Αντιορθόδοξος φονταμενταλισμός και “νέα κανονικότητα”! (μέρος 2ο)

συνέχεια από το 1ο μέρος

Γράφει ο Πρωτ. π. Στέφανος Στεφόπουλος 

Ο νομικός κ. Ν. Σταυριανίδης εύστοχα επισημαίνει πως οι παραπάνω πάντα πρόθυμοι “παραποιούν τη σημασία άλλων λέξεων όπως η λέξη “αγάπη” που χρησιμοποιείται πλέον για να δηλώσει μόνο την σαρκική επιθυμία…γελοιοποιείται η σημασία λέξεων όπως “χριστιανισμός”, “μοναχός”. Αντικαθιστούν λέξεις με χριστιανικό περιεχόμενο για να αλλάξει η κοσμοαντίληψή μας π.χ. αντί “γραφεία κηδειών και μνημοσύνων” τα ονομάζουν “γραφεία τελετών” ή εσχάτως “γραφεία κοινωνικής εξυπηρέτησης”. Η λέξη “θάνατος” αντικαθίσταται από τη λέξη” πέρασμα”, η λέξη “έκτρωση” από τη φράση “διακοπή κύησης”. Λέξεις όπως: μετάνοια, κερί, λιβάνι, σταυρός, Εσταυρωμένος, ταυτίζονται με εκδηλώσεις “φανατικών” χριστιανών. 

 

Γενικότερα, ο αποχριστιανισμός ονομάζεται “εκσυγχρονισμός”, η αποιεροποίηση της ζωής μας” ααπομυθοποίηση του κόσμου”, η βαρβαρότητα “πολιτισμός και τεχνολογική εξέλιξη”, η τρομοκρατία του δικαίου του ισχυροτέρου “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”, ο ατομοκεντρισμός “ελευθερία”, η εγκράτεια κατά των παθών “καταπίεση”, η Ορθοδοξία “φανατισμός”, η ηθική σήψη “εκδημοκρατισμός”, η προπαγάνδα “δημόσιος διάλογος”, ο ναζισμός της Νέας Εποχής “θρησκευτική ελευθερία”.

 

Έτσι, καταλήγει ο κ. Ν. Σταυριανίδης, προκειμένου να μη χαρακτηρισθούν ως φανατικοί, πολλοί χριστιανοί παρασύρονται και αποστασιοποιούνται από εκδηλώσεις και απόψεις που αφορούν την ακεραιότητα του ορθόδοξου τρόπου ζωής”. 

 

Με την παραπάνω μέθοδο η προπαγάνδα πετυχαίνει να συσκοτίζει την διάνοια των ανθρώπων και ο καθένας, χωρίς προϋποθέσεις αντικειμενικής αντίληψης, ερμηνεύει αυτά όλα με τον δικό του τρόπο, συνήθως αντίθετα με το αντικειμενικά σωστό περιεχόμενο και νόημα των λέξεων και φράσεων. 

 

Η τακτική της ανανοηματοδότησης των σημασιών των λέξεων και εννοιών, άριστο εργαλείο στα χέρια των παγκοσμιοποιητών, δημιουργεί στις μέρες μας τη νεκρανάσταση πανάρχαιων ξοφλημένων και επικίνδυνων για την ανθρωπότητα μεθόδων με ρίζες στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, τον Ρομαντισμό και τον σκοτεινό Μεσαίωνα. Δημιουργούν, με άλλα λόγια, τον εφιάλτη των “Αφηρημένων και Γενικών Εννοιών”!

 

Σταχυολογούμε τα παρακάτω από μιά πολύ εύστοχη ανάλυση πάνω στο θέμα, του Γενικού Συντονιστού Αιρέσεων της Ι. Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής πατρός Πέτρου Πανταζή. 

 

“Ο νεφελώδης ουμανιστικός Ρομαντισμός της δυτικής εκκοσμικευμένης κοινωνίας και ζωής, από τον 17ο αιώνα και εξής θεωρείται ότι διεύρυνε το πνευματικό κενό που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη, υπό την επίδραση του ορθολογικού Διαφωτισμού και τον” θάνατο” του μεσαιωνικού Θεού. Με συνέπεια, ο καθένας να αγωνίζεται πλέον ατομικά στην εποχή μας να καλύψει με υποκειμενικές-ατομικές εμπειρίες τις υπαρξιακές του αναζητήσεις και ανάγκες… 

 

…κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των εμπειριών είναι η εκζήτηση ενός ατομικού οράματος “σωτηρίας”, ενός ατομικού “παραδείσου”, ο οποίος εγκλωβίζει υπαρξιακά και κοινωνικά το ανθρώπινο πρόσωπο έως ότου το αφανίσει και οντολογικά. Αυτή η αντιφατική πορεία της εκκοσμικευμένης πνευματικής καθιζήσεως του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου, ενώ ψάχνει κάποιο” ανώτερο εαυτό” μέσα σε κάποια ” μεταφυσική – φαινομενολογική ουτοπία”, είναι η αιτία δημιουργίας του σημερινού πνευματικού κενού στο νέο κυρίως άνθρωπο”. 

 

Συνεπώς, τα” ανθρωπιστικά” κινήματα της Ευρώπης, κινήματα χωρίς Θεό, αξίες, ιδανικά, δημιούργησαν ολόκληρες γενιές όχι μη σκεπτομένων ανθρώπων αλλά το χειρότερο, κενών ανθρώπων. Το κενό αυτό αυτοκλήτως προσπάθησαν να γεμίσουν άνθρωποι με καινοφανή εργαλεία μεταξύ των οποίων οι” Γενικές ή Αφηρημένες” ιδέες οι οποίες μπορούσαν να βιώνονται ατομικά και υποκειμενικά. 

 

Οι έννοιες αυτές, τονίζει ο π. Πέτρος Πανταζής, υπέστησαν μιά “δογματιστική επεξεργασία, επενδύθηκαν με τον μανδύα του επιστημονισμού και κατεστάθησαν ” αντικειμενικές” αλήθειες συμπαντικής εμβέλειας. Αυτή η διαδικασία η οποία εξάγει εννοιολογικά συμπεράσματα ψυχολογικής τάξεως καλείται” ενδογματισμός”. 

 

Όταν αυτή η διεργασία παύει να είναι μόνο ιδεολογική, αλλά μεθοδεύεται και οργανώνεται στην πράξη, ανάγει φαινόμενα και γεγονότα ανερμήνευτα με την κοινή λογική ή υποκειμενικές και ψευδείς εντυπώσεις και μυθώδεις ισχυρισμούς σε “έγκυρες και απόλυτες αλήθειες”, απευθυνόμενη σε πρόσωπα εξαρτημένα από καταστροφικές έξεις ή δόγματα, καλείται “mind control” ή “διανοητικός χειρισμός” και είναι ηθικά και νομικά καταδικαστέα. 

 

Ως τέτοιες αφηρημένες ιδέες αναφέρει ο π. Π. Πανταζής τις : “Ειρήνη, Γαλήνη, Πίστη, Ιερότητα, Αγάπη, Αναγέννηση κ.α. που δεν στηρίζονται σε σταθερή εκκλησιαστικοδογματική βάση όπως για παράδειγμα οι όροι των Οικουμενικών Συνόδων, οι όροι των Οικουμενικών Συνόδων, οι οποίοι εκφράζουν μιά κοινά αποδεκτή, καθολική θρησκευτική εμπειρία. Αντίθετα, συνεχίζει ο π. Π. Πανταζής, οι ιδεαλιστικής – ουμανιστικής φύσεως θρησκευτικές ιδέες δεν παρέχουν καμμία θεολογική ασπίδα έναντι της ψευδούς θρησκείας και της νεοφανούς παραθρησκείας, επαφιέμενες στη χίμαιρα της ελεύθερης θρησκευτικής επιλογής (με νομικούς όρους σημαίνει θρησκευτική ελευθερία), η οποία απολυτοποιείται μέσω του νομικού ιδεολογήματος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 

 

Επομένως, καταλήγει, η ουμανιστική-ρομαντική αντίληψη των ανθρωπίνων πραγμάτων, που δέσποζε τους 3 τελευταίους αιώνες…είναι αντίθετη με την ορθόδοξη κοσμοθεώρηση και πίστη”. 

 

Απότοκη φθορά των εννοιών και μάλιστα εργαλειοποιημένη ώστε να δημιουργήσει σύγχυση στο μυαλό των ανθρώπων και η νεοφανής “ποικιλία” των φύλων. Μέχρι πριν λίγα χρόνια γνωρίζαμε την ύπαρξη δύο φύλων. Άντρας και Γυναίκα. Σήμερα, τα φύλα” “εμπλουτίστηκαν” με πάνω από 70 επιλογές, μεταξύ των οποίων, τα παρακάτω :” Ασεξουαλικός, Ουδέτερο Γένος, Ερμαφρόδιτος, Άντρας προς Γυναίκα, Γυναίκα προς Άντρα, Πολυγενικός, Δίψυχα Άτομα, Χωρίς Γένος, Ανδρογυναίκα, Ρευστού Γένους, Ερωτηματικού Γένους, Διάφορο Γένος, Τίποτα, Άλλο, Πανγένος, Διαφυλικός Άντρας, Διαφυλικό Πρόσωπο… “!!! (telegraph.co.uk 27/6/2014). Ενώ προσφάτως εισήχθη ένα νέο ” φύλο”, το sapiosexual ή noosexual ή euphyiolagnoi σύμφωνα με το οποίο τα άτομα αυτά διεγείρονται σεξουαλικά από το μυαλό και τη διορατικότητα ενός άλλου ατόμου (in.gr 27/5/2023 19:26)!!! 

 

Όσον αφορά αυτό το παράδειγμα της εισαγωγής καινοφανών όρων και της ανανοηματοδότησης των λέξεων “άντρας”, “γυναίκα”, “γένος”, “φύλο”, συναντά κανείς σε έκθεση του νόμου περί της αλλαγής του φύλου όπου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.κ. Ιερόθεος εντόπισε σειρά σημαντικών και εσκεμμένων υπερβολικών σε αριθμό χρήσεων συγκεκριμένων λέξεων και όρων. Όπως ο υπερτονισμός των λέξεων και φράσεων : “πρόσωπο”, “δικαίωμα”, “δυσφορία του γένους”, την οποία υπερβολική χρήση τους ο Σεβασμιώτατος αποδίδει σε πολιτικές και θεολογικές σκοπιμότητες. 

 

Ο υπερτονισμός των “δικαιωμάτων” του προσώπου υποκρύπτει την παραδοχή ότι αφού το πρόσωπο είναι ελεύθερο, απαλλαγμένο από την “αναγκαιότητα της φύσης”, αλλά και την αναγκαιότητα του φύλου, σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα της επιλογής του φύλου του. 

 

“Γίνεται έτσι κατανοητό”, υποστηρίζει ο Σεβασμιώτατος, ” ότι από την άποψη αυτή το δικαίωμα του προσώπου λειτουργεί ανεξάρτητα από τις συνέπειες και τις ευθύνες των χαρακτηριστικών του ιδιαιτέρου φύλου με την σύλληψη και την γέννηση των παιδιών”! 

 

Μνημονεύει, μάλιστα προς επίρρωσιν τούτου, την πρόβλεψη του μακαριστού π. Ιωάννη Ρωμανίδη “ότι ένα από τα προβλήματα που θα απασχολούσαν την Ορθόδοξη Θεολογία και την Εκκλησία στην εποχή που έρχεται είναι το θέμα των δικαιωμάτων του προσώπου ή του ανθρώπου. (romfea.gr/epikairotita-xronika/17558-naupaktou-ierotheos-to-prosop-kai-i-diorthosi-tou-fylou, 13/11/2017). 

 

Στο νόμο, επισημαίνει ο Σεβασμιώτατος, υπερτονίστηκε η “βούληση του προσώπου” εις βάρος της φύσης την οποία όπως διευκρινίζει θεώρησαν αναγκαστική αφού δημιουργεί ανελευθερία, “δυσφορία” και “βία”. 

 

Με αυτήν την έννοια θεωρείται, όπως έχει γραφτεί από ανθρώπους αυτής της νοοτροπίας, ότι και ο γάμος, όπως τον γνωρίζουμε και όπως λειτουργεί με τον τρόπο εκφράσεως των δύο φύλων – άρρεν και θήλυ – και την γέννηση των παιδιών, θεωρείται ως μια “αναγκαιότητα του ενστίκτου”, πράγμα που δεσμεύει ή καταργεί την “ελευθερία του προσώπου”. Οπότε, η “διόρθωση τιυ φύλου” συνδέεται, κατ’ αυτούς, με την “ελευθερία του προσώπου”. (βλέπετε θεωρία ενοφυλίας των Γνωστικών). 

 

Έτσι, όπως συμπεραίνει ο Μητροπολίτης κ. Ιερόθεος, “με την απολυτοποίηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, καταστρατηγούνται τα δικαιώματα του Θεού στη ζωή του ανθρώπου και οδηγούμαστε στην απόλυτη “ελευθερία” ως προς τις ευαγγελικές εντολές”!!! 

 

Κατόπιν όλων των παραπάνω, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δυσκολευόμαστε να συννενοηθούμε μεταξύ μας. Κυρίως δυσκολεύονται όσοι βρέθηκαν σε σύγχυση νοός γύρω από την ύπαρξη της αυθεντικής και μόνης Αλήθειας που είναι ο Χριστός. Οι λέξεις που περιέγραφαν την πίστη ή το βίωμα, άλλαξαν. Ανανοηματοδοτήθηκαν. Δεν σημαίνουν πια όσα ως τώρα νομίζαμε και γι αυτό διατηρούσαμε μια ελάχιστη, μεταξύ μας, συννενόηση. Κάτι που λείπει τώρα. Πώς, για παράδειγμα , να χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως κατάνυξη, μετάνοια, εξομολόγηση, Πατέρες της Εκκλησίας, Ορθοδοξία, σωματικό πάθος, θεία χάρη, κλπ και να μπορέσουμε να συννενοηθούμε με τον διπλανό μας και παράλληλα να μη θεωρούμαστε από τους δήθεν προοδευτικούς ως “σκοταδιστές”; 

 

Ας προσπαθήσουμε τώρα να μπούμε λίγο πιο βαθιά στο κρυμμένο “κάλλος” των αιτίων που “οπλίζουν” την νοητική “φαρέτρα” της “προόδου” και του “φωτός”! 

 

Όλα κρύβονται, μάλλον, πίσω από το πρόσωπο ή το προσωπείο του άθεου φιλελευθερισμού. 

 

Στο αξιόλογο εκκλησιαστικό περιοδικό “Εκκλησιαστική Παρέμβαση” της Ι. Μ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου (Μάϊος 2016, τευχ. 238) διαβάζουμε βαθυστόχαστο άρθρο του π. Θωμά Βαμβίνη με τίτλο “Φιλελεύθερος εθνομηδενισμός και εκκλησιαστικός μηδενισμός”. 

 

Από το κείμενο αυτό σταχυολογώ ορισμένες διατυπώσεις που θα καταδείξουν την λογική εξήγηση όσων ανεφέρθησαν παραπάνω. 

 

“Ουσία του φιλελευθερισμού είναι ο εξωραϊσμός της φιλαυτίας και η μεταμφίεσή της σε ελευθερία, μέσα από την οποία προσφέρονται όλες οι απαιτήσεις του πεπτωκότος ανθρώπου ως δικαιώματα του ανθρώπου…υπόσχεται να κάνει τους ανθρώπους εγκόσμιους θεούς…είναι γέννημα κυρίως του Προτεσταντισμού ο οποίος με την ηθική του οδήγησε στην απενοχοποίηση του πλουτισμού και την μετατροπή του σε τεκμήριο της ευλογίας του Θεού. Έτσι, έγινε ο θρησκευτικός θεμέλιος λίθος του καπιταλισμού, αλλά και αυτός που αφυδάτωσε τελείως τον Χριστιανισμό στη Δύση αφού τον απέκοψε από τη θεολογική και ασκητική παράδοση των Αγ. Πατέρων και Αποστόλων και τον αποσυνέδεσε από τη ζωή που προσφέρουν τα θεοπαράδοτα μυστήρια της Εκκλησίας…

 

Ο φιλελευθερισμός αυτός παρουσιάζεται ακόμη και από θεολόγους, περίπου ως αρετή και ως χαρακτηριστικά του θεωρεί: την αποδοχή του διαφορετικού, την ενότητα παρά τις δογματικές διαφορές, την εξίσωση της αλήθειας με το ψεύδος, της Ορθοδοξίας με την αίρεση. Επίσης δέχεται την ‘ιερότητα του ατομοκεντρισμού’, τον σεβασμό των ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’, μέχρι την ανοχή της διακωμώδησης και εξύβρισης των ιερών, είναι υπέρ του ανοιχτού διαλόγου με όλους, χωρίς την ‘εγωϊστική’, όπως λένε, αντίληψη ότι οι Ορθόδοξοι κατέχουμε την αλήθεια”. 

 

Ο π. Θωμάς πολύ εύστοχα επισημαίνει πως τα στοιχεία που περιγράφουν όντως την αλλοιωμένη ηθικά ζωή του σύγχρονου κόσμου συναντώνται με αυτά του άκρατου φιλελευθερισμού και είναι ακριβώς αυτά που σήμερα βιώνουμε στην ελληνική κοινωνία όπως η “ιερότητα” του ατομοκεντρισμού, η “συκοφάντηση της παραδοσιακότητας ως θρησκοληπτικού συντηρητισμού, η σταδιακή κατάργηση των εθνικών συνόρων για την απρόσκοπτη ανάπτυξη της ελεύθερης αγοράς, η κυριαρχία των μεγάλων τραπεζών των παγκοσμίων ‘ηγετών του πλούτου’, οι οποίοι δείχνουν ότι αγαπούν την πολυπολιτισμικότητα, δηλαδή την ανάμειξη των λαών και των εθνικών, πολιτισμικών και θρησκευτικών παραδόσεών τους, γιατί τους βοηθά στην εδραίωση της κυριαρχίας τους”. 

 

Θα πίστευε κανείς μετά τα παραπάνω πως οι καπιταλιστές καταπιάστηκαν τα τελευταία χρόνια με μιά αγωνιώδη προσπάθεια να αποδομήσουν όσα πιο πολλά μπορούσαν από τα κοινωνικά και μη δεδομένα και μάλιστα ως περίπου μοναχικοί” λύκοι”. Αυτό είναι μάλλον εσφαλμένο γιατί τότε θα έπρεπε να “αγιοποιηθεί” η στάση και ο ρόλος της αριστεράς που θέλει να φαίνεται ως προασπιστής του λαού- αντίληψη που κείται μακράν της αληθείας. Προς επίρρωσιν τούτου, επιλέγουμε από το ίδιο άρθρο την αναφορά του π. Θωμά στον Γ. Καραμπελιά ο οποίος στην ιστοσελίδα του περιοδικού ΑΡΔΗΝ εξηγεί σχετικά: ” Η αριστερά, προωθώντας την αποϊεροποίηση του κόσμου και της φύσης, την άρνηση της πατρίδας και του ριζώματος, την ισοπέδωση των φύλων και την παγκοσμιοποίηση την οποία βάφτισε ‘διεθνισμό’, αποδείχθηκε ο ισχυρότερος σύμμαχος του καπιταλισμού την εποχή της παγκοσμιοποίησης παράλληλα και με την νεοφιλελεύθερη δεξιά… 

 

Για να διαλυθεί η εθνική ταυτότητα και να μπορεί η Ελλάδα απρόσκοπτα να ενταχθεί στους υπερθενικούς οργανισμούς της Δύσης ως ημιαποικία, θα έπρεπε η ‘πρωτοπόρα’ αριστερά να έχει αποσυνθέσει τους ίδιους τους πυλώνες της εθνικής ιδιοπροσωπίας, τη διαχρονία του Ελληνισμού, τη σχέση του με την Ορθοδοξία, την συνέχεια της γλώσσας. Για να καταρρεύσει η δημογραφία της χώρας θα έπρεπε να καλλιεργηθεί το μοντέλο μιάς ακραίας προσωπικής ανεξαρτησίας και των ‘δικαιωμάτων’, να επιταθεί ο εθνομηδενισμός και η ολοκληρωτική συκοφάντηση των οικογενειακών δεσμών…”! 

 

Και καταλήγει τονίζοντας πως “η διάλυση της ιστορικής μνήμης και των συλλογικών ταυτοτήτων, που αφορά την εθνική ιδιοπροσωπία, έχει ως εκκλησιαστικό αντίστοιχό της την προσπάθεια παραθεώρησης της ιστορίας των θεοπτών Αγ. Αποστόλων και Πατέρων και την αλλοίωση της συνείδησης, ότι ανήκουμε στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. 

 

Επίσης, η καλλιέργεια ενός ακραίου μοντέλου ατομικής ανεξαρτησίας, προκειμένου να είναι εύκολη η διάλυση του οικογενειακού θεσμού, συναντάται πανομοιότυπη σε μέλη της Εκκλησίας, τα οποία συνδέουν την ελευθερία όχι με τη φύση, αλλά με την ‘ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου’, ‘σεβόμενοι’ κάθε ιδιορρυθμία, φθάνοντας μέχρι την αποιεροποίηση του γάμου, τον οποίο δεν θεωρούν μυστήριο”!!! 

 

“Δηλαδή”, συμπεραίνει ο π. Θ. Βαμβίνης, ” μαζί με τον φιλελεύθερο εθνομηδενισμό της αριστεράς, βλέπουμε να αναπτύσσεται ένας φιλελεύθερος εκκλησιομηδενισμός που παραθεωρεί την δογματική αλήθεια, την οποία θεωρεί άσχετη με τη ζωή των ανθρώπων, οπότε χαρακτηρίζει ως θρησκοληψία την εμμονή στην πίστη ότι ένα είναι το σώμα του Χριστού, Μία είναι και η Εκκλησία Του (η Ορθόδοξη) και όχι πολλές”! 

 

Μετά τα παραπάνω νομίζω απαντήθηκαν όλα τα” γιατί” της σκληρής, άγονης, άκριτης, φανατικής και συκοφαντικής κριτικής τόσο πολλών διανοητών, πολιτικών, καλλιτεχνών, παγκοσμιοποιητών, διαμορφωτών της κοινής γνώμης κλπ, απέναντι στην Εκκλησία και τους ανθρώπους της. Τώρα εξηγείται η επιθετικότατη στάση πολλών στις όποιες θέσεις, ακόμη και αυτές που στηρίζονται και υπαγορεύονται από τα δόγματα της Εκκλησίας μας. Θέματα που ενοχλούν είναι για παράδειγμα η στάση μας στο θέμα της μη αποδοχής του πάθους της ομοφυλοφιλίας (της κατάστασης της ομοφυλοφιλίας και όχι του προσώπου του ομοφιλόφιλου!), στο θέμα των εκτρώσεων, της φιλοπατρίας, της ευγονικής, της ομόφυλης τεκνοθεσίας, του “εγκεφαλικού θανάτου”, των πειραματισμών με έμβρυα, κλπ. Επίσης, τώρα, εξηγείται η αήθης επίθεση κατά των όποιων αντιρρήσεων των ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί σε θέματα παιδείας, δικαιοσύνης, γεωπολιτικής, οικονομίας, με τα οποία δεν προσβάλλουν τις ιδέες αλλά τα πρόσωπα. Το είδαμε ξανά στην περίπτωση της κριτικής που δέχτηκε η γνωστή δασκάλα με το βίντεο με επιχειρήματα, εκτός των άλλων, και ηθικής φύσεως. 

 

Ακόμη και στην περίπτωση του γνωστού πολιτικού κινήματος, άνθρωποι του οποίου λοιδωρήθηκαν, εξυβρίσθηκαν, συκοφαντήθηκαν με απίστευτο μένος επειδή τόλμησαν να ομολογήσουν την χριστιανική τους πίστη και ζωή. Δεν είδαμε τον ίδιο ζήλο στην περίπτωση ούτε καν του νέου φιλοναζιστικού μορφώματος που θα συμμετάσχει στις δεύτερες εκλογές της 25ης Ιουνίου. Φαίνεται ο φασισμός εξυπηρετεί ως συστημικός ενώ η Ορθοδοξία όχι. Και δόξα τω Θεώ. 

 

Θα κλείσουμε αυτό το κείμενο με μιά ακόμη θλιβερή διαπίστωση. Αυτή τη φορά από τον μακαριστό, λόγιο, ακαδημαϊκό καθηγητή και ιερέα π. Γεώργιο Μεταλληνό (Περιοδικό “Παρακαταθήκη”, Σεπτ-Οκτ. 2018, Αριθμ. 122, σελ. 13 άρθρο με τίτλο: ” Η ενότητα του Έθνους είναι ο Εκκλησιαστικός χώρος”) 

 

“Παρά τις αδυναμίες μας, διατηρούμε το υψηλότερο ήθος, απέναντι μάλιστα στον οιονδήποτε πολιτικό κόσμο και τη μεγαλύτερη φιλοπατρία. Είναι δύναμη λοιπόν ο εκκλησιαστικός χώρος και πρέπει να διαλυθεί. Το πρόβλημα ριζώνει εκτός Ελλάδος. 

 

Είναι μόνιμη η προσπάθεια της άλλης Ευρώπης – γιατί κι εμείς Ευρώπη είμαστε – να διαλυθεί ο Ελληνισμός. Αυτό επιτυγχάνεται με τη διάλυση του εκκλησιαστικού χώρου, που είναι ο πυρήνας της ενότητας του Ελληνισμού. 

 

Από την εποχή του Καρλομάγνου, του μεγαλύτερου εχθρού του Ελληνισμού, υπάρχει άσπονδο μίσος της Φραγκικής και Τευτονικής Ευρώπης εναντίον της Ορθοδοξίας. 

 

Η Ορθοδοξία είναι πάντοτε στο στόχαστρο των Φραγκικών Δυνάμεων επειδή είναι το μόνο διαφοροποιητικό στοιχείο του Έθνους μας από τη Δύση”! 

 

Αλλά μη φοβού το μικρόν ποίμνιον λέει ο Κύριος. Είμαστε λίγοι κι εκείνοι πολλοί μα αιώνες τώρα όπως θα έλεγε ο Στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης δεν μας αφανίζουν γιατί ενώ αυτοί τρώνε όμως πάντα μένει η μαγιά. Κι απ’ τη μαγιά αυτή ξεπετάγεται ξανά ανανεωμένος ο Ελληνισμός ζυμωμένος και αδιάρρηκτα δεμένος με την Αγία Ορθοδοξία. Θαρσείτω λοιπόν αδελφοί γιατί “ει ο Θεός μεθ’ ημών τις καθ’ ημών;”. 

 

entaksis

πηγή

Share