Ένας αντίλογος προς τη θέση του κ. Κ. Βαθιώτη -και άλλων- υπέρ της αποχής.
Εξέθεσα στα 4 προηγούμενα άρθρα τις ιδέες μου για το πώς θα μπορούσε να διαρθρωθεί ένα δημοκρατικό Σύνταγμα, το τελευταίο από τα οποία (Κόμματα: η μεγαλύτερη εφεύρεση των εωσφορικών δυνάμεων για να τεμαχίζουν, να διαλύουν και να προβατοποιούν τους λαούς και τα έθνη τους…) περιέχει και τους τίτλους των υπολοίπων. Φάνηκε σε αυτά, χωρίς αμφιβολία, πόσο ενάντια είμαι στο σύστημα που μας κυβερνά και πόσο ελάχιστα δημοκρατικό θεωρώ το ισχύον Σύνταγμα.
Όχι πως αυτό δεν παρέχει κάποιες «ελευθερίες» και «προστασίες» στον πολίτη και στην πατρίδα μας, αλλά η όλη δομή του πολιτεύματος, που διαρθρώνεται βάσει αυτού, είναι τέτοια που δίνει στον εκάστοτε πρωθυπουργό την απόλυτη πολιτική δύναμη, ακόμα και να παραβιάζει, σχεδόν να «κουρελιάζει» αυτό τούτο το Σύνταγμα, χωρίς ποτέ να μπορεί να τιμωρηθεί από τον ελληνικό λαό που υφίσταται τις συνέπειες αυτών των παραβιάσεων.
Είναι μία δομή «εκλόγιμης Μοναρχίας», όπως εξαιρετικά εύστοχα την έχει χαρακτηρίσει ο κ. Γ. Κοντογιώργης. Μονάρχης είναι ο πρωθυπουργός που σημαίνει ότι είναι ο μοναδικός κύριος (κάτοχος και εξουσιαστής) πάσης αρχής. Δυστυχώς για τον ελληνικό λαό αυτή είναι η αλήθεια, ο πρωθυπουργός είναι ο απόλυτος υπερεξουσιαστής όλων των εξουσιών: της Νομοθετικής (η Βουλή στην οποία πλειοψηφεί σε αριθμό βουλευτών), της Εκτελεστικής (η κυβέρνηση του), της Δικαστικής (το τραγικότερο!), επειδή του το επιτρέπει το Σύνταγμα, αφού επιτάσσει:
1ον Οι δικαστικοί λειτουργοί (άρθρο 88 παρ.1 του Σ/ς) να διορίζονται με προεδρικό Διάταγμα.
2ον Οι προαγωγές προς τις ανώτατες θέσεις (άρθρο 90 παρ.5 του Σ/ς) όλων των δικαστικών σωμάτων ενεργούνται με προεδρικό Διάταγμα που «εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου».
… «Ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου», ωραίο ανέκδοτο! Ο πρωθυπουργός και μόνον αυτός αποφασίζει, αφού ελέγχει πλήρως τους υπουργούς του -και τους βουλευτές του! Είναι δε γνωστόν ότι o ρόλος του Προέδρου, ο οποίος εκδίδει το διάταγμα είναι πλήρως διακοσμητικός, βάσει του ισχύοντος Σ/τος.
Ακόμη, είναι κύριος της τέταρτης εξουσίας, της Μιντιακής, εξ’ αιτίας της εδραιωμένης διαπλοκής με τους οικονομικούς ολιγάρχες που κατέχουν όλα τα κύρια μμε. Αλλά και τα άφθονα χρήματα που μπορεί και παρ-οχετεύει (δυσώδης αντιδημοκρατικός οχετός με τον δικό μας μόχθο), άμεσα ή έμμεσα προς αυτήν.
Τέλος, όσον αφορά τον κ. Μητσοτάκη, θα έλεγα πώς είναι κύριος και μιας πέμπτης εξουσίας, του κυβερνοχώρου, ήτοι της Πληροφορίας, εφ’ όσον έγινε «κύριος» της ΕΥΠ, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Με δεδομένες τις θέσεις μου, που ήδη τις εξέθεσα σε 4 ἀρθρα, θα περίμενε κανείς να τάσσομαι υπέρ της αποχής. Τουτέστιν: ας γυρίσουμε την πλάτη στο σύστημα, ας μην μετέχουμε στο στημένο παιχνίδι του (ούτως ή άλλως το αποτέλεσμα είναι προκάτ), ας διαφυλάξουμε καθαρή τη συνείδηση μας ότι δεν συμπαίξαμε με εγκληματίες εναντίον του Έθνους μας, ας απονομιμοποιήσουμε το σύστημα διά της αποχής μας… Και, εν τέλει: «απέχω, άρα υπάρχω», υπαρξιακή κατάφαση στην οποία κατέληξε ο κ. Βαθιώτης.
Ας δούμε όμως αν, όπως είναι διαμορφωμένη η παρούσα κατάστασις, συμφέρει το Έθνος, άρα κι εμάς ως ζωτικά μέλη του, το να απέχουμε. Γιατί αυτό είναι το ερώτημα μιας αληθινής αγάπης και σεβασμού προς το Έθνος και το κοινωνικό σύνολο που το απαρτίζει: η αποχή συμφέρει το Έθνος ή συμφέρει το σύστημα; Σίγουρα συμφέρει το σύστημα, διότι αφ’ ενός του δίνει τη δυνατότητα να παίζει καλπονοθευτικά παιχνίδια αντλώντας από την δεξαμενή της αποχής, η οποία είναι ακαθόριστη, διότι δεν έχει γίνει επικαιροποίησις των εκλογικών καταλόγων.
Και αφ’ ετέρου του δίνει μία ακόμα δυνατότητα να εμφανίζει πλαστά ποσοστά εκλογικής δύναμης των κομμάτων, εφ’ όσον τα υπολογίζει επί των ψηφισάντων και όχι επί του συνόλου των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Είναι νόμιμο δικαίωμα αντισυστημικών κομμάτων να απαιτήσουν την επικαιροποίηση τους, αλλά δεν υπέπεσε στην αντίληψη μου να έχει αιτηθεί από κάποιο.
Την πλαστή αυτή δύναμη των κομμάτων την εκμεταλλεύεται στο έπακρον το κυρίαρχο κόμμα. Μετά τις εκλογές σε κάθε αυθαιρεσία του θα μας χτυπάει κατά πρόσωπο, λέγοντας: «μας ψήφισε ο ελληνικός λαός!» Ποιος ελληνικός λαός; Υπολογίστηκε από τον σπουδαίο Έλληνα, τον κ. Γ. Ρωμανό, ότι το 40+% του Μητσοτάκη στις εκλογές του Μαΐου είναι στην ουσία 24%, αν αναχθεί στο σύνολο των εγγεγραμμένων.
Είναι βέβαιον ότι όσοι απέχουν δεν είναι τέτοιας πολιτικής αντίληψης και θέσης ώστε, αν προσέλθουν, να ψηφίσουν Ν.Δ. Οι νεοδημοκράτες όμως, ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία, προσέρχονται να ψηφίσουν το κόμμα τους. Το ποσοστό λοιπόν της ΝΔ έχει «χτυπήσει ταβάνι». Κατά συνέπεια όχι μόνον της είναι εντελώς περιττό το να ψηφίσουν όλοι, αλλά την βλάπτει τα μέγιστα. Κι αν οι τέως απέχοντες αλλάξουν γνώμη και προσέλθουν, ψηφίζοντας τα γνησίως πατριωτικά αντισυστημικά κόμματα, τότε η ΝΔ βλάπτεται ζωτικά. Και γνωρίζουμε όλοι ότι πλέον ΝΔ ίσον Μητσοτάκης, ο «ζηλωτής» δούλος του παγκόσμιου συστήματος.
Λέγεται, και είναι σωστό, ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Ψηφίζοντας στις εκλογές , δεν μπορούμε να αλλάξουμε το Σύνταγμα (ωστόσο, μπορεί να το αλλάξει ο Μητσοτάκης, αν πάρει περί τις 180 έδρες ή μπορέσει να τις «εξαγοράσει»!), δεν μπορούμε να γκρεμίσουμε το σύστημα και δεν μπορούμε να το «από-νομιμοποιήσουμε». Αυτό είναι ένα εντελώς αίολο (ανεμοπαρμένο) επιχείρημα, που απορώ πώς το σκαρφίστηκαν όσοι το επικαλούνται.
Το σύστημα έχει γράψει έτσι το Σύνταγμα, ώστε πουθενά δεν αναφέρεται όριο ποσοστού για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Και το 10% του λαού να ψηφίσει, σχηματίζεται κυβέρνηση. Μόνον αν απείχε το 100% των εγγεγραμμένων, θα είχε πρόβλημα το σύστημα. Είναι όμως αυτό ποτέ δυνατόν; Δεν θα πάνε να ψηφίσουν οι «κατέχοντες» το σύστημα και οι δομές που έχει χτίσει μέσα στην κοινωνία, που τις στηρίζει και το στηρίζουν; Αδύνατον!
Συνεπώς για ποια απονομιμοποίηση μιλάμε; Μάλλον γι’ αυτήν που υπάρχει στο φαντασιακό μας, γιατί το σύστημα έχει όλους τους τρόπους (είτε υπάρχουν στο Σύνταγμα, είτε είναι αντισυνταγματικοί), να αυτό-(παρα)νομιμοποείται και ο λαός «δεμένος»!
Οπότε, ποιο είναι το πολιτικά εφικτό, που μπορεί να επιτευχθεί σε αυτές τι εκλογές; Μόνον ένα: να περιοριστεί η απόλυτη ισχύς του εκλόγιμου μονάρχη, του μελλοντικού πρωθυπουργού που τον εκλέξαμε δήθεν δημοκρατικά. Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι , «ποια τα έργα και αι ημέραι του» και αισθανόμαστε σοκ και δέος αναλογιζόμενοι τι μπορεί να κάνει, αν πάρει μεγάλη κοινοβουλευτική ισχύ.
Και γνωρίζουμε επίσης τι θα μας λέει: «εγώ σας δήλωσα ότι θα αλλάξω το Σύνταγμα (απέκρυψα όμως ότι «θα σας αλλάξω τα φώτα») και με ψηφίσατε. Συνεπώς έχω υποχρέωση να τηρήσω το λόγο μου»! Το ίδιο θα λέει για την «εναπόθεση» στο Δικαστήριο της Χάγης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο: «σας το είπα, δεν το έκρυψα και μου δώσατε εντολή με την ψήφο σας να το κάνω πράξη»!
Και πλην της επιλογής του πολιτικά εφικτού διά της ψήφου μας, δε μπορώ να μην αναφέρω εδώ αυτό που επανειλημμένα έχω διαβάσει για την αρχαία Ελλάδα. Το ότι σε εκείνη την Ελλάδα δεν υπήρχαν «πάγιες θέσεις» για το οτιδήποτε. Η θέση ήταν: «εξετάζω τα δεδομένα σε κάθε κατάσταση και πράττω ανάλογα προς τον εκάστοτε στόχο μου». Στη σύγχρονη Ελλάδα τείνει να παγιωθεί η αποχή ως πανάκεια στην πολιτική δυστοπία που μας αφανίζει.
Μήπως όμως τελικά μία συνιστώσα της δυστοπίας είναι η ίδια η αποχή; Και όχι μόνον δυστοπίας , αλλα και δυσχρονίας είναι συνιστώσα η αποχή , γιατί παραπέμπει τη λύση των καυτών εθνικών προβλημάτων σε έναν «ου χρόνον», όταν η αποχή φθάσει στο 100%, δηλαδή ποτέ!
Όσο για την υπαρξιακή επιβεβαίωση «απέχω, άρα υπάρχω» του κ. Βαθιώτη, νομίζω πως φανερώνει την ανησυχία του να μην τον «τουμπάρει» και τον αφανίσει ως πολίτη ο «ανάποδος κόσμος» του συστήματος με το να μετέχει σε αυτόν έστω και διά της ψήφου του. Ανησυχία που ίσως οφείλεται σε κάποιον μετέωρο εσωτερικό βηματισμό. Θα μπορούσε, ωστόσο, να έχει δοθεί μια πιο δυνατή υπαρξιακή επιβεβαίωση: «αντιπαλεύω ενεργά μέσα στην ίδια του την «παράγκα» (τις εκλογές) τον ανάποδο κόσμο, άρα υπάρχω»!
Παρόμοια στο επιχείρημα της καθαρής συνειδήσεως, έχω να ρωτήσω: πότε είναι καθαρότερη μία συνείδησις, όταν αντιμάχεται το σύστημα με κάθε διαθέσιμο τρόπο ή όταν απέχει από την πιο κρίσιμη μάχη εκλογών από το πρώτο Σύνταγμα του Όθωνα και μετά, για να κρατηθεί καθαρή; Δόξα τω Θεώ, σε αυτές τις εκλογές υπάρχει ένα ευρύ πατριωτικό φάσμα για να διαλέξει κάποιος το κόμμα που κατά το δυνατόν τον εκφράζει. Ακόμα και αν αποδειχτεί σκάρτο, δεν μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα απ’ όσο θα τα κάνουν τα κόμματα του συστήματος.
Όμως, αναμφίβολα, με το να εισχωρήσουν όσα περισσότερα πατριωτικά κόμματα στη Βουλή, αποδυναμώνεται αυτός ακριβώς ο κύριος μοχλός του παγκόσμιου συστήματος στην πατρίδα μας, τα κόμματα που έχει εξουσιοδοτήσει να μας κυβερνάνε. Επί πλέον πολλά μικρά πατριωτικά κόμματα στη βουλή, θα εκφέρουν ουσιαστικό Εθνικό λόγο. Αν όχι, θα εξαφανιστούν άμεσα, γιατί ο λαός δεν χρειάζεται «μία από τα ίδια».
Ο κ Βαθιώτης σε πρόσφατο άρθρο του δήλωσε: «ζούμε όμηροι υπό ένα καθεστώς «έξυπνης/κοινοβουλευτικής δικτατορίας» και άρα η παροχή ψήφου υπέρ οιουδήποτε κόμματος, ή ακόμη και η ρίψη λευκού ή άκυρου ψηφοδελτίου, μεταφράζεται σε πράξη νομιμοποίησης της εκλογικής διαδικασίας που έχει οργανωθεί από πολιτικούς-δικτατορίσκους και εμπαίκτες του δήθεν «κυρίαρχου λαού» Η πηγή σε Υ.γ.
Ποιο είναι, άραγε, το απτό, «χειροπιαστό» αποτέλεσμα αυτής της πράξης μη νομιμοποίησης της εκλογικής διαδικασίας των απεχόντων από αυτήν; Μπορείτε, κύριε Βαθιώτη, να μας δώσετε ένα τέτοιο, νομικό, πολιτικό ή κοινωνικό αποτέλεσμα της επί χρόνια «άνωθεν καλλιεργημένης» αποχής; (Ως απότοκο συγκεκριμένων πράξεων χειραγώγησης, που έφεραν σε απελπισία και παραίτηση μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος). Όσο για την ομηρία μας σε ένα καθεστώς έξυπνης κοινοβουλευτικής δικτατορίας, άραγε αυτός που απέχει διέφυγε από αυτήν την ομηρία ή την ενδυνάμωσε; Αυτονόητη, νομίζω, η απάντηση.
Έχω συμπληρωματικά να σας αναφέρω κάτι, κ. Βαθιώτη. Διάβασα το άρθρο σας, (από το οποίο πήρα και το παραπάνω απόσπασμα): ««Κάλπικα Μπεχλη-μπίδια» Ο διοπτροφόρος νταής που απειλεί ψευδόμενος τους θιασώτες της αποχής»* και κυριολεκτικά έμεινα άφωνη. Τόση χολή εκ μέρους σας εναντίον ενός ανθρώπου, του κ. Μπέχλη!
Σας απείλησε προσωπικά; Δεν διάβασα κάτι τέτοιο στο απόσπασμα της ομιλίας του που παραθέσατε. Αλλά ακόμα και αν το είχε πράξει, αξίζει, ως απάντηση, τόση εξευτελιστική ειρωνεία προ έναν συνάνθρωπο; Φθάσατε να τον χαρακτηρίσετε ΖΜ-0021, παραπέμποντας στη γνωστή χιουμοριστική ταινία με τον «πράκτορα» Θανάση Βέγγο.
Έχω βρεθεί αρκετές φορές σε δικαστήρια, δεν είδα ποτέ κανέναν δικαστή ή εισαγγελέα να εξευτελίζει τον υπόδικο για κάποιο ποινικό αδίκημα. Ναι, του απαγγέλλει κατηγορίες ο εισαγγελέας, ναι του επιβάλλει την ανάλογη ποινή ο πρόεδρος, αλλά δεν τον εξευτελίζουν.
Λυπάμαι κ. Βαθιώτη για τον τρόπο που γράψατε εναντίον του κ. Μπέχλη, (που επιτρέπεται μόνον σε έναν πολιτικό γελοιογράφο, αλλά εσείς δεν έχετε αυτήν την ιδιότητα), ενός Έλληνα που αγωνίζεται «με νύχια και με δόντια», ίσως και με μία δόση του θυμικού του πάρα πάνω απ’ όσο πρέπει, εναντίον όσων ανοσιουργούν πάνω στο ιερό σώμα της πατρίδος μας, ώστε να το καταντήσουν ένα κουφάρι, ένα ιστορικό απολίθωμα χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον.
«Απέχοντες και μη απέχοντες» δεν μπορείτε να συναντηθείτε, παραμερίζοντας αυτήν τη διαφορά σας, (διαφορά λάθους εκτίμησης των πραγμάτων εκ μέρους των πρώτων κατά τη γνώμη μου -και μία ακόμα απόδειξη τού πόσο έξυπνα μας διχάζει το σύστημα!) σε αυτόν τον κοινό αγώνα, σε αυτήν την «κοινή μας μοίρα» ως Ελλήνων;
Δεν γνωρίζω τον κ. Μπέχλη προσωπικά, δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί του, κάποιες ομιλίες του έχω ακούσει στο διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου