Κι έτσι, ο μεν σχολαστικός λόγος για την εθνεγερσία αποχυμώνει την ουσία της, ο δε υπερασπιστικός λόγος -όπως τώρα και ο δικός μου- χάνει συχνά την πανηγυρική αύρα των γεγονότων, αυτήν που εννοούσε ο ποιητής όταν μας καλούσε να «μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί του ’21».
Σήμερα που η Ελλάδα χειμάζεται, η μέθη αυτή θα μπορούσε να είναι εθνεγερτική, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει εκ προοιμίου -εδώ και πολλά χρόνια- κατασυκοφαντηθεί.
Πίσω από την πολιτική υποταγή της Ελλάδας βρίσκεται η πολιτισμική αποδόμηση. Προϋπόθεση για την αιχμαλωσία του λαού είναι η αποκοπή του από τη λαϊκή παράδοση, την κληρονομιά και τη μνήμη του, ο απορφανισμός του από τους ήρωες και τους αγίους του, τα φυλαχτά του, το σθένος και την έμπνευσή του.
Ο «εκσυγχρονισμός» στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, ήταν η επανακατασκευή του ανθρώπου-ραγιά.
Και το κύριο καθήκον των «εκσυγχρονιστών», στο πλαίσιο της ομογενοποιημένης σκέψης που στηρίζει την παγκοσμιοποίηση, ήταν και είναι να τρομοκρατήσουν ιδεολογικώς την κοινωνία διαλύοντας την πολιτική και πολιτιστική ταυτότητα, το αίσθημα του συνανήκειν, το εθνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγεται η ταξική πάλη, ώστε οι εργαζόμενοι να βρεθούν εν κενώ, οι κατακτήσεις τους να εξαερωθούν και οι όποιες διεκδικήσεις τους για το μέλλον να φαίνονται αδιανόητες.
Οι «εκσυγχρονιστές», δεξιοί και αριστεροί, οι ενσωματωμένοι σοσιαλδημοκράτες, οι νεοφιλελεύθεροι, υπήκοοι, σμπίροι, κουίσλιγκ και τοποτηρητές των αφεντικών τους, είναι οι νέοι γενίτσαροι που καθηλώνουν τον λαό στη θέση του ραγιά. Ο λαός -οι εργαζόμενοι- έπρεπε να πεισθεί για τη θέση του στον νέο (σε συνθήκες προτεκτοράτου) τρόπο παραγωγής, να αισθάνεται ένοχος, να αισθάνεται φταίχτης για τη φτώχεια του. Και προς τούτο αναδύθηκαν οι παραλογισμοί του στυλ «μαζί τα φάγαμε» και οι ανηθικότητες του στυλ «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς». Φθάσαμε στο γκροτέσκ ο λαός να κατηγορείται για λαϊκισμό.
Ο λαός δεν μπορεί να είναι λαϊκιστής, δεν μπορεί να είναι δημαγωγός του εαυτού του. Ομως η επιστράτευση της βλακείας και της αμορφωσιάς από την άρχουσα τάξη παραλύει κάθε αντίσταση της σκέψης, όταν παίρνει τη μορφή ολοκληρωτικής προπαγάνδας που περνάει μέσα από τα ΜΜΕ, τα ΑΕΙ και τα περισσότερα από τα πολιτικά κόμματα.
Η βλακεία είναι ανίκητη. Και ο λόγος της βλακείας, όπως άλλωστε και το ψέμα, όσο πιο τερατώδης είναι, τόσο πιο πιστευτός γίνεται - όπως έλεγε για την κατασκευή της πραγματικότητας ο Χίτλερ στον Γκαίμπελς. Η γέννηση της τερατολογίας και η διασπορά της σε μαζική κλίμακα, όπως οι εθνικοσοσιαλιστές πρώτοι κατόρθωσαν, ταλανίζει και την εποχή μας. Γιατί;
Διότι η άρχουσα τάξη είναι αφιλοσόφητη. Ηλίθια. Εκτός από την αρπαγή του πλούτου, βλέπει μόνον την αρπαγή του πλούτου. Αυτή η τόσον ισχυρή βλακεία για να διαιωνίζει τον εαυτόν της, πρέπει να αποβλακώνει τον λαό. Το φαινόμενο αυτό στην εποχή μας έχει πάρει οργουελικές διαστάσεις και ενισχυμένο από την υπερτεχνολογία τείνει σε καφκικό εφιάλτη.
Τη μνήμη. Την αλήθεια - το αντίδοτο της λήθης. Ο εν λήθη άνθρωπος περιπίπτει σε πολιτικό λήθαργο, γίνεται ανδράποδο, αναλώσιμος, απασχολήσιμος, υποαπασχολούμενος, χαμηλόμισθος, έμφοβος, ραγιάς.
Προς τούτο τη γλώσσα στον δημόσιο λόγο κατακλύζουν παρενδύσεις των εννοιών και ευφημισμοί. Η σκλαβιά, λόγου χάριν, ονομάζεται ελεύθερη αγορά, η αλήθεια άνευ της αποδείξεώς της, αλήθεια του άλλου, η αποκολοκύνθωση αυτοπροσδιορισμός και πάει λέγοντας.
Η συσσώρευση όμως αυτής της χρήσιμης βλακείας σε επίπεδο υψηλής τηλεθέασης δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την τυραννίδα των τερατολογιών που αποδομούν τις κοινωνικές αντιστάσεις. Η μετατροπή του πολίτη σε α-πόλιδα, σε απάτριδα, σε νομάδα ή κολίγο, είναι ύψιστη προτεραιότητα των αστικών τάξεων που δεν έχουν πατρίδα και νέμονται τον πλούτο των εθνών. Ετσι ο πατριωτισμός δεξιών και αριστερών συκοφαντείται ως εθνικισμός, ενώ ο διεθνισμός των εργατικών τάξεων γίνεται η χλεύη της γκλαμουριάς του κοσμοπολιτισμού των νεόπλουτων.
Ιδιαιτέρως για την Αριστερά, η αποκοπή της από την πατριωτική της διάσταση -εκείνη που την οδήγησε στο έπος του ΕΑΜ ή στην αντοχή της στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, όπως οι κομμουνιστές της ΕΣΣΔ ονόμασαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αναλόγως έδρασαν- η αποκοπή λοιπόν της Αριστεράς από τη γη της και η μετατροπή της σε έναν ηττημένο, μετέωρον Ανταίο, ήταν υψίστης σημασίας καθήκον, απ’ αυτά όμως που μόνον εξωμότες μπορούν να φέρουν εις πέρας, δηλαδή αριστεροί που ενσωματώνονται στο Πραιτώριο.
Ετσι για τον κ. Μπαλτά και όχι μόνον, η Επανάσταση του 1821 «γέννησε το ελληνικό έθνος»!! Τώρα, ποιος έκανε την επανάσταση αν όχι το ελληνικό έθνος, είναι ένα ερώτημα που θα θέσουν οι Πετσενέγκοι στα πρώτα UFOπου θα μας κάνουν τη χάρη να εμφανισθούν στον πλανήτη.
Τέτοιες τερατολογίες όπως αυτή του Μπαλτά, όπως η θεωρία της ασυνέχειας του ελληνικού έθνους, τοποθετούν στη θέση της λογικής και της επιστήμης τη βλακεία και συνεπώς τείνουν να γίνουν απροσμάχητες.
Το έθνος είναι ένας (αρχαιότατος) πολιτικός ορισμός, με διαφορετικούς προσδιορισμούς στη διαχρονία του. Οι διαφορετικοί προσδιορισμοί δεν καθιστούν τα έθνη ασυνεχή, Κινέζους, Εβραίους, Ελληνες, αλλά ορίζουν το πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο τα έθνη αυτά διαδοχικώς λειτουργούν. Είτε τα έθνη αυτά είναι αρχαιότερα είτε νεότερα. Διότι, βεβαίως, ο χρόνος του αρχικού σχηματισμού των εθνών ποικίλλει, όπως ποικίλλουν και οι τρόποι της εξέλιξής τους.
Ενα νεότερο έθνος, όπως οι Γάλλοι φέρ’ ειπείν, έχει ζήσει υπό πολλούς διαφορετικούς πολιτικούς προσδιορισμούς - σε πολυεθνικό, σε μοναρχικό, σε δημοκρατικό περιβάλλον. Το ίδιο και ένα αρχαίο έθνος όπως των Κινέζων, των Εβραίων και άλλων. Είναι ένας
εκχυδαϊσμός του μαρξισμού η νεωτερικότητα που ταυτίζει τα έθνη με τον τρόπο παραγωγής και μάλιστα τον καπιταλισμό. Τα εθνικά κράτη είχαν εθνικό προηγούμενο. Τη Γαλλική Επανάσταση την έκαναν Γάλλοι, τις Αγγλικές Επαναστάσεις τις έκαναν Αγγλοι, την Ελληνική Επανάσταση την έκαναν Ελληνες (που ήξεραν ότι είναι Ελληνες, πριν να τους «ανακαλύψει» και να τους το αποκαλύψει τάχα ο Διαφωτισμός), τη Ρωσική Επανάσταση έκαναν Ρώσοι και την Ιταλική Ενοποίηση έκαναν Ιταλοί.
Η μόνη επανάσταση που δεν έγινε από προϋπάρχον έθνος, αλλά γέννησε ένα νέο έθνος η ίδια, ήταν η Αμερικανική Επανάσταση, καθώς και οι επαναστάσεις στη Λατινική Αμερική - όλες στον Νέο Κόσμο.
Τέλος, η κολοσσιαία μπαρούφα των εθνομηδενιστών ότι το «νέο» ελληνικό έθνος είναι επινόηση και δημιούργημα του Διαφωτισμού δεν απαντά στις διαρκείς εξεγέρσεις των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία. Δεν απαντά ούτε στην αδιάσπαστη ελληνική γραμματολογία, δημώδη και λόγια, καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας-Ενετοκρατίας. Και βεβαίως δεν εξηγεί τη δημιουργική παρουσία των Ελλήνων παντού, σε Ρωσία, Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Ανατολία, Μέση Ανατολή - ένας ύστερος ελληνικός οικουμενισμός, στα χνάρια του προγενέστερου ελληνιστικού εις ό,τι αφορά την Ανατολή - μια νέα διασπορά, εις ό,τι αφορά τη Δύση.
Η θεωρία της ασυνέχειας του ελληνισμού, του ελληνικού έθνους δεν εξηγεί γιατί όλοι οι άλλοι μας αποκαλούσαν και μας αποκαλούν Ελληνες - ο καθένας στη γλώσσα του εδώ και 2.500 χρόνια.
Ελληνες αποκαλούσαν οι Δυτικοί τους Βυζαντινούς ήδη από τον 6ο-7ο μ.Χ. αιώνες, το ίδιο και οι Κινέζοι, οι Αραβες - οι πάντες, πλην Φίλη-Μπαλτά-Ρεπούση και, φοβάμαι, Καρανίκα.
Γιατί για τους Ελληνες δεν χρειάσθηκε η «εθνική αφύπνιση» του 19ου αιώνα, που οδήγησε άλλους λαούς σε επαναστάσεις, σχετικές με τις σφαίρες επιρροής των Μεγάλων Δυνάμεων, αλλά αντιθέτως τους οδήγησε στην αποκοτιά του 1821; «Ο κόσμος μάς έλεγε τρελούς. Εάν δεν ήμασταν τρελοί, δεν θα εκάμαμεν την Επανάστασι», Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Η απάντηση στο γιατί αυτή η αποκοτιά, γιατί αυτή η τρέλα, βρίσκεται στον αντιστασιακό χαρακτήρα αυτού του λαού. Κάτω από την ώσμωση των λαϊκών παραδόσεων με τον Διαφωτισμό, κάτω απ’ τον βυζαντινό απόηχο και τη μεταβυζαντινή ταυτότητα, πίσω από τις διαφορές του χωρικού απ’ τον λόγιο, του Κλέφτη απ’ τον Φαναριώτη, του εμπόρου απ’ τον πειρατή, του Ρωμιού των παροικιών από τον Ρωμιό της κυρίως Ελλάδας, βρισκόταν ως κοινός παρονομαστής η γλώσσα, η ορθόδοξη πίστη και τα αντιστασιακό φρόνημα - η σύγχρονη για εκείνη την εποχή σύνθεση του ομόγλωσσου και των κοινών εθίμων με τον έρωτα για την ελευθερία. Ερωτα ενσυνείδητου και ασίγαστου, όπως όλη η Ιστορία της Τουρκοκρατίας και της Ενετοκρατίας μαρτυρά.
Οι τάξεις χώριζαν τους Ελληνες. Υπήρχε, φέρ’ ειπείν, η Εκκλησία των κοτζαμπάσηδων που επρόσκειτο στους αγάδες, υπήρχε και ο λαϊκός κλήρος που συντρόφευε τον λαό. Το ίδιο το Πατριαρχείο: από τη μία προσκύναγε τον Τύραννο (ως εκπρόσωπος των Ρωμιών κι εν τω άμα εντολοδόχος και τοποτηρητής της Πύλης) και από την άλλη αντιστεκόταν.
Υπήρξαν Πατριάρχες που προσκύνησαν, υπήρξαν και Πατριάρχες που κρεμάστηκαν.
Υπήρξαν και οι παπάδες που μάθαιναν στα παιδιά πέντε κολλυβογράμματα στα κρυφά, όταν κι όπου ο Οθωμανός ήταν άγριος, υπήρξαν και οι Μητροπολίτες που άνοιγαν, ας πούμε. παρθεναγωγεία στην Καππαδοκία, εν μέσω του θεοσκότεινου 17ου αιώνα!! Εξαγοράζοντας τον τοπικό πασά. Πολύ πριν να υπάρξει ο Διαφωτισμός (πόσω μάλλον να φθάσει στην Ανατολή). Οι πιο πολλοί όμως στο τέλος έχαναν το κεφάλι τους. Και μόνον αν ήταν σκυμμένο έμενε στους ώμους τους - κι αυτό όχι πάντα. Αυτός ήταν ο «πολυπολιτισμός» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ομως, τι ήταν αυτό που έκανε την ειδοποιό διαφορά και οδήγησε το Γένος στις συνεχείς εξεγέρσεις, στους νεομάρτυρες, στον Πατροκοσμά, στον Κατσαντώνη, στον Ρήγα, στη Φιλική Εταιρεία κι όχι στην ειρηνική συνύπαρξη ή ακόμα και στην αφομοίωση απ’ τον κατακτητή; Και αν όλος αυτός ο τρόπος σχετίζεται με την αντιστασιακή ιδιοπροσωπία -ιδιοσυγκρασία, αν θέλετε- των Ελλήνων, πότε και πώς αυτή διαμορφώθηκε;
πηγή 1
πηγή 2
πηγή 3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου