Πολιτικού αναλυτή – αρθρογράφου
Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, τα ελληνικά νοικοκυριά μετρούν το κόστος. Όχι των δώρων αλλά της επιβίωσης. Το ρεύμα, το σούπερ μάρκετ, το πετρέλαιο, το ενοίκιο. Η ακρίβεια δεν είναι πια "πρόβλημα". Είναι καθημερινός φόβος. Είναι η σιωπηλή απειλή που κάθεται στο τραπέζι κάθε οικογένειας και υπαγορεύει τις επιλογές. Δεν είναι πια ερώτημα αν θα βγάλουμε τον μήνα, είναι ερώτημα πώς θα επιβιώσουμε.
Η ακρίβεια ως Νο1 πρόβλημα — Τι λένε οι πολίτες…
Όχι οι κυβερνητικοί δείκτες
Οι δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν χρόνο με τον χρόνο. Από το 2022 μέχρι σήμερα, η ακρίβεια παραμένει σταθερά το Νο1 πρόβλημα στη συνείδηση των πολιτών. Ξεπερνά την ανεργία, την υγεία, ακόμη και τα εθνικά θέματα. Δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο. Δεν "φεύγει" όταν κάποιος υπουργός ανακοινώνει ότι "οι δείκτες βελτιώνονται". Επιμένει. Πνίγει. Καταπιέζει.
Γιατί η ακρίβεια δεν είναι αριθμός σε στατιστικό πίνακα. Είναι η αγωνία του γονιού που σβήνει το καλοριφέρ το βράδυ για να μην έρθει λογαριασμός που δεν μπορεί να πληρώσει. Είναι η ντροπή του νέου που δεν μπορεί να μείνει μόνος του παρά τα 30 του χρόνια. Είναι η απελπισία της οικογένειας που βλέπει το καλάθι της αγοράς να αδειάζει κάθε εβδομάδα λίγο παραπάνω.
Η πραγματική ακρίβεια της καθημερινότητας…
Τρόφιμα: Η σιωπηλή λεηλασία
Τα βασικά αγαθά — όχι "πολυτέλειες" έχουν εκτοξευτεί. Το ψωμί, το γάλα, τα όσπρια, το λάδι. Αυτά που κάποτε ήταν δεδομένα, σήμερα είναι προνόμιο. Κάθε επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ γίνεται υπολογισμός επιβίωσης. Κάθε προϊόν που μπαίνει στο καρότσι αξιολογείται με αγωνία. «Μήπως υπάρχει φθηνότερη επιλογή;» Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα.
Ενέργεια: Η μόνιμη αβεβαιότητα
Το ρεύμα, το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο θέρμανσης. Τρία βασικά αγαθά που έχουν μετατραπεί σε είδη πολυτελείας. Οι λογαριασμοί έρχονται όχι ως ειδοποίηση, αλλά ως απειλή. Νοικοκυριά παγώνουν τον χειμώνα γιατί δεν αντέχουν να ανάψουν θέρμανση. Επιχειρήσεις κλείνουν γιατί το κόστος λειτουργίας ξεπερνά τα έσοδα. Και κανείς δεν απαντά για το πώς φτάσαμε εδώ.
Στέγη: Το αδιέξοδο των νέων
Τα ενοίκια έχουν βγει εκτός ελέγχου. Σε κάθε μεγάλη πόλη, η αγορά ακινήτων έχει μετατραπεί σε καζίνο για τους ιδιοκτήτες και εφιάλτη για τους ενοικιαστές. Οι νέοι — ακόμη και όσοι εργάζονται — δεν έχουν προοπτική να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι. Ζουν με τους γονείς τους ή μοιράζονται υπνοδωμάτια σαν φοιτητές, παρόλο που έχουν πτυχία και δουλειά. Η στέγαση, ένα από τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, έχει γίνει αδύνατη για μια ολόκληρη γενιά.
Μισθοί: Το μεγάλο ψέμα
Ακούμε για "ονομαστικές αυξήσεις" στους μισθούς. Μας λένε ότι "η οικονομία πάει καλά". Μόνο που αυτές οι αυξήσεις εξαϋλώνονται πριν καν φτάσουν στον τραπεζικό λογαριασμό. Το κόστος ζωής τρέχει με ρυθμούς που κανένας μισθός δεν μπορεί να καλύψει. Και το αποτέλεσμα; Εργαζόμενοι που νιώθουν φτωχότεροι κάθε μήνα, παρόλο που δουλεύουν περισσότερο.
Χριστούγεννα: Ο καθρέφτης της κοινωνικής ανισότητας
Για χιλιάδες οικογένειες, τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή. Είναι υπενθύμιση αποκλεισμού.
Λιγότερα δώρα στα παιδιά ή καθόλου. Περιορισμένο τραπέζι, χωρίς τα "παραδοσιακά" που κάποτε ήταν αυτονόητα. Ψυχολογική πίεση που μετατρέπει την πιο όμορφη περίοδο του χρόνου σε αγωνία. Και το χειρότερο απ' όλα: η σιωπηλή ντροπή. Η ντροπή που νιώθει ο γονιός όταν δεν μπορεί να προσφέρει στα παιδιά του αυτό που του πρόσφεραν οι δικοί του γονείς. Η ντροπή που νιώθει η οικογένεια όταν αναγκάζεται να αρνηθεί προσκλήσεις, να αποφύγει τις συγκεντρώσεις, για να μην αποκαλυφθεί η οικονομική της κατάσταση.
Τα Χριστούγεννα έχουν μετατραπεί σε καθρέφτη που δείχνει με ωμό τρόπο την κοινωνική ανισότητα. Και αυτός ο καθρέφτης είναι σκληρός.
Δεν είναι φυσικό φαινόμενο — Είναι πολιτική επιλογή
Ποιος ευθύνεται;
Η ακρίβεια δεν είναι "φυσικό φαινόμενο". Δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι αποτέλεσμα επιλογών. Πολιτικών επιλογών.
Φορολογία έμμεσων φόρων που πλήττει κυρίως τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Έλλειψη ελέγχων στην αγορά που επιτρέπει στην αισχροκέρδεια να ανθίζει. Ανοχή σε πρακτικές που θα έπρεπε να τιμωρούνται αλλά αντιθέτως ανέχονται. Ευρωπαϊκές πολιτικές που μεταφέρονται στον καταναλωτή χωρίς φίλτρο, χωρίς προστασία, χωρίς μέτρα αντιστάθμισης.
Δεν πρόκειται για "δύσκολες συνθήκες" ή "διεθνείς παράγοντες". Πρόκειται για συνειδητές επιλογές που θυσιάζουν την κοινωνία στο βωμό μιας ιδεολογίας που υπηρετεί τους λίγους εις βάρος των πολλών.
Και το πιο ανησυχητικό; Ότι κανείς δεν λογοδοτεί. Κανείς δεν παραδέχεται την ευθύνη. Κανείς δεν παίρνει μέτρα που να έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο.
Πόσο ακόμη θα αντέξει η κοινωνία;
Όταν η ακρίβεια γίνεται κανονικότητα, η κοινωνία δεν προσαρμόζεται. Φθείρεται.
Η κοινωνική απογοήτευση μετατρέπεται σε αδιαφορία. Η αποπολιτικοποίηση γίνεται αυτοάμυνα. Ο θυμός συσσωρεύεται σιωπηλά, μέχρι να εκραγεί και όταν εκραγεί, κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει τις συνέπειες.
Πόσο ακόμη αντέχει μια κοινωνία να βλέπει τα παιδιά της χωρίς μέλλον; Πόσο ακόμη αντέχει να δουλεύει σκληρά και να μην βλέπει αποτέλεσμα; Πόσο ακόμη αντέχει να της λένε ότι "όλα πάνε καλά" όταν η πραγματικότητα φωνάζει το αντίθετο;
Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Είναι επείγοντα. Και χρειάζονται απαντήσεις — όχι υποσχέσεις, όχι λόγια, όχι ακόμη μία "μελέτη". Χρειάζονται πράξεις.
Η ακρίβεια δεν είναι αριθμός. Είναι ζωές. Είναι όνειρα που καταρρέουν. Είναι οικογένειες που σπάνε. Είναι νέοι που φεύγουν. Είναι μια κοινωνία που αργοπεθαίνει.
Και όσο αντιμετωπίζεται ως στατιστική, τόσο θα βαθαίνει το ρήγμα ανάμεσα στην κοινωνία και την εξουσία. Τόσο πιο μεγάλη θα γίνεται η απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και την προπαγάνδα.
Τα Χριστούγεννα έρχονται. Η ευθύνη όμως δεν μπορεί να περιμένει!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου