Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ ἦταν ἕνα μικρὸ παιδί, τὸ ὁποῖο οἱ γονεῖς του ἤθελαν νὰ τὸ ταΐσουν μὲ μιὰ νέα κρέμα ποὺ κυκλοφοροῦσε στὴν ἀγορά. Δὲν ἦταν σὲ ὑγρὴ μορφή, ἀλλὰ σὲ σκόνη. Τὸ παιδί, ὅμως, ἤθελε τὴν παλιά του κρέμα. Ἡ σκόνη το ἀηδίαζε καὶ μόνο στὴν ἰδέα ὅτι θὰ τὴν ἀκουμπήσει μὲ τὴ γλῶσσα του. Ἐπιπλέον, τοῦ δημιουργοῦσε ὑπόνοιες ὅτι εἶναι ἀμφιβόλου ποιότητος καὶ ὅτι τοῦ χορηγεῖται ἐκ τοῦ πονηροῦ.
Κάθε φορὰ ποὺ οἱ γονεῖς του προσπαθοῦσαν νὰ τοῦ δώσουν τὴν ἴδια κρέμα σὲ σκόνη, τὸ παιδὶ ἔκλαιγε καὶ ὀδυρόταν. Ὅποτε πήγαιναν νά του τὴ βάλουν στὸ στόμα, ἐκεῖνο τὴν ἀρνιόταν καὶ δὲν τὴν ἔφερνε κἂν κοντὰ στὰ χείλη του. Τότε οἱ γονεῖς του ἄρχισαν νὰ βρίζουν τὸ παιδί τους ὡς ἀρνητὴ καὶ συνωμοσιολόγο.
Ἀφοῦ εἶδαν κι ἀπόειδαν, κατέφυγαν στὴ λύση τῆς πυγμῆς: κλείδωσαν τὸ παιδί τους στὸ δωμάτιό του καὶ τοῦ φώναζαν:
«Θὰ σὲ ξεκλειδώσουμε μόνο ἂν φᾷς τὴν καινούργια σου κρέμα. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ τροφή σου. Θὰ σὲ ταΐζουμε σκόνη, καὶ μέσῳ αὐτῆς θὰ παίρνεις ὅλα τὰ θρεπτικὰ συστατικὰ ποὺ θὰ χρειάζεσαι. Καὶ θὰ γίνεις τόσο δυνατός, ποὺ θὰ μπορεῖς νὰ παλέψεις ἀκόμη καὶ μὲ ἐξωγήινους.
«Ἄκου, ἀρνητάκο», τοῦ εἶπαν οἱ γονεῖς του μὲ αὐστηρὸ ὕφος: «δὲν σὲ τιμωροῦμε, ἀντιθέτως σὲ προφυλάσσουμε. Δὲν σὲ ὑποχρεώνουμε νὰ φᾷς τὴν κρέμα σου, κλειδώνοντάς σε. Ἔχεις τὴν ἐπιλογὴ νὰ τὴν φᾷς καὶ νὰ ξαναβγεῖς ἀπὸ τὸ δωμάτιό σου»!
Τὸ ἠθικὸ δίδαγμα τῆς παραβολῆς:
Ἡ θέσπιση τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ ἀποδεικνύει ὅτι οἱ σοφολογιότατοι ὑγειονομικοὶ καὶ κυβερνητικοὶ διαχειριστὲς μεταχειρίζονται τοὺς πολῖτες σὰν νὰ εἶναι μικρὰ παιδιὰ ποὺ δὲν παίρνουν ἀπὸ λόγια. Στὴ συνείδηση τῶν γιατρῶν καὶ τῶν πολιτικῶν κάθε πολίτης εἶναι ἕνας ἀρνητάκος ποὺ δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ὁρίζει τὸ σῶμα του. Ζοῦμε σὲ μιὰ βρεφοποιημένη κοινωνία ποὺ τὴν χειρίζονται ἐναλλασσόμενοι πατερ(κ)ούληδες. Ἄς ἀποδείξουμε λοιπὸν ὅτι εἴμαστε ὥριμοι πολῖτες, ἀξιοποιῶντας τὸ Λεξικὸ τοῦ θαυμαστοῦ ἀνάποδου κόσμου:
Ὅποιοι μᾶς λένε ἀρνητὲς τῆς ὑποχρεωτικότητας τοῦ ἐμβολιασμοῦ, στὴν πραγματικότητα μᾶς ζηλεύουν ἐπειδὴ εἴμαστε ὑπερασπιστὲς τοῦ αὐτεξουσίου, δηλ. τοῦ μεγαλύτερου δώρου τοῦ Κυρίου.
Ἐφαρμογὴ τῆς παραβολῆς στὸ Ποινικὸ Δίκαιο:
Ὁ δράστης Δ κλειδώνει στὸ ὑπόγειο τοῦ σπιτιοῦ του τὴ γνωστὴ τοῦ Β, μὲ τὴν ὁποία ἦταν ἀπὸ καιρὸ ἐρωτοχτυπημένος ἀλλὰ ἐκείνη τοῦ ἔριχνε τὴ μία χυλόπιτα μετὰ τὴν ἄλλη, καὶ τῆς φωνάζει ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα:
«Ἄκου, ὄμορφο τυπάκι: Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ ἁπλᾶ: θὰ σὲ ἀφήσω ἐλεύθερη, μόνο ἂν δεχθεῖς νὰ συνουσιασθεῖς μαζί μου. Δὲν σὲ τιμωρῶ οὔτε σὲ ὑποχρεώνω νὰ κάνεις κάτι ποὺ δὲν σοῦ ἀρέσει. Ἐγὼ θέλω μόνο τὸ καλό σου. Σὲ γουστάρω, σὲ ποθῶ καὶ τὸ ξέρεις. Ἄν συνουσιασθεῖς μαζί μου, θὰ βιώσεις μιὰ θεσπέσια ἐμπειρία, ἀφοῦ κανεὶς ἄλλος δὲν σὲ ἐπιθυμεῖ ὅσο ἐγώ. Καὶ νὰ δεῖς ποὺ θὰ σοῦ ἀρέσει τόσο πολύ, ὥστε μετὰ θὰ μοῦ ζητᾷς ἀπὸ μόνη σου νὰ σὲ κλειδώνω καὶ νὰ σὲ ξεκλειδώνω ἀφοῦ θὰ μοῦ κάθεσαι. Ἄν μοῦ κάτσεις μιὰ φορά, συνέχεια θὰ μοῦ κάθεσαι».
Ἡ Β, ὅμως, ἀρνεῖται νὰ προσφέρει τὸ σῶμα της στὸν Δ, ὁ ὁποῖος πλέον την ἀηδιάζει. Ὁ Δ την κρατᾷ κλειδωμένη ἐπὶ μέρες, μέχρι νὰ λυγίσει. Ἐνῶ τῆς πηγαίνει κανονικὰ φαγητό, ὅσο κυλᾷ ἄπρακτος ὁ χρόνος ὁ Δ ἀρχίζει νὰ γίνεται ὁλοένα καὶ πιὸ αὐταρχικός: τῆς ἀπαγορεύει νὰ ἀκούει μουσικὴ τὰ βράδια μετὰ τὶς 12.00 καὶ τῆς ἐπιτρέπει νὰ πηγαίνει τουαλέτα, μόνο ἂν τοῦ πετᾷ κάτω ἀπὸ τὴν σχισμὴ τῆς πόρτας ἕνα ραβασάκι, στὸ ὁποῖο θὰ ἔχει γράψει τὴ φράση: «Σᾶς εὐχαριστῶ, κύριε, γιὰ τὴ φροντίδα ποὺ μοῦ παρέχετε».
Περνοῦν δύο ἑβδομάδες καὶ ἡ Β παραμένει ἀνένδοτη. Δὲν διαπραγματεύεται τὸ σῶμα της γιὰ κανέναν λόγο.
Ὁ Δ ἀρχίζει καὶ χάνει τὴν ὑπομονή του. Πηγαίνει καθημερινὰ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα της καὶ τῆς φωνάζει:
«Ἄκου, ζόρικη ἀρνήτρια! Ἄν δέν μου παραδοθείς, θὰ σὲ ἁλυσοδέσω καὶ θὰ διεισδύσω βίαια μέσα στὸ σῶμα σου».
Ἐν τῷ μεταξύ, ἔχουν ἀρχίσει καὶ μαζεύονται τὰ κανάλια ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ Β καὶ καλύπτουν μὲ καθημερινὰ ρεπορτὰζ τὴν δημιουργηθεῖσα κατάσταση. Οἱ ρεπόρτερ χλευάζουν τὴ Β ὡς «ἀρνήτρια» ποὺ τολμᾷ νὰ ἀπορρίπτει τὸν ἔρωτα τοῦ Δ καὶ νὰ ἐπιμένει νὰ μὴν τοῦ κάθεται. Ἐκτὸς ἀπὸ «ἀρνήτρια», τὴ στολίζουν καὶ μὲ ἄλλους χαρακτηρισμούς, ὅπως: «σκληρὸ καρύδι» καὶ «ἀντιβιάστρια».
Σύμφωνα μὲ τὸ πρὸ κορωνοϊοῦ Ποινικὸ Δίκαιο, ἂν ἡ αἰχμάλωτη Β λυγίσει καὶ προσφέρει τὸ σῶμα της στὸν Δ, προκειμένου νὰ βγεῖ ἐπιτέλους ἀπὸ τὸ ὑπόγειο, ἔχοντας ξεπουλήσει τὴ γενετήσια ἐλευθερία της, θὰ ἦταν θῦμα ἁρπαγῆς καὶ βιασμοῦ.
Ἄν, μάλιστα, ὁ Δ δὲν κάνει χρήση προφυλακτικοῦ, τότε οἱ γνῶμες διίστανται σὲ σχέση μὲ τὸ ζήτημα ἂν τὸ γεγονὸς αὐτὸ πρέπει νὰ συνεκτιμηθεῖ εἰς βάρος τοῦ κατηγορουμένου.
Τὸ γερμανικὸ Ἀκυρωτικὸ ἔχει ἐπανειλημμένως κρίνει ὅτι, ἐπὶ ἐγκλήματος βιασμοῦ, ἡ μὴ χρήσῃ προφυλακτικοῦ καὶ ἡ ἐκσπερμάτιση ἐντὸς τοῦ γυναικείου κόλπου ἀποτελοῦν λόγους ἐπίτασης τῆς ποινῆς (βλ. π.χ. BGH Ποινικὰ Χρονικὰ 1991, σελ. 115· BGH Ποινικὰ Χρονικὰ 1999, σελ. 1070). Eἰς βάρος τοῦ κατηγορουμένου λειτουργεῖ ἐν προκειμένῳ ἰδίως ὁ κίνδυνος μιᾶς ἀνεπιθύμητης ἐγκυμοσύνης ἢ τὸ γεγονὸς ὅτι μιὰ κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο τέλεση τοῦ σχετικοῦ ἐγκλήματος μπορεῖ νὰ συνδέεται μὲ τὸν αὐξημένο κίνδυνο νὰ μεταδοθεῖ στὸ θῦμα ὁ ἰὸς τοῦ AIDS.
Σύμφωνα, ὅμως, μὲ τὴν ἀντίθετη ἄποψη, ὁ βιασμὸς χωρὶς χρήση προφυλακτικοῦ ἀνήκει στὴν «κανονική», συνηθισμένη εἰκόνα τοῦ βιασμοῦ, τὴν ὁποία ὁ νομοθέτης ἔχει ἤδη λάβει ὑπ' ὄψιν του, ὅταν κατέστρωνε τὴν εἰδικὴ ὑπόσταση αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος καὶ διαμόρφωνε τὴν ἀντίστοιχη κύρωση. Ἑπομένως, ἡ ἐκ νέου συνεκτίμηση τῆς μὴ χρήσῃς προφυλακτικοῦ σὲ βάρος τοῦ δράστη θὰ συνιστοῦσε ἀπαγορευμένη διπλῆ ἀξιολόγηση. Τοῦτο, βεβαίως, σημαίνει ὅτι, ἂν ὁ βιαστὴς χρησιμοποιήσει προφυλακτικό, θὰ δικαιοῦται νὰ ἐπικαλεσθεῖ τὴν ἐπιεικέστερη ἀντιμετώπισή του στὸ στάδιο τῆς ἐπιμέτρησης τῆς ποινῆς.
Ὅτι οἱ ἐλαφρυντικὲς καὶ ἐπιβαρυντικὲς περιστάσεις εἶναι ἔννοιες ἐνάντιες καὶ ὄχι ἀντιφατικές, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ ἀπουσία περιστάσεων τέλεσης βιασμοῦ, τῶν ὁποίων ἡ παρουσία θὰ στοιχειοθετοῦσε ἐλαφρυντικό, δὲν ὁδηγεῖ κατ᾿ ἀνάγκην στὴν κατάφαση μιᾶς ἐπιβαρυντικῆς περίστασης, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνα οὐδέτερο στοιχεῖο, ποὺ ἔχει ληφθεῖ ὑπ᾿ ὄψιν ἀπὸ τὸν νομοθέτη κατὰ τὴν κατάστρωση τῆς ἀντικειμενικῆς ὑπόστασης τοῦ ἐγκλήματος τοῦ βιασμοῦ (ὅ,τι ἐλαφρύνει ὅταν ὑπάρχει, δὲν σημαίνει ὅτι ἐπιβαρύνει ὅταν δὲν ὑπάρχει) θίγεται καὶ ἀπὸ τὸν Γιῶργο Γιαννούλη στὴ σημαντικὴ μελέτη του μὲ τίτλο «Ἐνάντιες καὶ ἀντιφατικὲς ἔννοιες / κρίσεις στὸ Ποινικὸ Δίκαιο», δημοσιευμένη στὰ Ποινικὰ Χρονικὰ 2013, σελ. 646 ἐπ., 651/652.
Ἀπεναντίας, στὸν θαυμαστὸ ἀνάποδο κόσμο τοῦ κορω(παρα)νοϊκοῦ Ποινικοῦ Δικαίου, ἂν ἡ Β ἐνδώσει στὶς σεξουαλικὲς ὀρέξεις τοῦ Δ, προκειμένου νὰ λήξει ἡ ὁμηρεία της, θὰ θεωρηθεῖ ὅτι αἰχμαλωτίσθηκε καὶ βιάσθηκε γιὰ τὸ καλό της! Ἄν, μάλιστα, ὁ δράστης ὁλοκλήρωσε ἐντὸς αὐτῆς χωρὶς χρήση προφυλακτικοῦ, τότε ἡ Β θὰ πρέπει νὰ πεῖ ἕνα μεγάλο «εὐχαριστῶ» στὸν Δ, διότι τὴν πότισε... ροδόσταμο.
ΥΓ1: Ἡ ἀνωτέρω παραβολὴ ἀποσκοπεῖ στὸ να καταδείξει πόσο γελοία εἶναι τὰ ἐπιχειρήματα τῆς κυβέρνησης τῆς Νέας Δικτατορίας, ἡ ὁποία θέλει νὰ μᾶς πείσει ὅτι τὸ πρόστυχο πρόστιμο τῶν 100 € δὲν εἶναι ὑποχρεωτικό, ἀφοῦ μπορεῖς νὰ ἐμβολιασθεῖς καὶ ἔτσι νὰ γλυτώσεις τὸ χαράτσι! Δικαστές, εἰσαγγελεῖς, δικηγόροι, πανεπιστημιακοὶ καὶ ἐν γένει νομικοί, ποὺ παρακολουθοῦν ἀμέτοχοι τὸν βιασμὸ τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου καὶ τῆς νομικῆς λογικῆς ἀπὸ τὰ φερέφωνα τῆς Λέσχης Bildeberg καὶ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, δηλ. τὸν Πατερκούλη Μαριονετάκη καὶ τὴν ἰατροφασιστικὴ κυβέρνησή του, θὰ ἔπρεπε νὰ πᾶνε νὰ κοιταχτοῦν στὸν καθρέφτη. Ἀλλὰ ἡ ντροπὴ σήμερα εἶναι εἶδος ὑπὸ ἐξαφάνιση.
ΥΓ2: Στὴ ἐποχὴ τοῦ κορωνοϊοῦ θὰ ἦταν ἐνδιαφέρον νὰ προβληματισθοῦμε ἂν ἡ παράλειψη χρήσης μάσκας (δηλ. μουτροπροφυλακτικοῦ) ἀπὸ τὸν βιαστὴ μπορεῖ νὰ ἀξιολογηθεῖ εἰς βάρος του κατὰ τὴν ἐπιμέτρηση τῆς ποινῆς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου