Από το 1974, ο κάθε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, χώρας μέλος του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων διεθνών οργανισμών, αποδέχονται να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να συνομιλούν με ίσους όρους αναγνώρισης στους αποσχισθέντες από το ενιαίο κράτος Τουρκοκύπριους.
Οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας της Κύπρου, καταδέχονται να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να συνομιλούν με την Τουρκία, τη χώρα που εισέβαλλε στο κράτος τους και παράνομα απέσπασε το 37% της επικράτειας, απαιτώντας να δημιουργηθεί ένα νέο ανεξάρτητο κράτος.
Ταυτόχρονα, οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας της Κύπρου καταδέχονται να συνομιλούν με ίσους όρους με μία χώρα που δεν αναγνωρίζει την οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, χώρας μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ, καθώς την αποκαλούν «Ελληνοκυπριακή διοίκηση του Νότου».
Πως είναι δυνατό επί 47 χρόνια να αυτοϋποβαθμίζεται η Κυπριακή Δημοκρατία σε ίσο συνομιλητή με τους αποσχιστές – επαναστάτες Τουρκοκύπριους;
Πως είναι δυνατό να γίνεται αποδεκτή η πλήρης προσβολή της ύπαρξης και της οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και να υπάρχουν συνομιλίες με τους αποσχιστές;
Πως είναι δυνατό να βλέπουμε εγκάρδιους εναγκαλισμούς μεταξύ του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και του επικεφαλής των αποσχιστών Τουρκοκυπρίων και με τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας κατά τη διάρκεια των συνόδων για την επίλυση του Κυπριακού;
Σε κάθε περιοχή του πολιτισμένου κόσμου, όταν υπάρχουν τέτοιου είδους διαφορές, οι αντάρτες – αποσχιστές – επαναστάτες, προσέρχονται σε διάλογο με την κυβέρνηση της χώρας από την οποία αποσχίστηκαν, αναγνωρίζοντας την ύπαρξή της, την οντότητά της και την διεθνή της υπόσταση.
Εν προκειμένω, οι Τουρκοκύπριοι θα έπρεπε να προσέρχονται σε διαπραγματεύσεις ως η κοινότητα που έχει αιτήματα έναντι της Διεθνώς Αναγνωρισμένης Κυβέρνησης της Κύπρου.
Η αποδοχή από την Κύπρο και την Ελλάδα της προκλητικής αυτής συμπεριφοράς των Τουρκοκυπρίων και της Τουρκίας, ισοδυναμεί με αποδοχή των ισχυρισμών της Τουρκίας και των αιτιάσεών της για την εισβολή και την κατοχή του 37% του εδάφους της Δημοκρατίας της Κύπρου.
Είναι αδιανόητο να διεξάγονται συζητήσεις με τους αποσχιστές, χωρίς την παραδοχή βασικών σημείων για έναρξη διαλόγου.
Στο σημείο αυτό, θα υπάρξουν οι γνωστοί ενδοτικοί κύκλοι που κυβερνούν την Ελλάδα και την Κύπρο, που θα υποστηρίξουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα, μπροστά στην κατοχή του 37% της Κύπρου από την Τουρκία, τον εποικισμό της νήσου με Τούρκους από τα βάθη της Ανατολίας και μπροστά σε έναν ισχυρό Τουρκικό στρατό. Οι κύκλοι αυτοί θα έλεγαν πως είναι αδύνατο να γίνει κάτι διαφορετικό και πως η αποδοχή των τετελεσμένων είναι μονόδρομος.
Φυσικά και η αποδοχή των τετελεσμένων είναι μονόδρομος όταν διακατέχεσαι από ενδοτισμό και φόβο, όταν επί 47 χρόνια ακολουθείς λάθος πολιτική και δεν κάνεις κυριολεκτικά τίποτα για να ανατρέψεις τα τετελεσμένα.
Η Ελλάδα, ως μητέρα πατρίδα της Κύπρου (ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η Κύπρος είναι εξίσου Ελλάδα με την Θράκη, την Πελοπόννησο και την Κρήτη), θα έπρεπε να είχε σκληρύνει την στάση της απέναντι στην Τουρκία. Αποκλεισμός της Τουρκίας από την Ευρώπη, τη χρηματοδότηση, ακόμη και κλείσιμο των συνόρων, μέχρι η Τουρκία να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, θα μπορούσε να είναι μια δυναμική αντίδραση. Στη συνέχεια, θα έπρεπε να υπάρξουν άλλου είδους πιέσεις, ώστε να αποχωρήσει ο Τουρκικός στρατός, ώστε να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας με τους ηγέτες των αποσχιστών.
Η αλλαγή της ρητορικής από την Κύπρο και την Ελλάδα σε σχέση με τους Τουρκοκυπρίους, θα έπρεπε να είχε γίνει προ πολλού. Είναι αποσχιστές και, εφαρμόζοντας τη συλλογιστική της Τουρκίας, τρομοκράτες, καθώς διέλυσαν την συνοχή και την ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εάν η Κύπρος αισθάνεται στρατιωτικά αδύναμη μπροστά στην Τουρκία, γιατί δεν κάνει κάτι για να σταματήσει να είναι αδύναμη; Γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία δεν φρόντισε να εξοπλιστεί κατάλληλα όλα αυτά τα χρόνια; Από το 2004 που η Δημοκρατία της Κύπρου εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είχε τη δυνατότητα να προχωρήσει σε στοχευμένα εξοπλιστικά προγράμματα, που θα έκαναν την Τουρκία να σκέφτεται διπλά και τριπλά την κάθε της πρόκληση.
Έχουμε επιχειρηματολογήσει και στο παρελθόν την ανάγκη για σημαντικούς σύγχρονους εξοπλισμούς από την Κύπρο, η οποία περιμένει διαχρονικά από την Ελλάδα να τη σώσει, όπως η Ελλάδα περιμένει να την σώσουν οι δήθεν σύμμαχοί της.
Δυστυχώς, πράγματι η Κύπρος βρίσκεται κάπως μακριά από την Ελλάδα. Γι’ αυτό όπως έχουμε ξαναγράψει, θα έπρεπε να φροντίσει να αποκτήσει αρχικά Πολεμικό Ναυτικό. Η Κύπρος έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει, Φρεγάτες, Κορβέτες, Πυραυλακάτους και Υποβρύχια, σε αριθμούς ανάλογα με τον επιχειρησιακό σχεδιασμό που θα κάνουν οι ειδικοί στρατιωτικοί.
Θα ήταν πολύ διαφορετικά τα δεδομένα σήμερα, εάν η παραγγελία των 4 Γερμανικών Υποβρυχίων type-214 ήταν 6, με τα 2 να ανήκουν στην Κυπριακή Δημοκρατία. Οι όροι απόκτησης από την Ελλάδα 4 καινούριων Φρεγατών θα ήταν ασφαλώς καλύτεροι, εάν η παραγγελία αφορούσε 6 φρεγάτες από τη Γαλλία ή την Ολλανδία, με τις 2 να ανήκουν στην Κυπριακή Δημοκρατία. Θα ήταν προς το συμφέρον όλων να αποκτήσουν Ελλάδα και Κύπρος από 4 καινούριες Γαλλικές Κορβέτες Gowind. Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ της έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσει σύγχρονα Ευρωπαϊκά όπλα που δεν υπόκεινται στο Αμερικανικό εμπάργκο. Ακόμη και Ευρωπαϊκά επιθετικά ελικόπτερα Tiger θα μπορούσε να αποκτήσει η Κύπρος. Έχουμε υποστηρίξει πως θα μπορούσε να γίνει ακόμη και συγκρότηση μιας μικρής μοίρας πολεμικών αεροσκαφών από την Κύπρο, αλλά αυτό θα ήταν το τελευταίο εγχείρημα, αφού πρώτα είχαν υλοποιηθεί τα προηγούμενα.
Τι έκαναν επί 47 χρόνια Κύπρος και Ελλάδα; Σχεδόν τίποτα. Η Κύπρος στράφηκε στην Ρωσική αγορά, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Διαθέτει ισχύ η Κυπριακή Δημοκρατία για να απελευθερώσει τα κατεχόμενα εδάφη της από τους Τούρκους κατακτητές; Διαθέτει ισχύ η Κυπριακή Δημοκρατία να υπερασπιστεί την ΑΟΖ της που διαθέτει πλούσια κοιτάσματα σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο; Δυστυχώς όχι.
Θάρρος, όραμα, σχεδιασμός και τερματισμός της κακομοιριάς χρειάζεται. Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι ικανές να ανταπεξέλθουν στα Τουρκικά επεκτατικά σχέδια. Οι δύο χώρες, θα πρέπει επιτέλους να συνεργαστούν σωστά και με σχέδιο δεκαετιών. Αλλά, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί, όσο οι πολιτικοί των δύο χωρών λειτουργούν με νοοτροπία του 1950 και ο λαός ψηφίζει με νοοτροπία του 1930.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου