«Είναι καιρός, λέει ο ποιητής, να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά»!…
Κι ένα απ’ «τα λιγοστά μας λόγια» είναι και το «Χριστός ανέστη»! Η φωτεινή αυτή απάντηση μπροστά στο σκοτεινό ερωτηματικό του θανάτου…
Με την οποία απάντηση ο Χριστός, μέσα απ’ τη μαυρίλα του θανάτου, μας βγάζει στο φως της Ανάστασης. Όπως ο εθνικός μας ποιητής, μέσα «απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά», βγάζει στο φως την Αντρειωμένη Λευτεριά.
«Η ζωή, λέει ο Πλάτων, είναι φιλοσοφία θανάτου». Και ο Χάιντεγκερ, περίπου, επαναλαμβάνει πως: «Η ζωή είναι Είναι προς θάνατον»! Κάτι, δηλαδή, παρόμοιο μ’ αυτό που εννοεί ο Χριστός όταν λέει: Για να κερδίσεις τη ζωή σου, πρέπει να είσαι έτοιμος να τη χάσεις. Γιατί αν δεν είσαι έτοιμος να τη χάσεις, τότε σίγουρα θα χάσεις και τη ζωή σου και την ψυχή σου. Δεδομένου ότι δεν έχουν καμιά σημασία τα χρόνια, που θα ζήσεις. Μπορεί να ζήσεις και περισσότερα από εκατό κι όμως ολάκερη η ζωή σου να είναι η ζωή ενός νεκρού.
Και, για να πάμε πιο πέρα, αν δεν είσαι έτοιμος να πεθάνεις για την πατρίδα σου δεν μπορείς να έχεις πατρίδα. Την πατρίδα, που έχουμε σήμερα, την έχουμε, γιατί κάποιοι δεν υπολόγισαν τη ζωή τους και τη θυσίασαν στα πεδία των μαχών. Και ασφαλώς ούτε καμιά πίστη θα είχαμε, αν εκατομμύρια μαρτύρων δεν ήταν έτοιμοι να βασανιστούν και να πεθάνουν γι’ αυτήν.
Κι αν σήμερα κινδυνεύουμε να χάσουμε και πίστη και πατρίδα, είναι γιατί η ζωή μας δεν είναι «είναι προς θάνατον» ή «φιλοσοφία θανάτου, όπως αντίστοιχα λένε ο Χάιντεγκερ και ο Πλάτων. Και, όπως βέβαια ήταν για τους προγόνους μας.
Που σημαίνει ότι η ποιότητα της ζωής μας και της ψυχής μας εξαρτάται απ’ την ποιότητα της απάντησης, που δίνουμε στο μυστήριο του θανάτου. Γιατί σίγουρα υπάρχουν κάποιοι, που απαντούν πως όλα τελειώνουν στον τάφο. Κάτω από ένα μέτρο γης.
Απάντηση, που μπορεί να περικλείει κάποτε το μεγαλείο της τραγικότητας. Όταν κάποιοι προικισμένοι με κάποιο τάλαντο προσπαθούν να στήσουν στον ακατάσχετο χείμαρρο του χρόνου και του θανάτου τα αναχώματα της όποιας υστεροφημίας. Με πράξεις ηρωισμού ή πνευματικής δημιουργίας.
Κι άλλοτε η προαναφερθείσα απαισιόδοξη απάντηση για την ανυπαρξία της πέραν του τάφου ζωής οδηγεί στον έσχατο εξευτελισμό. Όταν κάποιοι αφήνονται να ρυμουλκηθούν απ’ την ακατάσχετη ροή των πραγμάτων. Και πάνε, όπου αυτά τους πάνε…
Κι από το άλλο βέβαια μέρος υπάρχει η πανάρχαιη πίστη στη μετά θάνατο ζωή. Όπου όμως ελλοχεύει, συχνά, η σκυθρωπή μελαγχολία: Με τον Αχιλλέα, για παράδειγμα, που εύχεται να είναι δούλος έστω και στον πιο φτωχό πάνω στη γη ξωμάχο, παρά βασιλιάς στον άδη. Και με τα δημοτικά μας τραγούδια επίσης να περιγράφουν το θάνατο και τη μεταθανάτια ζωή με τα μελανότερα χρώματα, λέγοντας «γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα»…
Κι ανάμεσα στις τόσες στάσεις και αποφάσεις ζωής προβάλλει και η ολοφώτεινη απάντηση του «Χριστός Ανέστη». Που κάθε χρονιά-το Πάσχα-γίνεται έκρηξη χαράς. Και γιορτάζεται με τον ανάλογο εκρηκτικό και θορυβώδη τρόπο.
Που, δυστυχώς στις μέρες του Κούλη και το Ιερώνυμου, ο εορτασμός του Πάσχα υπήρξε σε κάποιες περιπτώσεις σκυθρωπός και μελαγχολικός. Κι αυτό γιατί ήμασταν ανάξιοι να το γιορτάσουμε, αφού, όπως προαναφέραμε, δεν ήμασταν έτοιμοι ν’ αντισταθούμε για την πίστη μας. Με αποτέλεσμα να συμβιβαστούμε με τον νεοταξικό φόβο. Έτσι ώστε να βρισκόμαστε σε διαμετρική αντίθεση προς το γεγονός ότι ο χριστιανισμός έχει κάνει τη ζωή μας, από «φιλοσοφία θανάτου» και «είναι προς θάνατον», Φιλοσοφία και Είναι Ζωής και Ανάστασης!…
Πίστη και φιλοσοφία, που συνεπάγεται τον ασίγαστο, μέχρι τον υπεράνθρωπο ηρωισμό, αγώνα. Κι όχι μόνο των μαρτύρων, μπροστά στην ανεξάντλητη ευρεσιτεχνία των βασανιστών, της ρωμαϊκής ή της οποιασδήποτε άλλης βαρβαρότητας. Αλλά και στο στίβο της καθημερινής, κοινωνικής ζωής και πραγματικότητας. Απέναντι στους δήμιους και σταυρωτές των λαών και της ανθρωπότητας. Που, όπως φαίνεται, αυτοί στα εργαστήριά τους εκκολάπτουν ποικίλους ιούς θανάτου.
Φιλοσοφία και πίστη, που ασφαλώς δεν συμμερίζονται όλοι εκείνοι, που φλυαρούν, ανέξοδα, σχετικά με την Ανάσταση, και την καπηλεύονται επετειακά. Για να ναρκώνουν τα υγιή ανακλαστικά του λαού. Και να διαιωνίζουν τη ληστρική και προδοτική τακτική των σταυρωτών τους.
Όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι της πολιτικής, που έχτισαν το κάστρο της προνομιακής, γι’ αυτούς και το συνάφι τους, τρισάθλιας νομιμότητας. Εν ονόματι της οποίας αυτοί μπορούν να σταυρώνουν την πατρίδα και το λαό της, όταν και όπως και όσο θέλουν. Χωρίς να λογοδοτούν και να έχουν τις παραμικρές συνέπειες για τις κακουργηματικές και δολοφονικές ενέργειές τους. Για να φτάσουμε στο ελεεινό κατάντημα της τωρινής, κατά συρροή, προδοσίας και το ξεπούλημα της πατρίδα μας στους σταυρωτές της!
Και μπαίνει -και για μας τους κοινούς θνητούς το οδυνηρό ερώτημα: Αλήθεια, ποια σχέση με την Ανάσταση έχουμε εμείς οι ζωντανοί νεκροί; Εμείς οι νωθροί και κοιμισμένοι στα άγρια μεσάνυχτα του τοκογλυφικού και νεοταξικού Μεσαίωνα! Που εξακολουθούμε να φωνάζουμε το ωσαννά στους τρισάθλιους προδότες και σταυρωτές της πατρίδας μας και το δικό μας!
Σχέση με την Ανάσταση έχουν εκείνοι, που, είναι αποφασισμένοι να βροντοφωνάξουν στους προδότες της πατρίδας και ξεδιάντροπους καλπονοθευτές των επερχόμενων εκλογών μαζί με το Χριστός Ανέστη και το Λαός Ανέστη και η Ελλάς Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου