Οι ατελείωτοι πόλεμοι είναι ο εχθρός της Ελευθερίας

Του John Whitehead στο Ινστιτούτο Rutherford 

 

Μετάφραση: Απολλόδωρος

 

"Από όλους τους εχθρούς της δημόσιας ελευθερίας ο πόλεμος είναι, ίσως, ο πιο επίφοβος, επειδή περιλαμβάνει και αναπτύσσει το μικρόβιο κάθε άλλου. Ο πόλεμος είναι ο γονιός των στρατών- από αυτούς προέρχονται τα χρέη και οι φόροι... γνωστά εργαλεία για να τεθούν οι πολλοί υπό την κυριαρχία των λίγων... Κανένα έθνος δεν θα μπορούσε να διατηρήσει την ελευθερία του εν μέσω συνεχών πολεμικών συγκρούσεων." - James Madison

 

Ο πόλεμος είναι ο εχθρός της ελευθερίας. 

 

Όσο οι πολιτικοί της Αμερικής συνεχίζουν να μας εμπλέκουν σε πολέμους που χρεοκοπούν το έθνος, θέτουν σε κίνδυνο τους στρατιώτες και τις γυναίκες μας, αυξάνουν τις πιθανότητες τρομοκρατίας και αντιδράσεων στο εσωτερικό και σπρώχνουν το έθνος πολύ πιο κοντά στην τελική κατάρρευση, "εμείς, ο λαός", θα βρισκόμαστε σε μια διαρκή κατάσταση τυραννίας. 

 

Είναι καιρός η κυβέρνηση των ΗΠΑ να σταματήσει να αστυνομεύει τον πλανήτη. 

 

Αυτή η τελευταία κρίση -ο ρόλος της Αμερικής στην αναμέτρηση μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας- ακολούθησε βολικά μια μακρά σειρά άλλων κρίσεων, κατασκευασμένων ή μη, που συνέβησαν σαν ρολόι, προκειμένου να κρατήσουν τους Αμερικανούς αποσπασμένους, παραπλανημένους, διασκεδασμένους και απομονωμένους από τις συνεχείς καταπατήσεις των ελευθεριών μας από την κυβέρνηση. 

Και έτσι συνεχίζεται με τον οργουελικό τρόπο της. 

 

Δύο χρόνια αφότου το COVID-19 μετατόπισε τον κόσμο σε μια κατάσταση παγκόσμιου αυταρχισμού, ακριβώς τη στιγμή που η ανοχή του λαού στις βαριές εντολές φαίνεται να έχει τελικά εξαντληθεί, προετοιμαζόμαστε για τον επόμενο αντιπερισπασμό και την επόμενη αφαίμαξη της οικονομίας μας. 

 

Ωστόσο, η αστυνόμευση του πλανήτη και η διεξαγωγή ατελείωτων πολέμων στο εξωτερικό δεν κάνει την Αμερική -ή τον υπόλοιπο κόσμο- πιο ασφαλή, σίγουρα δεν κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά, και αναμφισβήτητα βυθίζει τις ΗΠΑ βαθύτερα στο χρέος. 

 

Πράγματι, ακόμη και αν βάζαμε τέλος σε όλες τις στρατιωτικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης και φέρναμε όλα τα στρατεύματα πίσω σήμερα, θα χρειάζονταν δεκαετίες για να αποπληρώσουμε το τίμημα αυτών των πολέμων και να ξεφορτωθούμε τους πιστωτές της κυβέρνησης. 

 

Ο πόλεμος έχει γίνει ένα τεράστιο εγχείρημα παραγωγής χρημάτων, και η κυβέρνηση των ΗΠΑ, με την τεράστια στρατιωτική αυτοκρατορία της, είναι ένας από τους καλύτερους αγοραστές και πωλητές του. 

 

Αυτό που οι περισσότεροι Αμερικανοί -που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου και πιστεύουν ότι πατριωτισμός σημαίνει υποστήριξη της πολεμικής μηχανής- αδυνατούν να αναγνωρίσουν είναι ότι αυτοί οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι έχουν ελάχιστη σχέση με τη διατήρηση της ασφάλειας της χώρας και τα πάντα έχουν να κάνουν με τη στήριξη ενός στρατιωτικού βιομηχανικού συμπλέγματος που συνεχίζει να κυριαρχεί, να υπαγορεύει και να διαμορφώνει σχεδόν κάθε πτυχή της ζωής μας. 

 

Σκεφτείτε: Είμαστε μια στρατιωτική κουλτούρα που εμπλέκεται σε συνεχείς πολεμικές επιχειρήσεις. Είμαστε ένα έθνος σε πόλεμο για το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής μας. Είμαστε ένα έθνος που ζει από το να σκοτώνει μέσω αμυντικών συμβολαίων, κατασκευής όπλων και ατελείωτων πολέμων. 

 

Μας τρέφουν επίσης μια σταθερή δίαιτα βίας μέσω της ψυχαγωγίας, των ειδήσεων και της πολιτικής μας. 

 

Όλος ο στρατιωτικός εξοπλισμός που παρουσιάζεται στις ταινίες blockbuster παρέχεται -με έξοδα των φορολογουμένων- σε αντάλλαγμα για προσεκτικά τοποθετημένα διαφημιστικά σποτ. 

 

Όταν ήμουν παιδί και μεγάλωνα τη δεκαετία του 1950, σχεδόν κάθε κλασική ταινία επιστημονικής φαντασίας τελείωνε με τον ηρωικό αμερικανικό στρατό να σώζει την κατάσταση, είτε επρόκειτο για άρματα μάχης στους Εισβολείς από τον Άρη (1953) - Invaders from Mars είτε για στρατιωτικά οδοφράγματα στην Εισβολή των Αρπακτικών του Σώματος (1956)-Invasion of the Body Snatchers. 

 

Αυτό που δεν γνώριζα τότε ως μαθητής ήταν ο βαθμός στον οποίο το Πεντάγωνο πλήρωνε για να γίνει ο σωτήρας της Αμερικής. Όταν τα δικά μου παιδιά μεγάλωναν, ήταν η ταινία Top Gun του Jerry Bruckheimer -που δημιουργήθηκε με τη βοήθεια και τον εξοπλισμό του Πενταγώνου- που ενίσχυσε την υπερηφάνεια των πολιτών για τον στρατό. 

 

Τώρα είναι η σειρά των εγγονιών μου να εντυπωσιαστούν και να συγκλονιστούν από τη στρατιωτική προπαγάνδα με επίκεντρο τα παιδιά. 

 

Μην αρχίσω καν την πολεμική προπαγάνδα που παράγουν οι κατασκευαστές παιχνιδιών. 

 

Ακόμη και τα τηλεοπτικά ριάλιτι έχουν μπει στο κόλπο, με το γραφείο ψυχαγωγίας του Πενταγώνου να βοηθάει στην πώληση του πολέμου στο αμερικανικό κοινό. 

 

Υπολογίζεται ότι οι υπηρεσίες στρατιωτικών πληροφοριών των ΗΠΑ (συμπεριλαμβανομένης της NSA) έχουν επηρεάσει πάνω από 1.800 ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές. 

 

Και έπειτα υπάρχει ο αυξανόμενος αριθμός βιντεοπαιχνιδιών, πολλά από τα οποία έχουν σχεδιαστεί ή δημιουργηθεί για τον στρατό, τα οποία έχουν συνηθίσει τους παίκτες σε διαδραστικό παιχνίδι πολέμου μέσω στρατιωτικών προσομοιώσεων και σεναρίων πυροβολισμών πρώτου προσώπου. 

Με αυτόν τον τρόπο εγκλιματίζεις έναν πληθυσμό στον πόλεμο. 

Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργείται η αφοσίωση σε μια πολεμική μηχανή. 

 

Έτσι, για να δανειστώ τον υπότιτλο της ταινίας Dr. Strangelove του 1964, διδάσκεις ένα έθνος να "σταματήσει να ανησυχεί και να αγαπήσει τη βόμβα". 

 

Όπως γράφει ο δημοσιογράφος David Sirota στο Salon:  

"[Η] διαπλοκή μεταξύ του στρατού και του Χόλιγουντ -συμπεριλαμβανομένου του να επιτρέπεται σε αξιωματούχους του Πενταγώνου να επεξεργάζονται τα σενάρια- είναι και πάλι σε άνοδο, με νέα τηλεοπτικά προγράμματα και ταινίες που έχουν προγραμματιστεί για να εξυμνήσουν τους Navy SEALs..... Οι μεγάλοι σκηνοθέτες του Χόλιγουντ παραμένουν περισσότερο από ευτυχείς να στρέψουν ιδεολογικά τις ταινίες τους ακριβώς προς τη φιλοπολεμική, φιλομιλιταριστική κατεύθυνση που απαιτεί το Πεντάγωνο σε αντάλλαγμα για την επιδοτούμενη από τους φορολογούμενους πρόσβαση σε στρατιωτικό υλικό". 

 

Γιατί το Πεντάγωνο (και η CIA και η κυβέρνηση εν γένει) εστιάζει τόσο πολύ στη χρήση του Χόλιγουντ ως μηχανή προπαγάνδας; 

 

Για εκείνους που επωφελούνται από τον πόλεμο, είναι -όπως αναγνωρίζει ο Sirota: 

"ένα "προϊόν" που πωλείται μέσω προϊόντων της ποπ κουλτούρας που εξυγιαίνουν τον πόλεμο και, στην πορεία, ενισχύουν τους αριθμούς στρατολόγησης..... "Σε μια εποχή που όλο και περισσότεροι Αμερικανοί αμφισβητούν τις θεμελιώδεις αρχές του μιλιταρισμού (δηλαδή τις αμυντικές δαπάνες που καταστρέφουν τον προϋπολογισμό, τους ατελείωτους πολέμους/κατοχές κ.λπ.), οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι προσπαθούν απεγνωσμένα να αντιστρέψουν την τάση της κοινής γνώμης προς μια φιλομιλιταριστική κατεύθυνση - και γνωρίζουν ότι η ποπ κουλτούρα είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για την επίτευξη αυτού του στόχου". 

 

Τα μέσα ενημέρωσης, πρόθυμα να πετύχουν υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης, έχουν εξίσου συμπράξει στο να κάνουν τον (πραγματικό) πόλεμο πιο εύπεπτο στο κοινό, παρουσιάζοντάς τον ως φιλικό προς την τηλεόραση. 

 

Αυτό είναι που ο καθηγητής Roger Stahl αναφέρει ως την αναπαράσταση ενός "καθαρού πολέμου", ενός πολέμου "χωρίς θύματα, χωρίς σώματα και χωρίς πόνο": 

"Αποανθρωποποίηση της καταστροφής" με την αφαίρεση όλων των ανθρώπινων εικόνων από τις περιοχές-στόχους ... Η γλώσσα που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον καθαρό πόλεμο είναι τόσο αντισηπτική όσο και οι εικόνες. Οι βομβαρδισμοί είναι 'αεροπορικές επιδρομές'. Ένας μελλοντικός βομβαρδιστικός τόπος είναι ένας 'στόχος ευκαιρίας'. Οι άοπλες περιοχές είναι "μαλακοί στόχοι". Οι άμαχοι είναι "παράπλευρες απώλειες". Η καταστροφή είναι πάντα "χειρουργική". Σε γενικές γραμμές, ο καθαρός πόλεμος σβήνει από την οθόνη την ανθρωπιά των αμάχων ... Δημιουργεί συνθήκες με τις οποίες ο πόλεμος εμφανίζεται σύντομος, αφηρημένος, εξυγιανμένος και ακόμη και αισθητικά όμορφος. Ελαχιστοποιήστε κάθε αίσθηση θανάτου: των στρατιωτών ή των αμάχων". 

 

Με αυτόν τον τρόπο πουλάς τον πόλεμο σε έναν πληθυσμό που μπορεί να έχει κουραστεί από τους ατελείωτους πολέμους: καθαρίζεις την πολεμική κάλυψη από οτιδήποτε γραφικό ή δυσάρεστο (παρουσιάζεις έναν καθαρό πόλεμο), αποσιωπάς τον πραγματικό αριθμό των στρατιωτών και των αμάχων που σκοτώθηκαν (ανθρώπινο κόστος), παρουσιάζεις την επιχείρηση της θανάτωσης ανθρώπων με έναν πιο αφηρημένο, εύγευστο τρόπο (όπως ένα κυνήγι), δαιμονοποιείς τους αντιπάλους σου και κάνεις τα όπλα του πολέμου πηγή θαυμασμού και απόλαυσης. 

 

"Αυτή η εμμονή με τα πολεμικά όπλα έχει ένα όνομα: τεχνοφετιχισμός", εξηγεί ο Stahl. "Τα όπλα φαίνεται να αποκτούν μια μαγική αύρα. Γίνονται κεντρικά αντικείμενα σε μια λατρεία λατρείας". 

 

"Εκτός από το να ατενίζουμε το μεγαλείο αυτών των βομβών, μας καλούσαν επίσης να μπούμε μέσα σε αυτές τις μηχανές υψηλής τεχνολογίας και να τις κάνουμε μια βόλτα", δήλωσε ο Stahl. 

 

"Ή αν έχουμε τα μέσα, μπορούμε να αγοράσουμε ένα από τα στρατιωτικά οχήματα στην καταναλωτική αγορά. Δεν καλούμαστε μόνο να φαντασιωνόμαστε ότι καθόμαστε στη θέση του οδηγού, αλλά καλούμαστε συστηματικά να κοιτάξουμε και μέσα από το στόχαστρο. Αυτοί οι επαναλαμβανόμενοι τρόποι απεικόνισης του πολέμου καλλιεργούν νέους τρόπους αντίληψης, νέες σχέσεις με τα εργαλεία της κρατικής βίας. Με άλλα λόγια, συνηθίζουμε να "βλέπουμε" μέσα από τις μηχανές του πολέμου". 

 

Για να πουλήσεις πόλεμο, πρέπει να τροφοδοτήσεις την όρεξη του κοινού για ψυχαγωγία. 

 

Το Πεντάγωνο δεν αρκείται στο να προωθεί την πολεμική του προπαγάνδα μέσω του Χόλιγουντ, των ριάλιτι σόου και των ενσωματωμένων δημοσιογράφων, των οποίων οι αναφορές έμοιαζαν με δοξασμένες διαφημίσεις για τον στρατό, αλλά έχει στραφεί και στον αθλητισμό για να προωθήσει περαιτέρω την ατζέντα του, "συνδέοντας τα σύμβολα του αθλητισμού με τα σύμβολα του πολέμου". 

 

Από τότε ο στρατός έχει εδραιωθεί σταθερά στα αθλητικά θεάματα της χώρας, έχοντας συνδιαμορφώσει το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, ακόμη και το NASCAR. 

Έτσι διατηρείται η όρεξη του έθνους για πόλεμο. 

 

Δεν είναι να απορεί κανείς που η ψυχαγωγική βία είναι το πιο δημοφιλές εισιτήριο στο box office. Όπως επισημαίνει ο καθηγητής Henry Giroux: 

"Η λαϊκή κουλτούρα όχι μόνο εμπορεύεται τη βία ως ψυχαγωγία, αλλά και παρέχει βία σε μια κοινωνία εθισμένη σε μια αρχή της ευχαρίστησης που είναι εμποτισμένη με γραφικές και ακραίες εικόνες ανθρώπινου πόνου, μακελειού και βασανιστηρίων". 

 

Δεν είναι λοιπόν περίεργο που η κυβέρνηση συνεχίζει να ανοίγει την όρεξη του έθνους για βία και πόλεμο μέσω πληρωμένων προγραμμάτων προπαγάνδας (που σπέρνονται σε όλη την αθλητική ψυχαγωγία, τα blockbusters του Χόλιγουντ και τα βιντεοπαιχνίδια) -αυτό που ο Stahl αποκαλεί "militainment"- τα οποία δοξάζουν τον στρατό και χρησιμεύουν ως εργαλεία στρατολόγησης για την επεκτεινόμενη στρατιωτική αυτοκρατορία της Αμερικής. 

 

Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι Αμερικανοί από πολύ μικρή ηλικία προετοιμάζονται να καταταγούν ως πεζοί στρατιώτες -ακόμη και εικονικοί- στον αμερικανικό στρατό (συμπτωματικά, αυτό είναι επίσης το όνομα ενός βιντεοπαιχνιδιού first person shooter που παράγεται από τον στρατό). Οι Πρόσκοποι Explorer, για παράδειγμα, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή εργαλεία στρατολόγησης για τον στρατό και τους αντίστοιχους πολιτικούς φορείς (επιβολή του νόμου, συνοριοφυλακή και FBI). 

 

Δεν είναι περίεργο που οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο νούμερο ένα καταναλωτής, εξαγωγέας και δράστης βίας και βίαιων όπλων στον κόσμο. Σοβαρά, η Αμερική ξοδεύει περισσότερα χρήματα για τον πόλεμο από τους συνδυασμένους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς της Κίνας, της Ρωσίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιαπωνίας, της Γαλλίας, της Σαουδικής Αραβίας, της Ινδίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βραζιλίας. 

 

Η Αμερική αστυνομεύει τον πλανήτη, με 800 στρατιωτικές βάσεις και στρατεύματα που σταθμεύουν σε 160 χώρες. Επιπλέον, τα γεράκια του πολέμου έχουν μετατρέψει την αμερικανική πατρίδα σε ένα οιονεί πεδίο μάχης με στρατιωτικό εξοπλισμό, όπλα και τακτικές. Με τη σειρά τους, οι εγχώριες αστυνομικές δυνάμεις έχουν γίνει περιπλανώμενες προεκτάσεις του στρατού - ένας μόνιμος στρατός. 

 

Έχουμε να κάνουμε με μια εξελιγμένη, εκτεταμένη πολεμική μηχανή που έχει υφανθεί στον ίδιο τον ιστό αυτού του έθνους. 

Είναι σαφές ότι οι εθνικές μας προτεραιότητες χρειάζονται απεγνωσμένα μια αναθεώρηση. 

Τελικά, όλες οι στρατιωτικές αυτοκρατορίες πέφτουν και αποτυγχάνουν, επειδή εξαπλώνονται υπερβολικά και ξοδεύονται μέχρι θανάτου. 

 

Αυτό συνέβη στη Ρώμη: στο αποκορύφωμα της δύναμής της, ακόμη και η πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει μια καταρρέουσα οικονομία και έναν αναπτυσσόμενο στρατό. Οι παρατεταμένες περίοδοι πολέμου και η ψεύτικη οικονομική ευημερία οδήγησαν σε μεγάλο βαθμό στην κατάρρευσή της. 

 

Συμβαίνει ξανά. 

Η Αμερικανική Αυτοκρατορία -με τους ατελείωτους πολέμους της που διεξάγονται από Αμερικανούς στρατιωτικούς που έχουν μειωθεί σε κάτι περισσότερο από όπλα επί πληρωμή: έχουν ανατεθεί σε εξωτερικούς συνεργάτες, έχουν τεντωθεί υπερβολικά και έχουν αναπτυχθεί σε μακρινά μέρη για να αστυνομεύουν τον πλανήτη- πλησιάζει σε σημείο θραύσης. 

 

Η κυβέρνηση αποσταθεροποιεί την οικονομία, καταστρέφει την εθνική υποδομή λόγω αμέλειας και έλλειψης πόρων και μετατρέπει τα δολάρια των φορολογουμένων σε χρήματα αίματος με τους ατελείωτους πολέμους, τις επιδρομές με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και τον αυξανόμενο αριθμό των νεκρών. 

 

Αυτό είναι ακριβώς το σενάριο για το οποίο προειδοποίησε ο πρόεδρος Dwight D. Eisenhower, όταν προειδοποιούσε τους πολίτες να μην αφήσουν την πολεμική μηχανή με γνώμονα το κέρδος να θέσει σε κίνδυνο τις ελευθερίες μας ή τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ο Αϊζενχάουερ, ο οποίος υπηρέτησε ως ανώτατος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είχε θορυβηθεί από την άνοδο της πολεμικής μηχανής με γνώμονα το κέρδος, η οποία, προκειμένου να διαιωνίζεται, θα πρέπει να συνεχίσει να διεξάγει πολέμους. 

 

Ωστόσο, όπως αναγνώρισε ο Αϊζενχάουερ, οι συνέπειες του να επιτρέπουμε στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα να διεξάγει πόλεμο, να εξαντλεί τους πόρους μας και να υπαγορεύει τις εθνικές μας προτεραιότητες είναι πέρα για πέρα σοβαρές: 

 

Κάθε όπλο που κατασκευάζεται, κάθε πολεμικό πλοίο που εκτοξεύεται, κάθε πύραυλος που εκτοξεύεται σημαίνει, με την τελική έννοια, μια κλοπή από εκείνους που πεινούν και δεν τρέφονται, εκείνους που κρυώνουν και δεν ντύνονται. Αυτός ο κόσμος στα όπλα δεν ξοδεύει μόνο χρήματα. Ξοδεύει τον ιδρώτα των εργατών του, την ευφυΐα των επιστημόνων του, τις ελπίδες των παιδιών του. Το κόστος ενός σύγχρονου βαρέως βομβαρδιστικού είναι το εξής: ένα σύγχρονο σχολείο από τούβλα σε περισσότερες από 30 πόλεις. Είναι δύο εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, το καθένα από τα οποία εξυπηρετεί μια πόλη 60.000 κατοίκων. Είναι δύο ωραία, πλήρως εξοπλισμένα νοσοκομεία. Είναι περίπου 50 μίλια τσιμεντένιου αυτοκινητόδρομου. Πληρώνουμε για ένα μόνο μαχητικό με μισό εκατομμύριο μπουκέτα σιτάρι. Πληρώνουμε για ένα μόνο αντιτορπιλικό με νέα σπίτια που θα μπορούσαν να στεγάσουν περισσότερους από 8.000 ανθρώπους. Αυτός, επαναλαμβάνω, είναι ο καλύτερος τρόπος ζωής που μπορεί να βρεθεί στο δρόμο που έχει πάρει ο κόσμος. Αυτός δεν είναι καθόλου τρόπος ζωής, με οποιαδήποτε αληθινή έννοια. Κάτω από το σύννεφο του επαπειλούμενου πολέμου, είναι η ανθρωπότητα που κρέμεται από έναν σιδερένιο σταυρό.
 

Αποτύχαμε να λάβουμε υπόψη μας την προειδοποίηση του Αϊζενχάουερ. 

 

Η παράνομη συγχώνευση της βιομηχανίας εξοπλισμών και της κυβέρνησης, για την οποία προειδοποίησε ο Αϊζενχάουερ, έχει φτάσει να αντιπροσωπεύει ίσως τη μεγαλύτερη απειλή για το έθνος σήμερα. 

 

Αυτό που έχουμε είναι μια συρροή παραγόντων και επιρροών που ξεπερνούν τις απλές συγκρίσεις με τη Ρώμη. Πρόκειται για μια ένωση του 1984 του Όργουελ με τη σκιώδη, ολοκληρωτική κυβέρνηση -δηλαδή τον φασισμό, την ένωση της κυβέρνησης και των εταιρικών εξουσιών- και ένα κράτος πλήρους επιτήρησης με μια στρατιωτική αυτοκρατορία που επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο. 

 

Όπως ξεκαθαρίζω στο βιβλίο μου Battlefield America: The War on the American People και στο μυθιστορηματικό αντίστοιχό του The Erik Blair Diaries, με αυτόν τον τρόπο ανεβαίνει η τυραννία και πέφτει η ελευθερία. 

 

Η ανάπτυξη του μιλιταρισμού και η εξάρτηση από αυτόν ως λύση για τα προβλήματά μας τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό προοιωνίζει κακό για τις συνταγματικές αρχές που αποτελούν τη βάση του αμερικανικού πειράματος της ελευθερίας. 

 

Όπως προειδοποίησε ο συγγραφέας Aldous Huxley: 

"Η ελευθερία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει σε μια χώρα που βρίσκεται μόνιμα σε πολεμική κατάσταση, ή ακόμη και σε σχεδόν πολεμική κατάσταση. Η μόνιμη κρίση δικαιολογεί τον μόνιμο έλεγχο των πάντων και των όλων από τις υπηρεσίες της κεντρικής κυβέρνησης". 

 

Δικτυογραφία: https://off-guardian.org/2022/02/25/endless-wars-are-the-enemy-of-freedom/

Share