Μόλις είχε μπει το 1922, που έβρισκε την Ευρώπη καθημαγμένη από τον Μεγάλο Πόλεμο, με κοσμογονικές ανακατατάξεις να συμβαίνουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της. Τότε που ο Ελληνικός Στρατός έδινε τον έσχατο αγώνα στην Μικρά Ασία.
Όμως, παρόλο που στην Ελλάδα, η σκέψη ολονών ήταν στραμμένη στο μέτωπο, κάποιοι στην Αθήνα του 1922 ζούσαν στον δικό τους κόσμο, που βρισκόταν πέραν της πεζής και μίζερης καθημερινότητας, μια που υπήρχε το χρήμα, που έρεε άφθονο και δεν κρυβόταν. Καθότι υπήρχαν και αριστοκράτες που το διέθεταν…
Έτσι, μετά από ειδύλλιο τρυφερό και περιπετειώδες, μαθεύτηκε πως η Ρωσίδα πριγκίπισσα Ελισάβετ Βασίλιεβνα και ο Λ. Κοτταρώφ, γιός του ενδόξου Ρώσου ναυάρχου του αειμνήστου τσάρου Νικολάου Β΄, συνδέθηκαν με τα ιερά δεσμά του γάμου. Οι δυο νέοι γνωρίσθηκαν στην Αθήνα, όπου είχαν καταφύγει οι οικογένειές των μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Βέβαια, όπως συζητείτο, έπρεπε να ξεπεράσουν το μέγα εμπόδιο που απέρρεε από την καταγωγή τους, πριγκίπισσα αυτή, ενώ ο νεαρός, μπορεί να ήταν γιος ναυάρχου, όμως δεν έπαυε να είναι ένας κοινός θνητός. Όμως, άμα θέλει η νύφη κι ο γαμπρός…
Οι συναντήσεις των ήσαν τακτικές, σχεδόν κάθε απόγευμα στην γωνία του κήπου της Ακαδημίας, όπου τους ανέμενε να τους πάρει κλειστό αυτοκίνητο με σοφέρ. Από ‘κει έπαιρναν το δρόμο για τα εξοχικά κέντρα, όπου το ερωτευμένο ζευγάρι ήταν πολύ γνωστό. Με την εμφάνιση του κλειστού αυτοκινήτου, τα γκαρσόνια, κυριολεκτικά, τσακίζονταν να τους εξυπηρετήσουν, καθώς ο γιός του ναυάρχου Κοτταρώφ άφηνε πλούσια πουρμπουάρ. Το σύνθημα, που κινητοποιούσε τους πάντες, ήταν: “Έρχονται οι Ρώσοι πρίγκιπες!”.
Και φυσικά, μετά τα πλούσια δείπνα, ακολουθούσε… φιλοξενία, προς ευωχία του ζεύγους, στα ιδιαίτερα διαμερίσματα – σεπαρέ τα έλεγαν – που διέθεταν τα εξοχικά κέντρα για τους εκλεκτούς πελάτες. Πάντως, δεν περνούσε απαρατήρητη και σχολιαζόταν η δυνατότητα του υιού Κοτταρώφ, να ξοδεύει αφειδώς το χρήμα, αν και ήταν πρόσφυγας…
“Πρίγκιπες” στην Ελλάδα του 1922!
Ώσπου “έσκασε” η είδηση που σόκαρε και προσγείωσε τους πάντες στην πεζή πραγματικότητα. Ο γιός του Ρώσου ναυάρχου Κοτταρώφ και σύζυγος της πριγκίπισσας Ελισάβετ Βασίλιεβνα, δεν ήταν Ρώσος, αλλά Έλληνας κατώτερος υπάλληλος του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο τμήμα εγγραφών, αρμόδιος να εισπράττει τέλη και εξέταστρα φοιτητών των διαφόρων Σχολών.
Με αυτά τα χρήματα πλήρωνε το αυτοκίνητο και τις διασκεδάσεις στα εξοχικά κέντρα, καθώς και τα πλούσια πουρμπουάρ στα γκαρσόνια. Το δε όνομα αυτού το ελληνικότατο… Κοτταράς. Και φυσικά, ούτε πριγκίπισσα Ελισάβετ Βασίλιεβνα υπήρχε. Απλά, Βασιλείου ήταν το όνομά της. Αφού, όμως, είχαν βρει το εύκολο χρήμα, θέλησαν και να το παίξουν αριστοκράτες για να το ξεκοκαλίζουν με σχετική άνεση, ασφάλεια και μεγαλείο!
Παίρνοντας τον δρόμο της Δικαιοσύνης, η υπόθεση ανατέθηκε στον ανακριτή του 7ου Τμήματος κ. Βασιλάκη, όπου συνέρρεαν δεκάδες τα θύματα του απατεώνα Κοτταρά. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, όπως ήταν αναμενόμενο, ήσαν φοιτητές. Μαζί τους και ο σοφέρ του αυτοκινήτου, που μετέφερε το “πριγκιπικό” ζεύγος, ονόματι Συμεόνογλου, στον οποίο ο Κοτταράς είχε αφήσει “φέσι” 3.000 δραχμές για τα αγώγια.
Ο “υιός Κοτταρώφ”, πάντως, διέφευγε της σύλληψης και το σχετικό ρεπορτάζ της “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ”, της 10ης Φεβρουαρίου 1922, από όπου αλίευσα την είδηση, σταματάει εδώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου