Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Ως ενοχική ανοχή μας στα όρια της συναυτουργίας, μετά την αποδοχή απ’ την ΝΔ του προϊόντος ”εγκλήματος” (”Συμφωνία Πρεσπών”) — που συντελέστηκε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με υπογραφή Αλέξη Τσίπρα τον Ιούνιο του ’18 και επικυρώθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον Ιούλιο του ’19 — θα χαρακτήριζα την διακυβερνητική αγρανάπαυση τεσσάρων χρόνων, η οποία άφησε ελεύθερο το πεδίο στις σκοπιανές διεργασίες γύρω από την γλώσσα.
Διεργασίες που ευοδώθηκαν, δυστυχώς, μετά την πρώτη αναγνώριση απ’ την Ελληνική Δικαιοσύνη (Πρωτοδικείο Φλώρινας: έγκριση 28 Ιουλίου 2022 και ανακοίνωση απόφασης: 7 Νοεμβρίου 2022) φιλοσκοπιανού συλλόγου για την προώθηση της ”μακεδονικής” γλώσσας!!!
Η έγκριση του ”Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας” ολοκλήρωσε, ουσιαστικά, την λιμνιαία προδοσία που είχε συντελεστεί με αποδεικτικά τεκμήρια την εκχώρηση του ιστορικού ονόματος της Μακεδονίας μας, της γλώσσας και της ”ταυτότητάς” της (συστατικά για δημιουργία έθνους-κράτους) στους Σκοπιανούς παραχαράκτες της ιστορίας της, οι οποίοι — με δική μας υπογραφή — αποκαλούνται από τις 17 Ιουνίου του ’18 ”Μακεδόνες”, αφού το πρώτο συνθετικό της επίσημης πλέον ονομασίας της χώρας τους (”Βόρεια Μακεδονία”) δεν τους υποχρεώνει να λέγονται ”Βορειομακεδόνες”…
Έκτοτε βέβαια κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της συναίνεσης των κομμάτων εξουσίας στο θέμα αυτό, που έφερε απ’ την ίδια πλευρά τους χθεσινούς με τους σημερινούς κυβερνήτες, αν και ηχούν ακόμα στ’ αυτιά μου τα λόγια του νυν πρωθυπουργού (τότε αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης):
“… Κανείς Έλληνας δε θα ήθελε τον όρο ‘Μακεδονία”, αλλά θέλω να είμαι ρεαλιστής. Αν και δε μου αρέσει καθόλου, το βασικό πρόβλημα είναι στη γλώσσα και την εθνότητα… Το όνομα (”Βόρεια Μακεδονία”) θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα κι από τη στιγμή που αναγνωρίζεται η γλώσσα και η εθνότητα είναι θέμα χρόνου να αποκαλείται η χώρα απλά ”Μακεδονία” (16 Σεπτεμβρίου 2018).
”Φευ!..” Μιλούσε για ”εθνικά ασύμφορη συμφωνία” απ’ το ’18 και την είχε χαρακτηρίσει ”εθνική ήττα” το ’19, αλλά το εγγόνι του Μακεδονομάχου Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει, αν και διατεινόταν προεκλογικά ότι θα πήγαινε να τη διαπραγματευτεί για να την κάνει εθνικά καλύτερη.
Έτσι, ενώ ομολόγησε ο ίδιος μπροστά στον Ζάεφ (24 Σεπτεμβρίου 2019) ότι δεν θα υπέγραφε ποτέ τη ”Συμφωνία των Πρεσπών” (αλλά απ’ τη στιγμή που κυρώθηκε απ’ τα Κοινοβούλια των δύο χωρών θα τη σεβαστεί ως μέρος του Διεθνούς Δικαίου), ακολούθησε τελικά την πεπατημένη των προκατόχων του οι οποίοι — υπό την πίεση του ξένου παράγοντα — την είχαν υπογράψει αψήφιστα με το πρόσχημα της ανάσχεσης της επιρροής της Τουρκίας στα βόρεια σύνορά μας, κάτι που δεν επαληθεύτηκε δυστυχώς.
Και το χειρότερο είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο επικύρωσε, τίμησε και αγωνίστηκε για την εφαρμογή της λιμνιαίας ”Συμφωνίας” και την πρόοδο της Βόρειας Μακεδονίας (βλ. σχετική δήλωση Ζόραν Ζάεφ, 16/09/2020: ”Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε μάχες για εμάς, μάχες για το ευρωπαϊκό μας μέλλον, για τη συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ”), αλλά βοήθησε στην εδραίωσή της σε επίπεδο γλώσσας.
Γιατί αυτό έκανε, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, από τη στιγμή που επέτρεψε να ιδρυθεί κέντρο διδασκαλίας της ανύπαρκτης ”μακεδονικής” γλώσσας στην ελληνική Μακεδονία και μάλιστα στην ευαίσθητη εθνικά περιοχή της Φλώρινας. Στην πόλη της Δυτικής Μακεδονίας, όπου έχει την έδρα του το εξωκοινοβουλευτικό ”Ουράνιο Τόξο” (με επικεφαλής τον Παύλο Βοσκόπουλο), σκοπός του οποίου είναι η αναγνώριση ”μακεδονικής” μειονότητας στην Ελλάδα…
Κάτι που αργά ή γρήγορα θα έρθει, γιατί με τη δημιουργία ”Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας” (το οποίο στην επίσημη έγκρισή του από τις δικαστικές αρχές έχει τον προσδιορισμό ”Μη κυβερνητική οργάνωση”) ανοίγει ο δρόμος για την αναγνώριση ”μακεδονικής” γλώσσας στην Ελλάδα.
Τον ελλοχεύοντα αυτόν κίνδυνο προσπέρασε αψήφιστα, ως φαίνεται, το τοπικό Πρωτοδικείο Φλωρίνης, για να φτάσει να εγκρίνει (ανεπηρέαστο;) — ως ανιστόρητο — το αίτημα του φιλοσκοπιανού συλλόγου. Για να φτάσει να αγνοεί επιδεικτικά τις εθνικές επιπτώσεις από αυτήν την απόφαση και την επίταση της αστάθειας στα βόρεια σύνορά μας εκ παραλλήλου με τα Ανατολικά.
Και επειδή ”Ενός κακού μύρια έπονται” (όπως είπε ο τραγικός ποιητής Σοφοκλής, 5ος αι. πΧ), έκανε την επανεμφάνισή του ο Ζάεφ πανηγυρίζοντας την ”κατάκτηση”…
”Αυτοί είναι οι καρποί της Συμφωνίας των Πρεσπών. […] Συγχαίρω τους ιδρυτές του Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα και όλους τους πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας και της Ελλάδας που χαίρονται για αυτή την όμορφη πράξη. […] Ευχαριστώ τόσο τον πρώην όσο και τον νυν Πρωθυπουργό, Τσίπρα και Μητσοτάκη, για την πίστη και τη δέσμευσή τους στην οικοδόμηση ειλικρινούς φιλίας και καλής γειτονίας”), είπε και κανείς κυβερνητικός δεν ντράπηκε. Ούτε καν οι ”πατριώτες” της Νέας Δημοκρατίας ”Μακεδονομάχοι”…
Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι η προώθηση της ”μακεδονικής” γλώσσας, άνοιξε την όρεξη της Άγκυρας, που μας ζητάει να δώσουμε τα ίδια δικαιώματα και στην μουσουλμανική μειονότητα Θράκης (για να έρθει κοντύτερα, προφανώς, το όνειρο της Τουρκίας και του Ταγίπ Ερντογάν για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα [Θράκη-Δωδεκάνησα])…
Ο πρώτος ολέθριος κύκλος των σκοπιανών πιέσεων έκλεισε τελικά με τον χειρότερο τρόπο για την χώρα μας ύστερα από τέσσερα χρόνια, δεδομένου ότι η προσπάθεια για προώθηση της ”μακεδονικής” γλώσσας σε ελληνικό έδαφος ξεκίνησε από το 2018 στις Σέρρες.
Είχε προηγηθεί βέβαια οχτώ χρόνια πριν (στο σκοπιανό έδαφος) η έκδοση του πρώτου φύλλου της σκοπιανής διαδικτυακής εφημερίδας ”Νόβα Ζόρα”, με τα πρώτα ”μαθήματα λόγιας μακεδονικής γλώσσας” (”κυριλλική γραφή”, όπως διδάσκεται και ομιλείται στη ”Δημοκρατία της Μακεδονίας”) βάσει του απλοποιημένου αλφαβήτου АЗБУКА, [3-5-2010], για να ακολουθήσει η έναρξη διαδικτυακών μαθημάτων ”Μακεντόνσκι on-line”, σύμφωνα με το φιλοκυβερνητικό portal των Σκοπίων ”Kurir”, 17-10-2011.
Στην Ηράκλεια Σερρών, λοιπόν, πρωτοδημοσιεύτηκε η ίδρυση ενός φιλοσκοπιανού συλλόγου με την επωνυμία ”Αδελφότητα Ντόπιων Σερραίων ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΣ” (12 Ιανουαρίου του ’18) και σκοπό (υποτίθεται) τη ”συστηματική καταγραφή της πολιτιστικής κληρονομιάς του Τόπου μας, με τη διάσωση, διατήρηση και προβολή των ιστορικών στοιχείων, της ντόπιας Γλώσσας, των εθίμων και παραδόσεων…”.
Σημειωτέον ότι το ”υποτίθεται” μόνο τυχαίο δεν είναι, αφού στα πρώτα τεύχη του περιοδικού του συλλόγου τους οι ιδρυτές και εκδότες απέφευγαν να χαρακτηρίζουν ”μακεδονική” τη γλώσσα του στο καταστατικό τους (για να κερδίσουν την έγκριση του δικαστηρίου, κατά το σερραίϊκο site anexartitos.gr, το οποίο πρωτομετέδωσε την είδηση).
Πέντε μήνες αργότερα (12-6-2018), ωστόσο, άλλαξε άρδην η πολιτική τους αυτή και, μαζί με τον χαρακτηρισμό ως ”μακεδονικής” της γλώσσας που χρησιμοποιούσαν, ήρθε η εξύμνηση ”Μακεδόνων” ηρώων (Γιάνε Σαντάνσκι, Γκότσε Ντέλτσεφ και Κρίστε Μισίρκοφ) — γνωστών κομιτατζήδων, σφαγέων του ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας (με τον τελευταίο Μακεδονιστή φιλόλογο-ιστορικό να τιμάται στα Σκόπια [Βόρεια Μακεδονία] ως Βουλγαρομακεδόνας ήρωας) — ενώ στο τέταρτο τεύχος έβαλαν μπρος την φιλοσκοπιανή προπαγάνδα με παράθεση της ”Διακήρυξης του Κρουσόβου”.
Παράθεση, δηλαδή, της πρόσκλησης των ψευτομακεδόνων του 1903 στους Τούρκους ”Ελάτε κοντά μας, αδέλφια μουσουλμάνοι, για να πολεμήσουμε τους εχθρούς σας και εχθρούς μας. Ελάτε κάτω από τη σημαία της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. Η Μακεδονία είναι η κοινή μας μάνα και φωνάζει για βοήθεια…”.
Ο χρόνος εντωμεταξύ κυλούσε γοργά, με εμάς — διακομματικά και διακυβερνητικά — καθεύδοντες υπό μανδραγόρα, αφού τον Οκτώβριο του ’19 εγκαινιάστηκε από την ΑΜΚΕ (Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία, που ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του ’18) η ‟Μακεδονική Κίνηση Προώθησης της Μητρικής Γλώσσας ‘Κρστε Μισιρκόβ’ “, η οποία ”έτρεξε” μέχρι τον Ιούνιο του ’20 ένα πιλοτικό πρόγραμμα ιντερνετικής πλατφόρμας προώθησης της ”μακεδονικής” γλώσσας.
Μ’ αυτές τις κρυφές και φανερές διεργασίες τους και με άλλα πολλά σχετικά που εμπεριείχαν και… μεσολάβηση ξένης ”βοήθειας” (βλ. εκτενές, προκλητικό αφιέρωμα της ηλεκτρονικής έκδοσης του BBC τον Φεβρουάριο του ’19 στην ”μακεδονική μειονότητα, η οποία καταπιεζόταν και εξοριζόταν από το ελληνικό κράτος μέχρι το 2018”), οι νυν ”Βορειομακεδόνες” και οι φίλοι τους προωθούσαν τα σχέδιά τους για τη γλώσσα ως σήμερα.
Και σήμερα πανηγυρίζουν με το δίκιο τους τη διπλή νίκη, αφού τόσο η πολιτική εξουσία όσο και η δικαιοσύνη στην Ελλάδα αποδείχθηκαν αρωγοί στον αγώνα τους για νομιμοποίηση της ”μακεδονικής” γλώσσας βάζοντας τη δική τους ”σφραγίδα” στο εθνικό έγκλημα που είχε συντελεστεί πριν από τέσσερα χρόνια στις Πρέσπες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου