Οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης είναι απ’ τους πιο σοφούς και μεγάλους ανθρώπους της παγκόσμιας ιστορίας. Όχι μόνο επειδή προφήτευσαν τον ερχομό του Χριστού, αλλά και γιατί είπαν πράγματα, που οι σημερινοί άνθρωποι της απαξίωσης των αξιών δεν τολμούν ούτε καν να ψελλίσουν ή έστω να διανοηθούν.
Μεταξύ των προφητών συγκαταλέγεται και ο Συμεών, ο Θεοδόχος, στον οποίο ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι θα έβλεπε, πριν φύγει απ’ τη ζωή, τον αναμενόμενο Μεσσία. Και την ημέρα του σαραντισμού το Άγιο Πνεύμα τον οδήγησε στο ναό, όπου εναγκαλίστηκε το μικρό Χριστό, λέγοντας λόγια πανέμορφα, προφητικά και αξιοθαύμαστα για το πνευματικό τους βάθος.
Ονόμασε το Χριστό «φως» της σωτηρίας, που ο Θεός είχε ετοιμάσει για όλους τους λαούς, καθώς θα αποκαλυπτόταν, για πρώτη φορά στους εθνικούς και θα συντελούσε στο να δοξαστεί και ο λαός του Ισραήλ. Δεδομένου ότι, μέχρι την εποχή εκείνη, αλλά και στη συνέχεια ο λαός αυτός γνώρισε, δυστυχώς, αλλεπάλληλους διωγμούς και ταπεινώσεις. Και βέβαια δήλωσε ότι, αφού ο Θεός εκπλήρωσε την υπόσχεσή του, ήταν κι αυτός πλέον έτοιμος να εγκαταλείψει ευτυχισμένος την επίγεια ζωή.
Τα θριαμβευτικά αυτά λόγια του Συμεών, προκάλεσαν θαυμασμό και ενθουσιασμό στον Ιωσήφ και ιδιαίτερα στην Παναγία. Στην οποία, προκειμένου να την προσγειώσει στην πραγματικότητα, έσπευσε Ο Συμεών να προσθέσει, σχετικά με το νεογέννητο, λόγια, που δεν ήταν δυνατόν, παρά να βάλουν την Παναγία σε περίσκεψη. Τονίζοντας ότι αυτό το μικρό παιδί θα γινόταν «σημείο αντιλεγόμενο», που θα συντελούσε στην «πτώση και ανάσταση πολλών».
Προλέγοντας έτσι όλες τις κοσμοϊστορικές αναστατώσεις και ανακατατάξεις, που θα επακολουθούσαν εξ αιτίας του: Την πτώση, δηλαδή του αρχαίου κόσμου, με τις αυτοκρατορίες και όλο το πνευματικό του οπλοστάσιο και την ανατολή του νέου κόσμου. Και τον ασίγαστο πόλεμο ανάμεσα στους πνευματικούς ανθρώπους της μιας και της άλλης πλευράς. Με τις εκατέρωθεν υπερβολές και τις αναπόφευκτες ανάμεσά τους καταστροφικές και αδιέξοδες διαμάχες, που μέχρι σήμερα και διαχρονικά στη συνέχεια θα διαδραματίζονται. Μέχρις ότου οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν ότι ο δρόμος, που οδηγεί στη σωτηρία είναι ένας και μοναδικός: Αυτός που χάραξε ο Χριστός και κανένας άλλος.
Ιδιαίτερα αξιοσημείωτα είναι και τα όσα λέει στην Παναγία. Στην οποία προαναγγέλλει την ρομφαία, η οποία θα διαπεράσει την καρδιά της. Προλέγοντας προφανώς ότι οι αναμετρήσεις μεταξύ του Χριστού (και του χριστιανισμού στη συνέχεια) και των αντιπάλων του θα συνεπιφέρουν πάμπολλες θυσίες και πολλά θύματα. Με πρώτο βέβαια και οδυνηρότερο -για την Παναγία- τον ίδιο το Χριστό. Δεδομένου ότι η τρίχρονη θριαμβευτική πορεία του Χριστού είχε εμπνεύσει, όχι μόνο στην Παναγία, αλλά και στους αποστόλους, την ελπίδα και την πεποίθηση ότι ο Χριστός θα πραγματοποιούσε το όραμα των Εβραίων για μια παγκόσμια αυτοκρατορία.
Άξιοσημείωτο αποτέλεσμα της ρομφαίας είναι η φανέρωση των ενδόμυχων συναισθημάτων και διαλογισμών των ανθρώπων, που ιδιαίτερα αποκαλύπτονται στις δύσκολες συνθήκες ζωής. Οπότε ξεχωρίζουν οι μετανοημένοι ληστές απ’ τους προδότες Ιούδες ή οι ειλικρινείς οπαδοί του Χριστού απ’ τους καιροσκόπους και υποκριτές φαρισαίους. Οι οποίοι απλά φλυαρούν περί Χριστού, ενώ τον εμπορεύονται για την αναρρίχησή τους σε θώκους προβολής και εξουσίας.
Κάτι βέβαια, που επιδιώκεται και στις μέρες μας. Οπότε, οι ομόγνωμοί τους και ιδιαίτερα οι ομοεθνείς τους φιλοδοξούν να επιτύχουν. Ακολουθώντας όμως, δυστυχώς, την εκ διαμέτρου αντίθετη διαδρομή απ’ αυτήν, που εγκαινίασε ο Χριστός. Την οποία όσοι μέχρι τώρα την ακολούθησαν, κατέληξαν σε τραγικά για τους ίδιους και την ομονοούσα μαζί τους κοινωνία αποτελέσματα.
Όμως τα οποιαδήποτε τραγικά αποτελέσματα έχουν και την λυτρωτική τους πλευρά. Αφού η ρομφαία του πόνου και της τραγωδίας εναλλάσσονται με το φώς της Ανάστασης. Αυτό που για πρώτη φορά εξέπεμψε η θυσία της σταυρικής θυσίας του Χριστού. Αφού συνεχίζεται και θα συνεχίζεται διαχρονικά ο πόλεμος ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. Μέχρι να φτάσουμε στην τελειωτική λύτρωση και Ανάσταση.
Και ασφαλώς η ρομφαία είναι ο κλήρος καθενός ανθρώπου, που παίρνει την απόφαση ν’ αγωνιστεί για το δίκιο και την αλήθεια. Πράγμα που ισχύει, όχι μόνο για την μετά Χριστόν, αλλά και για την προ Χριστού εποχή. Όπως συνέβη και στην περίπτωση του Σωκράτη. Δεδομένου ότι σε κάθε περίπτωση οι διαχρονικοί φαρισαίοι εφευρίσκουν τη συνταγή της εκάστοτε δολοφονικής πατέντας και σκηνοθεσίας.
Φαινόμενα, που γενικεύονται κατά τα τις περιόδους των συγκεκαλυμμένων ή απροκάλυπτων διωγμών εναντίον του Ευαγγελίου ή κατά τον χριστιανικό μεσαίωνα. Οπότε σοφοί και επιστήμονες στο όνομα του παπικού θεσμού της ανίερης Ιερής Εξέτασης βρέθηκαν αντιμέτωποι με βασανιστήρια, ή ακόμη και τον δια της πυράς θάνατο.
Και να που τώρα, αντί της μεσαιωνικής «Ιερής Εξέτασης», μας προέκυψε η Νεοταξική Δολοφονική Βαρβαρότητα. Της οποίας οι «ιεραπόστολοι» έχουν ταχθεί στην υπηρεσία του ολέθρου και της διαστροφής. Που σημαίνει ότι, όχι μόνο αποδεκατίζουν την ανθρωπότητα, αλλά και αρνούνται τον άνθρωπο, όπως τον έπλασε ο Θεός. Μεθοδεύοντας την τερατοποίησή του. «Κατ’ εικόνα και ομοίωση» δική τους. Ή μήπως δεν μας θυμίζουν τους κύκλωπες ή τους εκατόγχειρες; Δεδομένου ότι έργο τους είναι ν’ αρπάζουν και να δολοφονούν με χιλιάδες χέρια.
Ας ευχηθούμε, λοιπόν, και ας προσευχηθούμε στον Πανάγαθο, η ρομφαία, που έχουν μπήξει στην καρδιά μας, να γίνει ο πυρακτωμένος δαυλός στο μάτι της δολοφονικής τους διαστροφής. Προκειμένου να φτάσουμε στο φώς της Ανάστασης και της μυριοπόθητης Ελευθερίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου