Η ανθρώπινη ιστορία είναι μια ιστορία ξεχασμένων μαθημάτων.
Παρά την καταστροφική κατάρρευση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας στη δεκαετία του 1930, φαίνεται ότι η ιστορία του εικοστού αιώνα – κατά την οποία οι πολίτες, τρομοκρατημένοι από υπαρξιακές απειλές, συναίνεσαν στην απόρριψη της ελευθερίας και της αλήθειας υπέρ της υπακοής και της προπαγάνδας, ενώ επέτρεπαν σε δεσποτικούς ηγέτες να καταλαμβάνουν όλο και πιο απολυταρχικές εξουσίες – βρίσκεται επικίνδυνα κοντά στο να ξεχαστεί, προειδοποιεί σε νέα ανάλυσή του το Brownstone Institute.
Αυτό δεν είναι πουθενά πιο εμφανές από ό,τι σε σχέση με την προφανή αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίστηκαν δύο διεθνείς νομικές συμφωνίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας: μια νέα συνθήκη για την πανδημία και τροποποιήσεις των Διεθνών Κανονισμών Υγείας του 2005, οι οποίες πρόκειται να τεθούν ενώπιον του διοικητικού οργάνου του ΠΟΥ, της Παγκόσμιας Συνέλευσης Υγείας, τον Μάιο του επόμενου έτους.
Όπως αναφέρουν αναλυτικά ενδιαφερόμενοι μελετητές και νομικοί, οι συμφωνίες αυτές απειλούν να αναδιαμορφώσουν ριζικά τη σχέση μεταξύ του ΠΟΥ, των εθνικών κυβερνήσεων και των ατόμων.
Τι περιλαμβάνουν οι επίμαχες συμφωνίες
Οι συμφωνίες θα ενσωματώσουν στο διεθνές δίκαιο μια υπερεθνική προσέγγιση της δημόσιας υγείας από πάνω προς τα κάτω, στην οποία ο ΠΟΥ, ενεργώντας σε ορισμένες περιπτώσεις μέσω της αποκλειστικής διακριτικής ευχέρειας ενός ατόμου, του Γενικού Διευθυντή του εν προκειμένω, θα έχει την εξουσία να επιβάλλει σαρωτικές, νομικά δεσμευτικές οδηγίες στα κράτη μέλη και τους πολίτες τους, που κυμαίνονται από την επιβολή οικονομικών συνεισφορών από μεμονωμένα κράτη, έως την απαίτηση κατασκευής και διεθνούς διαμοιρασμού εμβολίων και άλλων προϊόντων υγείας, έως την απαίτηση παράδοσης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, την παράκαμψη των εθνικών διαδικασιών έγκρισης της ασφάλειας εμβολίων, γονιδιακών θεραπειών, ιατρικών συσκευών και διαγνωστικών, την επιβολή εθνικών, περιφερειακών και παγκόσμιων καραντίνας που θα εμποδίζει τους πολίτες να ταξιδεύουν και θα επιβάλλει ιατρικές εξετάσεις και θεραπείες.
Ένα παγκόσμιο σύστημα για ψηφιακά “πιστοποιητικά υγείας” για την επαλήθευση της κατάστασης των εμβολίων ή των αποτελεσμάτων των εξετάσεων θα καθιερωθεί, θα ενσωματωθεί και θα επεκταθεί ένα δίκτυο βιοεπιτήρησης, σκοπός του οποίου θα είναι ο εντοπισμός ιών και παραλλαγών που προκαλούν ανησυχία – και η παρακολούθηση της εθνικής συμμόρφωσης με τις πολιτικές οδηγίες του ΠΟΥ σε περίπτωση που υπάρχουν.
Για να γίνει επίκληση οποιασδήποτε από αυτές τις σαρωτικές εξουσίες, δεν θα απαιτείται “πραγματική” κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία στην οποία οι άνθρωποι θα υφίστανται μετρήσιμη βλάβη- αντίθετα, θα αρκεί ο ΠΟΥ, ενεργώντας κατά την κρίση του, να έχει εντοπίσει απλώς το “ενδεχόμενο” ενός τέτοιου συμβάντος.
Οι επιπτώσεις
Είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθούν οι επιπτώσεις αυτών των προτάσεων στην κυριαρχία των κρατών μελών, στα ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα, στις θεμελιώδεις αρχές της ιατρικής δεοντολογίας και στην ευημερία των παιδιών.
Όπως έχουν διατυπωθεί επί του παρόντος, οι προτάσεις αυτές θα στερήσουν την κυριαρχία και την κυβερνητική αυτονομία των χωρών σε θέματα υγείας και κοινωνικής πολιτικής και, μέσω των έμμεσων επιπτώσεων των αναγκαστικών αποκλεισμών και καραντίνας και επειδή κάθε κράτος μέλος θα υποχρεωθεί να δεσμεύσει ένα εντυπωσιακό ελάχιστο ποσοστό 5% των εθνικών προϋπολογισμών υγείας και ένα απροσδιόριστο ακόμη ποσοστό του ΑΕΠ για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της πανδημίας από τον ΠΟΥ, επίσης σε κρίσιμες πτυχές της οικονομικής πολιτικής.
Οι προτεινόμενες νέες εξουσίες θα τέμνουν όχι μόνο την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αλλά και τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Θα σηματοδοτούσαν μια νέα καμπή στην κατανόηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων: μια ρητή τροποποίηση της Διακήρυξης διαγράφει τη γλώσσα που σήμερα λέει “[η] εφαρμογή των παρόντων κανονισμών γίνεται με πλήρη σεβασμό της αξιοπρέπειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών των προσώπων” και την αντικαθιστά με μια νεφελώδη επιβεβαίωση ότι “[η] εφαρμογή των παρόντων κανονισμών βασίζεται στις αρχές της ισότητας, της συμμετοχικότητας, της συνοχής…”.
Οι διατάξεις που απαιτούν – ιδίως – από τον ΠΟΥ να αναπτύξει ταχείες ρυθμιστικές κατευθυντήριες γραμμές για την “ταχεία” (ή αλλιώς χαλαρή) έγκριση ενός ευρέος φάσματος προϊόντων υγείας, συμπεριλαμβανομένων των εμβολίων, των γονιδιακών θεραπειών, των ιατροτεχνολογικών προϊόντων και των διαγνωστικών, απειλούν, κατά την άποψη των νομικών, “τα επί μακρόν πολεμημένα πρότυπα του ιατρικού δικαίου που αποσκοπούν στη διασφάλιση της ασφάλειας και της αποτελεσματικότητας των ιατρικών προϊόντων” και θα πρέπει να προβληματίσουν ιδιαίτερα τους γονείς.
Πράγματι, τίποτα στα έγγραφα αυτά δεν υποχρεώνει τον ΠΟΥ να διαφοροποιήσει τις δεσμευτικές οδηγίες του ως προς τον αντίκτυπό τους στα παιδιά, επιτρέποντας έτσι την επιβολή αδιάκριτων μέτρων, συμπεριλαμβανομένων των μαζικών δοκιμών, της απομόνωσης, των ταξιδιωτικών περιορισμών και του εμβολιασμού – ενδεχομένως των ερευνητικών και πειραματικών προϊόντων που προωθούνται με ταχείς ρυθμούς για επιταχυνόμενες εγκρίσεις – για υγιείς παιδιατρικούς πληθυσμούς βάσει μιας πραγματικής ή “δυνητικής” έκτακτης ανάγκης υγείας που κηρύσσεται μονομερώς από τη ΓΔ.
Σαν να μην ήταν αυτό αρκετά ανησυχητικό, αυτό που το κάνει ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι, όπως γράφει ο Thomas Fazi, “ο ΠΟΥ έχει περιέλθει σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο του ιδιωτικού κεφαλαίου και άλλων συμφερόντων”.
Όπως εξηγούν ο ίδιος και άλλοι, η εξελισσόμενη δομή χρηματοδότησης του οργανισμού και ιδίως η επιρροή των εταιρικών οργανισμών που εστιάζουν σε λύσεις αντιμετώπισης πανδημιών (κυρίως εμβόλια), έχει οδηγήσει τον ΠΟΥ μακριά από το αρχικό του ήθος της προώθησης μιας δημοκρατικής, ολιστικής προσέγγισης της δημόσιας υγείας και προς εταιρικές προσεγγίσεις βασισμένες σε εμπορεύματα, οι οποίες “παράγουν κέρδη για τους ιδιώτες και τους εταιρικούς χορηγούς του” (David Bell).
Πάνω από το 80% του προϋπολογισμού του ΠΟΥ είναι πλέον “καθορισμένη” χρηματοδότηση μέσω εθελοντικών συνεισφορών που συνήθως προορίζονται για συγκεκριμένα έργα ή ασθένειες με τρόπο που καθορίζει ο χρηματοδότης.
Μάθημα ιστορίας
“Η ιστορία μπορεί να εξοικειώσει και πρέπει να προειδοποιήσει”, αναφέρει ο πρόλογος του βιβλίου του Timothy Snyder, On Tyranny: Twenty Lessons from the Twentieth Century.
Αν είχαμε τη διάθεση να διδαχθούμε, θα υπήρχαν μαθήματα για το πόσο μακριά μας έχει ήδη οδηγήσει στο μονοπάτι της τυραννίας ο πανδημικός αυταρχισμός και για το πώς, αν προχωρήσουν τα σχέδια του ΠΟΥ, η πανδημία του Covid μπορεί να σηματοδοτήσει ακόμη μόνο την αρχή, αναφέρει το Brownstone Institute.
“Η προκαταβολική υπακοή είναι μια πολιτική τραγωδία”, προειδοποιεί το Μάθημα Ένα, και πράγματι τώρα φαίνεται ότι η εθελοντική υπακοή που έδωσαν τόσο απερίσκεπτα οι πολίτες το 2020-22 – να φορέσουν μάσκες, να κλειδωθούν, να δεχτούν νέους εμβολιασμούς.
Όλα αυτά τα μέτρα, και πολλά άλλα, ενσωματώνονται τώρα στις προτάσεις ως δυνητικά υποχρεωτικές οδηγίες, δεσμευτικές τόσο για τα κράτη μέλη όσο και για τους μεμονωμένους πολίτες.
“Υπερασπιστείτε τους θεσμούς”, συμβουλεύει το Μάθημα Δύο, γιατί “οι θεσμοί δεν προστατεύουν τον εαυτό τους”, μια απογοητευτική υπενθύμιση υπό το φως του αυτοπροσδιορισμού του ΠΟΥ σε αυτές τις προτάσεις ως “καθοδηγητική και συντονιστική αρχή των διεθνών αντιδράσεων για τη δημόσια υγεία”: ένας προσδιορισμός που θα ανύψωνε ρητά τον οργανισμό αυτό πάνω από τα εθνικά υπουργεία υγείας και τα εκλεγμένα, κυρίαρχα κοινοβούλια.
Το μάθημα τρία, “Προσοχή στο μονοκομματικό κράτος”, μας υπενθυμίζει ότι “τα κόμματα που αναδιαμόρφωσαν τα κράτη και κατέπνιξαν τους αντιπάλους δεν ήταν εξ αρχής παντοδύναμα”.
Ο ΠΟΥ δεν μεταμφιέζεται σε πολιτικό κόμμα, αλλά ούτε και θα χρειαστεί αφού χειροτονηθεί ως ο αποκλειστικός παγκόσμιος ελεγκτής όχι μόνο του εντοπισμού των πανδημιών και των δυνητικών πανδημιών αλλά και του σχεδιασμού και της εκτέλεσης των αντιδράσεων κατά της πανδημίας, ενώ παράλληλα θα παραχωρήσει στον εαυτό του ένα τεράστιο δίκτυο επιτήρησης της υγείας και ένα παγκόσμιο εργατικό δυναμικό – χρηματοδοτούμενο εν μέρει από τους φορολογούμενους των εθνών πάνω από τα οποία θα δεσπόζει – ανάλογο με τη νέα ανώτατη θέση του.
Η υπενθύμιση της επαγγελματικής δεοντολογίας – μάθημα πέμπτο – θα ήταν σοφή συμβουλή το 2020, αλλά όσο κι αν θα μπορούσαμε να θρηνήσουμε για την εγκατάλειψη της ιατρικής δεοντολογίας από τη δική μας οπτική γωνία του 2023 (“αν οι γιατροί είχαν αποδεχτεί τον κανόνα της μη χειρουργικής επέμβασης χωρίς συγκατάθεση”, αναρωτιέται ο Synder σε σχέση με την τυραννία του 20ού αιώνα), οι προτάσεις του ΠΟΥ θα διασφαλίσουν ότι τέτοιες αποκλίσεις από τους θεμελιώδεις πυλώνες της ιατρικής δεοντολογίας – συγκατάθεση μετά από ενημέρωση, περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, σωματική αυτονομία, ελευθερία από πειραματισμούς, ακόμη και – μπορούν να γίνουν αποδεκτός κανόνας και όχι απεχθής εξαίρεση.
Προσοχή…
Προσοχή, προειδοποιεί ο Synder, στην “ξαφνική καταστροφή που απαιτεί το τέλος των ελέγχων και των ισορροπιών- …να είστε ζωντανοί στις μοιραίες έννοιες της έκτακτης ανάγκης και της εξαίρεσης”.
Τοποθετημένες ως απαραίτητο επόμενο βήμα για την επίτευξη παγκόσμιου συντονισμού και συνεργασίας στον τομέα της δημόσιας υγείας, οι προτάσεις του ΠΟΥ θα δημιουργήσουν μια μόνιμη, παγκόσμια υποδομή και γραφειοκρατία επιτήρησης, της οποίας ο λόγος ύπαρξης θα είναι η αναζήτηση και η καταστολή έκτακτων καταστάσεων υγείας.
Η χρηματοδότηση αυτού του δικτύου θα προέρχεται από τα ιδιωτικά και εταιρικά συμφέροντα που θα αποκομίσουν οικονομικά οφέλη από τις αντιδράσεις με βάση τα εμβόλια που οραματίζονται, οπότε οι ευκαιρίες για ιδιωτική εκμετάλλευση των κρίσεων δημόσιας υγείας θα είναι τεράστιες.
Και, διευρύνοντας και επισπεύδοντας χρονικά τις συνθήκες υπό τις οποίες θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν αυτές οι εξουσίες – δεν απαιτείται πλέον μια “πραγματική” κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία, αλλά απλώς η “πιθανότητα” ενός τέτοιου γεγονότος, μπορούμε να περιμένουμε ότι η απειλή της έκτακτης κατάστασης έκτακτης ανάγκης θα γίνει ένα ημιμόνιμο χαρακτηριστικό της σύγχρονης ζωής.
“[B]elieve in truth” λέει το Μάθημα Δέκα – γιατί “η εγκατάλειψη των γεγονότων σημαίνει εγκατάλειψη της ελευθερίας”, εύστοχο πράγματι για την οργουελιανή εποχή μας της διπλής σκέψης, με τα συνθήματα της να αποκτούν την ιδιότητα της θρησκείας και την ιδεολογία της να παριστάνει την ακεραιότητα: “Να είστε ασφαλείς, να είστε έξυπνοι, να είστε ευγενικοί” (Dr. Tedros Adhanom Ghebreyesus, Γενικός Διευθυντής του ΠΟΥ, 2020).
Αναρωτιέται κανείς, τι θα έκανε ο Όργουελ για τη Μονάδα Αντιμετώπισης της Παραπληροφόρησης του Ηνωμένου Βασιλείου και το Υπουργείο Αλήθειας των ΗΠΑ ή για τις προτάσεις που όχι μόνο επιτρέπουν αλλά και απαιτούν από τον ΠΟΥ να δημιουργήσει θεσμική ικανότητα για την πρόληψη της εξάπλωσης της παραπληροφόρησης – και έτσι τον χρίζουν ως την μοναδική πηγή της πανδημικής αλήθειας.
Τι θα έλεγε η Hannah Arendt για την εισβολή του κράτους στο 2020-22 στην ιδιωτική ζωή των ατόμων και των οικογενειών και τις επακόλουθες παρατεταμένες περιόδους απομόνωσης και – μέσω της υιοθέτησης της αναγκαστικής απομόνωσης και του διαχωρισμού ως σεβαστών εργαλείων δημόσιας υγείας – την ανάδειξη αυτής της καταστροφής της ιδιωτικής ζωής σε παγκόσμια αποδεκτό κανόνα;
“Αναλάβετε την ευθύνη για το πρόσωπο του κόσμου”, λέει ο Synder στο τέταρτο μάθημα.
Θα μπορούσε να υπάρξει πιο ισχυρό σύμβολο των ορατών εκδηλώσεων πίστης της κοινωνίας στη νέα κανονικότητά της από τα μασκοφόρα πρόσωπα του κόσμου του 2020-1;
“Η αιώνια επαγρύπνηση είναι το τίμημα της ελευθερίας” είναι μια φράση που δεν είναι λιγότερο αληθινή επειδή αποδίδεται λανθασμένα στον Τζέφερσον, αλλά έχοντας ζήσει ανάμεσα στα συντρίμμια του αποτυχημένου αυταρχισμού του Covid για τρία χρόνια.
Ίσως είμαστε πολύ κοντά τώρα για να καταλάβουμε πόσο μακριά από τη φιλελεύθερη δημοκρατία έχουμε ήδη πέσει.
Ποιος συμφωνεί με τον ΠΟΥ;
Ακόμη και αν κάποιος συμφωνούσε ολόψυχα με την εστίαση του ΠΟΥ στην ετοιμότητα για πανδημία και τις παρεμβατικές αντιδράσεις που προκλήθηκαν, το να παραχωρήσει κανείς τόσο σαρωτικές εξουσίες σε έναν υπερεθνικό οργανισμό (πόσο μάλλον σε ένα άτομο μέσα σε αυτόν), θα ήταν εκπληκτικό.
Το γεγονός ότι, όπως έδειξε τόσο βάναυσα η αντίδραση στην πανδημία, η βελτιστοποιημένη για το κέρδος εκδοχή του γενικότερου καλού που επιδιώκει ο ΠΟΥ συχνά συγκρούεται με την υγεία και την ευημερία των παιδιών, μας προετοιμάζει να διαπράξουμε ένα τραγελαφικό ατόπημα σε βάρος των παιδιών και των νέων μας.
Το σημαντικότερο μάθημα του Snyder μπορεί να είναι ακόμη “να ξεχωρίζεις – τη στιγμή που δίνεις το παράδειγμα, τα μάγια του status quo σπάνε”.
Το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν αρκετά απορροφημένο από την εθνική κυριαρχία ώστε να αποχωρήσει από την ΕΕ – ένα πρότυπο δημοκρατίας σε σύγκριση με τον μη εκλεγμένο ΠΟΥ- θα ήταν σίγουρα αδιανόητο τώρα να περάσει προτάσεις που θα έβλεπαν το Ηνωμένο Βασίλειο να παραχωρεί την κυριαρχία του επί βασικών εθνικών πολιτικών υγείας, κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών στον ΠΟΥ.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου