Διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών, Δοκιμιογράφος
Το υδρογόνο ως μορφή ενέργειας και ως οικονομία του υδρογόνου[1] μπήκε πιά, έστω και επεισοδιακά και με μεγάλη καθυστέρηση, στην ζωή μας. Ήδη περισσότερες από είκοσι χώρες παράγουν υδρογόνο και με αυτό κινούν την οικονομία τους αποδεσμευόμενες σταδιακά από τα ορυκτά καύσιμα, ενώ σχεδόν όλες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, σχεδιάζουν αντίστοιχες ενεργειακές πολιτικές. Το πρόβλημα όμως είναι, αν η πηγή του υδρογόνου[2], το νερό θα είναι ελεύθερο αγαθό για όλους[3], όπως το προικοδότησε η κοινή μας Μάνα Φύση, ώστε ο καθένας να παράγει όση ενέργεια χρειάζεται για την ευημερία και ευτυχία του, ή το νερό θα αντιμετωπισθεί ως ‘εμπορεύσιμο αγαθό’ όπως ο λεγόμενος Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, γνωστό όργανο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, υποδεικνύει και η οδηγία 2000/60/ΕΚ ορίζει, σύμφωνα με την οποία όλες οι χώρες κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλουν να εναρμονιστούν «θέτοντας σε ισχύ τις αναγκαίες νομοθετικές, κανονιστικές και διοικητικές διατάξεις και να συμμορφωθούν προς αυτήν την οδηγία μέχρι 22.12.2003».
Η Ελλάδα, ως χώρα υποτελής, ανταποκρίθηκε άμεσα σε αυτήν την οδηγία με τον Νόμο 3199/2003, Περί προστασίας και διαχείρισης υδάτων και την εναρμόνιση με την οδηγία 2000/60/ΕΚ. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο και το συμπλήρωμά του, την με στοιχεία 4354/05/12/2005, (ΦΕΚ1784/20.12.2005) Κοινή Υπουργική Απόφαση, συγκρότησαν μια δαιδαλώδη και ιεραρχικά κάθετη εξουσιαστική υπηρεσία για τον απόλυτο έλεγχο πάνω στο νερό και την αποξένωση της κοινωνίας από βασικότερο στοιχείο της ζωής, της προόδου και του πολιτισμού. Έτσι σύμφωνα με το άρθρο 11, παράγραφος 1 του προαναφερθέντος νόμου «καθίσταται υποχρεωτική η απόκτηση άδειας χρήσης του νερού και εκτέλεσης έργων αξιοποίησής του, από κάθε νομικό και φυσικό πρόσωπο». Από την υποχρέωση άδειας χρήσης του νερού δεν εξαιρούνται ούτε οι ιδιοκτήτες πηγαδιών, ούτε και όσοι, κύρια στις νησιωτικές περιοχές, συλλέγουν το νερό της βροχής για τις στοιχειώδεις ανθρώπινες και οικογενειακές τους ανάγκες, ακόμα ούτε και εκείνοι που έχουν άμεση πρόσβαση σε φυσικές πηγές, ποτάμια, λίμνες και θάλασσες.
Για να κατανοηθεί μάλιστα η σοβαρότητα των διατάξεων του νόμου που αποξενώνει την κοινωνία από το νερό, προφανώς για λογαριασμό του κεφαλαίου, καταλήγει: «στους παραβάτες των όρων και των περιορισμών που καθορίζονται στις άδειες επιβάλλεται, ως διοικητική κύρωση πρόστιμο από 200 μέχρι 600.000 Ευρώ, ανεξάρτητα από την ποινική ή την αστική ευθύνη ή τις διοικητικές κυρώσεις που προβλέπονται από άλλες διατάξεις», (άρθρο 13.1 του Νόμου 3199/2003). Όπως όλοι οι νόμοι έτσι και ο προκείμενος είναι σαφής, όσον αφορά στις προθέσεις του νομοθέτη και στο ποιος και για ποιον νομοθετεί υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της κοινωνίας και της ανθρωπότητας γενικά.
Μετά από όλα αυτά, αλλά και πάρα πολλά άλλα που εγγίζουν τον βαθμό του εγκλήματος κατά της κοινωνίας, η επιλογή να συνδέει κανείς την εφαρμογή της υδρογονοενέργειας με ιδιωτικές, εγχώριες και ξένες, και κρατικές επενδύσεις για την παραγωγή υδρογόνου και την διάθεσή του μέσω δικτύων διανομής στους καταναλωτές είναι αφελής αν δεν είναι σκόπιμα παραπλανητική και εμβόλιμη. Αποτελεί ιστορική βεβαιότητα πως αν η υδρογονοενέργεια περιοριστεί στην μορφή των μεγάλων ιδιωτικών ή και κρατικών μονάδων παραγωγής και διανομής, τότε οι χρήστες/καταναλωτές, άτομα, νοικοκυριά, τοπική αυτοδιοίκηση και παραγωγικές μονάδες, θα συνεχίσουν, όπως και με τα ορυκτά καύσιμα, να είναι εξαρτημένοι ενεργειακά από κερδοσκοπικά μονοπώλια, πράγμα που περιορίζει το υδρογόνο να υπηρετήσει τις ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας/ανθρωπότητας χωρίς την διαμεσολάβηση του κεφαλαίου, το οποίο, όπως είναι γνωστό, με γνώμονα το μέγιστο και γρήγορο κέρδος, δεν διστάζει να λεηλατεί τις ζωές των ανθρώπων, να διαλύει με διάφορα τερτίπια και καταστροφικούς πολέμους οικονομίες, χώρες και πολιτισμούς και να καταστρέφει ανεπιστρεπτί το φυσικό περιβάλλον, την βιόσφαιρα και τον πλανήτη μας.
Γι’ αυτό εκτιμώ πως το χρέος της επιστήμης και των λειτουργών της είναι να αναδείξουν όλες τις επαναστατικές, κοινωνικά ευαίσθητες και κοινωνικοαπελευθερωτικά φορτισμένες ιδιότητες του υδρογόνου που δίνουν την δυνατότητα στα άτομα, στα νοικοκυριά, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους συνεταιρισμούς και γενικά στους κοινωνικούς θεσμούς και φορείς και στα έθνη να αποκτήσουν την ενεργειακή τους αυτονομία και απελευθέρωση, ώστε είτε με το νερό της παροχής τους, είτε με το νερό της βροχής, των ποταμιών, των λιμνών και των θαλασσών να παράγουν με σχεδόν μηδενικό κόστος και χωρίς να βλάπτουν το φυσικό περιβάλλον όση ενέργεια χρειάζονται για την ευημερία τους και την ειρηνική πρόοδο των κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά.
Οι ειδικοί ενεργειακοί, τεχνικοί και οικονομικοί επιστήμονες οφείλουν να αναδείξουν πως με το υδρογόνο, ενεργειακό υποκείμενο μπορεί να είναι ο κάθε αυτοπαραγωγός και ταυτόχρονα χρήστης/καταναλωτής ενέργειας, επειδή η πρώτη ύλη είναι διάσπαρτη παντού και διαθέσιμη στον καθένα, με εξαίρεση βέβαια τις ερημωμένες περιοχές, πράγμα που δεν συνέβαινε με τα ορυκτά καύσιμα που ήταν σπάνια και η αξιοποίησή τους απαιτούσε τεράστια κεφάλαια για να καταλήξουν στην περιορισμένη, ακριβή και ρυπογόνα ενέργεια.
Αντίθετα η υδρογονοενέργεια αποκεντρώνεται σε επίπεδο αυτοπαραγωγής ενέργειας, γεγονός που συνδέεται με την ενεργειακή ανεξαρτησία, που σημαίνει ότι έτσι ο καθένας μας αποσυνδέεται από κάθε εξουσία, κι’ αυτό επειδή η υδρογονοενέργεια αλλάζει θεμελιακά την μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, από κάθετη και συγκεντρωτική μέσω των συγκεντρωτικών ενεργειακών συστημάτων, που εκφράζονται με την αντλία των δικτύων πώλησης ή/και με τα τιμολόγια της όποιας DΕΗ, σε οριζόντια και αποκεντρωτική, γεγονός που σημαίνει ότι η ενεργειακή αποκέντρωση σε επίπεδο χρήστη/καταναλωτή εκφράζεται ως αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία, δηλαδή, ως άμεση δημοκρατία της κοινωνικής ισότητας και ως αταξικός ουμανισμός[4].
Όσο και αν το κεφάλαιο και το εκάστοτε υπαλληλικό πολιτικό προσωπικό του έκρυβαν μέχρι τώρα το υδρογόνο και έκαναν έρευνες ‘εν κρυπτώ και παραβύστω’, με όργανά τους κορυφαίους και ‘νομπελίστες’ , δουλικούς και υποταγμένους ειδικούς επιστήμονες, για να προλάβουν να εμποδίσουν τις κοινωνίες να κατανοήσουν το μεγαλύτερο όπλο της ενεργειακής απελευθέρωσής τους και να το κάνουν αποκλειστικά δικό τους κτήμα, τώρα το μυστικό αποκαλύφθηκε, οπότε η ώρα των κοινωνιών σήμανε και κανένας δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε για το υδρογόνο και την κοινωνικοαπελευθερωτική του ιδιότητα. Είναι τώρα η ώρα για να μετατραπεί η επανάσταση του υδρογόνου σε ήπια ειρηνική κοινωνική επανάσταση που οφείλει να εκδηλωθεί με την κατάργηση όλων των εμποδίων που έβαλε το κεφάλαιο και την ολοκληρωμένη θέσμιση νόμων και κανόνων, σύμφωνα με τους οποίους το νερό ως κοινό αγαθό δεν πωλείται και δεν αγοράζεται, αλλά ως κοινό αγαθό χρησιμοποιείται ορθολογικά για την ικανοποίηση των αναγκών όλων χωρίς την μεσολάβηση μεσαζόντων και εξουσιών υποδούλωσης και υποταγής. Η ελεύθερη χρήση του νερού από τους πολίτες, τα νοικοκυριά, την τοπική αυτοδιοίκηση, τους συνεταιρισμούς και όλους τους λοιπούς κοινωνικούς φορείς για την ιδιοπαραγωγή ενέργειας με όρους και προϋποθέσεις που θα ορίζουν οι ίδιες οι κοινωνίες, αποτελεί προϋπόθεση για να βγουν οι κοινωνίες από την παρακμιακή κρίση του καπιταλισμού και να αναδιοργανωθούν πάνω στη βάση της κοινωνικής ισότητας, της συνεργασίας και της ειρήνης.
Όπως είναι ήδη γνωστό οι επιστήμες και η τεχνολογία έχουν ήδη ολοκληρώσει της δημιουργία του σχετικού τεχνολογικού πακέτου άμεσης ιδιοπαραγωγής και ιδιόχρησης υδρογονοενέργειας που αποτελείται από:
1. Ένα δοχείο νερού.
2. Μια μπαταρία με αποθηκευμένη ηλεκτρική ενέργεια, που παράχθηκε, σχεδόν δωρεάν, από μια ανεμογεννήτρια ή/και ένα ηλιακό πάνελ που βρίσκεται στην σκεπή του σπιτιού μας.
3. Μια συσκευή με την οποία γίνεται ηλεκτρόλυση του νερού και παράγεται το υδρογόνο.
4. Μια κυψέλη καυσίμου υδρογόνου που καίει το υδρογόνο και παράγει ταυτόχρονα:
· ηλεκτρική ενέργεια, με την οποία κινούνται ήδη οχήματα, τρένα, αεροπλάνα, υποβρύχια, διαστημόπλοια και κάθε είδους μηχανές παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών,
· θερμότητα και
· καθαρό νερό από την ένωση του εξερχόμενου άκαυστου υδρογόνου με το ελεύθερο στη φύση οξυγόνο.
Όλο αυτό το ενεργειακό τεχνολογικό πακέτο, σε συνθήκες ευρείας παραγωγής, μπορεί να γίνει, λόγω του χαμηλού κόστους του, κτήμα κάθε νοικοκυριού, όπως περίπου μια εγκατάσταση θέρμανσης, με αποτέλεσμα η απόσβεσή του να είναι βραχυχρόνια και το κόστος της ενέργειας που παράγει να τείνει στο μηδέν.
Βέβαια το κεφάλαιο προσπαθεί με πολλούς ψεύτικους μύθους και κύρια με την προπαγάνδα πως τάχα το υδρογόνο είναι επικίνδυνο ως ‘ιδιαίτερα εύφλεκτο αέριο’ και με τους νόμους αποκλεισμού των ανθρώπων και των κοινωνιών από την αξιοποίηση του νερού ως πηγής του υδρογόνου. Κύρια όμως προσπαθεί με την σκόπιμη τροποποίηση του τεχνολογικού πακέτου να υποτάξει τις κοινωνίες στα σχέδια του αμερικανισμού[5] για την παγκόσμια ηγεμονία του πάνω στην ανθρωπότητα. Όπου όμως μέχρι τώρα χρησιμοποιείται το υδρογόνο ως πηγή ηλεκτρικής ενέργειας, είτε σε οχήματα, είτε σε βιομηχανικές μονάδες παραγωγής, είτε σε αποστολές στο διάστημα, αυτό συμβαίνει με πλήρη διάταξη και ενιαίας λειτουργίας των στοιχείων του. Είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο που το κεφάλαιο παρεμβαίνει και διασπά το τεχνολογικό πακέτο παραγωγής υδρογονοενέργειας, αφαιρώντας το νερό και την συσκευή ηλεκτρόλυσης του νερού και προσθέτοντας ένα ντεπόζιτο αποθήκευσης υδρογόνου, για να αναγκάζει τους καταναλωτές να αγοράζουν το υδρογόνο που παράγεται από μεγάλες ενεργειακές επιχειρήσεις και διανέμεται από αντίστοιχα μεγάλα δίκτυα διανομής για να μπορεί έτσι να κερδοσκοπεί σε βάρος της κοινωνίας και της οικονομίας και να εξουσιάζει την κοινωνία.
Να σημειωθεί πως το γεγονός, ότι το μεν υδρογόνο αντικαθιστά τα ορυκτά καύσιμα, η δε κυψέλη καυσίμου υδρογόνου αντικαθιστά τις μηχανές εσωτερικής καύσης, αλλά και τα δυό μαζί αντικαθιστούν τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα με αποτέλεσμα την απόλυτη ενεργειακή αποκέντρωση σε επίπεδο καταναλωτή, αποτελεί την μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη δύναμη απαλλαγής των κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά από τα μονοπωλιακά ενεργειακά συστήματα και τις δυνάμεις που τα υπηρετούν, με αποτέλεσμα την κοινωνική αυτοδιεύθυνση και το πέρασμα σε έναν άλλο πολιτισμό της ενεργειακής ισότητας, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για την κοινωνική ισότητα.
Το τελικό συμπέρασμα είναι πως η υδρογονοενέργεια δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφεθεί στα χέρια ιδιωτικών ή και κρατικών μονάδων παραγωγής και αντίστοιχων δικτύων διανομής, αλλά να αποκεντρωθεί σε επίπεδο νοικοκυριών, των μοναδικών κοινωνικών κυττάρων που εγγυώνται την συνοχή των κοινωνιών και την συνέχιση της κοινωνικής προόδου, της διεθνούς συνεργασίας και της οικουμενικής ειρήνης. Συνεπώς το ένα και μοναδικό συμπέρασμα είναι πως οι κοινωνίες οφείλουν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ να αρπάξουν το υδρογόνο από τα αιματοβαμμένα χέρια του κεφαλαίου και να το κάνουν κοινό αγαθό σε μια κοινωνία της κοινωνικής ισότητας, της αυτοδιεύθυνσης και του αταξικού ουμανισμού. ___________________
Παραπομπές
[1] Βλέπε σχετικά, Rifkin Jeremy, Η Οικονομία του Υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη. Η επόμενη μεγάλη οικονομική επανάσταση, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003.
[2] Βλέπε μια σε βάθος και έκταση ανάλυση του θέματος, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[3]Λάμπος Κώστας, https://www.youtube.com/watch?v=Ac3CPRLvW84 καθώς επίσης και Λάμπος Κώστας, Να απελευθερώσουμε το νερό, τον ‘Προμηθέα Δεσμώτη του 21ου αιώνα’, http://epithesh.blogspot.gr/2013/08/21.html»html,
[4] Βλέπε αναλυτικά, Lampos Kostas, Social in/Εquality and Classless Humanism, ONTIME BOOKS, LONDON 2020 καθώς επίσης στο: Λάμπος Κώστας, Κοινωνική αν/Ισότητα και αταξικός ουμανισμός, υπό έκδοση. [5] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου