Μετά την Αγιοκατάταξη του Οσίου Ιακώβου του Τσαλίκη η Μικρά Ασία από φάντασμα ξαναζωντανεύει για ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
Ρωτούν και ξαναρωτούν γιατί τέλος πάντων αυτή η Ελλάδα δεν πεθαίνει;
Και δεν γνωρίζουν τον απλό λόγο ότι η Ελλάδα κυοφορεί εν δυνάμει ΑΓΙΟΥΣ.
ΚΑΙ όταν λέμε πολιτισμική Ελλάδα εννοούμε ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ και η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ συνεχίζει να βγάζει ακόμα ΑΓΙΟΥΣ.
Όταν γεννήθηκε ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ο Τσαλίκης στο Λιβίσι της Μ. Ασίας αυτό έσφυζε από ζωή.
Όταν έφυγε διωγμένος από την τουρκική μανία αυτό έγινε Πόλη Φάντασμα.
Όταν ο Γέροντας Ιάκωβος Αγιοκατατάχθηκε εις τας Δέλτους της Ορθοδοξίας αυτό «ξαναζωντάνεψε» και περιμένει την ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ στις εκκλησιές του.
« Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης υπήρξε μία από τις σπουδαιότερες καί αγιασμένες μορφές των ημερών μας. Ολιγογράμματος καί απλοϊκός όμως πλήρης της θείας Χάριτος έγινε πόλος έλξης γιά χιλιάδες ανθρώπους. Παρηγορούσε, στήριζε, συμβούλευε, έδιδε λύσεις αλλά καί βοηθούσε τούς συνανθρώπους του μέ θαυματουργικούς καί υπερφυσικούς τρόπους. Τό καταπληκτικό- πού μαρτυρεί τήν αγιότητά του – είναι ότι συνεχίζει νά βοηθάει μέ διαφόρους τρόπους (ακόμη καί εμφανιζόμενος ολοζώντανος!) καί μετά τήν κοίμησή του, όποιον έχει ανάγκη.
Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης (1920-1991) αποτελεί μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του μοναχικού χώρου στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα. Ξεχώρισε για τον ασκητικό οσιακό του βίο, καθώς και για τα χαρίσματα τα οποία ανέπτυξε και τα οποία τον κατατάσσουν στις σύγχρονες μορφές αγιότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ήταν μικρασιατικής καταγωγής, το μεγαλύτερο όμως μέρος της μοναχικής του ζωής, το πέρασε σε μοναστήρι στην Εύβοια. Εκοιμήθη τελικά το 1991, σε ηλικία 71 ετών.
Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στο Λιβίσι της Μικράς Ασίας στις 5 Νοεμβρίου του 1920. Ήταν μέλος χριστιανικής οικογένειας (η μητέρα του είχε γεννήσει 9 παιδιά, αλλά από τις κακουχίες είχαν επιζήσει μόλις τα τρία), που στα παιδικά του χρόνια έζησε τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία. Αρχικά εγκαταστάθηκε στο χωριό Άγιος Γεώργιος Άμφισσας, όπου οι συνθήκες διαβίωσής του ήταν πολύ δύσκολες, κυριολεκτικά στα όρια της ανέχειας. Το 1925 η οικογένειά του μετακινήθηκε στα Φάρακλα της βόρειας Εύβοιας. Εκεί ο Γέροντας Ιάκωβος, διδάχτηκε τα θύραθεν και εκκλησιαστικά γράμματα, στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής του χωριού.» https://antexoume.wordpress.
Λιβίσι, η μαρμαρωμένη
Ελληνική πόλη της Λυκίας.
«Η επίσκεψη στο Λοιβίσι (ή Λιβίσι) (Καρμυλησσός, Kaya), στην πόλη φάντασμα. Η γενέτειρα του σύγχρονου αγίου γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη είναι σήμερα μια εγκαταλελειμμένη πόλη 3.200 κατεστραμμένων σπιτιών. Με το βάναυσο κυνήγι που υπέστησαν οι κάτοικοι κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή, άφησαν πίσω τις περιουσίες τους, τα υπέροχα σπίτια με το λουλακί χρώμα στους τοίχους και τα περήφανα τζάκια, μάρτυρες μιας ακμάζουσας εποχής, τα οποία, όμως, σήμερα στέκονται κατεστραμμένα και ερειπωμένα. Δεν μπορεί κανείς να μην ανατριχιάσει μπροστά σε μια τέτοια εικόνα εγκατάλειψης, δεν μπορεί να μην πονέσει για την ομορφιά που χάθηκε...
Η επιβλητική εκκλησία των Ταξιαρχών με τη λιθόστρωτη αυλή μας μεταφέρει νοερά στις απέναντι όχθες των πλακόστρωτων εκκλησιών της Σύμης, του Καστελόριζου, της Ρόδου. Δυστυχώς δεν διασώζονται αγιογραφίες. Ο ξεναγός μας δείχνει μακριά προς το λόφο τη γραφική εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα πληγωμένη από την ύπαρξη μιας τουρκικής σημαίας που ανέμελα κυματίζει δίπλα της. Κοντοστέκουμε να δροσιστούμε σε μία βρύση με ελληνική επιγραφή και διαβάζουμε: «ΔΗΜΟΣ ΛΟΙΒΙΣΙΟΥ ΤΩ ΕΥΕΡΓΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΩ Π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ.... 1910». Γνωστοί ευεργέτες της πόλης ήταν οι: Χατζη-Νικόλαος Λουιζίδης, έμπορος μεταλλείων χρωμίου, που δώρισε το «Λουιζίδειο σχολείο» στην πατρίδα του, το Λοιβήσι, ο Αλκιβιάδης Σαράφης, διδάσκαλος και ο Μιχαήλ Μουσαίος.
Ο τελευταίος υπήρξε πασίγνωστη προσωπικότητα της Λυκίας, που οι συμπατριώτες του τον ονόμαζαν «το φως του Λοιβησίου», παππούς του Πλάτωνα Μουσαίου και της Καλλιόπης Μπουγιούκου, που εξέδωσε «Τις παροιμίες της Μάκρης και του Λοιβησίου».
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το 1896, λειτουργούσαν στο Λοιβήσι δύο σχολεία, με 400 παιδιά: αρρεναγωγείο (έτη 1910-1912) με 420 – 440 μαθητές και 5 δασκάλους και παρθεναγωγείο με 240-250 μαθήτριες και 3 δασκάλες.»
Της Κυριακής Χρ. Βαζδιρβανίδου, θεολόγου, δικαστικής υπαλλήλου https://www.gnl.gr/
Να γιατί η Μικρά Ασία με τις αλύτρωτες και αλησμόνητες ΠΑΤΡΙΔΕΣ από φάντασμα που ήταν ξαναζωντανεύει στις μέρες μας.
Οι Μικρασιάτες πρώτης- δεύτερης και τρίτης γενιάς το γνωρίζουν καλά.
ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: «στην Μικρά Ασία υπάρχουν πολλά σώματα ΑΓΙΩΝ θαμμένα που περιμένουν.»
ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ο Τσαλίκης: Έλεγε ο πατήρ Ιάκωβος «Η χάρη των Αγίων μας ακόμη και πάνω στα ξύλα των αγίων εικόνων υπάρχει. Κάποτε στην Μικρά Ασία ένας Τούρκος κτηνοτρόφος προσπάθησε με το τσεκούρι του να σχίσει παλιό ξύλο εικόνας. Με την πρώτη τσεκουριά το ξύλο άρχισε να αιμορραγεί. Ο τούρκος τότε πανικόβλητος παρέδωσε την εικόνα στους χριστιανούς διηγούμενος το θαύμα.»
Η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ συνεχίζει να βγάζει ακόμα ΑΓΙΟΥΣ.
Γιατί τους βγάζει άραγε;
Για να τους χαρεί μια μέρα και αυτή
Με Πίστη και Ελπίδα
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
«Η επίσκεψη στο Λοιβίσι (ή Λιβίσι) (Καρμυλησσός, Kaya), στην πόλη φάντασμα. Η γενέτειρα του σύγχρονου αγίου γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη είναι σήμερα μια εγκαταλελειμμένη πόλη 3.200 κατεστραμμένων σπιτιών. Με το βάναυσο κυνήγι που υπέστησαν οι κάτοικοι κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή, άφησαν πίσω τις περιουσίες τους, τα υπέροχα σπίτια με το λουλακί χρώμα στους τοίχους και τα περήφανα τζάκια, μάρτυρες μιας ακμάζουσας εποχής, τα οποία, όμως, σήμερα στέκονται κατεστραμμένα και ερειπωμένα. Δεν μπορεί κανείς να μην ανατριχιάσει μπροστά σε μια τέτοια εικόνα εγκατάλειψης, δεν μπορεί να μην πονέσει για την ομορφιά που χάθηκε...
Η επιβλητική εκκλησία των Ταξιαρχών με τη λιθόστρωτη αυλή μας μεταφέρει νοερά στις απέναντι όχθες των πλακόστρωτων εκκλησιών της Σύμης, του Καστελόριζου, της Ρόδου. Δυστυχώς δεν διασώζονται αγιογραφίες. Ο ξεναγός μας δείχνει μακριά προς το λόφο τη γραφική εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα πληγωμένη από την ύπαρξη μιας τουρκικής σημαίας που ανέμελα κυματίζει δίπλα της. Κοντοστέκουμε να δροσιστούμε σε μία βρύση με ελληνική επιγραφή και διαβάζουμε: «ΔΗΜΟΣ ΛΟΙΒΙΣΙΟΥ ΤΩ ΕΥΕΡΓΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΩ Π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ.... 1910». Γνωστοί ευεργέτες της πόλης ήταν οι: Χατζη-Νικόλαος Λουιζίδης, έμπορος μεταλλείων χρωμίου, που δώρισε το «Λουιζίδειο σχολείο» στην πατρίδα του, το Λοιβήσι, ο Αλκιβιάδης Σαράφης, διδάσκαλος και ο Μιχαήλ Μουσαίος.
Ο τελευταίος υπήρξε πασίγνωστη προσωπικότητα της Λυκίας, που οι συμπατριώτες του τον ονόμαζαν «το φως του Λοιβησίου», παππούς του Πλάτωνα Μουσαίου και της Καλλιόπης Μπουγιούκου, που εξέδωσε «Τις παροιμίες της Μάκρης και του Λοιβησίου».
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το 1896, λειτουργούσαν στο Λοιβήσι δύο σχολεία, με 400 παιδιά: αρρεναγωγείο (έτη 1910-1912) με 420 – 440 μαθητές και 5 δασκάλους και παρθεναγωγείο με 240-250 μαθήτριες και 3 δασκάλες.»
Της Κυριακής Χρ. Βαζδιρβανίδου, θεολόγου, δικαστικής υπαλλήλου https://www.gnl.gr/
Να γιατί η Μικρά Ασία με τις αλύτρωτες και αλησμόνητες ΠΑΤΡΙΔΕΣ από φάντασμα που ήταν ξαναζωντανεύει στις μέρες μας.
Οι Μικρασιάτες πρώτης- δεύτερης και τρίτης γενιάς το γνωρίζουν καλά.
ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: «στην Μικρά Ασία υπάρχουν πολλά σώματα ΑΓΙΩΝ θαμμένα που περιμένουν.»
ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ο Τσαλίκης: Έλεγε ο πατήρ Ιάκωβος «Η χάρη των Αγίων μας ακόμη και πάνω στα ξύλα των αγίων εικόνων υπάρχει. Κάποτε στην Μικρά Ασία ένας Τούρκος κτηνοτρόφος προσπάθησε με το τσεκούρι του να σχίσει παλιό ξύλο εικόνας. Με την πρώτη τσεκουριά το ξύλο άρχισε να αιμορραγεί. Ο τούρκος τότε πανικόβλητος παρέδωσε την εικόνα στους χριστιανούς διηγούμενος το θαύμα.»
Η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ συνεχίζει να βγάζει ακόμα ΑΓΙΟΥΣ.
Γιατί τους βγάζει άραγε;
Για να τους χαρεί μια μέρα και αυτή
Με Πίστη και Ελπίδα
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου