουν καθηµερινά για τα πιστεύω τους.  

 

Και βέβαια η διδασκαλία αυτή να γίνεται όχι σαν απλά κατηχητικά µαθήµατα, αλλά σαν οργανωµένα µαθήµατα µε συγκεκριµένη ύλη και κάποιες συγκεκριµένες ώρες. Κάτι σαν εκκλησιαστικά διδασκαλεία. Οπότε και ο γονιός θα είχε στήριγµα αλλά και ο δάσκαλος που θέλει να φέρει εις πέρας το λειτούργηµά του θα είχε βοήθεια.  

 

Το καλύτερο, βέβαια, θα ήταν να γυρίζαµε στα αυτονόητα, τότε, χρόνια. Όµως, για να γίνει αυτό χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις, οι οποίες, δυστυχώς, σήµερα χάνονται (για να µην πω χάθηκαν). Ίσως να αργήσουµε να τις ξαναδούµε!  

 

Στους σκοτεινούς, λοιπόν, καιρούς που ζούµε, πρέπει κάτι να κάνουµε, αλλιώς τα παιδιά µας θα χαθούν µέσα στην πνευµατική εξαθλίωση της επιβεβληµένης παγκοσµιοποίησης. Και ο µόνος που µπορεί να κάνει κάτι ουσιώδες είναι η Εκκλησία. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα κληθεί η Εκκλησία να σώσει τις αρχές και τις αξίες του Γένους µας. Τα πιστεύω και τα ιδανικά µας. Το έχουµε ξαναδεί πολλές φορές µέσα στην Ιστορία. Ειδικά όµως, σήµερα υπάρχει µεγάλη ανάγκη να γίνει κάτι τέτοιο.  

 

Καταλαβαίνουµε όλοι ότι θα κληθούν πάλι οι Κληρικοί να πάρουν στους ώµους τους το βαρύ φορτίο της διάσωσης του Ελληνορθόδοξου γένους µας. Και δεν είναι καθόλου εύκολο. Όµως, µέ τη δική τους πολύτιµη προσφορά και αρωγή, και τη δική µας ειλικρινή και ανιδιοτελή συµπαράσταση γονέων και δασκάλων, πιστεύω ότι ο Θεός βλέποντας τον κόπο µας και τον αγώνα µας, θα φωτίσει τις καρδιές των παιδιών µας και θα ανοίξει τα µάτια της ψυχής τους σώζοντάς τα από τον βέβαιο χαµό στον οποίο οδεύουν. Και δεν νοµίζω ότι υπάρχει µεγαλύτερη αµοιβή για έναν άξιο υπηρέτη του Θεού από το να σώζει ψυχές νέων ανθρώπων.  

 

Όσο ουτοπιστική ή δύσκολη ή υπερβολική και αν ακούγεται αυτή η πρόταση, δυστυχώς είναι η τελευταία µας ελπίδα. Εάν δεν σκύψουµε πάνω από τα παιδιά µας, το µέλλον τους θα είναι καταστροφικό αλλά και το δικό µας µαύρο και πικρό, όντας καταδικασµένοι να βλέπουµε τον χαµό τους χωρίς να µπορούµε να κάνουµε τίποτε για να τα βοηθήσουµε. Ακόµα και να τα βλέπουµε να προοδεύουν κοινωνικά, εµείς θα ξέρουµε ότι χάνονται πνευµατικά, αφού γνωρίζουµε πως «τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσµον όλον, και ζηµιωθεί την ψυχήν αυτού»;  

 

Εύχοµαι η Χάρις του Θεού να θερµαίνει τις καρδιές των παιδιών µας και να φωτίζει τις δικές µας ούτως ώστε να είµαστε ουσιαστικό και ωφέλιµο στήριγµά τους. 

 

πηγή

Share