20 Ιουνίου 2023

Προάγγελος διχοτόμησης από το 1948

Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος
 
 
Το βιβλίο του Γιώργου Αγγελετόπουλου «Η Χουριέτ και η πολιτική της Τουρκίας στο Κυπριακό ( 1948-1955)», των εκδόσεων Ρίζες, έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό, που αφορά το Κυπριακό και τις διαχρονικές στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας. Είναι ένα βιβλίο με προστιθέμενη αξία σε ό,τι αφορά το κεφάλαιο Τουρκία. Ο Γ. Αγγελετόπουλος γνωρίζει καλά τα τουρκικά ζητήματα. Γνωρίζει να διαβάζει την τουρκική στάση και συμπεριφορά και με το βιβλίο αυτό μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε και εμείς καλύτερα την τουρκική πολιτική. Η Χουριέτ πρώτη έθεσε το θέμα της διχοτόμησης από το 1948.
 
Η εξαιρετική έρευνα, ανάμεσα στα πολλά που αναδεικνύει είναι και το προφανές. Ότι η ειδησεογραφία και η αρθρογραφία σε εφημερίδες, σε χώρες όπως είναι η Τουρκία, που κάποιες από αυτές έχουν καθεστωτικό ρόλο, θα έπρεπε να αξιολογούνταν. Τότε, γιατί το περιεχόμενο τους προδίκαζε εξελίξεις, έδειχναν προθέσεις και διαθέσεις. Κι εάν στην Κύπρο, η οποία ζούσε υπό βρετανική κατοχή αυτό ήταν δύσκολο να γίνει, να αξιολογούνταν δηλαδή όλες πληροφορίες από ανοικτές πηγές, θα ήταν λογικό και αναμενόμενο να γινόταν από το ελληνικό κράτος. Μπορεί και να γινόταν. Αλλά, ας μην ξεχνάμε, ότι τότε η Ελλάδα βίωνε ένα έντονο εμφυλιοπολεμικό κλίμα. 
 
Ο ρόλος του Τύπου ήταν και παραμένει σημαντικός. Βεβαίως με άλλα δεδομένα στο παρελθόν, πολύ διαφορετικά σήμερα. Παρά ταύτα, είναι σαφές πως διαμορφώνει κοινή γνώμη, επηρεάζει πολιτικές αποφάσεις. Ειδικά την περίοδο την οποία μελέτησε ο συγγραφέας, αλλά και χρόνια πριν και μετά, ο Τύπος χρησιμοποιείται ως εργαλείο προώθησης πολιτικής. Προετοιμάζεται η κοινή γνώμη, δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά των τρίτων, κυρίως των επηρεαζόμενων. Η Χουριέτ εξέφραζε έναν ακραίο εθνικισμό, με βαθύ αντικομμουνιστικό χαρακτήρα, αλλά και με έντονο το στοιχείο του επεκτατισμού. Ήταν ένα από τα προκεχωρημένα φυλάκια του τουρκικού «οράματος» για την Κύπρο.
 
Ήταν τότε, όταν ξεκινούσε η εφημερίδα, που έγινε η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα και σήμανε συναγερμός στους εθνικιστικούς κύκλους της Τουρκίας, ότι «θα χαθεί και η Κύπρος». Ως και το νησί να τους άνηκε. Η Χουριέτ ανέλαβε, λοιπόν, εργολαβικά να θέσει στο επίκεντρο της προσοχής την Κύπρο. Κι αυτό είχε να κάνει με την επιμονή του εκδότη Σεταρ Σιμαβί, αλλά κι άλλων αρθρογράφων στη συνέχεια. 
 
Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, η Χουριέτ από τους πρώτους μήνες της έκδοσης της, το 1948, ασχολήθηκε επισταμένα με το θέμα της Κύπρου. Ασχολήθηκε με τους Τούρκους της Κύπρου, που συνέδεε με τους «ομογενείς» στην ελληνική Θράκη και στα Δωδεκάνησα , αλλά ήταν σαφές πως έδινε περισσότερο βάρος στη μεγαλόνησο. Το καθόρισε τότε και είναι μέχρι σήμερα για την Τουρκία εθνικό θέμα, υπό την έννοια ότι ήταν πάντοτε στόχος η κατάκτηση του νησιού. Ήταν εθνικό θέμα, εντασσόμενο στην επεκτατική πολιτική της Άγκυρας. 
 
Όπως σημειώνει ο Γιώργος Αγγελετόπουλος, για την επίτευξη των συγκεκριμένων στόχων συγκροτήθηκε ένα αφηγηματικό σχήμα, το οποίο απευθυνόταν ταυτόχρονα σε δυο ακροατήρια, εκείνο της διεθνούς και εκείνο της εγχώριας κοινής γνώμης. Τα βασικά χαρακτηριστικά του μπορεί να συνοψιστούν στα εξής, όπως τα περιγράφει ο συγγραφέας:
 
Α) Η Κύπρος εμπίπτει στη δικαιοδοσία της Βρετανίας, στην οποία «προσωρινά» έχει παραχωρηθεί. Σε περίπτωση όμως που τεθεί θέμα μεταβολής του καθεστώτος της, τότε εκείνη πρέπει να επιστραφεί στον ιδιοκτήτη της, την Τουρκία (Να σημειώσουμε εδώ πως την τελευταία περίοδο, ο κατοχικός ηγέτης, Ερσίν Τατάρ επαναλαμβάνει συνεχώς πως ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, είχε υποσχεθεί στην Τουρκίας πως σε περίπτωση που η Βρετανία αποχωρούσε από την Κύπρο, η κυριαρχία θα επιστρεφόταν στην Τουρκία). 
 
Β) Ο ενωτικός αγώνας των Ελληνοκυπρίων και η στήριξη, που του παρέχεται από την ελληνική κοινή γνώμη και τις ελληνικές κυβερνήσεις, υποσκάπτει τα θεμέλια της «τουρκοελληνικής φιλίας», αλλά και τα συμμαχικά συμφέροντα του δυτικού «ελεύθερου κόσμου» ( σ.σ. Ότι, δηλαδή, δεν εξυπηρετεί τους τουρκικούς στόχους, υπονομεύει φιλίες. Εάν όλοι δέχονται αυτά που ζητά η Τουρκία, τότε είναι εντάξει). 
 
Γ) Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων είναι «κομμουνιστές». Το «γεγονός» αυτό, σε συνδυασμό με τη συνεργασία τους με την εκκλησία- που ως μη όφειλε εμπλέκεται σε ζητήματα πολιτικά- υπονομεύει την «ηρεμία» και την «ομαλότητα» στο νησί, ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετεί τους στόχους της Μόσχας.
 
Δ) Η Ελλάδα είναι μια μικρή και ασταθής χώρα, η οποία δεν μπορεί να σηκώσει μόνη της το βάρος των συμμαχικών αμυντικών αναγκών στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Κατά συνέπεια, οφείλει να ενεργεί στο μέτρο των δυνατοτήτων της και σε συνεργασία με τον μεγάλο γείτονα της, την Τουρκία, και όχι να διαταράσσει τις διμερείς και περιφερειακές σχέσεις με ένα «τεχνητό» ζήτημα. Τεχνητό ζήτημα προφανώς αναφέρεται στην ένωση και τον αντιαποικιακό αγώνα των Κυπρίων. 
 
Διαμορφώθηκε, λοιπόν, ένα αφήγημα, που αναδείκνυε το θέμα της Κύπρου και το καθιστούσε κομμάτι της τουρκικής κοινής γνώμης και του πολιτικού συστήματος. Ένα αφήγημα, ότι δήθεν «η Κύπρος είναι τουρκική».

Δυο χωριστές περιοχές 
 
Σε άρθρο του, ο Süleyman Sedat Simavi, που δημοσίευσε το 1948, διατύπωσε για πρώτη φορά την άποψη ότι η μόνη αποδεκτή μεταβολή του υφισταμένου καθεστώτος του νησιού ήταν η διχοτόμηση, ενώ ταυτόχρονα υποστήριξε την εγγυητική παρουσία Τουρκίας και Ελλάδας για την «ανεξαρτησία» της Κύπρου: «Πώς μπορεί, λοιπόν, να διευθετηθεί το ζήτημα της Κύπρου; Κατά τη γνώμη μας, δεν υπάρχει κυπριακό ζήτημα […]. Θεωρούμε ότι η Κύπρος, η οποία βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τις ακτές μας της μητέρας πατρίδας και υπό την προστασία των συμμάχων μας Άγγλων, πρέπει να μείνει υπό το σημερινό της καθεστώς, το οποίο μόνο με έναν τρόπο μπορεί να μεταβληθεί: Όπως ακριβώς έγινε και στην Ιρλανδία, υπό τον όρο να χωριστεί το νησί σε δύο ίσες περιοχές, μία τουρκική και μία ρωμαίικη. Έτσι, οι κυβερνήσεις Τουρκίας και Ελλάδας θα εγγυώνται την προστασία και την ανεξαρτησία του. Η αντίθετη περίπτωση, να υπάρξει για την Κύπρο ένα καθεστώς υπό τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, είναι εντελώς αδιανόητη. Ούτε καν τίθεται θέμα να μείνουμε αδιάφοροι για την τύχη εκατό χιλιάδων Τούρκων που διαβιούν στην Κύπρο και που οι καρδιές τους χτυπούν σαν τις δικές μας γι’ αυτά τα χώματα». 
 
«Δεν είμαι κομμουνιστής, είμαι αντικομμουνιστής» 
 
Άκρως ενδιαφέρουσα ήταν η συνέντευξη, που παραχώρησε στην εφημερίδα ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, τον Ιανουάριο του 1954. Κι για τα όσα ανέφερε ο Μακάριος αλλά και την επιθετική συνέντευξη δόθηκε στον Necati Zincirkıran. Στη συνοδευτική του κειμένου φωτογραφία εικονιζόταν ο δημοσιογράφος με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στο γραφείο του τελευταίου, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που του είχε παραχωρήσει. Στη λεζάντα αναφέρονταν μάλλον άκομψα τα εξής: «Η ανησυχία του μελανοπώγωνα Αρχιεπισκόπου Κύπρου είναι το γεγονός ότι το εξήντα τοις εκατό της κοινότητάς του είναι κομμουνιστές. Κι ενώ ο Μακάριος χτυπιέται και αναλώνεται χάριν της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, οι κομμουνιστές Ελληνοκύπριοι φωνασκούν ότι “όσο η Ελλάδα δεν γίνεται μια συνδεδεμένη με τη Ρωσία Λαϊκή Δημοκρατία, όπως η Βουλγαρία, η Ουγγαρία και οι άλλες δορυφορικές χώρες, δεν θέλουμε την ένωση”». Περνώντας από την Αρχιεπισκοπή, εντύπωση του προξένησαν οι προτομές των εκτελεσθέντων ιερέων κατά την «ανταρσία του 1821», το γεγονός ότι στη συνείδηση του κόσμου εκείνοι ήσαν «αγωνιστές», καθώς και το πλήθος των εκκλησιών και των μοναστηριών στο νησί, που «δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο, εκτός από τη Ρώμη». 
 
Συνεχίζοντας την περιγραφή του, ανέφερε ότι «μέχρι προσφάτως» δουλειά των «παπάδων» στην Κύπρο ήταν να προσηλυτίζουν στον χριστιανισμό Τουρκοκύπριους, «που δεν γνώριζαν άλλη γλώσσα από τα ρωμαίικα». Αφηγείτο, μάλιστα, ένα περιστατικό της κλοτσηδόν εκδίωξης και του ξυρίσματος ενός παπά από το χωριό Σελλάδιν τ’ Άππη της Τηλλυρίας, επεισόδιο μετά το οποίο «ουδείς ξαναείδε στο νησί τον θρασύ παπά που του ξύρισαν το μούσι». Ακολούθως, καταφερόταν εναντίον και άλλων ιερέων, υποστηρίζοντας ότι είναι ρυπαροί και με φθαρμένα άμφια, αλλά ταυτόχρονα και «αδελφοί του Μακαρίου!». Στο στόχαστρό του έμπαινε κατόπιν ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος με εντελώς ανοίκειο και υποβολιμαίο τρόπο: Επισημαινόταν η φυσική «ομορφιά του» και η γοητεία που ασκούσε «στις “Ελενίτσες” του νησιού, οι οποίες παρακολουθούσαν [στα συλλαλητήρια] τον μαυροφρύδη, μαυρομάτη και μελανοπώγωνα Αρχιπαπά με τα σάλια τους να τρέχουν». Αφού δώσει ένα σύντομο βιογραφικό του, υποστήριξε ότι μετά την ανάρρησή του στην αρχιεπισκοπική έδρα, είχε βαλθεί «να αυξήσει την επιρροή της εκκλησίας» και να «πάρει στη χούφτα του τις 400 χιλιάδες των Ελληνοκυπρίων», όμως η ισχυρή παρουσία των κομμουνιστών ήταν ένα «θέμα που τον κλονίζει και τον ανατριχιάζει», αλλά και του χαλάει αυτά τα σχέδια. Παρά την αρνητική εκείνη παρουσίαση, ο απεσταλμένος της εφημερίδας τηλεφώνησε στην Αρχιεπισκοπή για να ζητήσει συνέντευξη από τον Μακάριο. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο, η επιθετική στάση του απεσταλμένου της εφημερίδας συνεχίστηκε από την πρώτη κιόλας στιχομυθία που είχε με τον Μακάριο. Όταν ο τελευταίος ξεκινώντας εξέφρασε τα συλλυπητήριά του για τον θάνατο του Simavi, που είχε πεθάνει το 1953, ο Zincirkıran τον ρώτησε αμέσως αν γνώριζε ποια ήταν η παρακαταθήκη που εκείνος τους είχε αφήσει, για να προσθέσει αμέσως κατόπιν: «Οι αγώνες των Τούρκων που διαβιούν στην Κύπρο, στη Δυτική Θράκη και στα Δωδεκάνησα». Στο συγκαταβατικό νεύμα του Αρχιεπισκόπου και στην ερώτησή του «πώς είδατε την Κύπρο;», ο Τούρκος δημοσιογράφος απάντησε συνεχίζοντας στο ίδιο ύφος: «Εμείς ονομάζουμε το νησί “πράσινο”, διότι το χρώμα αυτό χαρακτηρίζει τον παράδεισο και η Κύπρος είναι τέτοιου είδους τόπος. Στο παραδεισένιο νησί αυτό, όμως, η ηρεμία κατά καιρούς διαταράσσεται. Ενώ δεν υπάρχει ούτε σπιθαμή εδάφους προς παραχώρηση, εγείρετε θέμα ένωσης. Και τότε το πράγμα αλλάζει». Ο Μακάριος, του ανακοίνωσε ότι τον προσεχή Οκτώβριο το θέμα επρόκειτο να τεθεί στα Ηνωμένα Έθνη, όπου θα το υποστήριζε η Ελλάδα, αλλά θα γινόταν δεκτή κάθε βοήθεια «τόσο από τα δεξιά, όσο και από τα αριστερά έθνη». Διευκρινίζοντας ότι αν η υποστήριξη προερχόταν μόνο από τη Ρωσία δεν θα γινόταν δεκτή, ο Αρχιεπίσκοπος υπογράμμισε ότι αυτή ήταν και η απάντησή του στον τουρκικό Τύπο, που τον χαρακτήριζε «κόκκινο παπά»: «Δεν είμαι κομμουνιστής, είμαι αντικομμουνιστής». Ο Zincirkıran του διευκρίνισε άμεσα τον συγκεκριμένο τουρκικό χαρακτηρισμό, παραπέμποντας σε παλαιότερη δήλωση του Μακαρίου από τις ΗΠΑ, ότι θα δεχόταν βοήθεια ακόμη και από τη Ρωσία, δήλωση «που μας έκανε να αμφιβάλλουμε για τον εθνικισμό σας, εξ ου και το προσωνύμιο “κόκκινος παπάς” στις εφημερίδες μας». Όπως υποστήριξε, ο Μακάριος «έμεινε πολύ ικανοποιημένος από τη διευκρίνιση» και συνέχισε να μιλά για το θέμα της ένωσης, επαναλαμβάνοντας ότι σε περίπτωση που το θέμα δεν διευθετηθεί μεταξύ Βρετανίας και Ελλάδας θα ερχόταν στα Η.Ε.. Πρόσθεσε ότι τασσόταν υπέρ της έκφρασης του λαού μέσω δημοψηφίσματος και ξεκαθάρισε ότι σε περίπτωση ένωσης του νησιού με την Ελλάδα, «θα αναγνωριστούν και τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, όπως ακριβώς των Ελληνοκυπρίων». 
 
Ένωση και βιοτικό επίπεδο
 
Όταν ο Zincirkıran του υπενθύμισε την άσχημη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και τον ρώτησε κατά πόσο εκείνη επηρέαζε την απόφασή του, ο Αρχιεπίσκοπος απάντησε με τη φράση που η εφημερίδα επέλεξε ως επικεφαλίδα του ρεπορτάζ, σημειώνοντας ότι η Κύπρος ωφελούσε τη Βρετανία και όχι το αντίθετο, καθώς από τον τελευταίο προϋπολογισμό προέκυπτε ότι οκτώ εκατομμύρια λίρες στερλίνες, προσαυξημένες με τόκο 1%, είχαν μεταφερθεί στο βρετανικό κρατικό θησαυροφυλάκιο. Παράλληλα, τόνισε ότι μπορεί να έπεφτε το βιοτικό επίπεδο σε περίπτωση ένωσης, αλλά «θα είμαστε ελεύθεροι!», με τον συντάκτη να παρατηρεί ότι ο Αρχιεπίσκοπος μιλούσε «σαν Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας». 
 
Στο σημείο εκείνο του απηύθηνε το ερώτημα γιατί υποστήριζε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ενώ «εξεγειρόταν» έναντι του αντίστοιχου ενδεχομένου ένωσης του νησιού με την Τουρκία, εκθέτοντας τη γνωστή ιστορική αφήγηση από τουρκικής σκοπιάς, στην οποία πρόσθεσε τα εξής: «Και τώρα να σας ρωτήσω: Η Κύπρος, που από το 1571 μέχρι το 1878 βρισκόταν επί τρεις αιώνες υπό τη διοίκηση των Τούρκων, που αργότερα παραχωρήθηκε προσωρινά στους Άγγλους και που κατέληξε να είναι θύμα ενός πολιτικού παιχνιδιού, είναι τουρκική ή ρωμαίικη; Ιστορικοί, γεωγραφικοί, στρατηγικοί και γεωπολιτικοί λόγοι δεν επιτάσσουν την ένωση της Κύπρου με την Τουρκία;». 
 
Έναντι αυτών ο Μακάριος, «αφού σκέφτηκε λίγο», παρέπεμψε στο άρθρο 23 της Συνθήκης της Λωζάννης, εκτιμώντας ότι η Τουρκία σεβόμενη το συγκεκριμένο άρθρο δεν έχει εγείρει θέμα ένωσης. Αντιδρώντας ο Zincirkıran παρατήρησε ότι «αυτός ο μελανοπώγων και μαυρομάτης παπάς δείχνει να πιστεύει στον αγώνα του και, ό,τι και να του λέγαμε, εκείνος συνέχιζε με εκείνα που ήξερε», για να παραθέσει κατόπιν τη δική του απειλητική ανταπάντηση, χωρίς να σχολιάσει το επιχείρημα της Λωζάννης: «Εμείς οι Τούρκοι δεν δίνουμε σημασία στα κούφια λόγια και στις οχλαγωγίες και δεν ξοδεύουμε άσκοπα την ενέργειά μας, διότι πιστεύουμε, όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος, ότι οι Άγγλοι δεν προτίθενται να δωρίσουν την Κύπρο σε κανέναν με τέτοιου είδους λόγια. Αν αισθανθούμε κάτι τέτοιο, τότε εμείς που είμαστε οι νόμιμοι ιδιοκτήτες του νησιού, θα κινητοποιηθούμε άμεσα. Και γνωρίζετε το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Τούρκων: Αποσπούν εκείνο που κρατούν». 
 
Στη «μάλλον θυμωμένη» παρατήρηση του Μακαρίου, «μα, δεν σας ρώτησα αυτό», ο συντάκτης αδιαφορώντας του απηύθυνε το ερώτημα κατά πόσο «αρμόζει» σε θρησκευτικούς λειτουργούς να ασχολούνται με την πολιτική, για να λάβει τη «χαμογελαστή» απάντηση του Αρχιεπισκόπου ότι «στις χώρες που επιθυμούν να είναι ελεύθερες, οι ιερωμένοι ασχολούνται με την πολιτική χάριν της ελευθερίας». «Αυθόρμητα» τότε ο Τούρκος δημοσιογράφος σημείωσε απαντητικά, «όμως στην Ελλάδα οι παπάδες δεν έχουν το δικαίωμα εκλογής εξοχώτατε Μακάριε», επιλέγοντας να περατώσει με αυτή του την αναφορά την παράθεση της συνέντευξης που είχε λάβει από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου. 
 
«Ποιος είναι ποιος» 
 
Ο Γιώργος Αγγελετόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Νεώτερη και Σύγχρονη Τουρκική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, ενώ έλαβε τον διδακτορικό του τίτλο στη Νεώτερη Ιστορία από το Πανεπιστήμιο Κύπρου. 
 
Ως απόφοιτος του Τμήματος Ακολούθων Τύπου της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, έχει υπηρετήσει ως Γραμματέας στο Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας Άγκυρας (2004-2006), και ως Προϊστάμενος Σύμβουλος Επικοινωνίας στα Γραφεία Τύπου και Επικοινωνίας Λευκωσίας (2006-2010) και Κωνσταντινούπολης (2013-2017). Εργάζεται στο Υπουργείο Εξωτερικών. Είναι συγγραφέας μαζί με τον Ευάγγελο Αρεταίο του βιβλίου “Τουρκία. Το Τρένο του Μεγάλου Εκσυγχρονισμού” (Παπαδόπουλος, 2019) και του εισαγωγικού εγχειριδίου “Πειθώ και Προπαγάνδα” (Παπαδόπουλος, 2020). 
 



Share

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Aποκαλυπτικό το άρθρο.

Αυτά όλα τα επαίσχυντα, που έχουν συμβεί σε βάρος της Ελληνικής Κύπρου, σήμερα σκόπιμα είναι καταχωνιασμένα, για να μην γνωρίζει ο Κυπριακός Ελληνισμός, ποιοι ήταν οι πραγματικοί του ολετήρες π.χ. Αγγλοαμερικάνοι και CIA, Tούρκοι βάρβαροι, Μακάριος, Κ. Καραμανλής, χούντα και λοιποί όμοιοι τους...
Όσον αφορά Μακάριο, αλλά και Καραμανλή που πρώτοι υπέγραψαν τις επαίσχυντες συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και πρόδωσαν τον επικό αγώνα της ΕΟΚΑ για ΕΝΩΣΗ, η ιστορία ήδη καταγράφει τις μέρες και πράξεις τους. Ο μεν πρώτος το 1974 από την έδρα του ΟΗΕ κάλεσε τις εγγυήτριες δυνάμεις όπως εισβάλουν και αποκαταστήσουν την συνταγματική τάξη στην Κύπρο. Ο δε δεύτερος κατά την βάρβαρη εισβολή μεταξύ πολέμου και ντροπής επέλεξε το δεύτερο και ΕΑΛΩ Η ΚΥΠΡΟΣ.
Είπε ο Καραμανλής ενώπιον της κοινοβουλευτικής του ομάδας:
«Το Κυπριακό έχει μεταβληθεί σε εθνική γάγγραινα και αποτελεί εθνική περιπέτεια στην οποία σύρεται η Ελλάς και η μόνη λύση που σπομένει είναι μια απ ευθείας συνεννόηση με τους Τούρκους.» (14-12-1958.) Και ο σκοπός επετεύχθη το 1974....

Για την ιστορία τότε ο Μακάριος, που ορκίστηκε ότι μέχρι τέλους της ζωής του θα αγωνιζόταν για την ΕΝΩΣΗ, κατάντησε επίορκος και συμμάχησε με τους πρώην κατηγόρους του κομουνιστές ανθέλληνες και ανθενωτικούς, που πρόδωσαν (ΑΚΕΛ) και τον ίδιο και την ΕΟΚΑ.
Γράφει η ιστορία ..
Ο Μακάριος καλούσε ... κάποτε τις δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων της Κύπρου να υψώσουν το ηθικόν παράστημά τους «υπεράνω μικρών και εφήμερων κωλυμάτων» επειδή ένα είναι το τέρμα του αγώνα τους: Η Ένωση με Μητέρα Ελλάδα. Αλλά πρώτος απέφυγε να υψώσει το ηθικόν παράστημά του, πρώτος παραβίασε τον όρκο της Φανερωμένης και πρώτος εφηύρε γελοίες δικαιολογίες. Ο «όρκος υπό τους ιερούς θόλους της Φανερωμένης» διαγράφηκε με τη γνωστή συνέντευξη Μακαρίου (22/9/1958) στη Βρετανίδα πολιτικό και δημοσιογράφο, Μπάρμπαρα Κασλ, επειδή, είπε, ότι κατόπιν ώριμης του σκέψης η ΕΝΩΣΗ είναι ανέφικτη. Μεταξύ ευκταίου και εφικτού επέλεξε το δεύτερο. Χωρίς καν να διαβουλευθεί προηγουμένως με την Ελλάδα και τον Διγενή.Προτίμησε να διατηρήσει την θέση του ως Προέδρου παρά να επιδιώξει την ΕΝΩΣΗ, που θα του αφαιρούσε ... την προεδρία του ...
Και ο αγώνας της ΕΟΚΑ φαινόταν μάταιος και όμως μια αυτοκρατορία γονάτισε μπροστά στην δύναμη και θάρρος των αγωνιστών!

Της απόρριψης της Ενώσεως, με την ανοχή, υποκίνηση και ενθάρρυνση του Μακαρίου και με πρωταγωνιστή το ανθελληνικό ΑΚΕΛ και τις συντεχνιακές και δημοσιογραφικές παραφυάδες του, είχαν προηγηθεί πρωτοφανείς λασπολογίες, ύβρεις, αισχρότητες, επιθέσεις, ελεεινολογίες, αηδείς χαρακτηρισμοί κατά των «καλαμαράδων», που τους κατηγορούσαν ως… κατοχική δύναμη, που δήθεν θα τους άρπαζαν τις δουλειές ή θα… βίαζαν τις κόρες τους. ( Οι ΕΛΛΗΝΕΣ αδελφοί που βρίσκονταν στην Κύπρο για να την υπερασπισθούν και αρκετοί απο αυτούς άφησαν το αίμα τους στα ιερά μας χώματα. Το ΑΙΔΩΣ δεν είναι αρκετό...Ντρέπεται και η ντροπή!)

Στην πολιτική και στην διπλωματία μία φορά παρουσιάζονται ευκαιρίες για αντιμετώπιση προβλημάτων, επίλυση και ευτυχή κατάληξή τους. Για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του, ο Μακάριος πρώτα ζήτησε να γίνει αντιβασιλεύς της Ελλάδος και στη συνέχεια υιοθέτησε την ανεξαρτησία για να γίνει Πρόεδρος της νεοσύστατης, δυσλειτουργικής Κυπριακής Δημοκρατίας. Η αδέκαστη, απροσωπόληπτη Ιστορία άρχισε να τον κρίνει ανάλογα και αυτό και τους συνενόχους και συναυτουργούς ... για την καταστροφή της Ελληνικής Κύπρου.
Α.Α.
Ενδεικτικά πληροφοριακά αποσπάσματα αρχείου με πρόσθετα σχόλια και πληροφορίες.





Ανώνυμος είπε...

Χωρις προδοσια καστρο δεν πεφτει. Και εντος των τειχων μας πληθος προδοτων εφιαλτων υπηρχαν.... και συνεχιζουν να υπαρχουν...
Π.Β.

Λίγες οδηγίες πριν επισκεφθείτε το ιστολόγιό μας (Για νέους επισκέπτες)

1. Στην στήλη αριστερά βλέπετε τις αναρτήσεις του ιστολογίου μας τις οποίες μπορείτε ελεύθερα να σχολιάσετε επωνύμως, ανωνύμως ή με ψευδώνυμο, πατώντας απλά την λέξη κάτω από την ανάρτηση που γραφει "σχόλια" ή "δημοσίευση σχολίου" (σας προτείνω να διαβάσετε με προσοχή τις οδηγίες που θα βρείτε πάνω από την φόρμα που θα ανοίξει ώστε να γραψετε το σχόλιό σας). Επίσης μπορείτε να στείλετε σε φίλους σας την συγκεκριμένη ανάρτηση που θέλετε απλά πατώντας τον φάκελλο που βλέπετε στο κάτω μέρος της ανάρτησης. Θα ανοίξει μια φόρμα στην οποία μπορείτε να γράψετε το email του φίλου σας, ενώ αν έχετε προφίλ στο Facebook ή στο Twitter μπορείτε με τα εικονίδια που θα βρείτε στο τέλος της ανάρτησης να την μοιραστείτε με τους φίλους σας.

2. Στην δεξιά στήλη του ιστολογίου μας μπορείτε να βρείτε το πλαίσιο στο οποίο βάζοντας το email σας και πατώντας την λέξη Submit θα ενημερώνεστε αυτόματα για τις τελευταίες αναρτήσεις του ιστολογίου μας.

3. Αν έχετε λογαριασμό στο Twitter σας δινεται η δυνατότητα να μας κάνετε follow και να παρακολουθείτε το ιστολόγιό μας από εκεί. Θα βρείτε το σχετικό εικονίδιο του Twitter κάτω από τα πλαίσια του Google Friend Connect, στην δεξιά στήλη του ιστολογίου μας.

4. Μπορείτε να ενημερωθείτε από την δεξιά στήλη του ιστολογίου μας με τα διάφορα gadgets για τον καιρό, να δείτε ανακοινώσεις, στατιστικά, ειδήσεις και λόγια ή κείμενα που δείχνουν τις αρχές και τα πιστεύω του ιστολογίου μας. Επίσης μπορείτε να κάνετε αναζήτηση βάζοντας μια λέξη στο πλαίσιο της Αναζήτησης (κάτω από τους αναγνώστες μας). Πατώντας την λέξη Αναζήτηση θα εμφανιστούν σχετικές αναρτήσεις μας πάνω από τον χώρο των αναρτήσεων. Παράλληλα μπορείτε να δείτε τις αναρτήσεις του τρέχοντος μήνα αλλά και να επιλέξετε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία αναρτήσεων από την σχετική στήλη δεξιά.

5. Μπορείτε ακόμα να αφήσετε το μήνυμά σας στο μικρό τσατάκι του blog μας στην δεξιά στήλη γράφοντας απλά το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο στην θέση "όνομα" (name) και το μήνυμά σας στην θέση "Μήνυμα" (Message).

6. Επίσης μπορείτε να μας στείλετε ηλεκτρονικό μήνυμα στην διεύθυνσή μας koukthanos@gmail.com με όποιο περιεχόμενο επιθυμείτε. Αν είναι σε προσωπικό επίπεδο θα λάβετε πολύ σύντομα απάντησή μας.

7. Τέλος μπορείτε να βρείτε στην δεξιά στήλη του ιστολογίου μας τα φιλικά μας ιστολόγια, τα ιστολόγια που παρακολουθούμε αλλά και πολλούς ενδιαφέροντες συνδέσμους.

Να σας υπενθυμίσουμε ότι παρακάτω μπορείτε να βρείτε χρήσιμες οδηγίες για την κατασκευή των αναρτήσεών μας αλλά και στην κάτω μπάρα του ιστολογίου μας ότι έχει σχέση με δημοσιεύσεις και πνευματικά δικαιώματα.

ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ

Χρήσιμες οδηγίες για τις αναρτήσεις μας.

1. Στις αναρτήσεις μας μπαίνει ΠΑΝΤΑ η πηγή σε οποιαδήποτε ανάρτηση ή μερος αναρτησης που προέρχεται απο άλλο ιστολόγιο. Αν δεν προέρχεται από κάποιο άλλο ιστολόγιο και προέρχεται από φίλο αναγνώστη ή επώνυμο ή άνωνυμο συγγραφέα, υπάρχει ΠΑΝΤΑ σε εμφανες σημείο το ονομά του ή αναφέρεται ότι προέρχεται από ανώνυμο αναγνώστη μας.

2. Για όλες τις υπόλοιπες αναρτήσεις που δεν έχουν υπογραφή ΙΣΧΥΕΙ η αυτόματη υπογραφή της ανάρτησης. Ετσι όταν δεν βλέπετε καμιά πηγή ή αναφορά σε ανωνυμο ή επώνυμο συντάκτη να θεωρείτε ΩΣ ΑΥΣΤΗΡΟ ΚΑΝΟΝΑ ότι ισχύει η αυτόματη υπογραφή του αναρτήσαντα.

3. Οταν βλέπετε ανάρτηση με πηγή ή και επώνυμο ή ανώνυμο συντάκτη αλλά στη συνέχεια υπάρχει και ΣΧΟΛΙΟ, τότε αυτό είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ του αναρτήσαντα δηλαδή είναι σχόλιο που προέρχεται από το ιστολόγιό μας.

Σημείωση: Να σημειώσουμε ότι εκτός των αναρτήσεων που υπογράφει ο διαχειριστής μας, όλες οι άλλες απόψεις που αναφέρονται σε αυτές ανήκουν αποκλειστικά στους συντάκτες των άρθρων. Τέλος άλλες πληροφορίες για δημοσιεύσεις και πνευματικά δικαιώματα μπορείτε να βρείτε στην κάτω μπάρα του ιστολογίου μας.