Η έννοια «Γενοκτονία», από τις ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω (=φονεύω), εκφράζεται για πρώτη φορά το 1944 από τον επιζώντα του Ολοκαυτώματος καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Yale Ραφαήλ Λέμκιν και αναδείχθηκε λίγο πριν από τη Δίκη της Νυρεμβέργης κατά των πρωταιτίων της εξολόθρευσης των Εβραίων και των ευρωπαϊκών λαών από τους Ναζί. O Λέμκιν για να στηρίξει τα επιχειρήματά του αναφέρθηκε στην εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων, εξόντωση η οποία είχε απασχολήσει τις Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά τα συμφέροντα οδήγησαν στην αποσιώπησή της και στη μη τιμωρία των ενόχων.
Το σχέδιο σύμβασης για τη Γενοκτονία ήταν έτοιμο το 1948 και ο ΟΗΕ υιοθετεί, τη Σύμβαση για την πρόληψη και τιμωρίας του εγκλήματος της Γενοκτονίας. Στο προοίμιο της Σύμβασης αναφέρεται ότι «αναγνωρίζοντας ότι σε όλες τις ιστορικές περιόδους η γενοκτονία έχει προκαλέσει μεγάλες ανθρωπιστικές απώλειες», και «για την πρόληψή της απαιτείται παγκόσμια συνεργασία». Στα βασικά σημεία της Σύμβασης επισημαίνεται ότι «Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας α) ανθρωποκτονία μελών της ομάδας, β) πρόκληση βαρείας σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας γ) με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει, δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα». (Άρθρο 2).
Επίσης σε επόμενα άρθρα της Συνθήκης αναφέρεται ότι «οι παρακάτω αξιόποινες πράξεις που τιμωρούνται είναι οι εξής»: α) γενοκτονία, β) συνωμοσία προς διάπραξη γενοκτονίας, γ) άμεσα ή έμμεσα η υποκίνηση διάπραξης γενοκτονίας, δ) απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας, ε) συμμετοχή σε γενοκτονία».( Άρθρο 3).
«Τιμωρούνται τα άτομα που συνωμοτούν και πράττουν τα προαναφερόμενα στο άρθρο 3, ανεξαιρέτως αν έδρασαν με συνταγματικότητα, με δημόσια εντολή ή ατομικά». (Άρθρο 4).
«Τα άτομα που διέπραξαν γενοκτονία ή μια οποιαδήποτε από τις άλλες πράξεις που απαριθμούνται στο άρθρο 3, θα τιμωρούνται ανεξάρτητα αν είναι μέλη κυβέρνησης, κρατικοί λειτουργοί ή ιδιώτες». (Άρθρο 5).
«Τα άτομα που ευθύνονται για πράξη γενοκτονίας ή άλλη πράξη όπως αναφέρεται στο 3ο άρθρο, πρέπει να δικαστούν στη χώρα που έχει διαπραχθεί το αδίκημα ή σε κάποιο διεθνές ποινικό Δικαστήριο που θα γίνει αποδεκτό από τους συμβαλλόμενους…..». (Άρθρο 6).
Η γενοκτονία σύμφωνα με τη Σύμβαση αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Είναι η καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνικής ομάδας, ένα συντονισμένο σχέδιο που τείνει να καταστρέψει τα θεμέλια της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να εξοντωθούν.
Το 1996 η έννοια της Γενοκτονίας περνά σε μία νέα φάση ανάλυσης: O Γκρέγκορι Στάντον , πρόεδρος της επιτροπής «Genocide Watch, καθηγητής στο κολλέγιο Mary Ουάσιγκτον εκφράζει και αναλύει τις οκτώ φάσεις γενοκτονίας ως εξής:
Ομαδοποίηση, Στιγματισμός ή Συμβολισμός, Απανθρωποποίηση ή Θηριοποίηση, Οργάνωση, Πόλωση, Προετοιμασία, Εξολόθρευση, Απόσειση ευθυνών, Άρνηση ενοχής.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Άμυνας της Τουρκίας Χουλουσί Ακάρ, ο οποίος αφού μας κατηγόρησε για τις σφαγές στην Τρίπολη το 1821 (!) και στη Σμύρνη το 1922 (!) , δήλωσε ότι η Τουρκία θα ζήσει ειρηνικά μαζί μας αρκεί να ξεχάσουμε τη Γενοκτονία! Να αρνηθούμε δηλαδή το ένα εκατομμύριο νεκρούς προγόνους μας !
Ο σημαντικός Κούρδος διεθνούς φήμης ιστορικός Τανέρ Ακσάμ, ο οποίος προλόγισε το βιβλίο μου για τη Γενοκτονία, γράφει ότι «στα θεμέλια του τουρκικού κράτους της Τουρκικής Δημοκρατίας υπάρχει η ιστορία δολοφονίας ενός λαού…. Η Τουρκική Δημοκρατία, η οποία είναι προϊόν αυτής της Ιστορίας, της δομής, της ψυχικής κατάστασης, αποτελεί από μόνη της πρόβλημα…. Το γεγονός ότι η Τουρκική Δημοκρατία έχει συγκροτηθεί επί του αίματος των μειονοτήτων… εμπόδισε βασικά να συμβιώσουν ειρηνικά και οι λαοί που τελικά ζουν ο ένας δίπλα στον άλλον, επί κοινών εδαφών»
Επίσης ο Ακσάμ σημειώνει ότι «η ίδρυση της τουρκικής δημοκρατίας… συνδέεται με το ζήτημα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και ειδικότερα με την γενοκτονία εναντίον των Ελλήνων και των Αρμενίων». Είναι γεγονός ότι οι μηχανισμοί της Τουρκίας και οι υποστηρικτές της σε όλον τον κόσμο εφευρίσκουν διάφορα σενάρια προκειμένου να δικαιολογήσουν τις μαζικές εκτοπίσεις και τελικώς τις μαζικές δολοφονίες ενάντια στους Έλληνες καθώς και τους Αρμένιους και τους Ασσύριους. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους Νεότουρκους, τους διδάξαντες το ρατσισμό και εθνικισμό στους Γερμανούς Ναζί, καθώς και τους κεμαλικούς. Εν τέλει αρνούνται το έγκλημα και καταλήγουν στην Ύβρη.
Γράφει σχετικά ο εξαιρετικός Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα: «Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία. Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».
Παλεύουμε ενάντια στη λήθη και την άρνηση. Η συνύπαρξη με την Τουρκία προϋποθέτει, μεταξύ των άλλων, (και ) την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Αυτή είναι η οδός της Δημοκρατίας, της ειρήνης και της συνεργασίας.
*Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών και μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου