Ἀνερχόμενος, λοιπόν, τὶς βαθμίδες αὐτοῦ τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Θρόνου, ποὺ τὸν λάμπρυναν διακεκριμένοι προκάτοχοί μου, ὅπως ἤδη ὁ Σεβαστιανός, ἀνέφερα, καὶ ὁ Ἀνδρέας, ἀλλὰ καὶ οἱ πρὸ αὐτῶν ἀρχιερατεύσαντες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν καρποφόρο καὶ πλήρη βιωτή, αἰσθάνομαι τὶς ἀτελεῖς δυνάμεις μου ὑπὸ τὴν βαρύτατη κληρονομιὰ τοῦ ἱεροῦ τους ἔργου. Περιβεβλημένος, ὅμως, τὴν τιμὴ καὶ εὐθύνη τοῦ πνευματικοῦ ποιμένος τὴν ὁποία ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μοῦ ἀνέθεσε, ἀπευθύνομαι μὲ πνεῦμα ἀγάπης πρὸς ἐσᾶς μὲ πίστη δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως καὶ Ἐπισκόπου τῶν ψυχῶν ἡμῶν…
Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας
Ὁ σύγχρονος Ἐπίσκοπος στὴν Πατρίδα μας, ἐὰν θέλει νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος πνευματικὸς ὁδηγός, ὁ πατέρας τῆς ἐπισκοπῆς του, χρειάζεται νὰ ἀφουγκράζεται τὰ βιώματα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ ἀπαντᾶ σὲ αὐτά, μὲ τὴν μοναδικὴ καὶ ἀξεπέραστη ἀλήθεια ποὺ κομίζει διαχρονικὰ ὁ Χριστός, διὰ τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο, «μηδὲν προστιθείς, μηδὲν ἀφαιρῶν, μηδὲν μεταβάλλων» (ἀπὸ τὴν Ὁμολογία Πίστεως τοῦ μέλλοντος χειροτονηθέντος εἰς Ἀρχιερέα). Ἡ ἐπισκοπικὴ διακονία μὲ ἀπόλυτη συνέπεια καὶ μὲ ἀδιάρεικτη συνέχεια, συνοψίζει καὶ ἐκφράζει τὴν πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς αἰώνων…..
Πρώτη διακονία καὶ μέριμνα ἐπιβάλλεται νὰ εἶναι, νὰ παραδέχομαι συνεχῶς καὶ νὰ ἐκφράζω ὁλόψυχα τὴν ἀλήθεια. Ἡ πλάνη καὶ τὸ ψέμα σκοτώνουν τὴν ἀγάπη. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ εἶμαι ἀπέναντί σας ὁ ὑπηρέτης καὶ ὁ ἐκφραστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ Ὀρθοδοξία σημαίνει λατρεία ποὺ ἀπευθύνεται στὸν Θεό καὶ ὁμολογία Πίστεως, ὅπως αὐτὴν τὴν δίδαξε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τονίζουν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος μεταξὺ ἄλλων, πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἀκατηγόρητος Θεολόγος, ὁ σώφρων, ὁ νηφάλιος, πρᾶος καὶ ἀφιλοχρήματος διδάσκαλος τοῦ λαοῦ. Αὐτὸ ἀπαιτοῦν τὸ Ὀρθόδοξο ἐπισκοπικὸ λειτούργημα, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη τῆς ἐποχῆς μας. Σήμερα ποὺ αἱρέσεις ὀργιάζουν, ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων διαστρεβλώνεται ἤ καὶ διώκεται, ποὺ μένονται ἀδίστακτοι πόλεμοι κατὰ τῆς πίστεως, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γνωρίζουμε πὼς πρέπει νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας στὸν Χριστό, ὡς Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὴ μᾶς παραδόθηκε καὶ βιώνεται ἕως καὶ σήμερα στὴν Ἐκκλησία….
Ὁ Ἐπίσκοπος δὲν εἶναι φύλακας ἄψυχων μουσιακῶν ἐκθεμάτων. Εἶναι ὁ λύχνος ὁ καιόμενος καὶ φαίνων. Πραγματικὴ ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση σημαίνει νὰ ζοῦμε καὶ νὰ μεταδίδουμε τὰ ζωντανὰ βιώματα, τὶς ἐμπειρίες καὶ τοὺς καρποὺς τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ νὰ ὁμολογοῦμε συνεχῶς τὴν ἀξία τῆς Πίστεως στὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων…
Διακονία στὴν Κοινωνία
Ἡ δεύτερη διακονία μου θὰ εἶναι ἐκείνη τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης καὶ ὁλόθυμης προσφορᾶς στὴν τοπικὴ κοινωνία. Ὁ λαός μας ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὰ χέρια μας γιὰ νὰ τὸν ὑπηρετοῦμε ἀφοσιωμένα μὲ αὐταπάρνηση καὶ ἀπὸ τὴν καρδιά μας, ὥστε νὰ τὸν ἀγαπᾶμε ἀληθινά. Ὁ ἐπισκοπικὸς θρόνος δὲν εἶναι τόπος ἀναπαύσεως, ἀλλὰ θρόνος στὴν πρωτοκαθεδρία τοῦ καθήκοντος καὶ τῆς ἀναλώσεως γιὰ τὸ καλὸ τῶν ἀνθρώπων. Τὸν τύπο τοῦ καλοῦ ποιμένος μᾶς τὸν ἔδειξε ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ. «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς εἰσέρχεται διὰ τῆς θύρας εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων, γνωρίζει τὰ ἴδια πρόβατα καὶ καλεῖ αὐτὰ κατ’ ὄνομα, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται καὶ τὰ πρόβατα αὐτῶ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι (=γνωρίζουν) τὴν φωνήν αὐτοῦ» (Ἰωάν. Ι΄Κεφ.). Σήμερα ποὺ οἱ ἄνθρωποι συχνὰ δὲν ἔχουν σκοπὸ καὶ νόημα στὴν ζωή, ποὺ ἀμφισβητοῦν τὶς ἀξίες, ποὺ ἡ οἰκογένεια διαλύεται καὶ εὐτελίζεται ἡ ἄνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, ἔχουμε τὴν ἐσωτερικὴ βεβαιότητα πὼς γιὰ νὰ προοδεύσει μιὰ τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν χρειάζεται νὰ διαθέτει μόνο ἐπαρκεῖς βάσεις καὶ εὕρωστη οἰκονομικὴ ὑποδομή. Αὐτὰ ἐνίοτε, δυστυχῶς, δημιουργοῦν ἐξαρτήσεις, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν σὲ ἀνεπίτρεπτες παρεμβάσεις. Μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ παρακολουθεῖ μὲ ἀδράνεια τὴν ἐπικίνδυνη κάμψη τοῦ ἱερώτατου θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας καὶ τὴν ὄντως ἀνησυχητικὴ παρακμή του ; Δὲν ἀπαιτεῖται νὰ ἀναλάβει σοβαρὲς καὶ μελετημένες πρωτοβουλίες μὲ σκοπὸ νὰ ἐπανατονισθοῦν οἱ βασικὲς ἀρχὲς ποὺ ἀποτελοῦν τὰ θεμέλια τῆς ὑγιοῦς κοινωνίας γιὰ νὰ ἐπισημάνει στὸ λαὸ πὼς ἡ οἰκογένεια χωρὶς Χριστὸ στὸ κέντρο της εἶναι ἄνυδρος καὶ χωρὶς προοπτικὴ τόπος ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἀπουσιάζει ἡ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ ἡ ὄντως εὐτυχία ; Μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ παρακολουθεῖ μὲ παθητικὸ ἤ καὶ σκανδαλωδῶς ἀδιάφορο τρόπο τὴν ἀδικία, τὰ κοινωνικὰ προβλήματα, τὰ οἰκογενειακὰ δράματα, τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ ἀδύναμου καὶ ἐνδεοῦς ἀδελφοῦ, τοῦ περιθοριοποιημένου μοναχικοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἡλικιωμένου, τοῦ ἀσθενοῦς καὶ νὰ μὴν προσπαθεῖ νὰ ἀναστυλώσει θεμελιώδεις ἀρχές, πάντοτε μὲ γνώμονα τὴν χριστιανικὴ πίστη, ποὺ εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἔκφραση τῆς ἀγάπης;
Γιὰ τοὺς νέους
Ἐπιτρέπεται ἡ Ἐκκλησία νὰ μὴν ἐνσκήπτει μὲ ἀγωνία στὰ ἀκανθώδη ζητήματα τῆς νεολαίας ; Προβληματιζόμαστε γιὰ τὴν βιότητα τῆς Παιδείας καὶ τὰ πνευματικὰ ἐφόδια ποὺ προσφέρουμε στοὺς νέους ὥστε νὰ τοὺς θωρακίζουμε ψυχικὰ καὶ πνευματικά, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς πολύπλοκες ἀπαιτήσεις τῆς σύγχρονης ζωῆς ; Ἀναλογιζόμαστε σὲ ποιὰ χέρια θὰ παραδώσουμε τὶς δάφνες καὶ τὶς περγαμηνὲς τῆς ἔνδοξης ἑλληνικῆς φυλῆς ; Ἡ νεολαία διακρίνεται γιὰ τὸ πολύτιμο ψυχικό της μέταλλο καὶ εὐθυνόμαστε ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι ἄν κάποιες φορὲς τὴν ἀφήσαμε χωρὶς πυξίδα καὶ προορισμὸ στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς. Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις ποὺ βρίσκεται μάλιστα σ’ αὐτὴν τὴν ἀκριτικὴ ἔπαλξη τῆς πατρίδος θεωρεῖ τὸν ἑαυτό της χρεωμένο στὸν τομέα τῆς διακονίας τῶν νέων, καθὼς μάλιστα καὶ δὲν εἶναι πολλοί, καὶ θὰ κινητοποιηθεῖ γιὰ νὰ ἀξιοποιήσει κάθε δυνατότητα ὥστε στὶς εὐαίσθητες ψυχὲς τῶν παιδιῶν τῆς περιοχῆς νὰ ἀναζωογωνήσει τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν εἰκόνα του, τὸν κάθε ἄνθρωπο. Τὰ παιδιά, ἀσφαλῶς, εἶναι ὁ τιμιώτερος θησαυρὸς ποὺ ἔχουμε καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸν διαφυλάξουμε καταβάλλοντας κάθε δυνατὴ προσπάθεια.
Ἐθνικὴ εὐαισθησία
….Ὑποχρέωσή μου, ἐπίσης, εἶναι, νὰ ἐργάζομαι καὶ γιὰ τὴν στερέωση καὶ τὴν περεταίρω προβολὴ τῶν ἐθνικῶν μας ἰδανικῶν. Βρισκόμαστε στὶς ἀκρώρειες τῆς ἑλληνικῆς γῆς, ποὺ δοκιμάζεται σκληρὰ ἀπὸ τὴν ἐρήμωση, ἐξ’ αἰτίας τῆς ἀστυφιλίας καὶ τῆς δημογραφικῆς συρρικνώσεως. Ἀγαπᾶμε πολύ, πονᾶμε καὶ ὑπερασπιζόμαστε τὸν τόπο μας, τὴν Ἱστορία, τὰ βιώματα καὶ τὶς μνῆμες ποὺ μᾶς συνδέουν μὲ τὸ ἔνδοξό του παρελθόν. Τιμοῦμε, ἐνδυναμωνόμαστε καὶ παραδειγματιζόμαστε ἀπὸ τοὺς ἡρωϊκοὺς προκατόχους μας Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν πολύμοχθους ἀγῶνες γιὰ τὶς ὑπεράσπιση καὶ κατίσχυση τοῦ δικαίου. Αὐτό, ὅμως, δὲν μᾶς ἐμποδίζει νὰ προχωροῦμε ἀτενίζοντας μὲ αἰσιοδοξία καὶ ἐμπιστοσύνη κάθε προοπτικὴ ποὺ ἀφορᾶ στὸ μέλλον. Στὰ πρόσωπα τῶν ἐν Ἀλβανίᾳ γειτόνων μας ἀναγνωρίζουμε ἀδελφοὺς ἀγαπητούς, ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ, ποὺ δίδουν καὶ αὐτοὶ τὸν καθημερινὸ ἀγῶνα, ἀντιμετωπίζοντας πολλὲς κοινὲς προκλήσεις καὶ δυσκολίες στὴ ζωή. Χαιρόμαστε γιατὶ μέχρις ἐξουθενώσεως, πολυβασανισμένη ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας γνωρίζει ἡμέρες πνευματικῆς ἀνθοφορίας. Καὶ μᾶς ἀναπαύει ἰδιαιτέρως διότι ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις, ἐκτὸς συνόρων, ἔχει ὅμορες Ἐκκλησιαστικὲς Ἐπαρχίες, τὶς ὁποῖες διαποιμένουν ἄξιοι ἀδελφοὶ Ἱεράρχες. Στὸ πρόσωπο τοῦ ἐδῶ παρόντος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀργυροκάστρου ἀπευθύνομαι ἀπὸ καρδιᾶς πρὸς ὅλους, κλῆρο καὶ λαό, τὸν αὐθόρμητο εἰρηνικό, λειτουργικὸ χαιρετισμὸ «ὁ Χριστὸς ἐν τῶ μέσῳ ἡμῶν καὶ ἔστι καὶ ἔσται».
Τὸ ζήτημα τῆς Βορείου Ἠπείρου εἶναι ὑπόθεση καρδιᾶς. Ἐκεῖ ζοῦν ἀδελφοὶ ὁμογενεῖς ποὺ διατηροῦν ἀναμμένο τὸ καντήλι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας. Ἡ φωνή τους δὲν πρέπει νὰ σιγήσει, ἀλλὰ νὰ ἀντηχεῖ καθάρια καὶ δυνατὴ στὴν συνείδηση ὅλων. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὀφείλει καὶ πρέπει νὰ στέκεται στὸ πλάι τους μὲ προσευχὴ μὲ λόγο καὶ μὲ ἔργο. Γιὰ τὴν ἐπίτευξη αὐτῶν τῶν ἱερῶν στόχων δίνουμε τὰ χέρια μας πρὸς ὅλους καὶ ἐπιζητοῦμε εἰλικρινὴ συνεργασία μὲ ὅλους. Ἡ Μητρόπολη δὲχεται ὁποιονδήποτε θελήσει νὰ θέσει τὸν ἑαυτό του στὴν ὑπηρεσία αὐτή.
Ὅλοι μαζί
Ὁ Ἐπίσκοπός σας θὰ εἶναι τὸ σημεῖο ἑνότητος τοῦ λαοῦ, ὁ πατέρας καὶ ἀδελφός, ὅλων ἀνεξαιρέτως. Ἡ πόρτα τῆς Μητροπόλεως πάντοτε ἀνοιχτὴ γιὰ ὅλους ἀδιακρίτως, ὥστε νὰ καταβάλλεται κάθε προσπάθεια γιὰ οὐσιαστικὴ συμπαράσταση στὸ πλαίσιο τῆς δικαιοσύνης καὶ τῶν ὑπαρχουσῶν δυνατοτήτων. Ὅλοι εἴμαστε παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀνύστακτα στέκεται πάνω ἀπὸ ὁ,τιδήποτε μᾶς διαχωρίζει μεριμνῶντας γιὰ τὴν ὁμόνοια καὶ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς ἀγάπης στὸν κόσμο. «Ἐν τῶ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε» (Ἰωάν. ιστ΄ 33), ὅμως «θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι» (Β΄Κορ. Δ΄ 8), ὁ Κύριος θὰ μᾶς «ἐξαγάγει εἰς ἀναψυχήν» διότι «τὸ ἀρνίον τὸ ἀνά μέσον τοῦ θρόνου ποιμαίνει αὐτοὺς καὶ ὁδηγήσει αὐτοὺς ἐπὶ ζωῆς πηγὰς ὑδάτων, καὶ ἐξαλείψει ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν» (Ἀποκ. Ζ΄17) ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου