Το ήξερα πάντα ότι η λέξη ''ντροπή'', σαν μη λεκτικό συναίσθημα, μετράει αλλιώτικα στους ανθρώπους με ευαισθησία και συναισθηματική νοημοσύνη, απ' ό,τι σε κάποιους άλλους που την αγνοούν επιδεικτικά λόγω της ασυνειδησίας τους πεπεισμένοι ότι δεν πρόκειται να δηλητηριάσει την ψυχή τους.
Σ' αυτούς τους τελευταίους είχα εντάξει από νωρίς σε περίοπτη θέση πολλούς Έλληνες πολιτικούς, ανεξάρτητα από το κόμμα που εκπροσωπούσαν. Μου είχαν δώσει πολλές αφορμές άλλωστε στο παρελθόν και εξακολουθούσαν να μου τις δίνουν...
Ίδιον όλων αυτών ήταν και είναι το γεγονός ότι - ενώ ψέγουν τον πολιτικό τους αντίπαλο για την ανυπαρξία ντροπής - οι ίδιοι την εκδηλώνουν στον ίδιο ή πολλαπλάσιο βαθμό από εκείνους που κατηγορούνε. Κάθε περίπτωση, βέβαια, είναι ξεχωριστή και κουβαλά - αν κουβαλά - το δικό της ενοχικό βάρος, λιγότερο ή περισσότερο.
Ωστόσο για μένα προσωπικά - σε πολιτικό επίπεδο - βαραίνει περισσότερο η ανυπαρξία ντροπής η οποία κρύβεται πίσω απ' τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα των ταγών μας ή τις μεγαλόστομες ψευδολογίες τους που ταυτίζονται με ''κούφιο αέρα'' και μισές αλήθειες. Ψευδολογίες που έχουν δυσμενείς επιπτώσεις, συχνά, όταν αφορούν θέματα αρμοδιότητας του υπουργείου Εξωτερικών μας.
Ένα χρόνο πριν ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας είχε κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για ντροπή (στο πρόσωπο του τομεάρχη Προστασίας του Πολίτη Γιάννη Ραγκούση, με αφορμή την αστυνομική επιχείρηση της αστυνομίας στο Κουκάκι) με ύφος χιλίων καρδιναλίων:
''Στον ΣΥΡΙΖΑ κρατούσαν και συνεχίζουν να κρατούν πολιτική ομπρέλα... Μην ψάχνετε για ντροπή στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει...'', είχε πει.
Ήταν νωρίς βέβαια για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος πως - εκτός απ' τον ΣΥΡΙΖΑ - και στην ΝΔ κρατούν ''πολιτική ομπρέλα''. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε ουκ ολίγες φορές, με τελευταία αυτήν - προ ολίγων ημερών - που είχε σαν αφορμή μια δήλωση του Αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη:
''Η Ελλάδα δεν λέει άλλα πίσω από κλειστές πόρτες και άλλα μπροστά στις κάμερες'' (επί διακυβέρνησης ΝΔ, εννοείται, με αναφορά στην Εξωτερική πολιτική μας).
Δηλώσεις οι οποίες - αν μη τι άλλο - προκαλούν την νοημοσύνη μας. Γι' αυτό δεν θα επιχειρήσω να διαψεύσω με επιχειρήματα τον ισχυρισμό του Αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, γιατί η πραγματικότητα της μυστικής διπλωματίας που ασκεί η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός - άλλοτε εν γνώσει κι άλλοτε ερήμην του καθ' ύλην αρμόδιου υπουργού του - κάνει αυταπόδεικτη την ανυπαρξία ντροπής στην πολιτική διαδρομή της.
Είναι πρόσφατος και ευρύτερα γνωστός άλλωστε ο υπαινικτικός τίτλος με τον οποίο κυκλοφόρησε, την επομένη της επίσκεψης Δένδια, η τουρκική εφημερίδα Yeni Şafak: Μην υπολογίζετε τον Δένδια, ο Μητσοτάκης είναι ''δικός μας'', γιατί έτσι θέλει η Γερμανία...
Εμείς δεν έχουμε αποδείξεις περί αυτού, αλλά μας βάζει σε προβληματισμό η (ένοχη;) σιωπή του Μαξίμου και μας κάνει να αναρωτιόμαστε: είναι φτηνή προβοκάτσια ή έχουν τους λόγους τους στην Τουρκία να θεωρούν ''δικό'' τους τον Έλληνα πρωθυπουργό;
Γιατί, έτσι όπως πάμε, θα φτάσουμε να ανεχόμαστε σαν αλήθειες ξεδιάντροπα ψέματα απ' τους εκάστοτε κυβερνήτες μας και θα θεωρούμε ποινικό αδίκημα την παραδοχή της αλήθειας...
Σε κάθε περίπτωση πάντως, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι η πιο βαριά κατηγορία που έχω ακούσει να εκτοξεύεται κατά του πρωθυπουργού από τον Τύπο μιας άλλης χώρας, με την οποία μας χωρίζουν κρουνοί αίματος αιώνων και μια διαχρονική βουλιμία εκ μέρους της για οικειοποίηση των κεκτημένων μας.
''Προβοκάτσιες... Fake News'', ακούω να λέτε μερικοί γεμάτοι αγανάκτηση.
Κι εγώ σ' αυτό ήλπιζα, αν και είχα αρχίσει να πιστεύω στο ''όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά'' - σε επίπεδο Εξωτερικής πολιτικής μας - από το καλοκαίρι του 2020, όταν έγινε γνωστή η συμμετοχή της Ελλάδας στην μυστική τριμερή του Βερολίνου.
Υπενθυμίζω ότι την αποκάλυψη για την διεξαγωγή της την έκανε ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου στον δικό μας Νίκο Δένδια, ο οποίος την αγνοούσε ως τότε επιβεβαιώνοντας τα δημοσιεύματα που μιλούσαν για δύο Κέντρα λήψης αποφάσεων στην Εξωτερική πολιτική μας και ήθελαν τον πρωθυπουργό να κάνει μυστικές συμφωνίες ερήμην αυτού που διόρισε ως υπουργό Εξωτερικών του.
Φευ!.. ''Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον'', όπως λέει μια αρχαιοελληνική παροιμία. Έτσι σιγά σιγά αποκαλύφθηκαν πολλά και συνεχίζουν να αποκαλύπτονται κι άλλα. Ανοίγουν τα φλύαρα τουρκικά στόματα και το κάνουν προς εκβιασμό είτε υπό το φως της ημέρας είτε υπό το σκότος της νύκτας...
Όσο επιβεβαιώνονται, ωστόσο - έστω και ετεροχρονισμένα - τα περί μυστικών επαφών του Έλληνα πρωθυπουργού δια αντιπροσώπων του (Ελένη Σουρανή, διπλωματική Σύμβουλος στο Γραφείο του, εκπρόσωπος της Ελλάδας στην μυστική τριμερή του Βερολίνου) εμείς δεν πρέπει να προτάσσουμε το κομματικό συμφέρον αλλά το εθνικό, χάριν του οποίου αξίζει να ελέγχουμε τους πάντες όσο υψηλά και αν βρίσκονται.
Με το σκεπτικό αυτό και απαλλαγμένη από κομματικά γυαλιά και αντιπολιτευτική διάθεση απέναντι στον υπουργό των Εξωτερικών και τον πρωθυπουργό μας, - λίγες μέρες μετά το ταξίδι του κ. Δένδια στην Τουρκία - στέκομαι κριτικά στις νέες αποκαλύψεις του ΥΠΕΞ της για συζητήσεις που έγιναν πίσω από κλειστές πόρτες μεταξύ των δύο χωρών στη Γενεύη (11 Μαρτίου '21).
Ένα ταξίδι για το οποίο γνωρίζαμε μέχρι τώρα ότι είχε στο επίκεντρο τη συνάντηση του Έλληνα υπουργού με τον Ειδικό Απεσταλμένο του ΟΗΕ για τη Λιβύη και τώρα μαθαίνουμε απ' τον Τούρκο ΥΠΕΞ (που δεν τον αφορίζω a priori ως ''καταρράκτη ψευδών ειδήσεων'', γιατί επαληθεύτηκε στην περίπτωση του Βερολίνου) ότι υπήρξε και συνάντηση Δένδια - Τσαβούσογλου που δεν κοινοποιήθηκε από την πλευρά μας για άγνωστους λόγους.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι η αρνητική τοποθέτησή μου σε παλαιότερο άρθρο μου για την λανθασμένη επιλογή της μυστικοπάθειας στα τεκταινόμενα της Εξωτερικής πολιτική μας δεν αφορά μόνο τον πρωθυπουργό, αλλά και τον καθ' ύλην αρμόδιο υπουργό του.
Άρα, όσο επικριτική ήμουν για την μυστική τριμερή συνάντηση του Βερολίνου το 2020, τόσο επικριτική είμαι και τώρα αναφορικά με την μυστικότητα που κρατήθηκε για τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας - Τουρκίας, με προϋπόθεση φυσικά να είναι αληθής η αποκάλυψη (που πιστεύω πως είναι) του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, γιατί δεν τη διέψευσε ο Νίκος Δένδιας.
Ο οποίος Δένδιας συνεχίζει τις διπλωματικές επαφές του με τους Τούρκους ακολουθώντας την ίδια ''κατευναστική'' πολιτική με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Άλλωστε μας έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές ο υπουργός την ανεκτικότητά του απέναντι στην Τουρκία.
Και την απέδειξε είτε αποδίδοντας τις αυθαιρεσίες και την επιθετικότητά της στην ''νευρικότητα'' των Αξιωματούχων της είτε διατηρώντας την ''ψυχραιμία'' του απέναντί της σε τέτοιο βαθμό, που χάναμε εμείς τη δική μας...
Και τη χάναμε όταν γινόταν υπερβολικός στις αβρότητες, που παρέπεμπαν σε Savoir Vivre... φραγκολεβαντίνικης διπλωματίας. Μιας διπλωματίας ευρωπαϊκού επιπέδου λεκτικά (όπως αυτή στην οποία επιδόθηκε πρόσφατα, κατά τη διάρκεια της από κοινού συνέντευξης Τύπου με τον Σλοβάκο ομόλογό του), αλλά... ελληνικότατου συμβολισμού αποτυπωμένου στη λαϊκή ρήση ''τα λέει στην νύφη, για να ακούσει η πεθερά'', όπου νύφη ο Σλοβάκος ΥΠΕΞ Ιβάν Κορτσόκ και πεθερά το δίδυμο Ερντογάν-Τσαβούσογλου.
Σ' αυτούς τους τελευταίους έστειλε τεχνηέντως το μήνυμα ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών εκφράζοντας την ελπίδα για περαιτέρω αποκλιμάκωση στο Αιγαίο. Χάριν αυτής άλλωστε, έφτασε στο σημείο να εκτιμήσει τον χρόνο εκμετάλλευσης των ενεργειακών συμφερόντων της χώρας μας με βάση... τον περιορισμένο βίο της κυβέρνησης της ΝΔ.
Και το λέω αυτό, γιατί βιάστηκε να δηλώσει αιφνιδιαστικά (μιλώντας στο αραβικό δίκτυο Arab News) ότι "Η κυβέρνηση είναι υπέρ της πράσινης ανάπτυξης γιατί είναι το μέλλον". Και ότι δεν οραματίζεται την Ελλάδα ως χώρα παραγωγής πετρελαίου με επίκεντρο το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο!..
Τη θέση αυτή επιβεβαίωσαν αργότερα και διπλωματικές πηγές του Μαξίμου που είπαν ότι ''δε θα κάνουμε γεωτρήσεις για να προστατέψουμε το περιβάλλον''. Τα λένε αυτά - ΥΠΕΞ και Μαξίμου - τη στιγμή που σχεδιάζεται η μετατροπή του λιμένα της Μισράτα της Λιβύης σε αεροναυτική βάση ΗΠΑ-Τουρκίας (γεγονός που ''ενταφιάζει'' τις ελπίδες της Ελλάδας για ΑΟΖ, εφόσον οι Αμερικανοί υιοθετούν το τουρκολιβυκό μνημόνιο).
Τα λένε αυτά τη στιγμή που η Τουρκία διεκδικεί λυσσωδώς την ''επιστροφή'' της Κρήτης και των Δωδεκανήσων με επιθετικές κινήσεις που είχαν ξεκινήσει από πέρυσι ακόμα, ενώ σήμερα μάς ''βομβαρδίζει'' με navtex και anrinavtex πέριξ της Κρήτης, για έναν και μόνο λόγο: Για να μας υποκαταστήσει εκβιαστικά στην εκμετάλλευση των αποθεμάτων του φυσικού αερίου και του υποθαλάσσιου πλούτου στην υφαλοκρηπίδα μας!!!
Δεδομένων αυτών, εύλογα αναρωτιόμαστε εμείς οι Έλληνες:
- Άραγε, μας προετοιμάζει η κυβέρνηση για άτακτη υποχώρηση προσεχώς στα ενεργειακά δικαιώματα της πατρίδας μας και, ως εκ τούτου, αβλαβή διέλευση των τουρκικών γεωτρύπανων στα ελληνικά χωρικά ύδατα (υπό την συμβολική παρουσία του Στόλου μας), γιατί έχει σκοπό να χαρίσει - στο όνομα, δήθεν, της ειρήνης - τον ελληνικό υποθαλάσσιο πλούτο στους Τούρκους;
Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε θα μιλάμε για εθνική στρατηγική ήττας που θα ξεπεράσει σε υποχώρηση και δουλικότητα την εφαρμοζόμενη έως τώρα ''πολιτική κατευνασμού'' του Σημίτη. Και αυτή η νέα στρατηγική θα φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Του πρωθυπουργού ο οποίος φαίνεται να τυρβάζει αποκλειστικά περί covid 19 και να τελεί εν αμηχανία διαρκείας λόγω της εκτίναξης της δημοτικότητάς του ΥΠΕΞ του μετά το τελευταίο ταξίδι του.
Γιατί, μπορεί ο εν λόγω υπουργός (αντιλαμβανόμενος την έκδηλη αμηχανία του τελευταίου και με δεδομένη την προϋπάρχουσα κρίση μηνών που είχε δημιουργηθεί λόγω της μη ενημέρωσής του για την τριμερή του Βερολίνου) να έσπευσε να επιβεβαιώσει το non paper του Μαξίμου περί πλήρους συμφωνίας και προσυνεννόησης μαζί του πριν από το ταξίδι του στην Τουρκία, ωστόσο διέψευσε αμφότερους η τουρκική Yeni Şafak.
Η ''Ερντογανική'' εφημερίδα που έσπευσε να καθησυχάσει τους Τούρκους πολίτες στέλνοντάς τους το μήνυμα ότι... άλλο Δένδιας κι άλλο Μητσοτάκης κι ότι ο δεύτερος σίγουρα ήταν ''δικός'' τους και θα έβαζε γρήγορα στη θέση του τον πρώτο ή θα τον απομάκρυνε από αυτήν...
Ως προς το συγκεκριμένο θέμα, σας εκφράζω την επιφύλαξή μου. Δεν παρασύρομαι απ' την πολιτική ευφυΐα του υπουργού Εξωτερικών μας (που είχε, σίγουρα, διπλό στόχο όταν επέμενε να πάει στην Κωνσταντινούπολη...), γιατί πιστεύω πως αμφότεροι - άλλος λιγότερο (Δένδιας) κι άλλος περισσότερο (Μητσοτάκης) είναι εκπρόσωποι της ίδιας ''Σχολής'' στο θέμα των ελληνοτουρκικών: της ''πολιτικής του κατευνασμού'', την οποία εφάρμοσε... υποδειγματικά - με τραγικά αποτελέσματα για την Ελλάδα - ο Κώστας Σημίτης.
Κι αυτό δεν αμφισβητείται, εν προκειμένω, αφ' ης στιγμής ο κ. Δένδιας - χάριν των προσωπικών φιλοδοξιών του που έχουν να κάνουν με τη διαδοχή στην ΝΔ - δεν προέβαλε αντίσταση και αποδέχτηκε την ''συμβουλευτική'' παρουσία μελών του (''φιλοτουρκικού'' ) ΕΛΙΑΜΕΠ στο υπουργείο του.
Επιπλέον, δεν τόλμησε να βάλει στη θέση του (πολύ περισσότερο να ζητήσει την απομάκρυνσή του), τον Παναγιώτη Ιωακειμίδη - εξέχων μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ - αν και του έκανε αυστηρές συστάσεις και υποδείξεις ο εν λόγω σύμβουλος (Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών) - κρίνοντας δηκτικά τη στάση του να υπερασπιστεί τα εθνικά μας συμφέροντα στην γείτονα χώρα (κάτι αυτονόητο για υπουργό Εξωτερικών), ως να ήταν ανώτερος από εκείνον στην κλίμακα ιεραρχίας του υπουργείου του...
Με τα δεδομένα αυτά και την αίσθηση μιας αλληλοαναιρούμενης δυαρχίας στο κέντρο λήψης αποφάσεων του ΥΠΕΞ μας (αφού το υπό πρωθυπουργική προστασία ΕΛΙΑΜΕΠ υπερβαίνει του συμβουλευτικού ρόλου του), το καράβι ''Ελλάδα'' ταξιδεύει στο άγνωστο φορτωμένο με ''κούφιο αέρα'', πολλά μυστικά και μισές αλήθειες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου