Έρχομαι με δάκρυα ενώπιον Σου, για να Σου ζητήσω συγγνώμη και να βρω παρηγοριά στη Σκέπη Σου, γιατί είμαι περίλυπη. “Περίλυπη η ψυχή μου έως θανάτου” είπες εκείνο το βράδυ πριν τη σύλληψη Σου. Έτσι κι εμένα τούτο βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, για πολλά, είναι περίλυπη η ψυχή μου.
Δεν μπήκα και δε θα μπω σε ναό Σου, αγαπημένε Νυμφίε, ούτε για να ακούσω το μοναδικό “...λάμπρυνον μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσον με”. ούτε για να τρέξουν τα δάκρυα μου, όπως κάθε χρόνο, στο “Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασιν την γην κρεμάσας”. ούτε για να ακούσω κατά την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή την Παναγία Μητέρα Σου να θρηνεί δίπλα στο Σταυρό “Ω, γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον, που έδυ Σου το κάλλος;”
Ούτε θα έρθω να γιορτάσω σε ναό τη χαρμόσυνη στιγμή της Αναστάσεως Σου και να ψάλλω μαζί μαζί με τους αδελφούς μου “ Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...”, υψώνοντας τη λαμπάδα μου, που άλλοτε φεγγοβολούσε με Άγιο Φως.
Με δάκρυα στα μάτια Σου ζητάω να με συγχωρήσεις. Συχώρεσε με, Κύριε, που δε θα μπω σε ναό την Άγια αυτή εβδομάδα και στην πιο Άγια γιορτή, την Ανάσταση Σου.
Δεν έλειπα, Κύριε, σχεδόν ποτέ από το ναό και ειδικά τούτες τις Άγιες μέρες. Μα όταν οι εχθροί Σου πήραν το πάνω χέρι στους ναούς της Πατρίδας μου, πήγα μια-δυο φορές και σταμάτησα. Θεέ μου, αυτοί δεν είναι δικοί Σου ναοί πλέον. Είναι τόποι του Εωσφόρου. Τόση υποκρισία προς τους πιστούς και τόσο εμπαιγμό στο Πρόσωπο Σου, δεν τα αντέχω Χριστέ-Ιησού μου.
Νιώθω να σε φτύνουν κατάμουτρα μέσα στο ναό, όπως σε έφτυναν στο δρόμο προς το Γολγοθά οι φανατισμένοι Ιουδαίοι. Νιώθω φέτος ότι στην Πατρίδα μου ο Άννας και ο Καϊάφας και η Σανχεντρίν είναι όλοι παρόντες. Τα “ιερατικά” τους αξιώματα έχουν ονόματα ελληνικά αυτή φορά, επίσκοποι, αρχιεπίσκοπος, ιερά σύνοδος.
Θα δανειστώ τη γραφή του Ελύτη για να σου πω πώς “ήρθαν ντυμένοι φίλοι, αμέτρητες φορές οι εχθροί Σου”. Μα τώρα έφθασαν στο σημείο, αγαπημένε Διδάσκαλε, να Σε σταυρώνουν ξανά. Πόσο θα πρέπει να Σε μισούν! Σε σταυρώνουν ξανά, γιατί δημιουργούν άφατη οδύνη στις ψυχές των αληθινών Σου παιδιών.
Αλλά εγώ απόψε, Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, αποφάσισα να μιλήσω σε Σένα, ίσως εκ μέρους όλων μας. Γιατί Εσύ είσαι το στήριγμα μας, Εσύ η ελπίδα μας, Εσύ η απαντοχή μας, Εσύ η παρηγοριά μας.
Ξανά και ξανά θέλω να Σου ζητήσω να συχωρέσεις εμένα και όλους μας, γιατί πολλά παιδιά Σου σίγουρα θα σκέφτηκαν σαν εμένα. Να με συχωρέσεις που ήμουν κι εγώ η αιτία να φτάσουν τα πράγματα ως εδώ. Έβλεπα, χρόνια τώρα, την απομάκρυνση των λειτουργών Σου από τη γνήσια Διδασκαλία Σου προς ένα “πνεύμα” λατρείας του Άρχοντα του κόσμου τούτου και προς τα “καλούδια” που προσφέρει άφθονα στους “πιστούς” του. Έβλεπα την έχθρα τους προς Εσένα και τα παιδιά Σου, ιδίως όταν είναι και Έλληνες, καλυμμένη κάτω από μειλίχια λόγια και πομπώδη κηρύγματα για δήθεν αγάπη.
Σκέφτηκα όμως “άσε... εγώ δεν είμαι θεολόγος. Ας αντιταχθούν οι θεολόγοι που γνωρίζουν καλά τα γραπτά των Πατέρων και τους κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων που θεμελίωσαν την Ορθοδοξία”. Όμως, Ιησού μας, το να υπερασπιστούμε τον Λόγο Σου, τη Διδασκαλία Σου που σφράγισες με το παράδειγμα Σου, δεν είναι μόνον θέμα Θεολογίας, είναι και θέμα καρδιάς.
Όσοι Σου έχουν χαρίσει την καρδιά τους και Σε έχουν καλέσει να ζεις εκεί, θα έπρεπε να βγουν μπροστά και να φωνάξουν “Στώμεν καλώς... μένουμε εδραίοι στον Κύριο μας Ιησού Χριστό και δεν ακολουθούμε τους απροκάλυπτα πια εχθρούς Του σε τίποτα, από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο”.
Ούτε εγώ το έπραξα, Κύριε, με όση δύναμη φωνής είχα, αλλά σιώπησα σιωπή μεγάλη. Σου ζητώ με δάκρυα να με συγχωρέσεις και τη μεταμέλεια μου τη δείχνω με τούτα τα λόγια προσευχής που Σου απευθύνω. Ποτέ δεν είχα διανοηθεί ότι θα έρθει στιγμή που θα νιώσω την ανάγκη να προσευχηθώ δημόσια.
Και αυτή η προσευχή ας είναι η Ομολογία της πίστης μου σε Σένα, Θείε Λυτρωτά, εις επήκοον των εχθρών Σου αλλά και των αγαπημένων παιδιών Σου. Με την προσευχή αυτή είναι σαν να φωνάζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και της καρδιάς μου:
Αδέρφια μου, αληθινοί μαθητές του αιώνιου Διδασκάλου και Θεού μας, στώμεν καλώς... στώμεν δίπλα και μέσα στον Αναστάντα Ιησού, απέχοντας από τους εωσφορικούς ανθρώπους που με ύπουλους τρόπους μας οδηγούν σε υπακοή “ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι”, αλλά όχι του Τριαδικού Θεού. Άλλων “θεών”!
Αγαπημένε μου Διδάσκαλε, δακρύζω που δε μετέχω στα Άγια πάθη Σου και που δε θα συμπροσευχηθώ στην Ανάσταση Σου μαζί με τους αδελφούς μου. Όμως δεν αντέχω πια ούτε να τους αντικρίζω αυτούς που έστησαν έναν Γολγοθά για τα πιστά παιδιά Σου. Εκκλησία, σώμα Χριστού, είναι οι πιστοί Σου. Και αυτοί το διαμελίζουν, το σταυρώνουν ξανά το Άγιο σώμα Σου. Μας έδωσαν “εντολές”: τόσοι μέσα στο ναό, οι άλλοι “έξω”.
Και πώς να δεχτώ , Κύριε μου, να διαμερίζουν όχι απλώς τα ιμάτια Σου όπως οι Ρωμαίοι στρατιώτες, αλλά το ίδιο το σώμα Σου; Και πώς να δεχτώ να είμαι εντός ναού και “σεσωσμένη” ΕΓΩ και οι αδελφοί μου έξω και περιπλανώμενοι; Τότε θα μετείχα κι εγώ στο διαμελισμό του σώματος Σου!
Και πώς να δεχτώ να μπω στο ναό και να βλέπω τους “πιστεύοντες” στην εκ νεκρών Ανάσταση Σου να φοβούνται ένα μικρούλη, ασήμαντο ιό, μπρος στη δική Σου Δύναμη και Μεγαλοσύνη; Και να μασκοφορούν μέσα στο ναό, μεταβάλλοντας τον με την ολιγοπιστία τους από χώρο καθαρμού και αγιασμού σε χώρο φόβου, μιάσματος και αρρώστιας;
Και πώς να βλέπω να μασκοφορούν οι ιερουργούντες, ωσάν να ιερουργούσαν στα Saturnalia της αρχαίας Ρώμης, που έφθασαν μέχρι τις μέρες μας ως καρναβάλια. Σε αυτές τις οργιαστικές τελετές, που τελούνταν προς τιμήν του Εωσφορικού “θεού” Κρόνου, λατινιστί Saturn, όλοι μασκοφορούσαν. Επί πλέον,έχουμε δει, Κύριε, φωτογραφίες σατανιστικών, κρόνιων τελετών και όλοι, σε κύκλο με κατάμαυρα ρούχα, φορούν μάσκες. Είναι δυνατόν αυτά, τα τόσο σοβαρά, να είναι συμπτώσεις θείε Διδάσκαλε;
Κύριε, οι εχθροί Σου προσποιούνται πως δε γνωρίζουν τον Κρόνο και τα Saturnalia... προσποιούνται πώς δε γνωρίζουν ότι σχεδόν σε όλες τις Δυτικές γλώσσες η ημέρα του Σαββάτου έχει ονομαστεί Satur/day προς τιμήν του Εωσφόρου-Κρόνου, που φαίνεται πως ακόμα έχει πολλούς πιστούς επάνω στη Γη, που Εσύ καθαγίασες με το πάναγνο αίμα Σου. Αυτήν την ημέρα κανόνισαν οι εχθροί Σου να εορτάσουμε την Ανάσταση Σου, μαζί με έναν αλλότριο λαό, που στους κόλπους του υπάρχουν πάρα πολλά άτομα που, εν επιγνώσει ή ανεπιγνώστως, ακόμα λατρεύουν τον Κρόνο, σιωνιστές και παρόμοιοι.
Με τι καρδιά και τι ψυχή τα αληθινά παιδιά Σου να μετέχουμε στη “φτιαχτή” γιορτή της Αναστάσεως κατά την κρόνια μέρα του Σαββάτου και με όρους που μοιάζουν πολύ να είναι όροι των κρόνιων Εωσφοριστών, που Σε μισούν θανάσιμα; Ούτε τον υπέροχο όρθρο της αναστάσιμης Κυριακής που μιλάει για τη νίκη Σου επί του θανάτου και των εχθρών Σου, δεν μας επιτρέπουν να ακούσουμε, αγαπημένε μας Κύριε.
Τόση εναρμόνιση, τόση σύμπνοια, τόση υποταγή των υποτιθέμενων διακόνων της Εκκλησίας Σου, με τους Νεοταξικούς Σατουρνάλιους πώς να εξηγηθεί; Αλλά μόνον Εσύ Κύριε γνωρίζεις αν είναι και αυτοί κρυφοί λάτρεις του Κρόνου ή όχι. Αν είναι ή όχι μέλη Μασονικών στοών, όπως ψιθυρίζεται ευρέως, όπου μυούνται στην Κρόνια Σατανολατρεία.
Γνωρίζοντας την άμετρη αγάπη Σου για τα αληθινά παιδιά Σου, έχω ακλόνητη πίστη ότι πολύ σύντομα θα μας τα φανερώσεις όλα και θα κάνεις τα απόκρυφα φανερά, για να προφυλαχτούμε από την ύπουλη καθοδήγηση τους προς τη λατρεία του Εωσφόρου-Κρόνου. Κάτι που έμμεσα το έχουν πετύχει για σημαντικό κομμάτι της ανθρωπότητας. Αν δούμε τις “αξίες” και τον τρόπο ζωής αυτού του κομματιού, θα πειστούμε ότι τους έχουν στείλει ήδη στα τάρταρα, χωρίς να χρειαστεί να τους μυήσουν στη λατρεία του Κρόνου.
Κι αν, Κύριε, φανερώσεις τα κρυμμένα και είναι σωστά όσα ψιθυρίζονται, τότε πρέπει να εγκαταλείψουμε τους ναούς που αυτοί διαφεντεύουν και να κάνουμε λειτουργίες σε δάση και σε σπηλιές. Και τότε, χωρίς ντροπή και δέος ενώπιον Σου, πιθανόν να τους μεταβάλουν σε κέντρα εμ/βολισμού στον σύγχρονο Μολώχ, τον άλλο Εωσφορικό, ασσυριακό “θεό” που απαιτούσε ανθρωποθυσίες και που σήμερα έχει πάρει μία μορφή που ποτέ πριν δε φανταζόμασταν.
Θείε Λόγε, ήρθαν ντυμένοι φίλοι, αμέτρητες φορές οι εχθροί Σου. Όμως τούτη τη φορά εμάς, τα παιδιά Σου, μας έχουν ανεβάσει στο Γολγοθά και μας ετοιμάζουν τον πνευματικό μας θάνατο.
Σε ικετεύω έρχου Χριστέ-Ιησού, έρχου εν Δυνάμει, έρχου εν Δόξη, έρχου για να ασκήσεις τη Δικαιοσύνη Σου. Έλα να ελευθερώσεις τα παιδιά Σου από τις δαιμονικές αλυσίδες. Ανάστησε, Κύριε, την ψυχή και το Πνεύμα μας, ώστε εξανιστάμενοι να νικήσουμε κατά κράτος όλες τις σκοτεινές δυνάμεις. Τις σκοτεινές δυνάμεις μέσα μας και έξω μας. Γιατί το δεύτερο δεν μπορεί να συμβεί χωρίς το πρώτο και γιατί ο συνδυασμός αυτός, αν δεν πολεμηθεί και νικηθεί, οδηγεί σε απώλεια ψυχών κατά μυριάδες Και αυτό Εσύ δεν το θέλεις.
Διδάσκαλε και Θεέ μας, εμείς τα αληθινά παιδιά Σου, ποτέ δε θελήσαμε εγκόσμιες δυνάμεις και εξουσίες, που ακόμα τις κατέχει ο Εωσφόρος. Ο διαρκής Άρχων του κόσμου τούτου ως τον δεύτερο, εν δόξη ερχομό Σου. Γι' αυτό μοιάζουμε να είμαστε αδύναμοι ενώπιον τόσου κακού, τόσου σκοταδιού που μας κυκλώνει από παντού. Όμως έχουμε κάτι που ξεπερνάει όλες τις μαύρες δυνάμεις που έχουν συγκεντρώσει κάποιοι στα άνομα χέρια τους. Έχουμε Εσένα, Κύριε, στην καρδιά, στο νου και στην ψυχή μας. Εμείς, τα δικά Σου παιδιά Χριστέ Ιησού...
Σε υμνούμε, Σε ευλογούμε, Σε ευχαριστούμε και εις Σε δεόμεθα. Έλα και ελευθέρωσε μας. ΑΝΑΣΤΗΣΕ την ψυχή, το Πνεύμα και την Πατρίδα μας. Ναι, έρχεσαι, το αισθάνομαι. Γιατί είσαι η Αγάπη και θα μας ελευθερώσεις από όλα τα δεσμά μας, όσο κι αν διαφωνείς με την όχι καθαρή συμπεριφορά μας. Συ δε θα αφήσεις να γίνουμε βορά των πιστών του Κρόνου και του Μολώχ και άλλων δαιμόνων-“θεών”, εμάς τα παιδιά Σου. Κι ας προσπαθούμε να βάλουμε θεμέλιο τη θεϊκή Σου Αγνότητα και Δικαιοσύνη σε όλες μας τις πράξεις και δεν τα καταφέρνουμε.
Σε ευχαριστούμε Κύριε για τη απεραντοσύνη της Αγάπης Σου και δοξάζουμε το Άγιο Όνομα Σου τώρα και κάθε στιγμή της ζωής μας.
Κατερίνα Χατζηθεοδώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου