Προς: ΟΣΕ – ΤΡΑΙΝΟΣΕ
Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων
Αθήνα Οκτώβριος 2017
Θέμα: OSE SURVIVOR
Κυρίες, Κύριοι,
Στις 20/9/2017 αποφασίσαμε να ξανακάνουμε, εγώ κι η σύζυγός μου, ένα μακρινό ταξίδι με τον ΟΣΕ : Αθήνα – Καστανιές Έβρου (600-601)
Οι λόγοι πολλοί, με βασικότερο, την σωματική και ψυχική εκγύμναση.
Το ταξίδι με τον ΟΣΕ, ειδικά ένα μακρινό ταξίδι, παρέχει πλήθος δοκιμασιών.
Μια κλασική δοκιμασία π.χ. εκτός πολλών άλλων, είναι το μαρτύριο του χαλασμένου θερμοστάτη:
Ή θα ζεσταίνεσαι ή θα κρυώνεις μέσα στα βαγόνια του ΟΣΕ, ο “κλιματισμός” ή θα δουλεύει στο φουλ η ψύξη, ή στο φουλ η θέρμανση ή θα είναι τελείως κλειστός…
κι αυτές οι καταστάσεις σε τυχαία επαναλαμβανόμενο ασύμμετρο κύκλο.
Σε αυτό το ταξίδι αποκτήσαμε, εγώ κι η σύζυγός μου, νέες εμπειρίες…
Η διαδρομή μέχρι την Θεσσαλονίκη δεν είχε κάτι νέο να μας προσφέρει, εκτός από τα ήδη γνωστά.
Όπως για παράδειγμα, έχει φροντίσει από πάντα η εταιρεία σας (ή ο οργανισμός, ή ότι άλλο είναι τελικά ο ΟΣΕ που έτσι θα τον αναφέρω στη συνέχεια) να εξασφαλίζει στη κοινότητα της ορθοπεδικής ιατρικής, πλήθος νέων ασθενών.
Πολλοί νέοι επιβάτες νομίζουν ότι, τα καθίσματα με την σταθερή πλάτη και το μετακινούμενο προς τα εμπρός κάτω μέρος του καθίσματος, στα “κουπέ”, σου δίνουν αυτή τη διαμόρφωση για να μπορέσεις να αναπαυθείς καλύτερα, ακόμα και να πάρεις ένα περιορισμένο έστω “υπνάκο”, ειδικά σε βραδινό δρομολόγιο όπως το εν λόγω.
Μέγα λάθος…
Ακόμα κι αν αυτός που κάθεται απέναντί σου είναι “δικός σου άνθρωπος”, όταν εκταθούν και τα δύο επάλληλα καθίσματα, το “μπλέξαμε τα μπούτια μας” δεν μπορεί να αποδώσει το ανατομικώς αδύνατο του συμπλέγματος.
Μετά από μακρινό ταξίδι πάνω σε αυτά τα καθίσματα, η επίσκεψη σε ορθοπεδικό είναι must.
Μια πρώτη σύσταση, αν μου επιτρέπεται, προς αποφυγή αυτής της παρανόησης από τους νέους επιβάτες, είναι να αναρτήσει εμφανώς η εταιρεία σας οδηγίες για το πως μπορεί να κάθονται οι επιβάτες σε αυτά τα καθίσματα, και που μπορεί να είναι κάπως έτσι:
“Σε στάση λωτού, εντελώς κάθετος ο κορμός, τα χέρια εμπρός αιωρούμενα αναζητώντας το χαμένο τσι, αναδιπλωμένα τα πόδια αλλά και ανασηκωμένα ταυτόχρονα.”
Ένας έμπειρος γιόγκι, υποθέτω, άνετα μπορεί να φτάσει με αυτή τη στάση στη νιρβάνα του, ειδικά αφού το τραίνο της εταιρείας σας ταξιδεύει πάνω σε φιδίσιες τροχιές.
Εμείς, οι υπόλοιποι απλοί επιβάτες απλά θα αναρωτιόμαστε πως το κάνει, ο γιόγκι, και ποιος σχεδίασε αυτά τα καθίσματα…
Αφού επιτέλους περάσαμε αυτή τη μικρή, και συνηθισμένη πλέον δοκιμασία, φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη πήραμε τα μπαγκάζια μας και κατεβήκαμε για ένα διάλειμμα και για να αλλάξουμε τραίνο -είναι κι αυτό μια μικρή δοκιμασία.
Από εδώ, θα συνεχίζαμε το ταξίδι μας στη πρώτη θέση.
Πληρώνουμε κάτι παραπάνω για να έχουμε το “κάτι παραπάνω”.
Μπήκαμε στο τραίνο και καθίσαμε στις θέσεις μας, είμαστε μόνοι μας στο βαγόνι, και το τραίνο ξεκίνησε για νέες εμπειρίες…
Σχεδόν αμέσως, πριν καλά – καλά βγούμε από τον σταθμό (εκεί που εδώ και δεκαετίες είναι παρατημένο παλαιό τροχαίο υλικό μεγάλης αξίας, αλλά που δεν έχει βρεθεί ο ημέτερος να γεμίσει μερικές τσέπες) άρχισε να μυρίζουν έντονα τα καυσαέρια της μηχανής μέσα στο βαγόνι μας !
Η φαντασία μου οργίασε…
Πολύ extreme δοκιμασία…
Ένας ελεγκτής που ήταν εκείνη τη στιγμή στο βαγόνι, απόρησε και αυτός μαζί μας, είπε ότι πρώτη φορά συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Εδώ πρέπει να ομολογήσω, ότι αισθανθήκαμε και κάποιο δέος…
Θα είμαστε οι πρώτοι που ζούμε τέτοια εμπειρία από την εταιρεία σας!
Μετά από λίγο, και αφού το πράμα “χόντρυνε”, εμφανίστηκε ένας άλλος ελεγκτής, τον ρώτησα αν είναι ο προϊστάμενος, δεν μου απάντησε.
- Εγώ δεν μυρίζω τίποτα, μου λέει.
Κλασική αντίδραση δημόσιου υπαλλήλου που θα πρέπει να ντρέπεται όταν τον ρωτούν, ειδικά προ μνημονίων, για τον μισθό του.
Εγώ και η γυναίκα μου μόνοι στο βαγόνι, απέναντι στην εξουσία του τραίνου.
Αφελής η προσπάθεια μου να αναζητήσω το δίκαιο και το λογικό.
- Μπορείτε να πάτε στο επόμενο βαγόνι, είναι κι αυτό πρώτης θέσης,
μας πρότεινε η εξουσία.
Πήγαμε, μύριζε σαφώς λιγότερο, αλλά μύριζε.
Με αυτό το τραίνο θα πηγαίναμε Αλεξανδρούπολη, είτε με βαριά δηλητηρίαση μονοξειδίου είτε με ελαφριά.
Κάτι οι ενδιάμεσες στάσεις όπου άνοιγαν οι πόρτες, κάτι το τοπίο έξω από το τραίνο, σε συνδυασμό με τις ατελείωτες – και απίθανες – στροφές της διαδρομής μετά από πολλές-πολλές ώρες φτάνουμε στην Αλεξανδρούπολη ζωντανοί, μόνο μια μικρή ανακατωσούρα κι ένα βαρύ κεφάλι!
Μόνο αυτά!
(Το ότι είμαστε σαν ζόμπι ή κατά το κοινώς λεγόμενο “κομμάτια” είναι αυτονόητο, αυτό είναι και το ζητούμενο από εμάς που επιλέγουμε ένα ταξίδι με την εταιρεία σας συνολικής διάρκειας ~17 ωρών)
Όπως και να ’χει, θα αλλάζαμε τραίνο για Καστανιές.
Αλεξανδρούπολη, και μετά το διάλειμμα -και την σχετική άσκηση με τις αποσκευές και τις μετεπιβιβάσεις – ήρθε το τραίνο για τις Καστανιές, επιβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε.
Κάθε φορά που ανεβαίνω σε αυτό το τραίνο, σκέφτομαι πόσο είναι αδικημένη η εταιρεία σας.
Σήμερα, κολοσσιαίες εταιρείες διεθνώς, σπαταλούν εκατομμύρια εκατομμυρίων σε έρευνα και ανάπτυξη στον τομέα της εικονικής πραγματικότητας.
Θα αρκούσε, για αυτές τις εταιρείες, μόνο ένα ταξίδι με το τραίνο Αλεξανδρούπολη-Δίκαια για να μεταφερθούν εικονικά -αλλά τόσο πειστικά- σε τραίνο των Ινδιών στα μεταπολεμικά χρόνια του περασμένου αιώνα! Τόσο απλά!!!
Όλη η τεχνογνωσία εδώ… εφαρμοσμένη απόλυτα…
Από την άλλη, αντί κάποιες βιομηχανίες να δαπανούν εκατομμύρια σε σοφιστικέ hi tech αναδευτήρες, θα αρκούσε να προσδέσουν ένα βυτιοφόρο βαγόνι στον εν λόγο συρμό, για να έχουν με ελάχιστο κόστος, πλήρη ανάμειξη και του πιο ανομοιογενούς μίγματος…
Σε μια μόνο διαδρομή !
Σε αυτή τη διαδρομή, Αλεξ/πολη-Δίκαια, οι γραμμές δεν είναι φίδι…
Είναι κέντημα…
Σε συνδυασμό μάλιστα και με την συντήρηση που έχουν αυτά τα τραίνα, το αποτέλεσμα της πλήρους ανάδευσης είναι εγγυημένο.
Το τραίνο ξεκίνησε, κι εμείς είμαστε λίγο σφιγμένοι…
Κι αν πάλι μύριζε καυσαέρια;
Ευτυχώς όμως δεν μύριζε καυσαέρια.
Μύριζαν έντονα οι αναθυμιάσεις της μηχανής!!!
(Τέλειο ε ;…)
Και σε ότι με αφορά, λόγω ιδιοσυγκρασίας και εμπειριών, δεν με χαλούσε και τόσο η συγκεκριμένη μυρωδιά -μην πω ότι μου άρεσε κιόλας- στη γυναίκα μου όμως…
Η γυναίκα μου ποτέ δεν είχε εκφράσει κλήση σε μηχανολογικά θέματα, όμως από εκείνη τη στιγμή και μετά, βεβαιώθηκε ότι δεν θα ήθελε ποτέ να γίνει μηχανικός.
Μάλιστα, άρχισε τις γνωστές γυναικείες γκρίνιες:
- Θα κάνω εμετό, δεν μπορώ να αναπνεύσω, δεν αντέχω άλλο, να κατέβουμε να πάρουμε λεωφορείο, ταξί, οτοστόπ κλπ κλπ
Αναγκάστηκα τελικά, να χρησιμοποιήσω το πιο βαρύ μου επιχείρημα:
Σκέψου της λέω, πόσο περήφανη θα είσαι, με πόσο δέος θα σε βλέπουν όλοι οι άλλοι όταν θα τους λες ότι έκανες το δρομολόγιο Αθήνα – Καστανιές Έβρου με το τραίνο!
Πόσοι μπορούν να αντέξουν ~17 ολόκληρες ώρες σε αυτή την απόλυτη δοκιμασία;
Την ισοπέδωσα…
Μέχρι το τέλος δεν ξαναείπε τίποτα!
Μόνο μερικές αναγούλες… δικαιολογημένο και ανθρώπινο.
Στο τέλος φτάσαμε στις Καστανιές
Για μια ακόμα φορά πετύχαμε το σχεδόν ακατόρθωτο!
Οι μέρες πέρασαν, ο σκοπός του ταξιδιού επιτευχθεί, έτοιμοι για νέες περιπέτειες με την εταιρεία σας, τα εισιτήρια έχουν εκδοθεί με επιστροφή (με τέτοιες εμπειρίες στο “πάνε”, θα χάναμε το “έλα” και στις 27/9/2017 ταξιδεύουμε για Αλεξ/λη – Θεσσαλονίκη – Αθήνα)
Πέρα από το γοητευτικό -εικονικό- ταξίδι εποχής στις Ινδίες και την σχετική ανάδευση τίποτα νέο. Καμία οσμή, τίποτα το ιδιαίτερο.
Υπομονή, είναι το πρώτο από τα τρία συνολικά τραίνα που θα αλλάξουμε μέχρι να φτάσουμε Αθήνα.
Είμαστε Αλεξανδρούπολη, και σε λίγο ταξιδεύουμε με το επόμενο τραίνο για Θεσσαλονίκη.
Το βαγόνι έχει λίγους ακόμα επιβάτες πρώτης θέσης (και 2-3 από άλλες θέσεις).
Α!… Έχει και τα γνωστά πλέον καυσαέρια…
(Ξέρω τι σκέφτεστε… Έπαιξα Τζόκερ, αλλά η τύχη μας εξαντλήθηκε μόνο σε αυτή την “σύμπτωση”)
Αυτό που με χαλάει είναι που δεν ξέρω αν πρόκειται για το ίδιο βαγόνι ή αν πρόκειται για σχέδιο τις εταιρείες σας με καθολική εφαρμογή.
Μια συνεπιβάτης μας ωρύεται, οι λοιποί συνεπιβάτες μουρμουρίζουν ότι μυρίζει καυσαέρια, ένας ελεγκτής ξαφνιάζεται και πάλι με τη μυρωδιά, και το τραίνο προχωρά…
Κάποια στιγμή, ένας άλλος ελεγκτής (προϊστάμενος μας λέει ότι του αναφέρθηκε πως όταν το βαγόνι περνά από γαλαρίες βάζει μέσα καπνό.
- Δεν βλέπω εδώ μέσα καπνούς, λέει…
Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι αν μαζί με την έντονη μυρωδιά των καυσαερίων υπήρχαν και καπνοί, τότε θα πηδούσαμε από τα παράθυρα, ακόμα κι αν είμαστε μέσα σε γαλαρίες, σε κάποιο σημείο τα ανθρώπινα ανακλαστικά τις επιβίωσης ξεπερνούν τις ασκήσεις αντοχής.
Το κατάλαβε κι ομολογώ πως αντιμετώπισε το όλο θέμα επαγγελματικά.
- Θα σας κλείσω τον κλιματισμό, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο… λέει ο ελεγκτής,
Δεν μπορεί επίσης να κρύψει την ανησυχία του: ο κλιματισμός στα τραίνα της εταιρείας σας είναι το φετίχ των ελεγκτών.
Η συνεπιβάτης μας συνεχίζει να ωρύεται και ψάχνει με το κινητό της για εφημερεύον νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη ώστε να πάει μόλις φτάσουμε.
Η γυναίκα μου περιμένει να πέσουν οι μάσκες οξυγόνου, εγώ προσπαθώ μάταια να της εξηγήσω ότι δεν είμαστε σε αεροπλάνο – η δηλητηρίαση μονοξειδίου μάλλον φέρνει παραισθήσεις.
Αργότερα, ένας “άλλος” με πολιτικά ρούχα εμφανίζεται να “οσφραίνεται” στο βαγόνι.
- Είστε του τραίνου; τον ρωτώ.
- Είμαι μηχανοδηγός, πρώτη φορά συμβαίνει αυτό, μου απαντά.
(Άσχετο: πόσους μηχανοδηγούς έχει το τραίνο)
- Το ίδιο πρόβλημα το αντιμετωπίσαμε και όταν ανεβαίναμε πριν από μια εβδομάδα, του απαντώ εγώ.
Ο εγωισμός μου στα ύψη, εκείνος μηχανοδηγός – εγώ εμπειρίες.
- Θα σας ανοίξω μερικά παράθυρα να μπαίνει καθαρός αέρας, μας λέει.
Ακόμα κι έτσι όμως, τα χρήματά που δώσαμε στα εισιτήρια (που δεν είναι και λίγα – πάνε οι εποχές που το τραίνο ήταν το φθηνότερο μέσο) άξιζαν και με το παραπάνω.
Δεν μπορώ να πω ότι με ανυπομονησία σχεδιάζω το επόμενο ταξίδι μου με την εταιρεία σας (ύστερα από αυτό που ζήσαμε, μένει η χρήση δηλητηριωδών αερίων από την εταιρεία σας, αλλά αυτό απαγορεύεται διεθνώς…)
Σας ομολογώ επίσης πως θα εξαρτηθεί κατά τι, κι από τις απαντήσεις που ελπίζω να μου δώσετε στα παρακάτω ερωτήματά μου.
Τα παρακάτω ερωτήματα είναι μερικά από τα πολλά που εύλογα υπάρχουν και λόγω αφορμής σας τα παραθέτω:
- Γιατί οι στάσεις στους ενδιάμεσους σταθμούς ανακοινώνονται (στη διαπασών) από τα μεγάφωνα ως “σταθμεύσεις”;
Δηλαδή στη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και στην Αλεξανδρούπολη το τραίνο κάνει στάση;
- Πριν από αρκετά χρόνια ο ΟΣΕ κατάφερε (με μεγάλη επιτυχία) να απαξιώσει σχεδόν πλήρως τις εμπορευματικές του μεταφορές με μοναδικό αποτέλεσμα να τις αναλάβουν οι οδικοί μεταφορείς.
Σήμερα, σχεδιάζετε κάτι ανάλογο με την επιβατική μεταφορά;
Mήπως αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ο “απόηχος” μιας τέτοιας προσπάθειας;
΄Η μήπως κάτι άλλο;
- Μπορεί μεν οι ντόπιοι να το γνωρίζουν, αλλά, στη γραμμή Αλεξ/πολη-Δίκαια, δεν θα έπρεπε να υπάρχει πινακίδα / σήμανση που να απαγορεύει τη επιβίβαση γυναικών σε κατάσταση εγκυμοσύνης;
- Αν το γνωρίζω σωστά, η εταιρία που κατασκεύασε – έστρωσε τις γραμμές, πληρωνόταν με το τρέχων μέτρο, εξ ου και οι ατελείωτες στροφές σε ισόπεδα πεδινά.
Δεν ξέρω πόσο θα σας στοίχιζε μια μελέτη (διορθωμένης) επανα-χάραξης σε αυτά (τα πολλά) σημεία.
Αναρωτιέμαι όμως, τι κέρδη θα είχατε από κάτι τέτοιο;
- Υπάρχει σκέψη από την εταιρεία σας να λειτουργήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον οι θερμοστάτες, κι ο κλιματισμός γενικότερα, με ορθό κι αυτονόητο τρόπο;
Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί προσδιοριστεί χρονικά; σαν πρόβλεψη ίσως;
- Τα καυσαέρια μέσα στο βαγόνι, δεν είναι εφεύρεση της εταιρείας σας, το είχαν δοκιμάσει κι άλλοι πριν από εσάς με παρόμοια (με τα δικά σας) αποτελέσματα:
Παρέμεναν αρκετοί ζωντανοί μετά το “δρομολόγιο”.
Η εταιρεία σας τι σχεδιάζει σχετικά με αυτό, θα το εφαρμόσει σε όλα τα βαγόνια;
Εμείς μετείχαμε σε ένα δειγματοληπτικό μεμονωμένο πείραμα;
Ποιο ήταν το ποσοστό επιτυχίας αυτής της εφαρμογής;
- Εμείς, όσοι πελάτες σας επιβιώνουμε των προαναφερόμενων δοκιμασιών, δεν θα πρέπει να μας επιβραβεύετε με κάποιο τρόπο;
(πχ να μας βγάζετε στα κανάλια, να μας παραχωρείτε ελευθέρας στις μετακινήσεις με τα τραίνα σας, να μετέχουμε προωθητικών ενεργειών σε αφίσες βιντεοκλίπ κλπ κλπ…)
Τέλος, όλα τα παραπάνω έχουν απόλυτη σχέση με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα και περιγράφονται ακριβώς.
Περιμένοντας τις απαντήσεις σας,
Με εκτίμηση,
Γ Σ
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου