΄Έσχατος κίνδυνος διά τό Άγιον Όρος.... (Β μέρος)

συνέχεια από το Α μέρος

Ἅγιον Ὄρος καὶ ἡ ἀντισυνταγματικότης τῶν διατάξεων περὶ τῆς κρατικῆς ἀστυνομικῆς παρουσίας εἰς αὐτό

 

Ἐξ ὅσων ἤδη παρουσιάστηκαν, ἔχει καταδειχθεῖ ὅτι ἡ ἀστυνομικὴ δύναμις ἐν Ἁγίῳ Ὄρει (ποὺ λαμβάνει προσωπικὸ ἐκ τῆς ΕΑ), ὑπακούει στοὺς περιορισμοὺς ποὺ θέτει ὁ ΚΧΑΟ, ποὺ ἐπικυρώνεται διὰ τοῦ ΝΔ τοῦ 1926, καὶ ἀποτυπώνονται συνταγματικὰ στὸ ἄρθρο 105 τοῦ Συντάγματος, στὸ ὁποῖο ἀναγνωρίζεται ὁ ΚΧΑΟ ὡς “Ὁ λεπτομερὴς καθορισμὸς τῶν ἁγιορειτικῶν καθεστώτων καὶ τοῦ τρόπου τῆς λειτουργίας τους”.

 

Καθὼς τὸ ΕΚ κατανοεῖ τὴν καθόλου ἀστυνομικὴ παρουσία στὸ ΑΟ, ὡς τὴν ἀποκλειστικὴ παρουσία τῆς ΕΑ σὲ αὐτό, ὀφείλει νὰ ἐξετασθεῖ τὸ νομοθετικὸ πλαίσιο λειτουργίας αὐτῆς σὲ ἀναφορὰ μὲ τὸ ΑΟ. Οἱ σχετικὲς νομοθετικὲς διατάξεις περὶ τῆς ΕΑ, ἕως τὸ 2022, εἶναι: ὁ βασικὸς νόμος 4249/2014 (ΦΕΚ Α΄73/24.3.2014), “Ἀναδιοργάνωση τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, τοῦ Πυροσβεστικοῦ Σώματος καὶ τῆς Γενικῆς Γραμματείας Πολιτικῆς Προστασίας, ἀναβάθμιση Ὑπηρεσιῶν τοῦ Ὑπουργείου Δημόσιας Τάξης καὶ Προστασίας τοῦ Πολίτη καὶ ρύθμιση λοιπῶν θεμάτων ἁρμοδιότητας Ὑπουργείου Δημόσιας Τάξης καὶ Προστασίας τοῦ Πολίτη καὶ ἄλλες διατάξεις”, ὁ ν. 4281/2014 (ΦΕΚ Α΄160/8.8.2014), “Μέτρα στήριξης καὶ ἀνάπτυξης τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, ὀργανωτικὰ θέματα Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν καὶ ἄλλες διατάξεις”, τὸ Προεδρικὸ Διάταγμα 178/2014 (ΦΕΚ Α΄281/31.12.2014, εἰς τὸ ἑξῆς ΠρΔ178) “Ὀργάνωση Ὑπηρεσιῶν Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας”, καθὼς καὶ τὸ Προεδρικὸ Διάταγμα 7/2017 “Ἀναδιάταξη-ἀναδιοργάνωση, σύσταση καὶ λειτουργία περιφερειακῶν ὑπηρεσιῶν Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας” (ΦΕΚ Α΄14/2017, εἰς τὸ ἑξῆς ΠρΔ7).

 

Ἡ κρατικὴ ἀστυνομικὴ παρουσία στὸ ΑΟ, κατὰ τὸ ἄρθρο 79 παρ. 1 τοῦ ΠρΔ7[3], γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὸ 1926 (ὅποτε διὰ τοῦ ΝΔ τοῦ 1926 καθορίζονταν οἱ ἁρμοδιότητές της καὶ τὸ καθεστὼς διοικητικῆς της ὑπαγωγῆς στὸν Πολιτικὸ Διοικητὴ τοῦ ΑΟ), συγκροτεῖται ὑπηρεσιακὰ ἀπὸ τὸ Ἀστυνομικὸ Τμῆμα Ἁγίου Ὄρους, στὸ ὁποῖο ὑπάγονται ἐννέα Ἀστυνομικοὶ Σταθμοί. Στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο καθορίζεται ὅτι τὸ Ἀστυνομικὸ Τμῆμα τοῦ ΑΟ ὑπάγεται διοικητικὰ στὴν Διεύθυνση Ἀστυνομίας Χαλκιδικῆς. Κατὰ δὲ τὴν παράγραφο 3 τοῦ ἀνωτέρω νόμου, ὡς ἕδρα τῶν Ἀστυνομικῶν Τμημάτων τῆς Διεύθυνσης Ἀστυνομίας Χαλκιδικῆς ὁρίζονται “ὁ ὁμώνυμος δῆμος”, πλὴν τριῶν περιπτώσεων (Ἀστυνομικὸ Τμῆμα Ἀρναίας, Ἀστυνομικὸ Τμῆμα Μουδανιῶν, Τμῆμα Τροχαίας Μουδανιῶν), ὅπου ὁρίζονται ὡς ἕδρα ἡ δημοτικὴ ἑνότητα Ἀρναίας τοῦ δήμου Ἀριστοτέλη καὶ οἱ δημοτικὲς ἑνότητες Μουδανιῶν, Τρίγλιας καὶ Καλλικράτειας τοῦ δήμου Νέας Προποντίδας καὶ τοῦ Τμήματος Διαχείρισης Μετανάστευσης Χαλκιδικῆς, τοῦ ὁποίου ἕδρα ὁρίζεται ἡ δημοτικὴ ἑνότητα Ὀρμυλίας τοῦ δήμου Πολυγύρου. Στὴν περίπτωση τοῦ ΑΟ, ὡς ἕδρα τοῦ ἀντιστοίχου Ἀστυνομικοῦ Τμήματος, ὁρίζεται ὁ οἰκισμὸς Καρυές.

 

Ἄξιον σημειώσεως εἶναι ὅτι, οὐδεμία σχετικὴ νομοθετικὴ ρύθμιση ὑπῆρξε ἕως τὸ 2017, ποὺ νὰ τροποποιεῖ τὰ ἀδύνατον νὰ τροποποιηθοῦν ἄρθρα 3, 4 καὶ 5 τοῦ ΝΔ τοῦ 1926, ἕως τὴν ἐμφάνιση τοῦ ΠρΔ7 τοῦ 2017. Γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὸ 1926, ἐπιχειρεῖται ἡ διοικητικὴ ὑπαγωγὴ σὲ ἐξωαγιορειτικὴ διοικητικὴ ὀντότητα, στὴν περίπτωση αὐτή, στὴν Γενικὴ Περιφερειακὴ Διεύθυνση Κεντρικῆς Μακεδονίας (ἄρθρο 36 παράγ.4 περ.δ τοῦ Πρδ178) καὶ στὴν ὑπαγόμενη σὲ αὐτήν, Διεύθυνση Ἀστυνομίας Χαλκιδικῆς, στὴν ὁποία πλέον ὑπάγεται τὸ “Ἀστυνομικὸ Τμῆμα” Καρυῶν. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι οὔτε κατὰ τὴν ἀναδιάρθρωση τῆς ΕΑ ποὺ ἐπῆλθε μετὰ τὴν ἑνοποίηση τῆς Ἑλληνικῆς Χωροφυλακῆς καὶ τῆς Ἀστυνομίας Πόλεων (ν. 1481/1984, ΦΕΚ Α΄ 152/8.10.1984), οὔτε κατὰ τὴν ἀναδιάρθρωση τῆς ΕΑ ἀπὸ τὸν ν. 4249/2014 (καὶ τὶς προσθῆκες–τροποποιήσεις ποὺ ἐπέφεραν τὸ ΠρΔ178 καὶ ὁ ν. 4281/2014), ἐμφανίστηκε τροποποιητικὴ διάταξη τῶν ἄρθρων 3–5 τοῦ ΝΔ τοῦ 1926, ποὺ καθορίζουν τὸ διοικητικὸ καθεστὼς ὑπαγωγῆς τῆς κρατικῆς ἀστυνομικῆς δυνάμεως τοῦ ΑΟ, ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον στὸν ΠΔ αὐτοῦ.

 

Ὁμοίως, στὸ ἄρθρο 11 τοῦ ν. 4249/2014, ὅπου καθορίζεται ἡ Ἀποστολὴ τῆς ΕΑ, “μὲ τοπικὴ ἁρμοδιότητα σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς χώρους ἁρμοδιότητας τοῦ Λιμενικοῦ Σώματος – Ἑλληνικῆς Ἀκτοφυλακῆς, σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 5 τοῦ ν. 4150/2013 (Α΄ 102)”, ὁμοίως οὐδαμοῦ γίνεται ἀναφορὰ στὸ ΑΟ, καθὼς ἡ ἔννοια “ἐπικράτεια” στὴν ὁποία ἀναφέρεται τὸ ἄρθρο, σχετίζεται μὲ τὴν διοικητικὴ διαίρεση τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας κατὰ τὸν ν. 3852/2010 (“Πρόγραμμα Καλλικράτης”), ἐνῷ τὸ ΑΟ –ὅπως καταδείχθηκε ἀνωτέρω (βλ. ἑνότητα 3.2.3)– δὲν ἀποτελεῖ τμῆμα αὐτῆς τῆς διοικητικῆς διαίρεσης, ἀλλὰ αὐτοδιοίκητο τμῆμα τοῦ ΕΚ, τὸ ὁποῖο σχετίζεται –ἀλλὰ δὲν ὑπάγεται– πρὸς τὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν.

 

Στὸ πλαίσιο τῶν ἀνωτέρω ἐπισημάνσεων, ἡ νομοθετικὴ ρύθμιση τοῦ ἄρθρου 79 τοῦ ν. 4281/2017, ἀποτελεῖ ἀντισυνταγματικὴ καινοτομία –ἐξ ἀπόψεως ἁγιορειτικοῦ αὐτοδιοικήτου– καθὼς στὴν συγκεκριμένη ρύθμιση προϋποτίθενται οἱ γενικότερες ρυθμίσεις ὡς πρὸς τὴν συγκρότηση, τὴν ἕδρα, καὶ τὸ συνδεδεμένο μὲ αὐτή, ὅριο τῆς ἐδαφικῆς δικαιοδοσίας, τόσο τῶν Γενικῶν Περιφερειακῶν Ἀστυνομικῶν Διευθύνσεων, ὅσο καὶ τῶν Ἀστυνομικῶν Διευθύνσεων τῶν Νομῶν, οἱ ὁποῖες ὑπάγονται διοικητικὰ στὶς πρῶτες (βλ. ἄρθρο 14 παρ. 3 καὶ 31 παρ. 1 τοῦ ν. 4249/2014, ἄρθρο 36 παρ. 3 τοῦ ΠρΔ178). Συγκεκριμένα, κατὰ τὸ ἄρθρο 231 τοῦ ν. 4281/2014 ποὺ τροποποιεῖ τὸ ἄρθρο 30 παρ. 3 τοῦ ν. 4249/2014, “οἱ Γενικὲς Περιφερειακὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις συγκροτοῦνται ἀπὸ τὴν ἐπιτελική τους Ὑπηρεσία καὶ τὶς Διευθύνσεις Ἀστυνομίας Νομῶν τῆς περιφέρειάς τους. Οἱ Διευθύνσεις Ἀστυνομίας Νομῶν ὑπάγονται στὶς Γενικὲς Περιφερειακὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις καὶ ἀσκοῦν μέσα στὰ ὅρια τῆς ἐδαφικῆς τους δικαιοδοσίας τὸ σύνολο τῶν ἀστυνομικῶν ἁρμοδιοτήτων.” Ἐπίσης, ὡς πρὸς τὴν ἕδρα τῶν Περιφερειακῶν Ἀστυνομικῶν Διευθύνσεων, ἰσχύει ὅτι, “Ἡ ἕδρα τῶν Γενικῶν Περιφερειακῶν Ἀστυνομικῶν Διευθύνσεων ταυτίζεται μὲ τὴν ἕδρα τῶν ἀντίστοιχων διοικητικῶν περιφερειῶν” (ἄρθρο 36 πάρ. 3 τοῦ ΠρΔ178), ἐνῷ γιὰ τὴν περίπτωση τῶν Ἀστυνομικῶν Διευθύνσεων τῶν Νομῶν ἰσχύει ὅτι, “Οἱ Γενικὲς Περιφερειακὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις καὶ οἱ Διευθύνσεις Ἀστυνομίας Νομῶν ἑδρεύουν ὅπου καὶ οἱ ἀντίστοιχες Γενικὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις Περιφέρειας καὶ οἱ Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις Νομῶν ποὺ λειτουργοῦσαν μέχρι τὴν ἔναρξη ἰσχύος τοῦ παρόντος νόμου” (ἄρθρο 231 τοῦ ν. 4281/2014 ποὺ τροποποιεῖ τὸ ἄρθρο 30 παρ. 3 τοῦ ν. 4249/2014).

 

Καθίσταται σαφὲς ἑπομένως ἡ ἀπόλυτη συσχέτιση τῶν Γενικῶν Περιφερειακῶν Ἀστυνομικῶν Διευθύνσεων πρὸς τὶς ἀντίστοιχες Περιφέρειες τοῦ ν. 3852/2010, ποὺ ἀποτελοῦν τὸν δεύτερο βαθμὸ τοπικῆς αὐτοδιοίκησης, ὅσο καὶ τῶν Ἀστυνομικῶν Διευθύνσεων τῶν Νομῶν, πρὸς τοὺς ἀντίστοιχους Νομοὺς τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας.

 

Μάλιστα, ἡ σύνδεση τῆς ἔννοιας τῆς Περιφέρειας μὲ αὐτὴν τῶν Γενικῶν Περιφερειακῶν Ἀστυνομικῶν Διευθύνσεων εἶναι τέτοιας τάξης, ὥστε κατὰ τὸ ἄρθρο 15 παρ. 1–2 τοῦ ν. 2800/2000 (ΦΕΚ Α΄ 41/29.2. 2000) ἱδρυόταν σὲ κάθε Νομὸ τῆς Χώρας, ἐκτὸς αὐτῶν τῆς Ἀττικῆς καὶ Θεσσαλονίκης, “Ἀστυνομικὴ Ἐπιτροπὴ Νομοῦ” ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ 

“1. Τὸν εἰσαγγελέα Πλημμελειοδικῶν τῆς ἕδρας τοῦ νομοῦ, ὡς πρόεδρο, ἕναν ἐκπρόσωπο τοῦ Γενικοῦ Γραμματέα Περιφέρειας, ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ αὐτόν, ἕναν ἐκπρόσωπο τοῦ Νομαρχιακοῦ Συμβουλίου, ποὺ ὁρίζει τὸ ἐν λόγῳ συμβούλιο μὲ ἀπόφασή του, ἕναν ἐκπρόσωπο τῆς Τοπικῆς Ἕνωσης Δήμων καὶ Κοινοτήτων ποὺ ὑποδεικνύει ἀπὸ τὰ μέλη της ἡ διοικοῦσα ἐπιτροπή της καὶ τὸν Ἀστυνομικὸ Διευθυντὴ τοῦ νομοῦ, ὡς μέλη. 

2. Ἡ Ἀστυνομικὴ Ἐπιτροπὴ Νομοῦ συγκροτεῖται μὲ ἀπόφαση τοῦ Γενικοῦ Γραμματέα Περιφέρειας”. Κατόπιν, συμφώνως πρὸς τὸ ἄρθρο 12 παρ. 1 τοῦ ν. 4249/2014, τροποποιεῖται ἡ ἀνωτέρω διάταξη καὶ ἀποφασίζεται ὅπως: “Στὴν ἕδρα κάθε διοικητικῆς Περιφέρειας τῆς χώρας λειτουργεῖ Ἐπιτροπὴ Περιφερειακῆς Συνεργασίας καὶ Ἀσφάλειας (Ε.Π.Σ.Α.), ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπὸ τὸν οἰκεῖο Περιφερειάρχη, ὡς πρόεδρο, ἕνα περιφερειακὸ σύμβουλο ἀπὸ κάθε Περιφερειακὴ Ἑνότητα, ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ αὐτόν, ἕναν ἐκπρόσωπο τῆς Περιφερειακῆς Ἕνωσης Δήμων ποὺ ὑποδεικνύεται ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, τὸν Περιφερειακὸ Ἀστυνομικὸ Διευθυντὴ καὶ τὸν Περιφερειακὸ Διευθυντὴ Ἀσφάλειας, ὡς μέλη”. Ἐνῷ κατὰ τὸ ἄρθρο 12 παρ. 2 τοῦ ν. 4249/2014: “Οἱ Ε.Π.Σ.Α. συγκροτοῦνται μὲ κοινὴ ἀπόφαση τῶν Ὑπουργῶν Ἐσωτερικῶν καὶ Δημόσιας Τάξης καὶ Προστασίας τοῦ Πολίτη”.

 

Ἐξ ὅσων ἤδη παρατέθηκαν καθίσταται σαφὲς ὅτι:

 

Οἱ Γενικὲς Περιφερειακὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις ὅσο καὶ οἱ ὑπαγόμενες σὲ αὐτὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις Νομῶν, συσχετίζονται μὲ τὶς Περιφέρειες καὶ τοὺς Νομοὺς τῆς Ἐπικράτειας, καὶ ἑδρεύουν στὶς ἀντίστοιχες ἕδρες αὐτῶν. Ἡ δὲ τοπικὴ ἁρμοδιότητα κάθε Γενικῆς Περιφερειακῆς Ἀστυνομικῆς Διεύθυνσης ταυτίζεται μὲ ἐκείνη τῆς οἰκείας διοικητικῆς περιφέρειας.

 

Ἡ ἀστυνομικὴ δύναμις τοῦ ΑΟ ὑπάγεται στὴν Διεύθυνση Ἀστυνομίας Χαλκιδικῆς, ἡ ὁποία μὲ τὴν σειρὰ της ὑπάγεται στὴν Γενικὴ Περιφερειακὴ Ἀστυνομικὴ Διεύθυνση Κεντρικῆς Μακεδονίας.

 

Δεδομένου ὅτι τὸ ΑΟ εἶναι αὐτοδιοίκητο τμῆμα τοῦ ΕΚ καὶ δὲν ἀποτελεῖ Νομό του, δὲν ὑπάγεται ἡ αὐτοδιοίκησή του στὸν ν. 3852/2010 περὶ Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης καὶ δὲν ὑπάγεται διοικητικὰ σὲ κάποια Περιφέρεια τοῦ ΕΚ, δὲν εἶναι δυνατὸν –βάσει τῆς ἀρχῆς ὅτι ἡ “τοπικὴ ἁρμοδιότητα κάθε Γενικῆς Περιφερειακῆς Ἀστυνομικῆς Διεύθυνσης ταυτίζεται μὲ ἐκείνη τῆς οἰκείας διοικητικῆς περιφέρειας”– νὰ ὑπάγεται τὸ Ἀστυνομικὸ Τμῆμα Καρυῶν σὲ Ἀστυνομικὴ Διεύθυνση καὶ κατ’ ἐπέκτασιν σὲ Γενικὴ Περιφερειακὴ Ἀστυνομικὴ Διεύθυνση, καθὼς οὐδεμία διοικητικὴ Περιφέρεια δὲν ἔχει τοπικὴ ἁρμοδιότητα σὲ αὐτό, δεδομένου ὅτι στὸν οἰκεῖο νόμο δὲν γίνεται κἄν ἀναφορὰ στὶς εἰδικὲς ἁρμοδιότητες τῆς ἀστυνομικῆς δύναμης στὸ ΑΟ, στὸ πλαίσιο ἰσχύος τῶν διατάξεων τοῦ ΝΔ τοῦ 1926 καὶ τοῦ ΚΧΑΟ.

 

Τέλος, καθὼς τὸ ΑΟ δὲν ἀποτελεῖ Νομὸ τοῦ ΕΚ, οὔτε ὑπάγεται διοικητικὰ σὲ κάποια διοικητικὴ Περιφέρεια αὐτοῦ, συνεπάγεται ὅτι ἀπολύτως οὐδεμία ἁρμοδιότητα ἢ ἐξουσία ἐπὶ τοῦ ΑΟ ἔχει, οὐδεὶς εἰσαγγελέας Πλημμελειοδικῶν τῆς ἕδρας τοῦ νομοῦ, οὐδεὶς ἐκπρόσωπος Γενικοῦ Γραμματέα Περιφέρειας, οὐδεὶς ἐκπρόσωπος Νομαρχιακοῦ Συμβουλίου, καθὼς ἐπίσης οὐδεὶς ἐκπρόσωπος τῆς Τοπικῆς Ἕνωσης Δήμων καὶ Κοινοτήτων, καὶ τέλος, οὐδεὶς Ἀστυνομικὸς Διευθυντὴς νομοῦ, (βλ. ν. 2800/2000 “Ἀστυνομικὴ Ἐπιτροπὴ Νομοῦ”), ὅπως ὁμοίως οὐδεμία ἐξουσία ἢ ἁρμοδιότητα ἐπὶ τοῦ ΑΟ ἔχει, οὐδεὶς Περιφερειάρχης, οὐδεὶς περιφερειακὸς σύμ­βουλος ἀπὸ κάθε Περιφερειακὴ Ἑνότητα, οὐδεὶς ἐκπρόσωπος τῆς Περιφερειακῆς Ἕνωσης Δήμων καὶ τέλος οὐδεὶς Περιφερειακὸς Ἀστυνομικὸς Διευθυντὴς (ν. 4249/2014 “Ἐπιτροπὴ Περιφερειακῆς Συν­εργασίας καὶ Ἀσφάλειας”).

 

Ἅγιον Ὄρος καὶ τὸ ἀντισυνταγματικὸν Προεδρικὸν Διάταγμα 22/2022

 

Τὴν δεδομένη –προβληματικὴ– κατάσταση ὡς πρὸς τὴν κρατικὴ ἀστυνομικὴ παρουσία στὸ ΑΟ, ἀλλάζει ἐπὶ τὰ χείρω τὸ Προεδρικὸ Διάταγμα 22/2022 (ΦΕΚ Α΄62/23.3.2022, στὸ ἑξῆς ΠρΔ22), τὸ ὁποῖο τροποποιεῖ διατάξεις τοῦ ν. 4249/2014, τοῦ ν. 4281/2014, τοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος 178/2014 καὶ τοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος 7/2017.

 

Κεντρικὸ σημεῖο τῶν νέων ρυθμίσεων ποὺ φέρνει τὸ ΠρΔ22 (βλ. ἄρθρο 1 παρ. 1 τοῦ ΠρΔ22, τὸ ὁποῖο τροποποιεῖ τὴν παρ. 3 τοῦ ἄρθρου 15 τοῦ ν. 4249/2014), εἶναι ἡ ὑπηρεσιακὴ ἀναβάθμιση τοῦ Ἀστυνομικοῦ Τμήματος Ἁγίου Ὄρους σὲ πλήρη Διεύθυνση, ὑπὸ τὴν ὀνομασία “Διεύθυνση Ἀστυνόμευσης Ἁγίου Ὄρους”, στὴν ὁποία ὑπάγονται καὶ οἱ ὑφιστάμενοι Ἀστυνομικοὶ Σταθμοὶ τοῦ ΑΟ. Ἡ νέα Διεύθυνση, ὡς νέα διοικητικὰ αὐτοτελὴς Ἀρχὴ στὸ ΑΟ, ὑπάγεται ἀπ’ εὐθείας στὸ Ἀρχηγεῖο τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ ἐξωαγιορειτικὴ διοικητικὴ ὀντότητα.

 

Ὁ νομοθέτης πάντως τοῦ ΠρΔ22, ἀναγνωρίζει σιωπηλὰ τὴν συνταγματικὴ ἰδιορρυθμία ποὺ ἀποτελεῖ τὸ συνταγματικὰ ἀναγνωρισμένο νομικὸ καθεστὼς τοῦ ΑΟ, κάτι ποὺ τὸ ἀποτυπώνει στὴν ὀνομασία ποὺ δίνει στὴ νέα ὑπηρεσία: “Διεύθυνση Ἀστυνόμευσης Ἁγίου Ὄρους”.

 

Πλήν, ἡ νέα Διεύθυνση ἐξομοιώνεται πλήρως ὡς πρὸς τὴν συγκρότηση, τὴν ἀποστολή, τὶς ὑπηρεσίες καὶ τὶς ἐν γένει ἁρμοδιότητες, μὲ τὶς λοιπὲς Περιφερειακὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις, μὲ τὶς ὁποῖες καὶ συγκαταριθμεῖται (ἄρθρο 2 παρ.7 τοῦ ΠρΔ22 ποὺ προσθέτει τὴν περ. ιε΄ στὸ ἄρθρο 36 παρ. 1 τοῦ ν. 4249/2014 ). Ἡ νέα πραγματικότητα ἀποτυπώνεται στὴν παρ. 8 τοῦ ἄρθρου 2 τοῦ ΠρΔ22, τὸ ὁποῖο τροποποιεῖ τὴν παρ. 2 τοῦ ἄρθρου 36 τοῦ ν. 4249/2014:

 

Οἱ Γενικὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις, οἱ Γενικὲς Περιφερειακὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις καὶ ἡ Διεύθυνση Ἀστυνόμευσης Ἁγίου Ὄρους ἔχουν ὡς ἀποστολὴ τὴν ἄσκηση, μέσα στὰ ὅρια τῆς τοπικῆς τους δικαιοδοσίας, τοῦ συνόλου τῶν ἀστυνομικῶν ἁρμοδιοτήτων, ὅπως αὐτὲς καθορίζονται μὲ τὶς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 11 τοῦ ν. 4249/2014

 

Ἄλλωστε, ἡ πλήρης ἐξομοίωση προκύπτει καὶ ἀπὸ τὴν ὑπαγωγὴ τῆς νέας Διευθύνσεως στὸν ἑνιαῖο διοικητικὸ μηχανισμὸ ἐλέγχου καὶ ἐποπτείας, ἐξίσου μὲ τῶν λοιπῶν Περιφερειακῶν Ἀστυνομικῶν Διευθύνσεων. Ἐνδεικτικά, κατὰ τὸ ἄρθρο 2 παρ. 14 τοῦ ΠρΔ22, τὸ ὁποῖο τροποποιεῖ τὶς περ. ε΄, στ΄, ζ΄ καὶ ι΄ τῆς παρ. 1 τοῦ ἄρθρου 46 τοῦ ΠρΔ178, ὅποτε οἱ Γενικοὶ Ἐπιθεωρητὲς Ἀστυνομίας Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν παρ.1α:

καθοδηγοῦν, συντονίζουν, ἐποπτεύουν καὶ ἐλέγχουν, κατὰ λόγο ἁρμοδιότητας, τὸ ἔργο τῶν περιφερειακῶν ἀστυνομικῶν Ὑπηρεσιῶν τῶν τομέων Βορείου Ἑλλάδος καὶ Νοτίου Ἑλλάδος, ὅπως οἱ τομεῖς αὐτοὶ ὁρίζονται στὶς περιπτ. γ΄ καὶ δ΄ τοῦ ἄρθρου 30 τοῦ Ν. 4249/2014, ὅπως τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἀντικαταστάθηκε μὲ τὴν παραγρ. 4 τοῦ ἄρθρου 231 τοῦ Ν. 4281/2014.

 

Ὁ “Τομέας Βορείου Ἑλλάδος”, ὅμως, ὁρίζεται ὡς ἑξῆς κατὰ τὴν τροποποίηση ποὺ ἐπέφερε τὸ ἄρθρο 231 παρ. 4 τοῦ ν.4281/2014:

 

Οἱ Γενικὲς Περιφερειακὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις (ΓΕ.Π.Α.Δ.) Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καὶ Θρᾴκης, Κεντρικῆς Μακεδονίας, Δυτικῆς Μακεδονίας, Ἠπείρου, Θεσσαλίας καὶ Βορείου Αἰγαίου, οἱ ὁποῖες μὲ τὴ Γ.Α.Δ.Θ. συνθέτουν, ὡς πρὸς τὴ χωροταξική τους διάταξη, τὸν «Τομέα Βορείου Ἑλλάδος» καὶ ἐποπτεύονται, συντονίζονται καὶ ἐλέγχονται ἀπὸ τὸν Γενικὸ Ἐπιθεωρητὴ Ἀστυνομίας Βορείου Ἑλλάδος.

 

Καθίσταται ἑπομένως ἀπολύτως σαφὲς ὅτι μέσῳ τῶν τροποποιήσεων ποὺ ἐπιφέρει τὸ ΠρΔ22, τὸ ΑΟ ἀναγνωρίζεται ἀντισυνταγματικῶς (μὲ ὅλες τὶς νομικὲς συνέπειες ποὺ κάτι τέτοιο συνεπάγεται), ὡς μία ἐκ τῶν Περιφερειῶν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας, ἀπολέσαν τὸ συνταγματικὰ ἀναγνωρισμένο αὐτοδιοίκητο καθεστώς του. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ ΑΟ, ἐνῷ δὲν ἀποτελεῖ μέρος σὲ καμία ἔκφανση τῆς διοικητικῆς διαίρεσης τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας, πλέον ἐνσωματώνεται ὡς τμῆμα τῆς ἑνιαίας διοικητικῆς διαίρεσης, ἀναιρώντας τὴν αὐτοδιοίκητη διοικητικὴ ἰδιαιτερότητα ποὺ ἀναγνωρίζει τὸ Σύνταγμα, ἕνεκα τῆς ὁποίας ἄλλωστε δὲν ἀποτελεῖ μέρος τῆς λοιπῆς δημόσιας διοίκησης.

 

Καθόσον (δόλιος) σκοπὸς τῆς νέας ἀντισυντα­γματικῆς διευθέτησης, εἶναι ἡ ἐξομοίωσις τῆς ἀστυνομικῆς δυνάμεως στὸ ΑΟ μὲ αὐτὴν τῆς λοιπῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας, προκύπτει εὔλογα, ὅτι ἡ ἀπουσία τῆς οἱασδήποτε ἀναφορᾶς στὸ ἄρθρο 105 τοῦ Συντάγματος, ἀποτέλεσε ἠθελημένη ἐπιλογὴ[4]. Ἐνδεικτικά, στὸν ν. 3051/2002, “Συνταγματικὰ κατοχυρωμένες ἀνεξάρτητες ἀρχές, τροποποίηση καὶ συμπλήρωση τοῦ συστήματος προσλήψεων στὸ δημόσιο τομέα καὶ συναφεῖς ρυθμίσεις”, τὸ ἄρθρο 3 παρ. 2, κάνει ρητὴ ἀναφορὰ στὸ σχετικὸ συνταγματικὸ ἄρθρο:

 

Τὰ μέλη τῶν ἀνεξάρτητων ἀρχῶν καὶ οἱ ἀναπληρωτές τους, ὅπου προβλέπονται ἀπό τίς κείμενες διατάξεις, ἐπιλέγονται ἀπὸ τὴ Βουλὴ σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 101Α παρ. 2 τοῦ Συντάγματος καὶ τὴν προβλεπόμενη ἀπὸ τὸν Κανονισμὸ τῆς Βουλῆς διαδικασία.

 

Ἡ πλήρης ἐξομοίωσις τῆς Διεύθυνσης Ἀστυνομεύσεως τοῦ ΑΟ πρὸς τὶς λοιπὲς Γενικὲς Περιφερειακὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις, ἐπιδεικνύεται εἰδικότερα στὸ τρόπο ποὺ ρυθμίζονται τὰ γενικὰ ὅρια τῶν ἀστυνομικῶν ἁρμοδιοτήτων τόσο στὴν Διεύθυνση τοῦ ΑΟ ὅσο καὶ στὶς λοιπὲς Γενικὲς Περιφερειακὲς Διευθύνσεις, κατὰ τὸ ἄρθρο 2 τοῦ ΠρΔ22 παρ. 8 καὶ 11:Ἡ παρ.2 τοῦ ἄρθρου 36 τοῦ π.δ. 178/2014 ἀντικαθίσταται, ὡς ἑξῆς:

 

2. Οἱ Γενικὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις, οἱ Γενικὲς Περιφερειακὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις καὶ ἡ Διεύθυνση Ἀστυνόμευσης Ἁγίου Ὄρους ἔχουν ὡς ἀποστολὴ τὴν ἄσκηση, μέσα στὰ ὅρια τῆς τοπικῆς τους δικαιοδοσίας, τοῦ συνόλου τῶν ἀστυνομικῶν ἁρμοδιοτήτων, ὅπως αὐτὲς καθορίζονται μὲ τὶς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 11 τοῦ ν. 4249/2014 […]

 

Στὴν παρ. 4 τοῦ ἄρθρου 36 τοῦ π.δ. 178/2014 προστίθεται περ.ιε΄, ὡς ἑξῆς:

«ιε. Ἡ Διεύθυνση Ἀστυνόμευσης Ἁγίου Ὄρους ἔχει τοπικὴ ἁρμοδιότητα ἐκείνη τῶν Ὑπηρεσιῶν ἀπὸ τὶς ὁποῖες συγκροτεῖ­ται.»

 

Ἡ ἔννοια “τοπικὴ ἁρμοδιότητα” καθορίζεται ρητά, ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενό της, ἀπὸ τὸ ἄρθρο 11 τοῦ ν.4249/2014 καὶ ὡς πρὸς τὸν τομέα εὐθύνης ἀπὸ τὴν παρ.3 τοῦ ἄρθρου 36 τοῦ ΠρΔ 178/2014, τὰ ὁποῖα καὶ τροποποιεῖ τὸ ΠρΔ 22, ἐξισώνοντας τὴν ἀστυνομικὴ δύναμη τοῦ ΑΟ μὲ τὶς λοιπές τῆς Ἐπικράτειας· πλέον αὐτὴ ἀποκτᾶ τὸ σύνολο τῶν ἁρμοδιοτήτων ποὺ παρέχει ὁ Νόμος στὶς Γενικὲς Ἀστυνομικὲς Διευθύνσεις, ἐγκαταλείποντας ὁριστικὰ τὶς συγκεκριμένες ἁρμοδιότητες ὅπως ὁρίζονται στὸ ΝΔ τοῦ 1926, ἀλλὰ καὶ τὸ συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας ποὺ αὐτὸ αὐστηρὰ ὁρίζει.

 

Στὸ ἄρθρο 11 τοῦ ν. 4249/2014, ὅπου καθορίζονται οἱ ἁρμοδιότητες τῆς ἀποστολῆς τῆς ΕΑ, στὴν παράγραφο 1β, ἀναφέρεται ὡς ἐπιπλέον σκοπὸ τῆς ΕΑ:

τὴν πρόληψη καὶ καταστολὴ τοῦ ἐγκλήματος καὶ τὴν προστασία τοῦ Κράτους καὶ τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, στὸ πλαίσιο τῆς συνταγματικῆς τάξης, ποὺ περιλαμβάνει τὴν ἄσκηση τῆς ἀστυνομίας δημόσιας καὶ κρατικῆς ἀσφάλειας

 

Ἤδη ὅμως, στὶς προηγούμενες ἑνότητες καταδείχθηκε ἡ μὴ ἰσχὺς στὸ ΑΟ, θεμελιωδῶν διατάξεων τοῦ Συντάγματος, κάτι ποὺ ἄλλωστε συνιστᾶ τὸν προνομιακὸ χαρακτῆρα τοῦ ἁγιορειτικοῦ αὐτοδιοικήτου καθεστῶτος. Καθίσταται ἑπομένως σαφὲς ὅτι, ἡ ἔκταση τῶν ἁρμοδιοτήτων τῆς κρατικῆς ἀστυνομικῆς παρουσίας στὸ ΑΟ, δὲν δύναται νὰ εἶναι τοῦ αὐτοῦ εὔρους μὲ αὐτὲς τῆς Ἐπικράτειας, ὅπου ἰσχύει ἀπαραβίαστα τὸ Σύνταγμα καὶ οἱ Νόμοι τοῦ ΕΚ. Στὴν περίπτωση τοῦ ΑΟ οἱ ἀστυνομικὲς ἁρμοδιότητες ὁρίζονται αὐστηρὰ καὶ μόνον ἀπὸ τὶς οἰκεῖες διατάξεις τοῦ ΝΔ τοῦ 1926.

 

Σωρεία ἁρμοδιοτήτων ποὺ γιὰ τὸ σύνολο τῆς Ἐπικράτειας τοῦ ΕΚ ἔχουν ὑφιστάμενο λόγο ὕπαρξης, ἁπλῶς ἀδυνατοῦν νὰ ὑφίστανται στὸ ΑΟ, ὅπως π.χ. ἁρμοδιότητες σχετικὰ μὲ τὴν τήρηση τῆς τάξης στοὺς δημόσιους χώρους καὶ στὶς δημόσιες συγκεντρώσεις καὶ συναθροίσεις καὶ τὴν προστασία τῶν ἀτομικῶν καὶ συλλογικῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν κατὰ τὶς ἐκδηλώσεις αὐτές, τὸν ἔλεγχο τῆς λειτουργίας δημόσιων κέντρων, θεαμάτων καὶ καταστημάτων, τὴν τήρηση τῆς τάξης στὶς συνεδριάσεις τῶν δικαστηρίων καὶ τὴ μεταγωγὴ τῶν κρατουμένων, τὸν ἔλεγχο τῆς τήρησης τῆς τουριστικῆς νομοθεσίας (τὸ ΑΟ δὲν εἶναι τουριστικὸ ἀξιοθέατο, ἀλλὰ τόπος ἄσκησης τοῦ Ὀρθόδοξου Μοναχισμοῦ), τὴν ἄσκηση ἁρμοδιοτήτων δημοτικῆς ἀστυνόμευσης, τὴν μέριμνα γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ κώδικα ὁδικῆς κυκλοφορίας καὶ τῶν λοιπῶν διατάξεων ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν κυκλοφορία πεζῶν καὶ ὀχημάτων, τὴ μέριμνα γιὰ τὴν προστασία τῶν ἀνηλίκων καὶ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν διατάξεων γιὰ τὰ ἤθη κλπ. Καθίσταται ἑπομένως πρόδηλο, ὅτι ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 2 παρ. 8 τοῦ ΠρΔ22, ποὺ ὁρίζει ὡς “ἀποστολὴ τὴν ἄσκηση, μέσα στὰ ὅρια τῆς τοπικῆς τους δικαιοδοσίας, τοῦ συνόλου τῶν ἀστυνομικῶν ἁρμοδιοτήτων, ὅπως αὐτὲς καθορίζονται μὲ τὶς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 11 τοῦ ν. 4249/2014”, δὲν δύναται νὰ ἰσχύει.

 

Συμπληρωματικὰ πρὸς τὰ ἀνωτέρω, κατὰ τὴν παράγραφο 8γ τοῦ ἄρθρου 11 τοῦ ΠρΔ22, ἡ ΕΑ δύναται νὰ μπορεῖ νὰ συνάπτει μνημόνια συνεργασίας μὲ φορεῖς καὶ ὀργανισμοὺς ἄλλων Ὑπουργείων καὶ Ὀργανισμοὺς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης γιὰ θέματα γενικῆς ἀστυνόμευσης καὶ ἐξυπηρέτησης τῶν πολιτῶν, κοινῆς ἁρμοδιότητας, τὰ ὁποῖα ἐγκρίνονται μὲ ἀπόφαση τῶν Ὑπουργῶν Ἐσωτερικῶν καὶ Δημόσιας Τάξης καὶ Προστασίας τοῦ Πολίτη καὶ τοῦ κατὰ περίπτωση συναρμόδιου Ὑπουργοῦ.

 

Πλήν, γιὰ τὴν περίπτωση τοῦ ΑΟ (τοῦ ὁποίου οἱ αὐτοδιοίκητες διοικητικὲς ἀρχὲς δὲν ἀποτελοῦν ΟΤΑ), δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ἡ ἀνωτέρω διάταξη, καθὼς οὐδὲν ὑπουργεῖο, πλὴν τοῦ ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν, δὲν ἔχει ἁρμοδιότητα ἐπὶ τοῦ ΑΟ.

 

Σχετικὰ μὲ τὸν νέο Διοικητὴ τῆς Διεύθυνσης Ἀστυνόμευσης τοῦ ΑΟ, κατὰ τὸ ἄρθρο 2 παρ. 15 τοῦ ΠρΔ22 ποὺ ἀντικαθιστᾶ τὴν παρ. 1 τοῦ ἄρθρου 58 τοῦ ΠρΔ178, ὁρίζεται ὅτι ἀποκτᾶ τὸ σύνολο τῶν ἁρμοδιοτήτων ποὺ ὁρίζει ὁ νόμος καὶ γιὰ τοὺς λοιποὺς Διευθυντὲς τῶν Διευθύνσεων Ἀστυνομίας, οἱ ὁποῖοι –ἀνάμεσα στὰ ἄλλα– δύνανται νά:

ἐκδίδουν ἀστυνομικὲς διατάξεις ποὺ ἀφοροῦν ὁλόκληρη τὴν περιοχὴ δικαιοδοσίας τους ἢ τμῆμα αὐτῆς.

 

Πλήν, οὐδεμία ἀστυνομικὴ διάταξη δὲν δύναται νὰ ἐκδώσει, τόσο ἡ ἀστυνομικὴ δύναμις, ὅσο καὶ ὁ –κατὰ τὸ ἄρθρο 5 τοῦ ΝΔ τοῦ 1926– προϊστάμενος αὐτῆς, Πολιτικὸς Διοικητὴς τοῦ ΑΟ. Εἰδάλλως, καταργεῖται ἡ ἐξουσία τῶν μόνων δυνάμενων νὰ ἐκδίδουν ἀποφάσεις διοικητικῶν ἀρχῶν τοῦ ΑΟ, (ΙΚ, Ἱερὰ Ἐπιστασία, Ἱερὲς Μονές), καὶ οὐσιαστικὰ ἐπανέρχεται σὲ ἰσχὺ τὸ ἀντισυνταγματικὸ Νομοθετικὸ Διάταγμα 124/1969, τῆς Χούντας τῶν Συνταγματαρχῶν, ποὺ μόνον αὐτὸ ἀποτόλμησε τὴν κατάλυση τῆς νόμιμης ἐξουσίας τῶν ἁγιορειτικῶν διοικητικῶν ὀργάνων. Αὐτὸ ποὺ ἐπιχειρεῖται παράλληλα μὲ τὸν περιορισμὸ τῶν ἐξουσιῶν τῶν ἁγιορειτικῶν διοικητικῶν ὀργάνων (οὐσιαστικά, κατάργηση), εἶναι ἡ κατάλυση μέρους τῶν ἁρμοδιοτήτων τοῦ ΠΔ καὶ ἡ μεταβίβαση αὐτῶν στὸν Διοικητὴ τῆς Διεύθυνσης Ἀστυνόμευσης τοῦ ΑΟ, καὶ κατ’ ἐπέκτασιν στὸν Ἀρχηγὸ τῆς ΕΑ, συμφώνως πρὸς τὸ ἄρθρο 231 τοῦ ν. 4281/2014, ποὺ τροποποιεῖ τὸ ἄρθρο 15 παρ. 4 τοῦ ν. 4281/2014:

ὁ Ἀρχηγὸς ἀσκεῖ τὴ διοίκηση τοῦ Σώματος καὶ παράλληλα τὴν προϊσταμένη ἀρχὴ τῶν Κεντρικῶν καὶ Περιφερειακῶν Ὑπηρεσιῶν ποὺ συγκροτοῦν τὴν Ἑλληνικὴ Ἀστυνομία.

 

Ἂς προστεθεῖ ἐδῶ ὅτι, μέσῳ τῆς δημιουργίας τῆς νέας ἀνεξάρτητης ἀστυνομικῆς δομῆς στὸ ΑΟ, ἐπιτυγχάνεται ἡ διασύνδεση μὲ τὸ ὅλο ὑπάρχον πλέγμα ὑπηρεσιῶν τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ, κατ’ ἀρχὰς μέσῳ τῶν λοιπῶν Ἀστυνομικῶν Ὑπηρεσιῶν, ὅπως ὁρίζεται στὸ ἄρθρο 61 παρ. 1 τοῦ ΠρΔ178:

Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας ἐκπληρώνεται μέσῳ τῆς συντονισμένης, συνεχοῦς καὶ ἀλληλοσυμπληρωματικῆς δράσης τῶν κεντρικῶν καὶ περιφερειακῶν της Ὑπηρεσιῶν. Πρὸς τὸ σκοπὸ αὐτὸ ὅλες οἱ Ὑπηρεσίες τοῦ Σώματος συνεργάζονται μεταξύ τους τόσο σὲ στρατηγικὸ – ἐπιτελικὸ ὅσο καὶ τακτικὸ – ἐπιχειρησιακὸ ἐπίπεδο.

 

Στὸ πλαίσιο τῶν συντονισμένων “ἀλληλοσυμπληρωματικῶν” δράσεων, ὁ Ἀρχηγὸς τῆς ΕΑ, ὡς “προϊσταμένη ἀρχὴ” τοῦ συνόλου τῶν Ὑπηρεσιῶν τῆς ΕΑ, κατὰ τὸ ἄρθρο 231 τοῦ ν. 4281/2014, ποὺ τροποποιεῖ τὸ ἄρθρο 35 παρ. 1 τοῦ ν. 4249/2014, δύναται νὰ διατάσσει τὴν ἐπιχειρησιακὴ δραστηριοποίηση ὁποιασδήποτε Ὑπηρεσίας τοῦ Σώματος καὶ στὸ ΑΟ:

 

Ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας ἀσκεῖ τὴ διοίκηση τοῦ Σώματος καὶ κατευθύνει, παρακολουθεῖ καὶ ἐλέγχει τὴ λειτουργία καὶ τὴ δράση τῶν Ὑπηρεσιῶν τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας στὴν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς τους. Στὸ πλαίσιο αὐτό, σὲ σοβαρὲς περιπτώσεις καὶ κατόπιν σχετικῆς εἰσήγησης τῶν Γενικῶν Ἐπιθεωρητῶν Ἀστυνομίας, δύναται νὰ διατάσσει τὴν ἐπιχειρησιακὴ δραστηριοποίηση ὁποιασδήποτε Ὑπηρεσίας τοῦ Σώματος καὶ σὲ περιοχὲς ἐκτός τῆς τοπικῆς τους ἁρμοδιότητας.

 

Οἱ δὲ Ὑπηρεσίες τοῦ ἀνωτέρω ἄρθρου, περιγράφονται στὸ ἄρθρο 231 τοῦ ν. 4281/2014 ποὺ τροποποιεῖ τὸ ἄρθρο 30 παρ. 4 τοῦ ν. 4249/2014:

Στὶς Περιφερειακὲς Ὑπηρεσίες τῆς παρ. 1 τοῦ παρόντος ἄρθρου, πρὸς τὸ σκοπὸ ἀποτελεσματικότερης ἐκπλήρωσης τῆς ἀποστολῆς τους καὶ ἀντιμετώπισης σοβαρῶν ἢ ἔκτακτων γεγονότων ἢ καταστάσεων δύναται, μὲ διαταγὴ τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας κατόπιν σχετικῆς εἰσήγησης τῶν Γενικῶν Ἐπιθεωρητῶν Ἀστυνομίας, νὰ συγκροτοῦνται Εἰδικὲς Ἐπιχειρησιακὲς Ὁμάδες, Ἀστυνομικὲς Μονάδες καὶ Κλιμάκια Ὑπηρεσιῶν, ὅπως Κινητὲς Ἀστυνομικὲς Μονάδες (K.A.M.), Ὁμάδες Πρόληψης καὶ Καταστολῆς τοῦ Ἐγκλήματος (Ο.Π.Κ.Ε.), Ὁμάδες Δίκυκλης Ἀστυνόμευσης (ΔΙ.ΑΣ.), Ὁμάδες Ἐλέγχου καὶ Πρόληψης Τροχαίων Ἀτυχημάτων (Ο.Ε.Π.Τ.Α.), Ὁμάδες Εἰδικῶν Δράσεων (Ο.Ε.Δ.), Εἰδικὲς Ὁμάδων Δίωξης Παράνομης Μετανάστευσης καὶ Κλιμάκια Ὑπηρεσιῶν.

 

Ἡ νέα ἀνεξάρτητη ἀστυνομικὴ δομὴ θὰ ἀποτελέσει γιὰ τὸ ΑΟ δύναμη ἐκκοσμίκευσης (ποὺ αὐστηρὰ ἀπαγορεύεται, βλ. ἄρθρο 4 τοῦ ΚΧΑΟ), καθὼς στὸ πλαίσιο ὑλοποίησης τῶν νέων ἁρμοδιοτήτων της, καλεῖται νὰ ἐπιβάλλει, π.χ. τὴν ἐγκατάσταση “συστημάτων ἐπιτήρησης” (βλ. ἄρθρο 2 παρ. 6 τοῦ ΠρΔ22), καθὼς –ὁμοίως πρὸς τὶς λοιπὲς ἀστυνομικὲς ὑπηρεσίες τῆς Ἐπικρατείας– καθίσταται ὑπεύθυνη ἐπεξεργασίας δεδομένων προσωπικοῦ χαρακτήρα[5]:

γιὰ τὴ διασφάλιση ἐφαρμογῆς τῶν εἰδικότερων κανόνων ἐγκατάστασης καὶ λειτουργίας τῶν συστημάτων ἐπιτήρησης σὲ δημόσιους χώρους.

 

Πέραν, ἑπομένως, τῶν ποικίλων ἀστυνομικῶν ὁμάδων καὶ κλιμακίων ποὺ προβλέπεται νὰ δραστηριοποιοῦνται στὸ ΑΟ στὰ πλαίσια τῶν νέων ἁρμοδιοτήτων ποὺ περιβάλλεται ἡ νέα ἀστυνομικὴ δομὴ (βλ. ἀνωτ. ἄρθρο 231 τοῦ ν. 4281/2014 ποὺ τροποποιεῖ τὸ ἄρθρο 30 παρ. 4 τοῦ ν. 4249/2014), ἐπίκειται ἐπιπλέον ὁ κίνδυνος νὰ ἐμφανισθοῦν συστήματα ἐπιτήρησης, ποὺ θὰ ἀποτελέσουν τὴν ἐπιτομὴ τῆς κατάλυσης τοῦ μὴ – κοσμικοῦ, πνευματικοῦ– ἡσυχαστικοῦ χαρακτήρα του, καθόσον ἡ χρήση τους θὰ συνιστᾶ μία de facto σκιὰ μόνιμης ὑποψίας τοῦ ΕΚ πρὸς τὸν Ἁγιορειτικὸ Μοναχισμὸ (ἀσχέτως τῶν δικαιολογιῶν ποὺ θὰ προταθοῦν), καὶ θὰ λειτουργεῖ ὡς διαρκής ὑπενθύμιση τῆς στοχοποίησης τοῦ ἀπαραβίαστα πνευματικοῦ χαρακτήρα τοῦ Ἱεροῦ Τόπου τοῦ ΑΟ. Μία τέτοια ἐξέλιξη –ποὺ οὐδεὶς Ἁγιορείτης Μοναχὸς πρόκειται νὰ δεχθεῖ– θὰ παριστᾶ ἐναργῶς τὴν υἱοθέτηση ἐντὸς Ἁγίου Ὄρους, ἀρχῶν καὶ κριτηρίων “ἐλέγχου καὶ ἐπιτήρησης”, τὰ ὁποῖα ἁρμόζουν ἀποκλειστικὰ σὲ κοσμικοῦ τύπου κοινωνία, ὅπου ἡ κάθε –πιθανὴ ἢ ἀπίθανη– ἑρμηνεία τοῦ ὅρου “δημόσια Τάξη”, θὰ ἐπαφίεται ἀποκλειστικὰ στὶς βουλὲς ἐξωαγιορειτικῶν θεσμικῶν (ἢ μὴ) πολιτικῶν κέντρων.

 

Ἐν κατακλεῖδι, ἡ σωρεία “ἁρμοδιοτήτων” ποὺ προβλέπεται νὰ ἀναληφθοῦν ἀπὸ τὴν νέα ἀστυνομικὴ δομὴ ἐντός τοῦ ΑΟ, ἀναμένεται νὰ ἐπιφέρει δραματικὲς ἀλλαγὲς σὲ πληθώρα ἐπιμέρους διοικητικῶν ζητημάτων, μὲ προφανῆ συνέπεια τὴν σύγκρουση ἁρμοδιοτήτων μεταξὺ τῶν ἁγιορειτικῶν διοικητικῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ὀργάνων τους, τῆς νέας ἀστυνομικῆς δομῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς Πολιτικῆς Διοίκησης, ἡ ὁποία ἐξακολουθεῖ νὰ λειτουργεῖ στὰ διοικητικὰ ὅρια ποὺ περιγράφονται στὸ ΝΔ τοῦ 1926.

 

Ἐπίλογος

 

Ἐπειδὴ οἱ διατάξεις τῶν Διεθνῶν Συνθηκῶν ποὺ ἔχει προσυπογράψει τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, ἔχουν αὐξημένη τυπικὴ ἰσχὺ καὶ ὑπερισχύουν τῶν διατάξεων τῶν Ἑλληνικῶν Νόμων,

ἐπειδὴ τὸ ἄρθρο 105 τοῦ Συντάγματος ἔχει αὐξημένη τυπικὴ ἰσχὺ (τὸ ὁποῖο ἰσχύει καὶ γιὰ κάθε συνταγματικὴ διάταξη), τῶν κοινῶν νόμων μὴ δυναμένων νὰ ἀντιτίθενται πρὸς αὐτό,

ἐπειδὴ κατὰ τὸ ἄρθρο 105 παρ. 2, “δὲν ἐπιτρέπεται καμία ἀπολύτως μεταβολὴ στὸ διοικητικὸ σύστημα” τοῦ Ἁγίου Ὄρους,

ἐπειδὴ ὁ ΚΧΑΟ, λόγῳ τῆς εἰδικῆς διαδικασίας καὶ τοῦ εἰδικοῦ ὀργάνου καταρτίσεώς του –ὅπως ἀναγνωρίζεται στὸ ἄρθρο 105 τοῦ Συντάγματος– ἔχει αὐξημένη τυπικὴ ἰσχὺ ἔναντι τῶν κοινῶν νόμων, οἱ ὁποῖοι δὲν δύνανται νὰ τὸν τροποποιήσουν ἢ νὰ τὸν καταργήσουν,

ἐπειδὴ κατὰ τὸ ἄρθρο 187 τοῦ ΚΧΑΟ, “Πᾶσα διάταξις, ἀντικειμένη εἰς τὸν παρόντα Καταστατικὸν Χάρτην, δὲν δύναται νὰ ἔχη ἰσχὺν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει”,

ἐπειδὴ βάσει τοῦ ἄρθρου 93 παρ. 4 τοῦ Συντάγματος, “Τὰ δικαστήρια ὑποχρεοῦνται νὰ μὴν ἐφαρμόζουν νόμο ποὺ τὸ περιεχόμενό του εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὸ Σύνταγμα”,

ἐπειδὴ ἐλέγχονται ὡς οὐσιαστικὰ ἀντισυνταγματικὲς οἱ σχετικὲς διατάξεις τοῦ ΠρΔ22, ποὺ διαλαμβάνουν τὰ περὶ τῆς Διεύθυνσης Ἀστυνόμευσης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καθὼς ὑφίσταται ἀντίθεση τοῦ περιεχομένου τῶν ρυθμίσεων τοῦ ΠρΔ22 πρὸς τὸ περιεχόμενο τοῦ συνταγματικοῦ ἄρθρου 105,

ἐπειδὴ τέλος, προκύπτει πρόβλημα οὐσιαστικῆς συμβατότητας τοῦ ΠρΔ22, τόσο πρὸς τὸ ἄρθρο 105 τοῦ Συντάγματος, ὅσο καὶ πρὸς τὸ ἄρθρο 28 τοῦ Συντάγματος,

 

Δέον ὅπως ἀκυρωθεῖ ἡ ἐκτέλεση τοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος 22/2022, λόγῳ τοῦ ἀντισυνταγματικοῦ του χαρακτήρα.

 

Τέλος, δίκην ἀκροτελεύτιου λόγου, ἂς ἐνθυμηθοῦμε τὴν ὁμολογιακὴ τοποθέτηση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ -ὄχι καὶ τόσο μακρινοῦ- 1995, καὶ ἡ ὁποία εἴθε νὰ καθοδηγήσει τὶς συνειδήσεις τῶν σημερινῶν οἰκητόρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους:

 

Πᾶσαν προσπάθειαν, ὁποθενδήποτε ὑπαγορευομένην ἢ προερχομένην, συρρικνώσεως τοῦ ἐκκλησιαστικῶς καὶ πολιτειακῶς κατοχυρωμένου αὐτοδιοικήτου καὶ τῆς οἰκουμενικότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους θεωροῦμεν ἄκαιρον, ἀδικαιολόγητον καὶ καταστρεπτικὴν διὰ τὸ μέλλον τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὸ ὁποῖον οὕτως ἐπεβίωσε καὶ ἐμεγαλούργησε ἐπὶ τόσους αἰῶνας. Ὅθεν ἱερὰν ἔχομεν τὴν ὑποχρέωσιν διὰ τὴν προάσπισιν καὶ διατήρησιν αὐτῶν, χάριν καὶ τῶν ἐπερχομένων γενεῶν.

 

Τὸ αὐτοδιοίκητον δὲν εἶναι ἁπλῶς μία συρραφὴ νομικῶν ὅρων καὶ διατυπώσεων, ἀλλ’ ἀποτελεῖ διὰ τοὺς ἐκ τοῦ κόσμου ἀναχωρήσαντας ἁγιορείτας μοναχοὺς τρόπον τοῦ ζῆν καὶ τοῦ σκέπτεσθαι. Ἡ δὲ οἰκουμενικότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους δὲν εἶναι μία αὐτονομιστικὴ ἢ διεθνιστικὴ κίνησις, ὡς συγχέουν τινές, ἐπικαλούμενοι ἀνυπάρκτους «ἀντεθνικάς» ἐνεργείας, ἀλλ’ ἔγκειται εἰς μίαν καθηγιασμένην ὑπὸ τῆς παραδόσεως πραγμάτωσιν καὶ βίωσιν τοῦ μοναχισμοῦ.[6]

 

Ἐπιλεκτικὴ Βιβλιογραφία

 

Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους. 1996. Τὸ Καθεστὼς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀθωνικὴ Νομοκανονικὴ Βιβλιοθήκη 1. Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Νικολακάκη, Δ. 2018. Αἱ Κανονιστικαὶ Διατάξεις τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἱερὰ Κοινότης Ἁγίου Ὄρους Ἄθω.

 

Σημειώσεις:

 

[1] in.gr.

[2] Νικολακάκη (2018) σσ.343-5.

[3] Νὰ σημειωθεῖ στὸ σημεῖο αὐτό, ἡ παντελὴς ἀπουσία στὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος, στὸ σημεῖο ρητῆς παράθεσης τῶν παλαιοτέρων ἰσχυουσῶν διατάξεων, τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀναφορᾶς στὸ ἄρθρο 105 τοῦ Συντάγματος καὶ τοῦ ΝΔ τοῦ 1926, ὅπως π.χ. συνέβη στὸν (ἐξ ἴσου προβληματικὸ ἐξ ἀπόψεως ἁγιορειτικοῦ αὐτοδιοικήτου) ἱδρυτικὸ νόμο 1198/1981 (ΦΕΚ Α΄238/1.9.1981) γιὰ τὸ “Κέντρον Διαφυλάξεως τῆς Ἁγιορειτικῆς Κληρονομίας” (ΚΕ.ΔΑ.Κ), ὅπου ρητὰ στὸ ἄρθρο 9 παρ. 6β, γίνεται ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀναφορὰ στὸ ἄρθρο 105 τοῦ Συντάγματος καὶ τοῦ ΝΔ τοῦ 1926.

[4] Ἡ ἀναφορὰ στὸ ἄρθρο 105 θὰ ἀποδείκνυε ὅτι οἱ νέες διατάξεις περὶ τῆς Διεύθυνσης Ἀστυνόμευσης τοῦ ΑΟ, λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τὶς ἰδιαιτερότητες τῆς περίπτωσης τοῦ ΑΟ, σχετικὰ μὲ τὴν ἑλληνικὴ ἔννομη τάξη, κάτι ποὺ θὰ σήμαινε ὅμως παράλληλα καὶ τὴν υἱοθέτηση περιορισμῶν, π.χ. στὸ ζήτημα τῆς στελέχωσης τῶν νέων ὑπηρεσιῶν (βλ. τὴν ἀπαγόρευση εἰσόδου γυναικῶν στὸ ΑΟ, ποὺ συνεπάγεται τὴν κατάλυση τῆς ἰσότητας ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν στὴν ΕΑ).

[5] Συμφώνως πρὸς τὸ ἄρθρο 4 τοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος 75/2020.

[6] Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1996) σ. 16.

 

Ορθόδοξος Τύπος

 

http://aktines.blogspot.com/2023/05/blog-post_18.html

πηγή

Share